Με εκτίμηση, ο άλλος σου εαυτός.

Δεν ξέρω τι πονάει πιο πολύ.
Τα λόγια που είπαμε ή αυτά που δεν ειπώθηκαν ποτέ;
Αυτά που εμπόδισαν τα σφραγισμένα χείλη και εγκαταλείψαμε στα σοκάκια του μυαλού να τριγυρίζουν και να κάνουν τα μάτια να βουρκώνουν μόνο στην σκέψη τους.
Τελικά αυτά πονάνε πιο πολύ.
Τελικά αυτές οι προτάσεις κάνουν την ψυχή να αιμορραγεί.
Αυτές οι ερωτήσεις που έπρεπε να κάνουμε
και οι απαντήσεις που τελικά μας δίνει ο ίδιος μας ο εαυτός.
Αυτές οι συζητήσεις πονάνε πιο πολύ.
Γιατί ο θυμός ποτέ δεν ξέσπασε.
Γιατί το σε μισώ ποτέ δεν απέκτησε ήχο.
Έμεινε σκέψη και πρόταση που τριγυρίζει σαν σκιά μέσα στον αδίστακτο κόσμο του μυαλού
και ροκανίζει αργά και βασανιστικά τις αντοχές μου.
Αντέχω.
Έχω αντέξει πολλά.
Αλλά είναι κάτι ώρες που πιάνω τον εαυτό μου να θυμώνει για λόγο ασήμαντο.
Που τα μάτια μου βουρκώνουν δίχως να μπορώ να τα ελέγξω.
Θέλω να'μαι δυνατή.
Να ζω μόνη στα σκοτεινά τις αδύναμες στιγμές μου.
Πόσο εγωιστικό σου ακούγεται αυτό;
Πόσο λάθος έτσι;

Δεν έχω μάθει να μοιράζομαι τελικά.
Δίνω αυτά που θέλω ναι.
Αλλά δεν θέλω να μοιράζομαι τις σκέψεις που με πονάνε.
Που κρατάνε την ψυχή μου αιχμάλωτη και δεν την αφήνουν να ταξιδέψει ελεύθερη.

Πιέζω τον εαυτό μου να πάρει κάποιες αποφάσεις για το μέλλον.
Πάντα ήμουν παιδί που ζούσε αναπολώντας στιγμές του χθες
και ζούσε για το σήμερα.
Το αύριο πάντα το είχα στο μυαλό μου σαν κάτι μακρινό και αδιάφορο.
Ας έρθει έλεγα και βλέπουμε.
Ποτέ δεν έκανα προγραμματισμούς.
Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου πως θα είναι μετά από 10 χρόνια.
Ας έρθει έλεγα και βλέπουμε.

Όμως τώρα τελευταία νοιώθω ότι αυτό το αύριο με προσπερνά.
Έρχεται και φεύγει και τελικά δεν δημιουργώ ούτε μια ανάμνηση ουσιαστική για να έχω να αναπολώ.
Δεν έχω βάλει θεμέλια για τίποτα.
Ζω για να ζω και ουσιαστικά ίσως και να μην ζω...

Πιέζομαι εαυτέ.
Σε πιέζω να μπεις σε ένα τρόπο σκέψης που θα σε βγάλει από την ρουτίνα του ότι να'ναι που σε είχα βολέψει.
Πιέζομαι να αποφασίσω τι τελικά θα κάνω σε αυτή την ζωή μου.
Με ποιον τρόπο θα αφήσω τα αποτυπώματα μου στην ιστορία αυτού του πλανήτη.
Δυσκολεύομαι εαυτέ να ξέρεις.
Δεν μπορώ πια να δω σε τι είμαι καλή.
Ποια δουλειά μπορώ να κάνω που να την αγαπώ και να με αγαπάει,
χωρίς να με τραβάει στην ρουτίνα και να βουλιάζω αφήνοντας τις μέρες να περνούν αδιάφορες.
Γιατί περνούν οι μέρες.
Και εσύ μεγαλώνεις.
Δεν είσαι πια το κοριτσάκι που έλεγες όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω αστροναύτης, δασκάλα, στιχουργός.
Δεν είσαι πια ο ίδιος άνθρωπος που είχε συνδρομή στην wwf, που είχε αφίσες με δελφίνια δίπλα από το κρεβάτι και διάβαζε περιοδικά με extreme sports.
Δεν ξέρω ποιο δρόμο πήραμε λάθος εαυτέ.
Δεν ξέρω που έπρεπε να στρίψουμε αντί να πάμε ευθεία.
Δεν ξέρω αν η πορεία που χαράζουμε έχει ουσία και νόημα.

