Ακόμα ψάχνω τίτλο

Είναι κάποια βλέμματα που με κάνουν να χαμογελώ πονηρά.
Κάποια άλλα που με γεμίζουν αισιοδοξία.
Σε κάποια βλέπω ελπίδες και ηλιοβασιλέματα
και σε άλλα θλίψη.
Είναι κάποιες φωνές που με κάνουν να ανατριχιάζω.
Χροιές που μου υπόσχονται πολλά
και άλλες που κρύβουν με δυσκολία τον λυγμό.
Είναι στιγμές που με κάνουν να αναρωτιέμαι,
άλλες να ελπίζω,
άλλες να αναπολώ
και άλλες που με κάνουν απλά να μένω σε μια φάση standby.
Αδιάφορες.
Είναι μέρες που δεν μπορώ να κοιμηθώ.
Νύχτες που δεν μπορώ να ξυπνήσω.
Είναι κλειδαριές που δεν μπορώ να ανοίξω πια
και κλειδιά που δεν ξέρω τι να τα κάνω..
Είναι ρίμες που δεν μπορώ να γράψω πια
και στίχοι που με ζαλίζουν αλλά δεν μπορώ να τους συντάξω.
Είναι όνειρα που με κάνουν να παραμιλώ.
Άλλα που δεν τα θυμάμαι όταν ξυπνήσω
και άλλα που τα κυνηγάω χρόνια τώρα.
Είναι αρώματα,είναι μνήμες, είναι φτερουγίσματα στον χρόνο,
είναι βλεφαρίσματα που προσπαθώ να φυλακίσω στιγμές,
είναι στιγμές που προσπαθώ να φυλακίσω για πάντα,
είναι όλα αυτά που τώρα τελευταία αδυνατώ να συντάξω σε προτάσεις που βγάζουν νόημα.
Είναι η ζωή που τρέχει.
Είμαι εγώ που τρέχω δίπλα της και κάποιες φορές νιώθω να την κυνηγώ,
να μένω πίσω.
Είμαι εγώ που προσπαθώ να μπω σε μια σειρά χωρίς να πληγώσω ή να πληγωθώ.
Είμαι εγώ που βλέπω τον χρόνο να με προσπερνά και απλά να πίνω στην υγειά του.
Είμαι εγώ! Και είμαι εδώ!
Ελπίζοντας να ηρεμήσω κάποια στιγμή.
Ελπίζοντας να μπορώ ξανά την θλίψη στα βλέμματα να την κάνω χαρά.
Ελπίζοντας ξανά να δίνω υποσχέσεις που μπορώ να τηρήσω.
Προσπαθώ να κερδίσω!
Η' να χάσω και να κερδίσω μέσα από αυτό!
Περίοδο αποστασιοποίησης την λες εσύ,
ενώ εγώ ψάχνω ακόμα τον διακόπτη που θα πάρω και πάλι μπροστά..
Θα με βρω που θα πάει.
Καλημέρες και καληνύχτες κλασσικά!