Έχω τόσο καιρό να σου γράψω εαυτέ!
Σχεδόν μπορείς να πεις ότι σε ξέχασα...
Και γιατί να μην το κάνεις άλλωστε!
Απλά η καθημερινότητά μου πλέον δεν έχει ωράρια, προγραμματισμούς.
Προπάντων δεν έχει εμπνεύσεις!
Δεν είχα τίποτα αξιομνημόνευτο να σου γράψω τόσο καιρό.
Δεν σε ξέχασα όμως.
Κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μου σε σκεφτόμουν και σε αναπολούσα.
Αναπολούσα το ρομαντικό σου πνεύμα.
Την γλυκιά χροιά της φωνής σου και το φωτεινό σου χαμόγελο!
Κρίμα που η καθημερινότητα σε κέρδισε...
Όμως σήμερα είμαι εδώ!
Να γιορτάσουμε παρέα τον ακόμα έναν χρόνο που περνά πάνω από το σώμα μας και την σκέψη μας!
Χρόνια μας καλά και πολλά λοιπόν εαυτέ!
Να είμαστε καλά, να πίνουμε και να γελάμε με τις αδεξιότητες της ζωής!
Εγώ τις αποκαλώ αδεξιότητες.
Είναι λίγο ζημιάρα η ζωή ώρες ώρες.
Κάνει λάθη και μετά σε κοιτά με αυτά τα ματάκια μικρού παιδιού που μόλις έκανε μαλακία και σου λέει "Ουπς, έκανα βλακεία",
με ύφος αθώο.
Στυλ, την έκανα αλλά ευθύνη δεν έχω καμμία!!
Την συγχωρώ όμως!
Όλοι μας υπήρξαμε παιδιά κάποτε!
Όλοι μας κάναμε λάθη ελπίζοντας να γλυτώσουμε την ενοχή μας.
Μόνο και μόνο που χρησιμοποιώ αόριστο στο "υπάρχω" πριν το "παιδιά" με πονάει..
Με κάνει να κλαίω βαθιά μέσα μου.
Όμως -πάντα θα υπάρχει ένα "όμως" ή ένα "αλλά"-
απόψε ήρθα να σου πω αλήθειες
και όχι να σε παραμυθιάσω με γλυκανάλατα λογάκια..
Μεγαλώσαμε εαυτέ!
Πάρ' το χαμπάρι!
Όσο και αν θέλω να είμαι το παιδί που νιώθω,
οι καταστάσεις με αφυπνούν και με κράζουν να ξυπνήσω,
να πατήσω λίγο γη.
Συγγνώμη.
Συγγνώμη που αυτή η περίοδος της ζωής μου με έχει κάνει να βλέπω τα πράγματα σφαιρικά και όχι αόριστα όπως πριν.
Συγγνώμη που η καθημερινότητά μου προσπερνά τα όνειρά μου
και δεν έχω πια προσδοκίες.
Που οι σκέψεις μου πια γίναν εχθροί και σκίζουν τα σωθικά μου.
Και το μόνο που στάζει είναι χολή και πίκρα..
Συγγνώμη.
Συγγνώμη που στα νύχια τους δεν υπάρχει μια στάλα αγάπης, ρομαντισμού.
Παρά μόνο κύτταρα δειλής πραγματικότητας.
Κάποτε σου υποσχέθηκα πως θα τις δαμάσω αυτές τις άτιμες!
Πως θα παρακαλάνε για λίγη τροφή, λίγη ζωή.
Όμως με νίκησαν.
Με αποδυνάμωσαν και με νίκησαν.
Και τώρα απλά σε κάθε χρόνο που περνάει,
νιώθω ένα παιδί που αργοπεθαίνει να κλαίει μέσα μου.
Και όσο περνάει ο καιρός ο λυγμός του γίνεται όλο και πιο αχνός.
Χάνεται μέσα στο πέρασμα του χρόνου
και γίνεται ανάμνηση.
Ξεθωριάζει η μορφή του και τα πιστεύω του και μένει μόνο μια σκιά που ξεμακραίνει..
Πως σε έφτασα ως εδώ εαυτέ;
Συγγνώμη!
Στ'αλήθεια ποτέ δεν πίστευα ότι θα σε έφτανα σε αυτό το σημείο.
Το να μεγαλώσεις πάντα μου φάνταζε σενάριο επιστημονικής φαντασίας!
Όμως να που τα κατάφερα..
Να που ξέχασα να κάνω ρίμες και να βλέπω φως σε κάθε σκιά.
Να που έγινα ένας ακόμη άνθρωπος πάνω σε αυτόν τον πλανήτη.
Που περπατά και παραμιλά.
Που δεν ονειρεύεται παρά μόνο ανέχεται και προγραμματίζει πως θα περάσει ως την επόμενη αυγή.
Συγγνώμη εαυτέ!
Ειλικρινά συγγνώμη!
Ποτέ δεν το ήθελα αυτό για εσένα!
Τι μπορώ να κάνω για να σε αποζημιώσω;
Θυμάσαι το στοίχημα των 30 χρόνων που είχαμε βάλει;
Ελπίζω να το κερδίσεις αν αυτό σε κάνει να αισθάνεσαι καλύτερα!
Και αν με κερδίσεις ίσως και να αφήσω ξανά εκείνο το παιδί που κλαίει τώρα μέσα μου να ζωγραφίζει ξανά πλανήτες και να δημιουργεί ζωές πάνω σε αυτούς.
Μην μου θυμώνεις,
δεν έπαψα να σε αγαπώ.
Απλά η ζωή με έκανε να προσαρμοστώ και να αφεθώ..
Έχεις δίκιο που με βρίζεις!
Ούτε εγώ το ήθελα αυτό..
Δεν θα σου δικαιολογηθώ!
Απλά θα σου υποσχεθώ πως στην επόμενή μας συνάντηση θα προσπαθήσω να έρθω κρατώντας νερομπογιές.
Να ζωγραφίσουμε παρέα όσα η ζωή δεν θέλει.
Στον κόσμο μας θα υπάρχει μόνο χρώμα, όπως τότε!
Συγγνώμη και πάλι που σε στενοχώρησα μια τέτοια μέρα.
Απλά μεγάλωσα...
Και φοβάμαι...
Φοβάμαι που το παραδέχομαι.
Φοβάμαι μόνο και μόνο που το συλλαβίζω!
Αν είσαι εσύ όμως δυνατός εαυτέ,
την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε θα δεις ξανά εκείνη την γλυκιά Δήμητρα που ξέρεις.
Εκείνο το παιδάκι που τρέχει ακόμα στις αλάνες και τρώει μαλλί της γριάς.
Ως τότε κράτα γερά.
Ως τότε, να μας χαιρόμαστε!
Να έχουμε υγεία και τύχη!
Χρόνια μας καλά και πολλά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου