Ανήκω σε εμένα.

Είδα ένα όνειρο εχθές.

Και ξύπνησα πιο τρομαγμένη από άλλη φορά.

Αυτή την φορά δεν είδα ούτε το ίδιο πλοίο που πλημμυρίζει,

ούτε τον ίδιο σταθμό που χάνω το τραίνο,

ούτε το ίδιο δρομολόγιο κτελ που χάνω γιατί δεν έχω έτοιμη την βαλίτσα μου,

ούτε το σπασμένο χέρι.

Ναι, η αλήθεια είναι τα τελευταία βράδια βλέπω συνέχεια όνειρα.

Όνειρα που έχω ξαναδεί.

Ξέρω τα μέρη, ξέρω τι θα γίνει.

Μα χθες ήταν αλλιώς.

Χθες ξύπνησα ιδρωμένη, με ταχυκαρδία και ένα βάρος στο στήθος.

Γιατί είδα ότι έχασα άλλον έναν άνθρωπο μου.

Δεν τον έχασα με την έννοια ότι έφυγε για πάντα.

Απλά ότι έφευγε μακριά μου για πάντα.

Ξέρεις τι είναι αυτό;

Το έχεις νιώσει ποτέ;

Έχεις νιώσει ποτέ να χάνεις την γη κάτω από τα πόδια σου, γιατί ο κόσμος σου καταστρέφεται και δεν ξέρεις γιατί;

Και ναι, τώρα δεν μιλάω μόνο για όνειρα.

Μιλάω και για την πραγματικότητα.

Μιλάω για εκείνο το μαχαίρι που σου μπήγουν στα σωθικά, και εσύ απλά δεν μπορείς να αντιδράσεις.

Και μένεις μόνο να κοιτάς το αίμα στα ακροδάχτυλα σου.

Και όταν ο χρόνος περάσει αδιάφορα, να νιώθεις τον ίδιο πόνο στην ίδια πληγή, κάθε που αλλάζει ο καιρός.

Μόνο που τώρα ο πόνος είναι ακούσιος.

Δεν έχει αίμα.

Δεν έχει σημάδια.

Μόνο μια ουλή αχνοφαίνεται και αυτή θα την παρατηρήσεις μόνο αν στην δείξω.

Πόνεσα όμως.

Αλήθεια.

Όπως τότε.

Πόνεσα πολύ.

Σα να ακρωτηριάστηκε ακόμη μια φορά ένα κομμάτι μου.

Και τι τύχη!

Πάλι αυτή την φορά ήταν η καρδιά μου...

Προσπαθώ να εξηγώ τα όνειρα μου.

Μήπως και προλάβω κάποιο κακό πριν έρθει.

Αυτές τις μέρες όμως δεν γίνεται να τα εξηγήσω.

Είναι τόσο γρήγορες οι αλλαγές που νιώθω,

είναι τόσο δυνατές οι κραυγές του μέσα μου,

που μου είναι αδύνατον να εξηγήσω τι και γιατί.

Μου είναι δύσκολο.

Να κάνω το επόμενο βήμα παρακάτω δίχως να κάνω θυσίες.

Δίχως να αφήσω πίσω μου ανθρώπους και μέρη που αγαπάω.

Μα πρέπει να γίνει.

Πρέπει να το κάνω.

Γιατί έμαθα να νιώθω ολοκληρωμένη προσφέροντας ανιδιοτελή αγάπη και αλήθεια.

Και όταν αδυνατώ να τα προσφέρω αυτά, νιώθω μισή.

Μισός άνθρωπος, μισή οντότητα.

Πρέπει όμως να προχωρήσω.

Πρέπει.

Για εμένα αυτή την φορά.

Χωρίς συναισθηματισμούς για τα πτώματα που θα βρεθούν στα πόδια μου.

Χωρίς αναμνήσεις, χωρίς νοσταλγίες, χωρίς όνειρα.

Χωρίς τον παλιό μου εαυτό.

Πες το σε όλους!

Τον παλιό μου εαυτό τον έθαψα!

Κοντά στην θάλασσα, κάτω από τα αστέρια.

Τόσο ρομαντικός ήταν.

Και κράτησα ζωντανό εκείνον τον ανθρώπινο, τον λογικό.

Που σφίγγει τα δόντια να μην δακρύσει, να μην ξεστομίσει λόγια αγάπης, που δεν πιστεύει σε ρομαντικά παραμύθια.

Εκείνον κράτησα ζωντανό.

Έτσι έπρεπε να γίνει.

Έτσι έμελλε να γίνει.

Γιατί πρέπει να μάθω να αγαπάω εμένα πρώτα απ'όλους και απ'όλα.

Γιατί πρέπει να μάθω να νιώθω ολόκληρος άνθρωπος,

δίχως να δώσω κάτι από εμένα.

Για εμένα αυτή την φορά.

Μόνο για μένα.

Δίχως εμένα...