Αυτά τα δεν ξέρω παλεύω να απαντήσω αυτές τις μέρες.
Αυτές οι προτάσεις στοιχειώνουν τα φτωχό μου το μυαλό και με αποδυναμώνουν.
Και κάνουν τα μάτια να βουρκώνουν μετά από μια μικρή πίεση.
Είσαι μεγάλος εαυτέ. Δυνατός.
Σε έχω τεστάρει.
Σε έχω ζήσει.
Έχεις περάσει πολλά και έχεις ξεπεράσει πολλά.
Βοήθα με λοιπόν να βγούμε παρέα σε αυτό το ξέφωτο που θα μας δώσει απαντήσεις για το μέλλον.
Φώτιζε μου σιγά σιγά τα σημεία του δρόμου που πρέπει να ακολουθήσω και εγώ θα το κάνω.
Γιατί το αύριο δεν μου είναι πια αδιάφορο.
Γιατί το αύριο γίνεται χθες και εγώ δεν παίρνω χαμπάρι.
Βοήθα με να δημιουργήσουμε παρέα αναμνήσεις.
Να βάλουμε τα θεμέλια,
να χτίσουμε
και να αγγίξουμε τον ουρανό.

Είσαι μέσα;
Τώρα σε χρειάζομαι περισσότερο από ποτέ!
Ξεκινάμε;

Υ.Γ. Να μου προσέχεις.
Κόψε ότι σε σκοτώνει!
Τα εφήμερα δεν είναι πια για εμάς.

Με εκτίμηση, ο άλλος σου εαυτός.

Σε φάση standby

Πάντα συνδύαζα αρώματα με ανθρώπους.
Μουσικές με αναμνήσεις.
Ουλές με στιγμές έντονες.
Κάποια αρώματα γαργαλάνε την μύτη μου και επιτόπου σκέφτομαι συγκεκριμένα άτομα.
Κάποια τραγούδια κάνουν να ανατριχιάζουν το είναι των αναμνήσεών μου και κατευθείαν νοιώθω σα να μην πέρασε μια μέρα από την στιγμή με τα οποία τα έχω συνδυάσει.
Οι ουλές στο σώμα μου πάντα μου θυμίζουν τα κακά και τα καλά που περνούσα καθώς τις αποκτούσα. Όταν τις αγγίζω με τα ακροδάχτυλα μου, να ξέρεις πάντα σκέφτομαι πως δεν είναι απλά σημάδια. Αλλά εμπειρίες. Και αναμνήσεις.
Δεν φιλοσοφώ για 6 μήνες.
Ώσπου να περάσει το καλοκαίρι.

Απλά παρατηρώ, αναπολώ και αισθάνομαι.
Κάποτε θα σου πω και για αυτά που σκέφτομαι.
Τον χειμώνα που θα έχω ηρεμήσει.
Ή το φθινόπωρο που θα αναπολώ στιγμές.
Πάντα είχα μια περίεργη σχέση με το χθες και το ξέρεις.

Μέχρι τότε λοιπόν.
Που το σήμερα γίνει χθες.
Μέχρι τότε, να προσέχεις και θα τα ξαναπούμε.

Απλά, να. Ξέρεις. Είναι που το ένα αύριο φέρνει το άλλο.

