Πέρασαν σχεδόν δυο χρόνια. Σβήσε το φως αγάπη μου. Δεν κάνει να θυμάμαι.

Έλα αγάπη μου, σβήσε το φως και ξάπλωσε.

Έλα να αποκοιμηθούμε αγκαλιά μιλώντας για το μέλλον.

Άσε με να ξαπλώσω στο στέρνο σου και να συγχρονίσω για ακόμη μια φορά την ανάσα μου με την δικιά σου.

Τους χτύπους της καρδιάς σου με αυτούς της δικής μου καρδιάς.

Μην μου θυμώνεις που σε αγαπάω τόσο.

Απλά να, δεν έχω μάθει να αγαπώ λίγο.

Έλα αγάπη μου, σφίξε με στην αγκαλιά σου.

Άσε με να έρθω απόψε στα ονειρα σου.

Γιατί μου λείπεις ακόμη και όταν κοιμάμαι και θέλω να σε δω.

Ναι αγάπη μου, πιάστηκες να με έχεις έτσι αγκαλιά.

Γύρισε από την άλλη και θα σε χωρέσω εγώ στην αγκαλιά μου.

Μ'αρέσει έτσι που ψάχνεις το μικρό μου χέρι μέσα στα σκεπάσματα για να σε αγκαλιάσω.

Και νιώθω την καρδούλα μου να αντηχεί πάνω στην πλάτη σου.

Ναι αγάπη μου, ξέρω, είσαι κουρασμένος για να κάνουμε έρωτα απόψε.

Μου φτάνει που κοιμόμαστε έτσι αγκαλιασμένοι.

Μου φτάνει που αύριο το πρωί θα ξυπνήσω και θα σε φιλήσω πίσω από το αυτί για καλημέρα.

Και ύστερα θα σηκωθώ να μας φτιάξω καφέ.

Ναι αγάπη μου ξέρω έχεις δουλειές να κάνεις σήμερα και ίσως δεν βρεθούμε όλη μέρα.

Δεν με πειράζει, μου φτάνει που θα με σκέφτεσαι.

Ναι αγάπη μου και εγώ θα σε σκέφτομαι οτι και αν κάνω.

Θα σε πάρω τηλέφωνο σε λίγο αγάπη μου. Θέλω να ακούσω την φωνούλα σου, δεν μου αρκούν τα μηνύματα που στέλνουμε.

Δεν ήθελα να σε ενοχλήσω αγάπη μου, απλά ήθελα να σε ακούσω, ξέρω ότι έχεις δουλειά.

Πάρε με όταν φτάσεις σπίτι να ξέρω ότι έφτασες καλά και να σου πω καληνύχτα.

Και εγώ θα ήθελα να ήμουν εκεί τώρα και να κοιμόμασταν αγκαλιά όπως χθες.

Σου άφησα το μπλουζάκι μου στο μαξιλάρι μου, θα είναι σα να είμαι εκεί.

Καλημέρα αγάπη μου. Ελπίζω να βρεθούμε σήμερα αν δεν είσαι κουρασμένος.

Όχι δεν σου θυμώνω. Ξέρω έχεις και σήμερα δουλειές. Θα δώσουμε ραντεβού στα όνειρα μας.

 

Καλημέρα αγάπη μου. Να ξέρεις ότι μου λείπεις.

Καληνύχτα αγάπη μου. Αύριο θέλω να σε δω.

Καλημέρα. Ελπίζω να είσαι καλύτερα.

Πες μου πότε θα είσαι σπίτι, θέλω να σε δω.

Δεν πειράζει που και σήμερα δεν μπορείς.

Θα σε δω στα όνειρα μου.

Μην μου δικαιολογείσαι αγάπη μου. Σε πιστεύω ότι μου λες την αλήθεια.

Ναι, όταν σχολάσεις να έρθεις να με πάρεις να τα πούμε από κοντά.

Σε πιστεύω αγάπη μου. Μόνο σφίξε με λίγο πιο πολύ απόψε στην αγκαλιά σου γιατί κρυώνω.

