Ξέρεις κάτι?

Σε έχασα,με έχασες..
Απλά και κατανοητά.
Ξέρεις κάτι? Δεν με πειράζει πια.
Ίσως γιατί έχω μπερδέψει τις εποχές.
Ισως γιατί έχω κάνει τη νύχτα μέρα
και σπάω τη ρουτίνα με μια πρωινή μπύρα.
Ίσως γιατί έχω μήνες να χαζέψω τα αστέρια.
Ίσως πάλι γιατί δεν δίνω χρόνο στον εαυτό μου να σκεφτεί.
Να αναπολήσει, να νοσταλγήσει και να δημιουργήσει.
Μένω στάσιμη να κοιτώ τις μέρες να περνούν ίδιες.
Και ξέρεις κάτι?
Δεν με νοιάζει καθόλου!
Τώρα.
Ίσως στο τέλος της εποχής αυτής,
όταν κάνω απολογισμό,
να δω ότι δεν έκανα τίποτα ουσιαστικό τελικά.
Άφησα να περάσουν 6 μήνες αδράνειας,
που απλά ζούσα.
Αλλά ξέρεις κάτι?
Δεν με απασχολεί καθόλου!
Γιατί τελικά μέσα από αυτή την εποχή έμαθα να εκτιμώ και την παραμικρή λεπτομέρεια!
Να παρατηρώ τους ανθρώπους σιωπηλά.
Να χαίρομαι με πράγματα απλά.
Πεζά και απτά!
Είναι κακό αυτό?
Δεν είμαι δύσκολος άνθρωπος.
Ξέρω να χάνω.
Μέσα από την ήττα θα μάθω.
Μέσα από τα δύσκολα θα εκτιμήσω την αξία των εύκολων.
Δεν προσπαθώ πια να κερδίσω ανθρώπους.
Να τους κάνω να με αγαπήσουν.
Είμαι αυτή που είμαι.
Θα σου χαμογελάω συνέχεια έτσι κι αλλιώς.
Και ξέρεις κάτι?
Ας σκέφτεσαι ότι θέλεις για εμένα!
Πες με προκατειλημμένη.
Από την πρώτη χειραψία μπορώ να καταλάβω τι άνθρωπος είσαι.
Από το πόσο δυνατά θα μου σφίξεις το χέρι.
Από το πόσες φασαρίες θα κάνεις στην σιωπή μου.
Εγώ θα σου χαμογελάω έτσι κι αλλιώς.
Κάποτε μπορεί να σου σφίξω το χέρι με το αριστερό,
εκεί πάλι θα με έχεις κερδίσει!

Τα πράγματα στην ζωή είναι απλά.
Είσαι ευτυχισμένος?
Τότε οκ.
Δεν είσαι?
Τότε άλλαξε το!
Τόσο απλά!
Νίκες,ήττες και απολογισμοί είναι μέρος του παιχνιδιού.
Το αποτέλεσμα δεν έχει σημασία για εμένα,όσο η μάχη.
Οι εμπειρίες δεν συγκρίνονται ακόμα και αν στο τέλος έχω χάσει.
Ξέρεις κάτι?
Τελικά κέρδισα και κέρδισες.
Γιατί κάποιος να χάσει?
Δεν μ'αρέσουν οι πολύπλοκες καταστάσεις.
Γιατί, ξέρεις κάτι?
Είμαι αυτή που θα σου χαμογελάσει,
ακόμα και αν έχω χάσει αμέτρητες μάχες.
Και που ξέρεις,
ίσως την επόμενη φορά που θα καταφέρω να χαζέψω πάλι τα αστέρια
να σου ζητήσω να μου κάνεις παρέα.