Και να που ήρθα πάλι να σου γράψω εαυτέ.
Μέρες τώρα το λέω.
Μήνες.
Αλλά το ένα αύριο έφερνε το άλλο και ποτέ τελικά δεν το έκανα.
Δεν ξέρω αν μου έλειψες.
Δεν ξέρω τι το ιδιαίτερο έχει αυτή η βραδυά που με έσπρωξε να αναζητήσω την συντροφιά σου.
Ίσως απλά να ήθελα να σου υπενθυμίσω ότι είμαι εδώ.
Ζωντανή.
Μετά από τόσα και τόσα τερτίπια του καιρού.
Μετά από τόσες και τόσες διαφωνίες με το σύμπαν.
Ίσως πάλι να θέλησα να τσεκάρω ότι εσύ είσαι ζωντανός.
Σε ένοιωθα μέσα μου τόσο καιρό.
Μου ψιθύριζες όπως πάντα.
Και εγώ να ξέρεις σε άκουγα.

Απλά ,να. Ξέρεις.
Είναι κάποιες καθημερινότητες που αδυνατώ να συντάξω τις λέξεις μου.
Είναι και που το ένα αύριο έφερνε το άλλο και έτσι πέρασε ο καιρός.
Οι μήνες.
Τα χρόνια.

Τρέχει ο χρόνος και με βρίσκει να ακροβατώ σε δυό κόσμους.
Σε δύο πραγματικότητες.
Και είμαι το ίδιο σώμα, η ίδια ψυχή.
Τις ίδιες ουλές κουβαλάω.
Τις ίδιες αναμνήσεις.
Απλά με κουράζει αυτό κάποιες φορές.
Άλλες πάλι δίνει στο σώμα μου φτερά το γεγονός ότι μπορώ να ξεφεύγω από αυτόν τον κόσμο,
όταν δεν μ'αρέσει πια!
Γιατί έχω σε εκείνον τον μικρό πλανήτη,
εκείνη την κρυφή παραλία που πάω και αράζω
και αφουγκράζομαι το ψιθύρισμα των αστεριών.

Ξέρεις για ποια μιλάω.
Εκεί με συναντάς.
Και μένουμε σιωπηλοί να θαυμάζουμε την απεραντοσύνη του σύμπαντος.
Όσο και αν μας την δίνει ώρες ώρες με όσες δοκιμασίες μας υποχρεώνει να περάσουμε,
έρχεται πάντα εκείνη η καλοκαιρινή βραδυά,
σε αυτήν την μυστική παραλία,
που μόνο να το θαυμάζουμε μπορούμε.

Τελικά μου έλειψες εαυτέ!
Έχουμε καιρό να τα πούμε από κοντά.
Έχουμε καιρό να ξαπλώσουμε παρέα στην παγωμένη άμμο
και να δίνουμε ονόματα στα αστέρια.

Πάνε και 11 μέρες τώρα που έχω να πιω
και δεν θα ξέρω τι να σε κεράσω στην επόμενή μας συνάντηση!
Λέω να σου φέρω βυσσινάδα,
να σε γλυκάνω.
Πάει και με το καλοκαίρι.
Ναι! Βυσσινάδα θα σου φέρω!
Και μαλλί της γριάς!
Εκείνο το ροζ!
Να το μοιραστούμε και μετά να κολλήσει η άμμος στα ακροδάχτυλά μας από την ζάχαρη.
Και να γελάμε που γίναμε χάλια.
Να γελάμε τόσο δυνατά και να ξεσηκώσουμε και τα αστέρια με τα χαχανητά μας!
Και να γελάνε και αυτά μαζί μας.

Μου έλειψες εαυτέ.
Απλά, να. Ξέρεις.
Σου είχα υποσχεθεί ότι θα επιστρέψω με νερομπογιές να ζωγραφίσουμε παρέα τον μικρό μας πλανήτη,
όταν θα έχω κερδίσει εκείνο το στοίχημα των 30 χρόνων.
Δεν το έχω κερδίσει ακόμα.
Ούτε το έχω χάσει.
Και όσο πλησιάζει ο καιρός τόσο αγωνιώ.
Φοβάμαι.
Αλλά μετά σκέφτομαι ότι είμαι πιο δυνατή από τους φόβους μου
και μόνο να τους αντιμετωπίσω μπορώ!
Άσε που σου έχω πάρει κάτι πανέμορφα πινέλα!
Θα ντρέπεσαι να τα λερώσεις!
Κρίμα είναι να μην στα δώσω ποτέ.

