Δεν υπάρχει δρόμος, τον δρόμο τον φτιάχνεις προχωρώντας.

Και να που είμαι και πάλι εδώ.
Έναν μήνα σχεδόν έχω να σου γράψω εαυτέ.
Σου έλειψα?
Δεν είχα να σου πω κάτι αξιόλογο τόσο καιρό.
Απλά μάζευα εικόνες, αρώματα, συναισθήματα.
Και να'μαι και πάλι εδώ
στην προσπάθειά μου να τα αποτυπώσω στο χαρτί.
Σήμερα θέλω να σου πω για τους ανθρώπους που θαυμάζω
και έχω ερωτευτεί.
Ερωτεύομαι εύκολα η αλήθεια είναι,
αλλά η διαχρονικότητα κάνει την διαφορά.
Υπάρχουν άνθρωποι όμορφοι,
εκθαμβωτικοί.
Που θες να κλέψεις λίγες στιγμές δίπλα τους
πιστεύοντας ότι έχουν κάτι να σου προσφέρουν.
Από τα λεγόμενά τους, από την εμπειρία τους.
Και τότε αρχίζουν να μιλάνε
και απλά γκρεμίζεται αυτός ο ενθουσιασμός που είχες στην αρχή,
να δαμάσεις αυτό το φευγαλέο πλάσμα.
Και μένει μόνο η ομορφιά.
Σίγουρα δεν ταιριάζουν όλοι οι άνθρωποι μεταξύ τους.
Το έχουμε ξαναπεί.
Ο κόσμος θα ήταν απλά βαρετός.

Και υπάρχουν και άνθρωποι που κρύβουν ολόκληρο σύμπαν μέσα τους.
Πλανητικά συστήματα, αισθήσεις εξωπραγματικές, ομορφιά διαχρονική.
Άνθρωποι που η αντίληψή τους για την ζωή μέσα από τα δικά τους μάτια,
σε κάνει να σκέφτεσαι "Είμαι τόσο μικρή δίπλα τους".
Εκείνοι όμως σε βλέπουν μεγάλη.
Πελώρια και ίσως και να σε θαυμάζουν.
Γιατί πιστεύουν ότι κι εσύ έτσι βλέπεις τον κόσμο και την ζωή.
Δεν είναι άσχημοι αυτοί οι άνθρωποι.
Απλά δεν θα κάνουν τα βλέμματα να γυρίσουν μπαίνοντας στον χώρο.
Όταν όμως γελάσουν θα γυρίσουν τα βλέμματα
και θα κάνουν και άλλους να χαμογελάσουν.
Και αυτό για μένα είναι ομορφιά!
Αυτό για μένα είναι ευλογία!
Να κάνεις άγνωστους να χαμογελούν,
όχι επιφανειακά αλλά αληθινά,
με κάθε μυ του προσώπου και κάθε χορδή της ψυχής!

Τους ανθρώπους τους ερωτεύομαι παρατηρώντας μικρές λεπτομέρειες.
Πως γελάνε, πως φωτίζονται τα μάτια τους όταν κάνουν σχέδια,
πως χαμογελάει το πρόσωπό τους ολόκληρο όταν μιλάνε για όνειρα που κυνηγούν,
πως νοιάζονται για ανθρώπους που τους είναι άγνωστοι,
πως πονάνε όταν πληγώνονται,
πως αντιλαμβάνονται την σημαντικότητα της κάθε στιγμής που περνάει,
την μοναδικότητα του κάθε δευτερολέπτου πάνω σε αυτή την επίγεια ζωή,
την κάθε εισπνοή με αρώματα της φύσης που ξυπνά κάθε αίσθηση,
το κάθε βλεφάρισμα που φυλακίζει εικόνες και λεπτά που δεν πρόκειται να ξαναζήσουν.

Τους ανθρώπους αυτούς τους έχω βαθιά μες στην καρδιά μου.
Τους λατρεύω, τους θαυμάζω και τους ευχαριστώ που μπήκαν στην ζωή μου
και βοήθησαν να γίνω αυτή που είμαι τώρα.
Κάποιες φορές νιώθω ακόμα μικρή δίπλα τους,
αλλά αυτό είναι που με κάνει να τους αγαπώ ακόμα πιο πολύ!
Γιατί αυτό σημαίνει ότι έχω πολλά να μάθω ακόμα δίπλα τους.
Γιατι αυτοί με σπρώχνουν να αρχίσω να κάνω σχέδια ξανά,
να ονειρεύομαι...
Γιατί παρέα θα μπορέσουμε να αλλάξουμε τον κόσμο κάποια μέρα
ή ένα κομμάτι του κόσμου.

Κάτι που λέω συνέχεια και πιστεύω είναι ότι
η ζωή είναι επιλογές και μικρές τυχαίες στιγμές.
Αν είσαι ευτυχισμένος με την ζωή που ζεις τότε όλα μια χαρά!
Αν όμως δεν είσαι τότε άλλαξε ζωή!
Είναι απλά τα πράγματα.
Εσύ επιλέγεις τα βήματα -όχι τον δρόμο- που θα σε οδηγήσουν στην ευτυχία.
Εσύ θα κάνεις το ταξίδι προς τα όνειρα σου ξεκινώντας από μέσα σου...

"Δεν υπάρχει δρόμος, τον δρόμο τον φτιάχνεις προχωρώντας."

Καλό χειμώνα να έχουμε, ταξίδια όμορφα και καλές νέες αρχές σε όποιον δρόμο έχει διαλέξει ο καθένας μας.