Με εκτίμηση, ο άλλος σου εαυτός.

Δεν ξέρω τι πονάει πιο πολύ.
Τα λόγια που είπαμε ή αυτά που δεν ειπώθηκαν ποτέ;
Αυτά που εμπόδισαν τα σφραγισμένα χείλη και εγκαταλείψαμε στα σοκάκια του μυαλού να τριγυρίζουν και να κάνουν τα μάτια να βουρκώνουν μόνο στην σκέψη τους.
Τελικά αυτά πονάνε πιο πολύ.
Τελικά αυτές οι προτάσεις κάνουν την ψυχή να αιμορραγεί.
Αυτές οι ερωτήσεις που έπρεπε να κάνουμε
και οι απαντήσεις που τελικά μας δίνει ο ίδιος μας ο εαυτός.
Αυτές οι συζητήσεις πονάνε πιο πολύ.
Γιατί ο θυμός ποτέ δεν ξέσπασε.
Γιατί το σε μισώ ποτέ δεν απέκτησε ήχο.
Έμεινε σκέψη και πρόταση που τριγυρίζει σαν σκιά μέσα στον αδίστακτο κόσμο του μυαλού
και ροκανίζει αργά και βασανιστικά τις αντοχές μου.
Αντέχω.
Έχω αντέξει πολλά.
Αλλά είναι κάτι ώρες που πιάνω τον εαυτό μου να θυμώνει για λόγο ασήμαντο.
Που τα μάτια μου βουρκώνουν δίχως να μπορώ να τα ελέγξω.
Θέλω να'μαι δυνατή.
Να ζω μόνη στα σκοτεινά τις αδύναμες στιγμές μου.
Πόσο εγωιστικό σου ακούγεται αυτό;
Πόσο λάθος έτσι;

Δεν έχω μάθει να μοιράζομαι τελικά.
Δίνω αυτά που θέλω ναι.
Αλλά δεν θέλω να μοιράζομαι τις σκέψεις που με πονάνε.
Που κρατάνε την ψυχή μου αιχμάλωτη και δεν την αφήνουν να ταξιδέψει ελεύθερη.

Πιέζω τον εαυτό μου να πάρει κάποιες αποφάσεις για το μέλλον.
Πάντα ήμουν παιδί που ζούσε αναπολώντας στιγμές του χθες
και ζούσε για το σήμερα.
Το αύριο πάντα το είχα στο μυαλό μου σαν κάτι μακρινό και αδιάφορο.
Ας έρθει έλεγα και βλέπουμε.
Ποτέ δεν έκανα προγραμματισμούς.
Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου πως θα είναι μετά από 10 χρόνια.
Ας έρθει έλεγα και βλέπουμε.

Όμως τώρα τελευταία νοιώθω ότι αυτό το αύριο με προσπερνά.
Έρχεται και φεύγει και τελικά δεν δημιουργώ ούτε μια ανάμνηση ουσιαστική για να έχω να αναπολώ.
Δεν έχω βάλει θεμέλια για τίποτα.
Ζω για να ζω και ουσιαστικά ίσως και να μην ζω...

Πιέζομαι εαυτέ.
Σε πιέζω να μπεις σε ένα τρόπο σκέψης που θα σε βγάλει από την ρουτίνα του ότι να'ναι που σε είχα βολέψει.
Πιέζομαι να αποφασίσω τι τελικά θα κάνω σε αυτή την ζωή μου.
Με ποιον τρόπο θα αφήσω τα αποτυπώματα μου στην ιστορία αυτού του πλανήτη.
Δυσκολεύομαι εαυτέ να ξέρεις.
Δεν μπορώ πια να δω σε τι είμαι καλή.
Ποια δουλειά μπορώ να κάνω που να την αγαπώ και να με αγαπάει,
χωρίς να με τραβάει στην ρουτίνα και να βουλιάζω αφήνοντας τις μέρες να περνούν αδιάφορες.
Γιατί περνούν οι μέρες.
Και εσύ μεγαλώνεις.
Δεν είσαι πια το κοριτσάκι που έλεγες όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω αστροναύτης, δασκάλα, στιχουργός.
Δεν είσαι πια ο ίδιος άνθρωπος που είχε συνδρομή στην wwf, που είχε αφίσες με δελφίνια δίπλα από το κρεβάτι και διάβαζε περιοδικά με extreme sports.
Δεν ξέρω ποιο δρόμο πήραμε λάθος εαυτέ.
Δεν ξέρω που έπρεπε να στρίψουμε αντί να πάμε ευθεία.
Δεν ξέρω αν η πορεία που χαράζουμε έχει ουσία και νόημα.

Αυτά τα δεν ξέρω παλεύω να απαντήσω αυτές τις μέρες.
Αυτές οι προτάσεις στοιχειώνουν τα φτωχό μου το μυαλό και με αποδυναμώνουν.
Και κάνουν τα μάτια να βουρκώνουν μετά από μια μικρή πίεση.
Είσαι μεγάλος εαυτέ. Δυνατός.
Σε έχω τεστάρει.
Σε έχω ζήσει.
Έχεις περάσει πολλά και έχεις ξεπεράσει πολλά.
Βοήθα με λοιπόν να βγούμε παρέα σε αυτό το ξέφωτο που θα μας δώσει απαντήσεις για το μέλλον.
Φώτιζε μου σιγά σιγά τα σημεία του δρόμου που πρέπει να ακολουθήσω και εγώ θα το κάνω.
Γιατί το αύριο δεν μου είναι πια αδιάφορο.
Γιατί το αύριο γίνεται χθες και εγώ δεν παίρνω χαμπάρι.
Βοήθα με να δημιουργήσουμε παρέα αναμνήσεις.
Να βάλουμε τα θεμέλια,
να χτίσουμε
και να αγγίξουμε τον ουρανό.

Είσαι μέσα;
Τώρα σε χρειάζομαι περισσότερο από ποτέ!
Ξεκινάμε;

Υ.Γ. Να μου προσέχεις.
Κόψε ότι σε σκοτώνει!
Τα εφήμερα δεν είναι πια για εμάς.

Με εκτίμηση, ο άλλος σου εαυτός.