Κάποτε θα πεις

http://www.youtube.com/watch?v=kuVdkfRpcT0

(Αυτό το κομμάτι σας παρακαλώ να είναι στο repeat καθώς διαβάζεται το κείμενο. Ευχαριστώ! )

Κάποτε θα πεις με ήξερες.
Κάποτε θα πεις με αγαπούσες.
Θα απαριθμήσεις και τα σημεία που είχαμε ραντεβού.
Τα μέρη που κάναμε έρωτα.
Που αγκαλιάσαμε το σύμπαν μαζί.
Μαγικά και μοναδικά.
Με τις ανάσες μας να θολώνουν το τζάμι
και τους λυγμούς μας να παίζουν μαζί σε ένα κονσέρτο ξεχωριστό.
Συγχρονισμένα.
Χωρίς πρόβα.
Κάποτε θα πεις με ήξερες.
Δεν το εννοώ με την ψωνίστικη ή εγωκεντρική άποψη,
αλλά με την αληθινή.
Εκείνη την ανθρώπινη.
Όσο ανθρώπινη είναι η λέξη "σε αγαπάω!"
Για εμένα ακόμα τουλάχιστον!!!

Κάποτε θα πεις είχα αφουγκραστεί τον ρυθμό της καρδιάς της.
Είχα προσαρμόσει τον ρυθμό αναπνοής μου με την δική της αναπνοή.
Ένιωθα την ανάσα της καυτή να γίνεται ένα με την δική μου.
Κάθε μου εισπνοή για οξυγόνο μοιραζόταν στα δύο.
Εκείνη έπαιρνε το όμικρον, εγώ το 2.
Άλλωτε εγώ το 2 και εκείνη ένα ολοστρόγγυλο όμικρον.
Συμβιβαζόμουν και ας πνιγόμουν.
Και ας μην μου έφτανε το οξυγόνο.
Και ας ασφυκτιούσα.
Κάποτε θα πεις...

Κάποτε θα πεις,
-ελπίζω να πείς-
την αγαπούσα..Αλλά την άφησα να φύγει..
Και μετανοιώνω γι΄αυτό! Και πονάω γι' αυτό!
Κάποτε θα το πεις..
Απλά εγώ θα είμαι μακριά..
Γιατί οι μεγάλοι έρωτες μένουν πάντα ανεκπλήρωτοι.
Γιατι οι μεγάλοι έρωτες μένουν πάντα με ένα ερωτηματικό αγκαλιά.
Ένα μισοφέγγαρο να φωτίζει τις κρύες νυχτιές που ακόμα και τα αστέρια εκπληρώνουν ευχές αλλού.
Γιατί οι μεγάλοι έρωτες μένουν μεγάλοι μόνο και μόνο επειδή δεν έχουν εκπληρωθεί!

Κράτα το αυτό!

Γιατί αυτή είναι η μεγάλη μου αλήθεια!

Είτε σε αφήσω,
είτε με αφήσεις.
Θα είμαι πάντα μια ιδέα.
Μια ρομαντική, θολή μορφή.
Και ας σε έχω αγαπήσει. Και ας σε έχω ποθήσει.
Ποτέ δεν θα είμαι εκεί αρκετά.
Όσο αρκετά μπορεί να με χρειάζεσαι.
Θα είμαι πάντα ένα αεικίνητο πνεύμα με χρωματιστές αποχρώσεις,
που πηγαινοέρχεται και περιφέρεται.
Αυτή είναι η αλήθεια τελικά!

Κανείς δεν μπορεί να με δαμάσει!
Κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει το αειθαλές πνεύμα μου!
Μπορεί να σε αφήσω να με πλησιάσεις.
Μπορεί και να σε αφήσω να νομίζεις πως με πλησίασες!
Ούτε εγώ δεν μπορώ να με προσδιορίσω..
Οπότε μην κατηγορείς τον εαυτό σου που ποτέ δεν με κατάλαβες.

Κάποτε θα πεις "Τελικά σε μισώ!"
Και εγώ θα σε ευχαριστήσω μόνο και μόνο που αισθάνεσαι τελικά κάτι για εμένα!
Όμως, κάποτε θα πω "Αυτή είμαι εγώ!"
και το ότι δεν θα με αναγνωρίσεις εσύ,
ούτε άνθρωποι δικοί μου,
με κάνουν να αμφιβάλλω και να αδειμονώ
για το τι τελικά θα πεις!

Κάποτε θα πεις λοιπόν.
Ελπίζω να είμαι και κάπου κοντά να σε ακούσω..

Δεν φταίω εγώ που μεγαλώνω. Φταίει η ζωή, που είναι μικρή...

Έχω τόσο καιρό να σου γράψω εαυτέ!
Σχεδόν μπορείς να πεις ότι σε ξέχασα...
Και γιατί να μην το κάνεις άλλωστε!
Απλά η καθημερινότητά μου πλέον δεν έχει ωράρια, προγραμματισμούς.
Προπάντων δεν έχει εμπνεύσεις!
Δεν είχα τίποτα αξιομνημόνευτο να σου γράψω τόσο καιρό.
Δεν σε ξέχασα όμως.
Κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μου σε σκεφτόμουν και σε αναπολούσα.
Αναπολούσα το ρομαντικό σου πνεύμα.
Την γλυκιά χροιά της φωνής σου και το φωτεινό σου χαμόγελο!
Κρίμα που η καθημερινότητα σε κέρδισε...
Όμως σήμερα είμαι εδώ!
Να γιορτάσουμε παρέα τον ακόμα έναν χρόνο που περνά πάνω από το σώμα μας και την σκέψη μας!
Χρόνια μας καλά και πολλά λοιπόν εαυτέ!
Να είμαστε καλά, να πίνουμε και να γελάμε με τις αδεξιότητες της ζωής!
Εγώ τις αποκαλώ αδεξιότητες.
Είναι λίγο ζημιάρα η ζωή ώρες ώρες.
Κάνει λάθη και μετά σε κοιτά με αυτά τα ματάκια μικρού παιδιού που μόλις έκανε μαλακία και σου λέει "Ουπς, έκανα βλακεία",
με ύφος αθώο.
Στυλ, την έκανα αλλά ευθύνη δεν έχω καμμία!!
Την συγχωρώ όμως!
Όλοι μας υπήρξαμε παιδιά κάποτε!
Όλοι μας κάναμε λάθη ελπίζοντας να γλυτώσουμε την ενοχή μας.

