Σε φάση standby

Πάντα συνδύαζα αρώματα με ανθρώπους.
Μουσικές με αναμνήσεις.
Ουλές με στιγμές έντονες.
Κάποια αρώματα γαργαλάνε την μύτη μου και επιτόπου σκέφτομαι συγκεκριμένα άτομα.
Κάποια τραγούδια κάνουν να ανατριχιάζουν το είναι των αναμνήσεών μου και κατευθείαν νοιώθω σα να μην πέρασε μια μέρα από την στιγμή με τα οποία τα έχω συνδυάσει.
Οι ουλές στο σώμα μου πάντα μου θυμίζουν τα κακά και τα καλά που περνούσα καθώς τις αποκτούσα. Όταν τις αγγίζω με τα ακροδάχτυλα μου, να ξέρεις πάντα σκέφτομαι πως δεν είναι απλά σημάδια. Αλλά εμπειρίες. Και αναμνήσεις.
Δεν φιλοσοφώ για 6 μήνες.
Ώσπου να περάσει το καλοκαίρι.

Απλά παρατηρώ, αναπολώ και αισθάνομαι.
Κάποτε θα σου πω και για αυτά που σκέφτομαι.
Τον χειμώνα που θα έχω ηρεμήσει.
Ή το φθινόπωρο που θα αναπολώ στιγμές.
Πάντα είχα μια περίεργη σχέση με το χθες και το ξέρεις.

Μέχρι τότε λοιπόν.
Που το σήμερα γίνει χθες.
Μέχρι τότε, να προσέχεις και θα τα ξαναπούμε.