Απλά, να. Ξέρεις. Είναι που το ένα αύριο φέρνει το άλλο.

Και να που ήρθα πάλι να σου γράψω εαυτέ.
Μέρες τώρα το λέω.
Μήνες.
Αλλά το ένα αύριο έφερνε το άλλο και ποτέ τελικά δεν το έκανα.
Δεν ξέρω αν μου έλειψες.
Δεν ξέρω τι το ιδιαίτερο έχει αυτή η βραδυά που με έσπρωξε να αναζητήσω την συντροφιά σου.
Ίσως απλά να ήθελα να σου υπενθυμίσω ότι είμαι εδώ.
Ζωντανή.
Μετά από τόσα και τόσα τερτίπια του καιρού.
Μετά από τόσες και τόσες διαφωνίες με το σύμπαν.
Ίσως πάλι να θέλησα να τσεκάρω ότι εσύ είσαι ζωντανός.
Σε ένοιωθα μέσα μου τόσο καιρό.
Μου ψιθύριζες όπως πάντα.
Και εγώ να ξέρεις σε άκουγα.

Απλά ,να. Ξέρεις.
Είναι κάποιες καθημερινότητες που αδυνατώ να συντάξω τις λέξεις μου.
Είναι και που το ένα αύριο έφερνε το άλλο και έτσι πέρασε ο καιρός.
Οι μήνες.
Τα χρόνια.

Τρέχει ο χρόνος και με βρίσκει να ακροβατώ σε δυό κόσμους.
Σε δύο πραγματικότητες.
Και είμαι το ίδιο σώμα, η ίδια ψυχή.
Τις ίδιες ουλές κουβαλάω.
Τις ίδιες αναμνήσεις.
Απλά με κουράζει αυτό κάποιες φορές.
Άλλες πάλι δίνει στο σώμα μου φτερά το γεγονός ότι μπορώ να ξεφεύγω από αυτόν τον κόσμο,
όταν δεν μ'αρέσει πια!
Γιατί έχω σε εκείνον τον μικρό πλανήτη,
εκείνη την κρυφή παραλία που πάω και αράζω
και αφουγκράζομαι το ψιθύρισμα των αστεριών.

Ξέρεις για ποια μιλάω.
Εκεί με συναντάς.
Και μένουμε σιωπηλοί να θαυμάζουμε την απεραντοσύνη του σύμπαντος.
Όσο και αν μας την δίνει ώρες ώρες με όσες δοκιμασίες μας υποχρεώνει να περάσουμε,
έρχεται πάντα εκείνη η καλοκαιρινή βραδυά,
σε αυτήν την μυστική παραλία,
που μόνο να το θαυμάζουμε μπορούμε.

Τελικά μου έλειψες εαυτέ!
Έχουμε καιρό να τα πούμε από κοντά.
Έχουμε καιρό να ξαπλώσουμε παρέα στην παγωμένη άμμο
και να δίνουμε ονόματα στα αστέρια.

Πάνε και 11 μέρες τώρα που έχω να πιω
και δεν θα ξέρω τι να σε κεράσω στην επόμενή μας συνάντηση!
Λέω να σου φέρω βυσσινάδα,
να σε γλυκάνω.
Πάει και με το καλοκαίρι.
Ναι! Βυσσινάδα θα σου φέρω!
Και μαλλί της γριάς!
Εκείνο το ροζ!
Να το μοιραστούμε και μετά να κολλήσει η άμμος στα ακροδάχτυλά μας από την ζάχαρη.
Και να γελάμε που γίναμε χάλια.
Να γελάμε τόσο δυνατά και να ξεσηκώσουμε και τα αστέρια με τα χαχανητά μας!
Και να γελάνε και αυτά μαζί μας.

Μου έλειψες εαυτέ.
Απλά, να. Ξέρεις.
Σου είχα υποσχεθεί ότι θα επιστρέψω με νερομπογιές να ζωγραφίσουμε παρέα τον μικρό μας πλανήτη,
όταν θα έχω κερδίσει εκείνο το στοίχημα των 30 χρόνων.
Δεν το έχω κερδίσει ακόμα.
Ούτε το έχω χάσει.
Και όσο πλησιάζει ο καιρός τόσο αγωνιώ.
Φοβάμαι.
Αλλά μετά σκέφτομαι ότι είμαι πιο δυνατή από τους φόβους μου
και μόνο να τους αντιμετωπίσω μπορώ!
Άσε που σου έχω πάρει κάτι πανέμορφα πινέλα!
Θα ντρέπεσαι να τα λερώσεις!
Κρίμα είναι να μην στα δώσω ποτέ.

Θα τα ξαναπούμε εαυτέ.
Δεν σου υπόσχομαι το πότε.
Δεν δίνω πια τόσο εύκολα υποσχέσεις.
Γιατί να, το ένα αύριο φέρνει το άλλο
και περνάει τόσο γρήγορα ο καιρός,
που δεν προλαβαίνω να συνειδητοποιήσω πόσο γρήγορα οι μέρες γίνονται χθες και σήμερα.
Θα τα ξαναπούμε όμως.
Θα σε περιμένω στην παραλία μας.
Με βυσσινάδα και μαλλί της γριάς.
Θα καταλάβεις πότε να έρθεις να με βρεις.
Το ξέρω!

Ως τότε καληνύχτα.
Καλό ξημέρωμα να έχουμε και να μου προσέχεις!
Όσο μπορείς.