Κρυώνω αγάπη μου.

Κρυώνω πολύ.

Και εσύ δεν είσαι εδώ ούτε σήμερα.

Ναι θα τα πούμε μετά αγάπη μου.

Σβήσε το φως αγάπη μου.

Αποψε θέλω να ακούω μόνο την καρδούλα σου.

Και αγκαλιασε με. Κρυώνω πολύ πάλι.

Ψαξε το χερι μου μες στα σεντονια να σε αγκαλιασω οπως τοτε.

Μην μου γυρνας την πλατη χωρις να θες να σε αγκαλιασω, δεν το αντεχω.

Καλημερα.

Καληνυχτα.

Θα σου δωσω οσο χρόνο θελεις να σκεφτείς.

 

Τι θες να είμαστε; Εμείς οι δυο δεν θα μπορέσουμε ποτέ να είμαστε φίλοι.

Θα σε περιμένω. Να μου πεις έστω μιαν αλήθεια.

Μην μου το κάνεις αυτό, μην μου λες να αφήσουμε τον χρόνο να δείξει. Πες μου απλά ξεκάθαρα τι θέλεις.

Εντάξει, θα σε αφήσω να σκεφτείς. Να τα βρεις με τον εαυτό σου.

Εγώ θα είμαι εδώ.

Πόσο ψεύτης αποδείχτηκες αγάπη μου.

Έλα εαυτέ. Κλείσε το φως και αγκάλιασε με.

Απόψε κρυώνω. Κρυώνω πολύ.

Μείνε ακόμα λίγο.

Χάνομαι στην "κανονικότητα" της ρουτίνας μου για ακόμη μια φορά.

Βρίσκομαι στο μάτι ενός κυκλώνα που με τραβάει προς τον πάτο.

Και όσο με τραβάει τόσο νιώθω να ρουφάει μαζί και στοιχεία της προσωπικότητας μου.

Αυθορμητισμός. Ρομαντισμός. Ανεμελιά. Αισιοδοξία.

Σαν άδειο σώμα περιφέρομαι.

Μιλάω ψιθυριστά να μην ενοχλήσω.

Χαμογελάω διακριτικά να μην εκτεθώ.

Κουνάω το κεφάλι καταφατικά για να μην αντιδράσω.

Μονάχα τις στιγμές που είμαι μόνη μου λίγο νιώθω να απελευθερώνω από μέσα μου κάτι ανθρώπινο.

Λίγο ευαισθησία. Λίγο κατανόηση. Λίγο από τον παλιό μου εαυτό.

Όλα από λίγο.

Όλα για λίγο.

Για όσο θα κάτσω στην γνωστή πλέον θέση με φώτα χαμηλά, θα βάλω να πιω το ποτό μου με δυο παγάκια, θα ανάψω τα αμέτρητα τσιγάρα και θα ταξιδέψω για λίγο με μουσικές που μου θυμίζουν κάτι από το χθες. Κάτι από εμένα.

Και αυτό για λίγο.

Ύστερα θα πλυθώ, θα φορέσω την φόρμα μου για πυτζάμα, θα περπατήσω στο σκοτάδι και ψηλαφιστά θα βρω το κρεβάτι μου.

Θα κάνω την προσευχή μου.

Αυτή που τόσα χρόνια κάνω.

Θα ζητήσω πάλι από τον κυριούλη εκεί πάνω να έχει τους ανθρώπους που αγαπάω καλά.

Ύστερα θα σταυρώσω το μαξιλάρι μου για να έχουμε καλό ξημέρωμα,

θα ξαπλώσω και θα αποκοιμηθώ.

Ίσως απόψε δω κάποιο ωραίο όνειρο.

Διαφορετικό.

Ίσως βρεθώ πάλι στην ίδια στάση λεωφορείου, όπως τώρα τελευταία βλέπω.

Ίσως να ερωτευτώ για λίγο.

Όσο κρατάει ένα όνειρο.

Για λίγο και αυτό.

Τώρα τελευταία δεν είμαι εγώ.

Πουθενά.