Λα ματζόρε

Τάσεις αυτοκαταστροφής.
Σώμα που κοιμάται και ξυπνάει μηχανικά.
Αυξημένη δόση νικοτίνης το πρωινό δικό μου 2ωρο,
με την συνταγή :βύνη κριθαριού,νερό, εκχύλισμα λυκίσκου
να με ξεδιψά.
Με μουσικά ακούσματα που με ταξιδεύουν σε στιγμές,
με ηρεμούν και πολλές φορές καθορίζουν στις πόσες συνταγές θα ξεδιψάσω πριν κοιμηθώ.
Με πόδια πρησμένα από την ορθοστασία
και μυαλό κουρασμένο από την καθημερινότητα.
Φωνές που κουβαριάζονται και κάνουν αυτή την φλέβα στο μέτωπό μου να χτυπάει ρυθμικά.
Νεύρα τεντωμένα σαν χορδές καλοκουρδισμένης κιθάρας.
Στο λα ματζόρε μπορεί και να σπάσουν...

Είμαι εδώ όμως!
Ανασαίνω άρα ζω!
Είμαι εδώ και θα το παλέψω!
Έχω ξαναπεράσει μέρες που στιγμές και καταστάσεις πάνε να με καταβάλλουν,
να μου σβήσουν το χαμόγελο από την ματιά μου
και τις ξεπέρασα.
Γιατί να μην το κάνω και τώρα λοιπόν?!

Αύριο το πρωί,μόλις σχολάσω,
θα αγοράσω 2 μπύρες από το περίπτερο,
θα πάω παραλία
και θα τις πιω με τα πόδια βουτηγμένα στην θάλασσα.
Θα κρύψω τα δάχτυλά μου κάτω από την βρεγμένη άμμο,
να νιώσω κάθε κόκκο του φετινού καλοκαιριού
-που περνάει απαρατήρητο πια-
σε κάθε ένα ξεχωριστό κύτταρο του μυαλού μου.
Θα ανάψω τσιγάρο να γευτώ την αλμύρα στα χείλη μου.
Θα αφήσω τον ήλιο να με ζαλίσει,να σβήσει τις φωνές και την φασαρία,
μέχρι να βλέπω μαύρες κουκκίδες σε κάθε μου βλεφάρισμα.

Αύριο το πρωί θα κάνω την επανάστασή μου!
Να ξεφύγω από την ρουτίνα της καθημερινότητας!
Να ξανανιώσω την χαρά και την ανυπομονησία του καλοκαιριού!

Αν θες έλα και εσύ μαζί μου.
Σε πειράζει να μην μιλάμε καθόλου?
Απλά να καθόμαστε δίπλα δίπλα..
Να μοιραστούμε τις μπύρες και τις σιωπές.
Να μοιραστούμε την ίδια αλμύρα του τσιγάρου.

Εσύ με ξέρεις.
Οι σιωπές έχουν μεγαλύτερη ουσία από τα λόγια
κάποιες φορές.
Είναι στιγμές που τις εκτιμάς μόνο όταν τις μοιράζεσαι με ανθρώπους που αγαπάς πραγματικά.
Δεν νιώθεις την ανάγκη να πεις κάτι μόνο και μόνο για να το πεις,
απλά μένετε σιωπηλοί και οι δύο αγναντεύοντας τον ίδιο μακρινό ορίζοντα.

Και αν δεν θέλεις να έρθεις δεν πειράζει!
Κάτι αξιόλογο θα βρω να πω με τον εαυτό μου!

Αύριο λοιπόν εαυτέ θα σε πάω βόλτα!
Το υπόσχομαι!
Και θα σε ταξιδέψω με λα ματζόρε.
Παρέα θα ξεφύγουμε.
Ως τότε,

Καληνύχτα.

3 μπύρες και τεχνολογία...

Άλλο ένα καλοκαιρινό πρωινό μετά από ένα 12ωρο στην δουλειά,
είμαι εδώ.
Πίνω μια μπύρα πριν πάω για ύπνο.
Έχω καιρό να σου γράψω εαυτέ!
Μην με παρεξηγείς!
Είναι που ο χρόνος μου είναι περιορισμένος.
Είναι που η έμπνευση μου περιορίζεται σε προτάσεις,
σε εικόνες που κρατάω φυλαγμένες σε μια γωνιά του μυαλού μου.
Μακάρι να μπορούσα να αποτύπωνα αυτόματα με λέξεις,
όσες εικόνες και στιγμές μου προκαλούν ενδιαφέρον!