Θα τα ξαναπούμε εαυτέ.
Δεν σου υπόσχομαι το πότε.
Δεν δίνω πια τόσο εύκολα υποσχέσεις.
Γιατί να, το ένα αύριο φέρνει το άλλο
και περνάει τόσο γρήγορα ο καιρός,
που δεν προλαβαίνω να συνειδητοποιήσω πόσο γρήγορα οι μέρες γίνονται χθες και σήμερα.
Θα τα ξαναπούμε όμως.
Θα σε περιμένω στην παραλία μας.
Με βυσσινάδα και μαλλί της γριάς.
Θα καταλάβεις πότε να έρθεις να με βρεις.
Το ξέρω!

Ως τότε καληνύχτα.
Καλό ξημέρωμα να έχουμε και να μου προσέχεις!
Όσο μπορείς.

Απολογισμός.

Και κάπως έτσι φτάσαμε στην τελευταία μέρα του πρώτου μήνα του νέου χρόνου.
Όλα τα μετράμε τελικά;
Σε μέρες, μήνες, χρόνια.
Αριθμοί.
Εμείς τους δίνουμε αξία.
Και οι στιγμές;
Οι στιγμές που δεν χωράνε σε αριθμητικά δεδομένα,
πόσο μετρήσιμες μπορεί να είναι;
Συγκρίσιμες;
Πόσο αξία τους δίνουμε;
Πόσο χρόνο τους αφιερώνουμε συνολικά στην διάρκεια της ζωής μας
για να τις αναπολήσουμε;

Πριν ένα μήνα προσμένοντας τον ερχομό της νέας χρονιάς
όλοι πιστεύω κάναμε όνειρα.
Σίγουρα δώσαμε πολλές ευχές.
Κάποιοι υποσχεθήκαμε στον εαυτό μας αλλαγές.
Κάποιοι έβαλαν νέους στόχους.
Άλλοι έθεσαν ψηλότερα τον πήχη.
Όλοι είχαμε κοινό γνώμονα.
Την ελπίδα.
Αυτή που κάνει την καρδιά να φτερουγίζει,
μόνο και μόνο στη σκέψη μιας νέας αρχής.

Μηδενίζω.
Παίρνω θέση στην αφετηρία.
Τρέχω.

Ακυβέρνητα τα σώματα χωρίς καρδιά.

Τι γίνεται όμως όταν προδίδεις τα όνειρα που έκανες;
Λίγες ώρες μετά.
Όταν σταματάς να τρέχεις;
Παραιτείσαι.
Η καρδιά δεν αντιδρά πια.
Χτυπάει ρυθμικά και μονότονα.
Χωρίς φτερουγίσματα.

Ακυβέρνητα τα σώματα με παγωμένη καρδιά.

Δεν απαιτώ ούτε επαιτώ ευκαιρίες
που θα δώσουν την αφορμή στην καρδιά μου να "πεταρίζει" ξανά.
Αναζητώ ακόμα, ναι!
Προορισμούς και εναύσματα.
Ξεσπάσματα της στιγμής που θα με τραβήξουν από τον βυθό.
Δεν έχω πατώσει ακόμα μην φοβάσαι.
Εμείς άλλωστε προσδιορίζουμε το πόσο βαθειά (ή βαθιά;)
είναι ο δικός μας βυθός.
Φτάνουν ακόμα οι ανάσες μου.
Απλά να παρατηρώ.
Χωρίς να αντιδρώ.
Χωρίς να κάνω όνειρα.
Ονειρεύομαι τις νύχτες.
Αυτό είναι άλλο.
Τις νύχτες οδηγώ χωρίς να ξέρω πραγματικά να οδηγώ.
Τις ημέρες απλά στέκω να παρατηρώ.
Τι νόημα βγάζεις από όλο αυτό;
Και εγώ δεν ξέρω.