Είναι η παρουσία μου αλλά όχι εγώ σαν ολότητα.

Δίνω αγκαλιές, αλλά δεν νιώθω.

Ακούω, αλλά δεν ακούγομαι.

Μιλάω, αλλά δεν μιλιέμαι.

Χάνομαι, αλλά δεν ταξιδεύω.

Δεν κάνω τίποτα που να θυμίζει αυτό που ήμουν.

Αυτό που θέλω να είμαι.

Υπάρχω απλά για να ζω.

Για λίγο θα μου πεις...

Αλλά αυτό το λίγο για εμένα είναι πολύ.

Έτσι περνούσα τα τελευταία χρόνια της ζωής μου.

Για άλλο λόγο βέβαια!

Τότε είχα έναν φόβο που με έπνιγε κάθε που προσπαθούσα να κάνω το λίγο πολύ.

Τώρα δεν δικαιολογούμαι!

Τώρα δεν υπάρχει λόγος να συμβιβάζομαι.

Τώρα που έμαθα πόσο πολύτιμη είναι η κάθε μέρα θα έπρεπε να είμαι ευτυχισμένη με τα λίγα!

Θα έπρεπε να χαμογελάω με το παραμικρό, γιατί πια ξέρω πόσο πολύτιμα είναι αυτά τα λεπτά που ζω.

Αλλά ξέρω.

Ότι αυτά που ζω τώρα είναι για λίγο.

Και ξέρω ότι σε δύο τρία χρόνια κοιτάζοντας πίσω, δεν θα θυμάμαι καν τι έκανα τώρα.

Αυτές τις μέρες. Αυτό τον καιρό.

Γιατί για εμένα θα είναι και είναι ανούσια.

Είναι όμως για λίγο.

Και γι' αυτό ίσως να συμβιβάζομαι.

Γιατί είναι για λίγο.

Αλλά σε αυτό το λίγο νιώθω ότι σε χάνω εαυτέ.

Φοβάμαι ότι θα μάθω έτσι από μακριά να σε αγαπώ και δεν το θέλω.

Μείνε λίγο ακόμη μαζί μου και ας ξημερώνει πάλι.

Θα είναι για λίγο, στο υπόσχομαι.

Μέχρι να κάνω ακόμη ένα τσιγάρο.

Παίζοντας με τις λέξεις.

Ψηλαφίζω μία μία τις γραμμές της παλάμης μου. Στην μία λέει αναπαριστάται το παρόν και στην άλλη διαγράφεται το μέλλον. Δεν θυμάμαι τώρα να σου πω ακριβώς ποιο χέρι λέει τι. 

Είδες τι ρήμα χρησιμοποίησα για το μέλλον; Διαγράφεται...

Σχηματίζεται, διακρίνεται, αποτυπώνεται. Για κάτι που κάνει την εμφάνισή του.

Ψάχνοντας τους ορισμούς αυτής της λέξης, βρήκα αυτά.

Άρα όταν διαγράφω κάτι δεν το σβήνω, απλά το σχηματίζω.

Ξανά; Ποιος ξέρει...

Αυτά σκέφτομαι απόψε με το φτωχό μου το μυαλό.

Τι είναι το μέλλον;

Είναι τα αστέρια που θαυμάζω στον ουρανό; Που τα περισσότερα έχουν πεθάνει χρόνια τώρα.

Είναι το αύριο που με τις επιλογές μου προσπαθώ να το "φτιάξω" να μοιάζει καλύτερο από το παρόν;

Και αν ας πούμε απόψε μου την δώσει να κάνω κάτι αυθόρμητο, αν λειτουργήσω με την καρδιά αφού το μυαλό έχω καταφέρει να το μουδιάσω για ακόμη μια φορά με αλκοόλ. Αν λοιπόν απόψε στείλω ένα μήνυμα ή κάνω μια κλήση στο παρελθόν, τι λες θα γίνει;

Λες ξαφνικά να αλλάξουν οι γραμμές στην παλάμη του μέλλοντος;

Άλλες να σβηστούν και να εμφανιστούν νέες;

Παρατηρώ τα χέρια μου και από την άλλη μεριά.