-Στο στρογγυλό μου το μυαλό έχω και κάποιες ξεχωριστές γωνιές.
Ποτέ δεν ήμουν καλή στα μαθηματικά, στην τριγωνομετρία.
Δεν μπορώ με τύπους μαθηματικούς να σου αποδείξω
πως μέσα σε ένα σχήμα στρογγυλό, έστω οβάλ,
υπάρχουν γωνίες.
Ελπίζω να μην συμβαίνει μόνο σε εμένα!
Και αν συμβαίνει, ας είναι!
Έχω πολλά κουτάκια με συμπιεσμένες μνήμες στο μικρό μου στρογγυλό μυαλό.
Ένα format σύντομα μάλλον μου είναι αναγκαίο,
μπας και οι λέξεις μου ξανακάνουν ρίμες,
μπας και ξαναβρώ την έμπνευσή μου..-

-Και πριν τελειώσω το -να το πω- κείμενο,
εμφανίζεται μήνυμα
“bad request, σώστε το κείμενο γιατί υπάρχει περίπτωση να χαθεί”.
Ας χαθεί, δεν έγραφα και κάτι αξιομνημόνευτο άλλωστε!
Το τετράδιο μου και το μολύβι ποτέ δεν μου έφερναν αντίσταση,
ότι και να έγραφα, όσες μουτζούρες και να έκανα,
όσα μισόλογα και αν έγραφα!
Ούτε και κοκκίνιζαν οι λέξεις μου,
όταν έκανα κάποιο ορθογραφικό λάθος,
ή έβαζα τον τόνο σε λάθος φωνήεν!
Ώρες ώρες μισώ την στιγμή που η τεχνολογία μπήκε στις ζωές μας!!

Πόσο υπέροχες ήταν οι τυχαίες συναντήσεις
τότε που δεν είχαμε κινητό τηλέφωνο!
Πόσο πολύτιμος ήταν ο χρόνος που συναντιόμασταν στην πλατεία το καλοκαίρι
ή πηγαίναμε για έναν καφέ,
αντί να λιώνουμε στο facebook να λέμε τα νέα μας στο chat.
Τότε υπήρχε το άγγιγμα στο χέρι στην μέση της κουβέντας,
τώρα υπάρχει το poke.
Η τότε ανυπομονησία μέχρι να εμφανιστεί το φιλμ
από τις φωτογραφίες της χθεσινής εξόδου,
έχει περιοριστεί σε ένα like ή σε ένα σχολιασμό στο wall.
Δεν υπάρχει αυτό το χειροπιαστό του γυαλιστερού χαρτιού!
Αυτή η μυρωδιά της φωτογραφίας που μόλις έχει εμφανιστεί!
Θυμάμαι κάποτε παίρναμε τηλέφωνο σε ραδιοφωνικούς σταθμούς
και κάναμε αφιερώσεις.
Τώρα απλά κάνουμε ένα post στον τοίχο του άλλου,
ή στον δικό μας με comment όλο υπονοούμενο,
ελπίζοντας ο άλλος να το “πιάσει”.
Κάποτε ρωτούσαμε τον άλλον κοιτώντας τον στα μάτια
“Τι κάνεις;”
Πλέον δεν χρειάζεται γιατί διαβάζουμε το status του.
Το facebook τον έχει ρωτήσει πριν από εμάς
“what's on your mind” και έτσι ξέρουμε και εμείς!
Δεν είναι φοβερό;!
Δεν είναι φοβερό που σε περιορισμένο αριθμό γραμμάτων
γράφουμε τι έχουμε στο μυαλό μας;
Αυτό είναι καταπίεση!

