Απόψε σκέφτομαι τι καινούργιο θα μπορούσα να σου γράψω εαυτέ.
Σε εσένα που έχουμε πει τόσα και τόσα.
Που έχουμε τσακωθεί, έχουμε βριστεί, έχουμε αγαπηθεί...
Είδες.
Το αγαπηθεί το άφησα για το τέλος!
Γιατί αυτό μένει τελικά, έτσι δεν είναι;
Τις κακές αναμνήσεις πάντα τις ξεχνούσαμε
και κρατούσαμε μόνο τις καλές.
Εκείνες τις φωτεινές!
Τις αψεγάδιαστες!
Τι να σου γράψω όμως;
Που τώρα τελευταία τα λόγια μου είναι ανορθόγραφα.
Και αυτή η μηχανή που έχω μπροστά μου μόνο λέξεις ξέρει να κοκκινίζει.
Και χάνω την σειρά των σκέψεών μου.
Αυτή την όποια σειρά μπορεί να υπάρχει μέσα στο άναρχο αυτό μυαλό.
Και μου προτείνει και λέξεις.
Ορθογραφικός έλεγχος λέγεται θαρρώ.
Δεν μ'αρέσει καθόλου!
Προτιμώ το μολυβάκι μου, που με εκείνη την δίχρωμη γόμα μπορούσα να σβήσω φωνήεντα, λέξεις, προτάσεις.
Σκέψεις ολόκληρες!
Και αν είχα κάνει το λάθος να γράψω με στυλό, γυρνούσα την γόμα από την άλλη πλευρά
και έσβηνα μέχρι να χαθεί κάθε ίχνος του λάθους μου.
Κάποιες φορές το έκανα με τόση δύναμη που άνοιγα τρύπα στην σελίδα του τετραδίου!
Αλλά πάντα μου άρεσε αυτή η ανάγλυφη υφή που έμενε μετά πάνω στο χαρτί.
Με τα ακροδάχτυλά μου περνούσα ξανά και ξανά πάνω από αυτά τα σημεία.
Ισως γιατί ήθελα να παρηγορήσω το τετραδιάκι μου για την πληγή που μόλις του είχα ανοίξει.
Ίσως πάλι να ήθελα να νιώσω βαθιά μέσα μου αυτό το λάθος.
Να το περάσω σε κάθε κύτταρό μου.
Σε κάθε ρυτίδα της παλάμης μου.
Να το κάνω να ζήσει και να πεθάνει μέσα σε κάθε έναν ξεχωριστό τοίχο
αυτού του λαβυρίνθου που φέρουμε στα δάχτυλά μας
και ονομάζουμε αποτύπωμα.
Τα βιώνω τα λάθη μου.
Πάντα τα βίωνα!
Απλά περνώντας τα χρόνια τα αξιολογώ και διαφορετικά.
Περνώντας τα χρόνια τα λάθη παίρνουν άλλη διάσταση,
άλλη υφή.
Και έτσι πολλές φορές μπαίνουν στην ίδια πρόταση με ένα
"Αν τότε" και ένα "Ίσως ήταν αλλιώς" .
Δεν είναι πάντα καλό αυτό!
Οι αμφιβολίες κρατούν υγιή ένα νου,
αλλά,
είπαμε, η ζωή είναι επιλογές.
Πάντα θα έχεις να διαλέξεις ανάμεσα σε δύο δρόμους.
Πάντα θα συναντάς σταυροδρόμια χωρίς ταμπέλες,
δρόμους χωρίς ονομασία.
Θα είσαι μόνος σε ένα τοπίο που δεν έχει, εννοείται, γυρισμό.
Θα έχει μόνο μπροστά.
Ευθεία.
Εσύ θα επιλέξεις.
Κανείς δεν μπορεί να κρίνει αν τελικά αυτός ο δρόμος που διάλεξες
ήταν ο λάθος ή ο σωστός.
Παρά μονάχα εσύ!
Εσύ μόνο μετά από κάποια χρόνια θα μπορείς να πεις:
"Τελικά έπρεπε να στρίψω αριστερά" ή
"Έπρεπε να συνεχίσω την πορεία μου".
Όλοι κάνουμε λάθη.
Εγώ τα λέω επιλογές!
-Ίσως τελικά εαυτέ για αυτό να ήρθα να σου μιλήσω απόψε-
Εγώ τα λέω ζωή!
Διότι απλά στην ζωή κανείς δεν σε καθοδηγεί.
Κάποια βιώματά σου ίσως σε σπρώχνουν προς κάποια κατεύθυνση, ναι.
Αλλά όταν έρχεται η στιγμή που έχεις να επιλέξεις,
τον δρόμο που θα σε οδηγήσει στον προορισμό που εσύ έχεις αποφασίσει πως θες να φτάσεις,
κανένας δεν θα βρεθεί να σε πάρει με ωτοστόπ
και να σε αφήσει έτσι, αβίαστα και απλά εκεί που θες.
Αυτούς τους δρόμους τους επιλέγουμε και τους διανύουμε μονάχοι..
Και πόσο τυχεροί εκείνοι που ξέρουν τον προορισμό τους!
Τους θαυμάζω και τους ζηλεύω ταυτόχρονα!
Και τους αγαπώ!
Γιατί με εμπνέουν!
Γιατί με έμαθαν να περπατάω πια με ανοιχτά μάτια καθ'όλη την διάρκεια της διαδρομής.
Να απολαμβάνω το ταξίδι και ας μην ξέρω ακόμα προς τα που πάω!
Εαυτέ.
Ξέρω, εκείνη την γόμα που είχα τότε στο σχολείο
δεν μπορώ να την χρησιμοποιήσω για να αλλάξω διαδρομές.
Εκείνη η γόμα δεν σβήνει αναμνήσεις ούτε αλλάζει την ιστορία.
Όμως οι διαδρομές μου τώρα πια έχουν αποκτήσει άλλη αξία.
Τώρα γράφω το "σε αγαπάω" χωρίς απόστροφο.
Δεν μπορείς να σκοτώνεις μια λέξη σαν και αυτήν με ένα σημείο στίξης!
Το έμαθα.
Το ένιωσα.
(Δεν ξέρω βέβαια πότε θα συνηθίσω να γράφω το "τραίνο" με "ε",
το "μαντήλι" με "ι",
το "νοιώθω" με "ι".
--- Δεν πρόκειται να τα χρησιμοποιήσω στην ίδια πρόταση μην ανησυχείς!
Απλά ξύπνησε εκείνος ο ρομαντικός πάλι εαυτός.
Που θέλει να γράφει τις λέξεις όπως τις έμαθε
και να μην κοκκινίζουν!--- )
Σε αγαπάω λοιπόν.
Κάθε απόστροφος είναι τώρα πια φυλακισμένος στα τείχη κάθε μου αποτυπώματος.
Τα έζησα τα λάθη μου.
Τα μίσησα, τα αγάπησα, μεγάλωσα μέσα από αυτά!
Και προχωράω.
Με τα μάτια ανοιχτά. Ορθάνοιχτα!
Χωρίς ακόμα προορισμό.
Έχοντας όμως νικήσει έναν φόβο.
Τον φόβο του
"Σε αγαπάω" .