Μου μοιάζουν ζαρωμένα. Γερασμένα.

Ξύνω με τον αντίχειρα τις δυο καντήλες που έχουν εμφανιστεί στην βάση του μέσου και του παράμεσου, του δεξιού μου χεριού.

Ίσως αν καταφέρω να τις ξεφλουδίσω να εμφανιστούν πιο καθαρά οι γραμμές που είναι χαραγμένες από κάτω. Του παρόντος, του μέλλοντος, δεν ξέρω.

Σου είπα δεν θυμάμαι.

Τώρα τελευταία γενικά δεν θυμάμαι.

Ή ίσως επιλέγω να μην θυμάμαι.

Θυμάμαι γεγονότα, αλλά δεν θυμάμαι συναισθήματα.

Θυμάμαι τις αντιδράσεις του εαυτού μου αλλά δεν νιώθω τίποτα. Σα να μου διηγείται κάποιος απλά μια ιστορία ή σα να παρακολουθώ ακόμη μια ταινία.

Σα να μην τα ένιωσα ποτέ.

Σα να έσβησα κάθε μνήμη που με πονούσε.

Σα να άδειασα.

Σα να ξέχασα πως η καρδιά μπορεί να χτυπάει διαφορετικά ώρες ώρες.

Σα να μην θυμάμαι πως είμαι όταν αγαπάω.

Κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι πως κρατάω την καρδιά μου στην χούφτα μου.

Ξύνω με τον αντίχειρα δυο καλά κρυμμένες ουλές.

Ίσως αν τις κάνω να ξαναματώσουν να δω τι κρύβεται από κάτω.

Ίσως να θυμηθώ.

Ίσως να αγαπήσω και να πονέσω ξανά.

Ίσως η καρδιά ξεκινήσει να χτυπά ξανά ακανόνιστα, όπως τότε.

 

Ίσως απλά να αδειάσω για ακόμα μια φορά.

Ποιος ξέρει.

Λίγο πριν την πληγώσω την φιλάω τρυφερά και την τοποθετώ προσεκτικά πίσω στην θέση της.

Ανοίγω τα μάτια και στρίβω τσιγάρο.

Λέγεται αδυναμία ή δύναμη αυτό που μόλις έκανα;

Είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης αυτό; Να αυτοτιμωρούμαστε για το παρελθόν μας;

Όταν ζούσα αυτόν τον πόνο νόμιζα ότι δεν θα μπορούσα να ξαναπάρω ανάσα, να ξαναβγω να δω τον κόσμο. Νόμιζα πέθαινα.

Και τώρα απλά σε μια βραδιά έβγαλα να ξύσω τις πληγές στην καρδιά μου γιατί δεν μ'άρεσε που χτυπούσε έτσι ρυθμικά...

Μάλλον οι ακόμα ρομαντικοί το κάνουν αυτό.

Οι παρολίγον ποιητές.

Οι χαμένοι ταξιδιώτες.

Ψάχνοντας λίγη έμπνευση αυτοπληγωνόμαστε.

Πες μου αλήθεια, βλέπεις κάτι από εσένα σε όλο αυτό; Ή μόνο εγώ τα κάνω;

Βάζω το τσιγάρο στα χείλη μου και το ανάβω.

Η πρώτη ρουφηξιά έχει έντονα μια όξινη γεύση.

Σκουπίζομαι με τα ακροδάχτυλα μου και τα φέρνω κοντά στο πρόσωπο μου να διακρίνω τι είναι.

Κόκκινο.

Κατάφερα και την πλήγωσα την καρδούλα μου τελικά.

Ασυναίσθητα ανοίγω διάπλατα τις παλάμες μου.

Καμιά γραμμή δεν άλλαξε.

Όλες μοιάζουν να είναι ίδιες και στην θέση τους.

Τίποτα δεν άλλαξε τελικά.

Ίσως μόνο ο ρυθμός της καρδιάς. Και για αυτό δεν είμαι σίγουρη.

Θα δείξει αύριο.