Απολογισμός.

Και κάπως έτσι φτάσαμε στην τελευταία μέρα του πρώτου μήνα του νέου χρόνου.
Όλα τα μετράμε τελικά;
Σε μέρες, μήνες, χρόνια.
Αριθμοί.
Εμείς τους δίνουμε αξία.
Και οι στιγμές;
Οι στιγμές που δεν χωράνε σε αριθμητικά δεδομένα,
πόσο μετρήσιμες μπορεί να είναι;
Συγκρίσιμες;
Πόσο αξία τους δίνουμε;
Πόσο χρόνο τους αφιερώνουμε συνολικά στην διάρκεια της ζωής μας
για να τις αναπολήσουμε;

Πριν ένα μήνα προσμένοντας τον ερχομό της νέας χρονιάς
όλοι πιστεύω κάναμε όνειρα.
Σίγουρα δώσαμε πολλές ευχές.
Κάποιοι υποσχεθήκαμε στον εαυτό μας αλλαγές.
Κάποιοι έβαλαν νέους στόχους.
Άλλοι έθεσαν ψηλότερα τον πήχη.
Όλοι είχαμε κοινό γνώμονα.
Την ελπίδα.
Αυτή που κάνει την καρδιά να φτερουγίζει,
μόνο και μόνο στη σκέψη μιας νέας αρχής.

Μηδενίζω.
Παίρνω θέση στην αφετηρία.
Τρέχω.

Ακυβέρνητα τα σώματα χωρίς καρδιά.

Τι γίνεται όμως όταν προδίδεις τα όνειρα που έκανες;
Λίγες ώρες μετά.
Όταν σταματάς να τρέχεις;
Παραιτείσαι.
Η καρδιά δεν αντιδρά πια.
Χτυπάει ρυθμικά και μονότονα.
Χωρίς φτερουγίσματα.

Ακυβέρνητα τα σώματα με παγωμένη καρδιά.

Δεν απαιτώ ούτε επαιτώ ευκαιρίες
που θα δώσουν την αφορμή στην καρδιά μου να "πεταρίζει" ξανά.
Αναζητώ ακόμα, ναι!
Προορισμούς και εναύσματα.
Ξεσπάσματα της στιγμής που θα με τραβήξουν από τον βυθό.
Δεν έχω πατώσει ακόμα μην φοβάσαι.
Εμείς άλλωστε προσδιορίζουμε το πόσο βαθειά (ή βαθιά;)
είναι ο δικός μας βυθός.
Φτάνουν ακόμα οι ανάσες μου.
Απλά να παρατηρώ.
Χωρίς να αντιδρώ.
Χωρίς να κάνω όνειρα.
Ονειρεύομαι τις νύχτες.
Αυτό είναι άλλο.
Τις νύχτες οδηγώ χωρίς να ξέρω πραγματικά να οδηγώ.
Τις ημέρες απλά στέκω να παρατηρώ.
Τι νόημα βγάζεις από όλο αυτό;
Και εγώ δεν ξέρω.

Ώρες ώρες με πληγώνουν οι λέξεις.
Κάποτε οι λέξεις ήταν απλές.
Έκαναν ρίμες.
Είχαν νόημα.
Τώρα μοιάζουν πολύπλοκες. Επιθετικές.
Με κρατούν άγρυπνη τη νύχτα γιατί δεν μπορώ να τις δαμάσω.
Ακυβέρνητες κυβερνούν το άδειο μου σώμα.
Το λεηλατούν.
Και εγώ απλά στέκω.
Μετρώ τις ανάσες να μου φτάσουν μέχρι να βγω στην επιφάνεια.
Τότε που θα ξαναπώ ΖΩ.

Άνισες οι μάχες με τον εαυτό μας τελικά.
Δεν υπάρχει δικαιοσύνη σε αυτές τις κόντρες.
Δεν κερδίζει ο καλύτερος ή ο πιο δυνατός.
Κερδίζει εκείνος που θα εκμεταλλευτεί την στιγμή αδυναμίας του άλλου.
"Έχω ένα πόλεμο ανοιχτό, με τον ίδιο μου τον εαυτό"
λέει ένα αγαπημένο τραγούδι.
Και τείνω να το κάνω φιλοσοφία ζωής.

Όσοι με ξέρετε με έχετε δει πως δρω σε καταστάσεις ειρήνης.
Ίσως και πολέμου.
Η ίδια είμαι κάθε φορά.
Χαμογελάω και αισιοδοξώ.
Απλά είναι κάποιες βραδιές σαν και αυτήν
που κάτι μέσα μου σπάει.
Και μαζί του σπάω και εγώ.
Αναπολώ μα δεν ονειρεύομαι.
Στέκομαι μα δεν τρέχω.

Μην απορείς που αυτά τα γράφει εκείνο το πάντα χαμογελαστό παιδί που γνώρισες.
Ίσως φταίει που στο Λύκειο δανειζόμουν βιβλία του Καρυωτάκη.
Είχα πάντα κρυμμένη μέσα μου μια μελαγχολική πλευρά.
Που ώρες ώρες γίνεται δυνατή.
Σε τέτοιες αδύναμες στιγμές που περνάει ο τόπος που ζω και μεγαλώνω,
που στις σκέψεις μου υπάρχει μόνο παρόν και όχι μέλλον,
η πλευρά μου αυτή παίρνει άγρια μορφή.
Και με κατασπαράζει.
Με αποδυναμώνει.

Δεν το γενικεύω άλλο.

Απόψε απλά είπα να συντάξω τις σκέψεις μου μετά από τόσο καιρό.
Να τις διαβάσω φωναχτά μήπως και εγώ η ίδια
καταφέρω και με τραβήξω από αυτή την δίνη
που με τραβάει όλο και πιο βαθιά, όλο και πιο μακριά.

Τελικά δεν κάνω απολογισμούς.
Λάθος τίτλο έδωσα στις σκέψεις μου.

Ελπίζω ακόμα, ναι!
Η ψυχή μου θα είναι πάντα ελεύθερη και δυνατή,
ότι κι αν γίνει!
Το τι κάνω όμως τελικά είναι το θέμα...

Εσύ;
Τι κάνεις για αυτό τον κόσμο;

Το δικό σου σώμα πόσο ακυβέρνητο το νιώθεις;

Καλή δύναμη στη νέα χρονιά!
Δεν ξέρω αν μας υπόσχεται πολλά.
Ξέρω όμως πως οι υποσχέσεις που δίνουμε στον εαυτό μας,
κάποτε γίνονται σταυροδρόμια ζωής!
Και να ξέρεις,
όσο αδύναμη και αν σου μοιάζω μέσα από τα κείμενά μου,
εγώ κρατάω τις υποσχέσεις μου!

Καλό ξημέρωμα.