Ώρες ώρες με πληγώνουν οι λέξεις.
Κάποτε οι λέξεις ήταν απλές.
Έκαναν ρίμες.
Είχαν νόημα.
Τώρα μοιάζουν πολύπλοκες. Επιθετικές.
Με κρατούν άγρυπνη τη νύχτα γιατί δεν μπορώ να τις δαμάσω.
Ακυβέρνητες κυβερνούν το άδειο μου σώμα.
Το λεηλατούν.
Και εγώ απλά στέκω.
Μετρώ τις ανάσες να μου φτάσουν μέχρι να βγω στην επιφάνεια.
Τότε που θα ξαναπώ ΖΩ.

Άνισες οι μάχες με τον εαυτό μας τελικά.
Δεν υπάρχει δικαιοσύνη σε αυτές τις κόντρες.
Δεν κερδίζει ο καλύτερος ή ο πιο δυνατός.
Κερδίζει εκείνος που θα εκμεταλλευτεί την στιγμή αδυναμίας του άλλου.
"Έχω ένα πόλεμο ανοιχτό, με τον ίδιο μου τον εαυτό"
λέει ένα αγαπημένο τραγούδι.
Και τείνω να το κάνω φιλοσοφία ζωής.

Όσοι με ξέρετε με έχετε δει πως δρω σε καταστάσεις ειρήνης.
Ίσως και πολέμου.
Η ίδια είμαι κάθε φορά.
Χαμογελάω και αισιοδοξώ.
Απλά είναι κάποιες βραδιές σαν και αυτήν
που κάτι μέσα μου σπάει.
Και μαζί του σπάω και εγώ.
Αναπολώ μα δεν ονειρεύομαι.
Στέκομαι μα δεν τρέχω.

Μην απορείς που αυτά τα γράφει εκείνο το πάντα χαμογελαστό παιδί που γνώρισες.
Ίσως φταίει που στο Λύκειο δανειζόμουν βιβλία του Καρυωτάκη.
Είχα πάντα κρυμμένη μέσα μου μια μελαγχολική πλευρά.
Που ώρες ώρες γίνεται δυνατή.
Σε τέτοιες αδύναμες στιγμές που περνάει ο τόπος που ζω και μεγαλώνω,
που στις σκέψεις μου υπάρχει μόνο παρόν και όχι μέλλον,
η πλευρά μου αυτή παίρνει άγρια μορφή.
Και με κατασπαράζει.
Με αποδυναμώνει.

Δεν το γενικεύω άλλο.

Απόψε απλά είπα να συντάξω τις σκέψεις μου μετά από τόσο καιρό.
Να τις διαβάσω φωναχτά μήπως και εγώ η ίδια
καταφέρω και με τραβήξω από αυτή την δίνη
που με τραβάει όλο και πιο βαθιά, όλο και πιο μακριά.

Τελικά δεν κάνω απολογισμούς.
Λάθος τίτλο έδωσα στις σκέψεις μου.

Ελπίζω ακόμα, ναι!
Η ψυχή μου θα είναι πάντα ελεύθερη και δυνατή,
ότι κι αν γίνει!
Το τι κάνω όμως τελικά είναι το θέμα...

Εσύ;
Τι κάνεις για αυτό τον κόσμο;

Το δικό σου σώμα πόσο ακυβέρνητο το νιώθεις;

Καλή δύναμη στη νέα χρονιά!
Δεν ξέρω αν μας υπόσχεται πολλά.
Ξέρω όμως πως οι υποσχέσεις που δίνουμε στον εαυτό μας,
κάποτε γίνονται σταυροδρόμια ζωής!
Και να ξέρεις,
όσο αδύναμη και αν σου μοιάζω μέσα από τα κείμενά μου,
εγώ κρατάω τις υποσχέσεις μου!

Καλό ξημέρωμα.