Δεν μ' αρέσουν οι περιορισμοί! Οι καταπιέσεις!
Το έχεις καταλάβει πιστεύω!
Ελπίζω δηλαδή!
Μπορώ να μιλάω και να γράφω για ώρες,
να βάζω παρενθέσεις και να πηγαίνω από το ένα θέμα στο άλλο,
ελπίζοντας ότι μπορείς να ακολουθήσεις την ροή των σκέψεών μου!
Μην μου βάζεις περιορισμούς λοιπόν!
Μην προσπαθείς να καταπιέσεις και να αλλοτριώσεις
το ρομαντικό μου πνεύμα!
Γιατί είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που ακόμα στέλνει γράμματα
και όχι mail!
Έχω κόψει άπειρες φορές την γλώσσα μου κλείνοντας τον φάκελο,
μα και αυτό το θεωρώ ανεκτίμητο πλέον,
φαντάσου!

Πες με φαντασμένη, παλιομοδίτισα ή όπως θες
(Το παλιομοδίτισα μου κοκκινίζει σαν λέξη, έτσι δεν το λέμε;Γιατί;!)
Εγώ θα συνεχίσω να πιστεύω ότι η τεχνολογία
μας έχει αποξενώσει, μας έχει απομακρύνει από την πραγματικότητα!
Από τους ανθρώπους!
Θέλω να σε βλέπω στα μάτια όταν μου μιλάς,
να βλέπω το χαμόγελό σου
και όχι να το φαντάζομαι, να το υποθέτω!
Θέλω σε αγγίξω τυχαία καθώς μιλάμε
και όχι να σε “σκουντήξω” νοητά!
Να διαβάσεις τις προτάσεις μου με τον δικό μου γραφικό χαρακτήρα
και όχι με “Times new roman”.
Να μυρίζω το άρωμα σου καθώς μου ψιθυρίζεις στο αυτί
και όχι να μου στέλνεις φατσούλες που κλείνουν πονηρά το μάτι!
Να βγούμε να σε κεράσω μια μπύρα,δύο, τρεις
και όχι να σου στείλω νοητά ποτά!
Να σου σιγοτραγουδήσω έναν στίχο στο αυτί με τα μάτια κλειστά
και όχι να στο κάνω post στον τοίχο σου!
Να σου ευχηθώ “Χρόνια καλά και πολλά” για τα γενέθλιά σου
επειδή θέλω και τα θυμάμαι,
και όχι επειδή μου το υπενθυμίζει ένα άψυχο site!
Να σχολιάσουμε παρέα τις φωτογραφίες που έχουμε βγάλει μαζί
και να γελάσουμε με αυτές που έχουμε κλειστά ή κόκκινα μάτια,
και όχι να τις κάνουμε επεξεργασία πριν τις ανεβάσουμε!-

Σου το έχω ξαναπεί,
είμαι από εκείνους τους ρομαντικούς ανθρώπους
που κάποιοι αποκαλούν “μαλάκα”..
Νοσταλγώ παλιές καλές και κακές συνήθειες,
αλλά και προσπαθώ να τις τηρώ ακόμα,
κόντρα στα σημερινά δεδομένα!

Ίσως σε κούρασα,
νύσταξα και εγώ η ίδια!
Πάω για ύπνο!
Πάω να ονειρευτώ!
Να ζωγραφίσω πολύχρωμους τοίχους,
να κάνω ορθογραφικά λάθη,
να αγγίξω βελούδινες αισθήσεις μέσα από ξεχωριστά μουσικά ακούσματα!
Το ονειρευτώ μου κοκκινίζει σαν λέξη!
Αυτό ήταν το τελειωτικό χτύπημα!!!
Θα ξαναρχίσω να γράφω στο ξεφτισμένο μου τετράδιο!
Καληνύχτες για εμένα, καλημέρα για εσάς!

P.s. Αν κάνουμε συγκέντρωση οι ρομαντικοί όπως οι αγανακτισμένοι,
θα βγει κάτι;
Απλά ρωτάω!
Have an amazing day! Don't forget to smile!

Καλημέρα! Σ'αγαπώ!

Καλό μήνα να έχουμε!