Μόνο και μόνο που χρησιμοποιώ αόριστο στο "υπάρχω" πριν το "παιδιά" με πονάει..
Με κάνει να κλαίω βαθιά μέσα μου.
Όμως -πάντα θα υπάρχει ένα "όμως" ή ένα "αλλά"-
απόψε ήρθα να σου πω αλήθειες
και όχι να σε παραμυθιάσω με γλυκανάλατα λογάκια..

Μεγαλώσαμε εαυτέ!
Πάρ' το χαμπάρι!
Όσο και αν θέλω να είμαι το παιδί που νιώθω,
οι καταστάσεις με αφυπνούν και με κράζουν να ξυπνήσω,
να πατήσω λίγο γη.

Συγγνώμη.
Συγγνώμη που αυτή η περίοδος της ζωής μου με έχει κάνει να βλέπω τα πράγματα σφαιρικά και όχι αόριστα όπως πριν.
Συγγνώμη που η καθημερινότητά μου προσπερνά τα όνειρά μου
και δεν έχω πια προσδοκίες.
Που οι σκέψεις μου πια γίναν εχθροί και σκίζουν τα σωθικά μου.
Και το μόνο που στάζει είναι χολή και πίκρα..
Συγγνώμη.
Συγγνώμη που στα νύχια τους δεν υπάρχει μια στάλα αγάπης, ρομαντισμού.
Παρά μόνο κύτταρα δειλής πραγματικότητας.
Κάποτε σου υποσχέθηκα πως θα τις δαμάσω αυτές τις άτιμες!
Πως θα παρακαλάνε για λίγη τροφή, λίγη ζωή.
Όμως με νίκησαν.
Με αποδυνάμωσαν και με νίκησαν.
Και τώρα απλά σε κάθε χρόνο που περνάει,
νιώθω ένα παιδί που αργοπεθαίνει να κλαίει μέσα μου.
Και όσο περνάει ο καιρός ο λυγμός του γίνεται όλο και πιο αχνός.
Χάνεται μέσα στο πέρασμα του χρόνου
και γίνεται ανάμνηση.
Ξεθωριάζει η μορφή του και τα πιστεύω του και μένει μόνο μια σκιά που ξεμακραίνει..

Πως σε έφτασα ως εδώ εαυτέ;
Συγγνώμη!
Στ'αλήθεια ποτέ δεν πίστευα ότι θα σε έφτανα σε αυτό το σημείο.
Το να μεγαλώσεις πάντα μου φάνταζε σενάριο επιστημονικής φαντασίας!
Όμως να που τα κατάφερα..
Να που ξέχασα να κάνω ρίμες και να βλέπω φως σε κάθε σκιά.
Να που έγινα ένας ακόμη άνθρωπος πάνω σε αυτόν τον πλανήτη.
Που περπατά και παραμιλά.
Που δεν ονειρεύεται παρά μόνο ανέχεται και προγραμματίζει πως θα περάσει ως την επόμενη αυγή.

Συγγνώμη εαυτέ!
Ειλικρινά συγγνώμη!
Ποτέ δεν το ήθελα αυτό για εσένα!
Τι μπορώ να κάνω για να σε αποζημιώσω;
Θυμάσαι το στοίχημα των 30 χρόνων που είχαμε βάλει;
Ελπίζω να το κερδίσεις αν αυτό σε κάνει να αισθάνεσαι καλύτερα!
Και αν με κερδίσεις ίσως και να αφήσω ξανά εκείνο το παιδί που κλαίει τώρα μέσα μου να ζωγραφίζει ξανά πλανήτες και να δημιουργεί ζωές πάνω σε αυτούς.

Μην μου θυμώνεις,
δεν έπαψα να σε αγαπώ.
Απλά η ζωή με έκανε να προσαρμοστώ και να αφεθώ..
Έχεις δίκιο που με βρίζεις!
Ούτε εγώ το ήθελα αυτό..
Δεν θα σου δικαιολογηθώ!
Απλά θα σου υποσχεθώ πως στην επόμενή μας συνάντηση θα προσπαθήσω να έρθω κρατώντας νερομπογιές.
Να ζωγραφίσουμε παρέα όσα η ζωή δεν θέλει.
Στον κόσμο μας θα υπάρχει μόνο χρώμα, όπως τότε!
Συγγνώμη και πάλι που σε στενοχώρησα μια τέτοια μέρα.
Απλά μεγάλωσα...
Και φοβάμαι...
Φοβάμαι που το παραδέχομαι.
Φοβάμαι μόνο και μόνο που το συλλαβίζω!

Αν είσαι εσύ όμως δυνατός εαυτέ,
την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε θα δεις ξανά εκείνη την γλυκιά Δήμητρα που ξέρεις.
Εκείνο το παιδάκι που τρέχει ακόμα στις αλάνες και τρώει μαλλί της γριάς.
Ως τότε κράτα γερά.
Ως τότε, να μας χαιρόμαστε!
Να έχουμε υγεία και τύχη!
Χρόνια μας καλά και πολλά!