Κανέναν να δεχτεί την αγάπη σου όπως εσύ την ορίζεις.
Μπορεί εσύ να αγαπάς υπερβολικά
και ο άλλος να νιώθει ότι πνίγεται.
Μπορεί να θεωρεί την αγάπη σου ψεύτικη, ακριβώς γιατί είναι τόσο αποπνικτική.
Έτσι αγαπάω εγώ όμως αγόρι μου.
Έτσι ακριβώς.
Υπερβολικά και αποπνικτικά!
Ξέρω.
Ξέρω, οι φίλοι μου θα πουν δεν σου άξιζε. Προχώρα.
Προχωράω.
Αυτό κάνω.
Τώρα απλά χαμογελάω όταν βλέπω κάτι από εσένα.
Με εκείνο το χαμόγελο το μισό.
Το αβέβαιο.
Το λίγο αδιάφορο, λίγο στενάχωρο, λίγο ειρωνικό.
Αυτο το λίγο απ'όλα.
Δεν πονάω πια όπως πριν.
Απλά να. Ξέρεις.
Όταν αλλάζει ο καιρός με πονάει αυτή του νταβατζή σου η μαχαιριά.
Για λίγο.
Και μετά μου περνάει και επιστρέφω ξανά στην καθημερινότητα μου.
Απλά να.
Σήμερα σε είδα να χαμογελάς.
Είχα να σε δω τόσο καιρό.
Και ήσουν δίπλα σε εκείνη.
Που αν κρίνω από τα σχόλια, είναι πια κάτι παραπάνω από απλή αγαπημένη.
Δεν ξέρω τι να σας ευχηθώ.
Απλά χαμογελάω προς το παρόν.
Με εκείνο το λίγο απ'όλα χαμόγελο.
Αύριο είναι μια καινούργια μέρα.
Αύριο θα επιστρέψει ξανά στο προσωπο μου το αληθινό μου χαμόγελο.
Αυτό που γελάνε και τα μάτια μαζί!
Ως τότε, κάτσε κάνε μου παρέα απόψε εαυτέ.
Να πιούμε για αυτούς που θεώρησαν την αγάπη μας ακατάλληλη.
Μόνο για απόψε.
Στο υπόσχομαι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου