Η κατάρα της φυγής.

Τι να' ναι αυτό που χαλάει την ηρεμία μου; Ποιο θεριό ανήμερο ξυπνά και μπαίνει ως άλλος ταύρος εν υαλοπωλείω και καταστρέφει ότι υπάρχει στο πέρασμα του; Ποια ευχή μπορεί να με κάνει να δώσω ελπίδα στην κάποτε αστείρευτη αισιοδοξία μου; 

Ξέρω... Ξέρω πως λέγεται αυτό το θεριό. Το έχω συναντήσει, νόμιζα το είχα εξημερώσει, νόμιζα είχα καταφέρει να το αποκοιμήσω. Μα είναι αυτή η εποχή που φτάνει στο τέλος της και ξέχασα. Ότι αυτές τις μέρες το θεριό αυτό ξυπνά και λιμοκτονεί για νέα μέρη, νέες εικόνες, νέο καθαρό αέρα. Διψά για καινούριες εμπειρίες, καινούριες αναμνήσεις, καινούρια ρίσκα.

Πίστευα μεγάλωσα και σοβαρεύτηκα. Πίστευα είχα καταφέρει να είμαι αυτόνομη, να βασίζομαι μόνο στις δυνάμεις μου και στον εαυτό μου. Να δημιουργώ αναμνήσεις, να πλάθω τον εαυτό μου ελπίζοντας ότι το "εδώ" αυτή την φορά θα μου είναι αρκετό. Ελπίζοντας ότι στο εδώ θα ζήσω και θα δημιουργήσω για πάντα. Μόνιμα. 

Πόσο σιχαίνομαι αλήθεια αυτές τις δυό λέξεις. Πάντα και μόνιμα. Ποιος να ανακάλυψε αυτές τις λέξεις και για ποιο λόγο;

Προχθές ένας άνθρωπος μου με ρώτησε κάτι απλό που απλά ταρακούνησε τα θεμέλια της οντότητας μου:

"Εσύ, τι θα κάνεις στην ζωή σου;"

Σαν μια εκκωφαντική ηχώ που τρυπούσε με την ίδια ένταση κάθε φορά τα τύμπανα μου, εγκλωβισμένη σαν πεταλούδα ζαλισμένη από τα χτυπήματα στο φως, έπεφτε ξανά και ξανά με φόρα στα τοιχώματα του μυαλού μου...

Λοιπόν εαυτέ;

Εμείς τι θα κάνουμε στην ζωή μας;

Με ποιο τρόπο θα αφήσουμε το αποτύπωμα μας στην ιστορία του σύμπαντος;

Πότε θα πάρουμε την ζωή μας στα σοβαρά;

Πότε θα πάψουμε να σκεφτόμαστε και να πράττουμε σαν παιδιά;

"Ποτέ", σα να σε ακούω να μου απαντάς.

Σα να σε βλέπω να γελάς ειρωνικά κάθε που κάνω τέτοιες σκέψεις. Κάθε που συντάσσω προτάσεις που περιέχουν τις λέξεις "πάντα" και "μόνιμα".

Ποτέ. Άλλη μια λέξη να γρατζουνάει τα μέσα μου...

Αυτές τις μέρες δεν θέλω να μιλάω σε κανέναν, δεν θέλω να βλέπω κανέναν, δεν θέλω να ακούω κανέναν. Είναι από εκείνες τις μέρες που κατεβάζω ρολά, κατεβάζω γενικό και απλά θέλω να μείνω μόνη μου να σκεφτώ. Ή να μην σκεφτώ, δεν ξέρω, αλήθεια.

Θέλω απλά να μένω σιωπηλή να αφουγκράζομαι το ψιθύρισμα των αστεριών, να βάζω τα αγαπημένα μου τραγούδια να παίζουν διαπασών, να πιω τέσσερα, πέντε, έξι ποτά. Να μουδιάσω το μέσα μου, έστω για λίγο...

Συγχώρεσέ με.

Που αυτές τις μέρες σε αφήνω να βλέπεις τις αδυναμίες μου.

Συγχώρεσέ με.

Που αυτές τις μέρες δεν σου δίνω όλο μου το είναι για να κάνω τον κόσμο σου ομορφότερο.

Συγχώρεσέ με.

Που δεν είμαι δίπλα σου τώρα που με χρειάζεσαι.

Συγχώρεσέ με. Που όσο και αν κάθε φορά αιμορραγώ από τις πληγές που μου ανοίγει αυτό το θεριό μέσα μου με τα γαμψά του νύχια, εγώ το αγαπάω κρυφά και το λατρεύω. Γιατί αν δεν ήταν εκείνο το θεριό,

δεν θα ήμασταν αυτό που είμαστε εαυτέ.

Και "τι είμαστε;"  σε ακούω να ρωτάς.

"Μια λεπτομέρεια του σύμπαντος" σου απαντώ.

"Και το θεριό; Πότε θα πάψει το θεριό να καθορίζει το μέλλον μας;"

"Όσο το φροντίζουμε δεν θα μας ενοχλεί. Λίγη τροφή και λίγο νερό θέλει μόνο."

"Ως πότε;"

"Ως τότε που η φυγή δεν θα είναι η πρώτη μας επιλογή, το μαζί, το πάντα και το μόνιμα δεν θα μας τρομάζουν σαν έννοιες και όταν πια οι ουλές από τις πληγές δεν θα υπάρχουν πια στο σώμα μας."

"Θέλεις να μείνω μαζί σου απόψε; Σε πειράζει;"

"Θέλω. Σε πειράζει να μην μιλήσουμε καθόλου;"

"Θα μείνω."

Ιστορίες αστεριών.

Αυτές τις μέρες πιάνω τον εαυτό μου να μιλά στα αστέρια. Απλά κάθομαι, σηκώνω το βλέμμα ψηλά στον ουρανό και τους μιλάω. Δεν ψάχνω πια για πεφταστέρια. Δεν θέλω να χαραμιστεί κανένα αστέρι για μια ευχή που ποτέ δεν προλαβαίνω να κάνω. Μου αρέσει απλά να τα παρατηρώ. Να αφουγκράζομαι τον ήχο που βγάζει αυτό το τρεμάμενο τους φως. Να τους μιλώ και αυτά να μου απαντούν ψιθυριστά με τον τρόπο τους. Γιατί μιλάνε τα αστέρια. Αλλά το κυριότερο ακούνε. Πάντα με ακούνε. Πάντα θυμούνται ότι τους έχω εμπιστευτεί. Τους φόβους μου, τις επιθυμίες μου, την χαρά και την λύπη μου.  

Και εκείνα στέκουν εκεί πάντα, σχεδόν στις ίδιες θέσεις περιμένοντάς με. Και τα τελευταία βράδυα τα λέμε τόσο συχνά. 

Ίσως θέλω να επανορθώσω για τον χρόνο που έχασα μακριά τους. 

Ίσως απλά να χρειάζομαι λίγο ποιοτικό χρόνο με τον εαυτό μου. Ίσως απλά να χρειάζομαι να δημιουργήσω μερικές στιγμές γαλήνης, μακριά από ανθρώπους και προβλήματα. 

Στιγμές που ηρεμεί και γεμίζει το μέσα μου από την ομορφιά του σύμπαντος.

Φοβάμαι ακόμα, ναι.

Και ανησυχώ επίσης.

Σε αυτό το ατέρμονο ταξίδι αναζήτησης της ευτυχίας και της επιτυχίας, έρχονται στιγμές που πιάνω τον εαυτό μου να κουράζεται και να λιγοψυχεί.

Και ακριβώς τότε μπαίνει στην ζωή μου ξανά ο έναστρος ουρανός, για να μου θυμίσει πόσο μικρή είμαι μέσα σε αυτό το σύμπαν, αλλά και πόσο σημαντική αφού αποτελώ ένα κομματάκι μέσα σε αυτή την απεραντοσύνη. 

Ο καθένας μας είναι σημαντικός, αφού ο καθένας ξεχωριστά συμπληρώνει με την ψυχοσωματική του οντότητα αυτό το παζλ που λέγεται ζωή. Αν κάποιος λείψει δεν θα υπάρχει αυτή η συνοχή. Η ιστορία θα αλλάξει ρου και ο παράδεισος δεν θα είναι ίδιος.

Με συνοχή και συνενοχή λοιπόν, συνεχίζουμε. Και αν δεν καταφέραμε να αλλάξουμε το ρου της ιστορίας, ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να την γράψουμε πιο συναρπαστική!

Για τα τσιγάρα που απόψε ανάβω το ένα μετά το άλλο.

Για τα τραγούδια που απόψε παίζει το ραδιόφωνο και οι μελαγχολικές νότες τρυπάνε το μυαλό μου σαν σουβλιές.

Για τις σκέψεις που προσπαθώ να δαμάσω τον ανεξέλεγκτο καλπασμό τους διαβάζοντας τάχα ένα βιβλίο. Μα εκείνες συνεχίζουν να τρέχουν ακόμα και πάνω στις σελίδες, ποδοπατώντας την ηρεμία που νόμιζα ότι μετά από καιρό είχα καταφέρει ξανά να αποκτήσω.

Για τις λέξεις που βγήκαν άθελα μου απ'το στόμα μου, επιτρέποντας σε εκείνη την ενοχλητική ημικρανία να πιέζει ακόμη περισσότερο το δεξί μου μάτι.

Για την καθημερινοτητα μου που νόμιζα είχα καταφέρει να ισορροπήσω.

Για τα ρίσκα που κάποτε έπαιρνα δίχως δεύτερη σκέψη. Μα τώρα νιώθω τα πόδια μου να με βαραίνουν.

Για τα όνειρα που πίστευα ότι μπορώ να πραγματοποιήσω αρκεί να το θελήσω αληθινά.

Για τα λάθη που έκανα σε στιγμές αδυναμίας.

Για τα πάθη που έζησα σε στιγμές αλαζονείας.

Για τα χρόνια που έχασα περιμένοντας το διαφορετικό αύριο.

Για τα τρομαγμένα χρόνια που ζούσα  αλυσοδεμένη αγκαλιά με τους χειρότερους φόβους μου.

Για τους φόβους μου που κάπου κάπου ξυπνάνε ξανά και με κάνουν να τρέχω.

Για τις τάσεις φυγής μου για το κάτι διαφορετικό από το εδώ.

Για το εδώ που ποτέ δεν μου είναι αρκετό.

Για τις μοναχικές μου διαδρομές.

Για την καρδιά μου που μόνο όταν δίνει νιώθει γεμάτη.

Για τα μάτια μου που αλλάζουν χρώμα κάποιες φορές, ανάλογα με το τι νιώθω.

Για το αστέρι μου που έχω κάτι μήνες να το βρω στον ουρανό. Ίσως γιατί τώρα τελευταία με κυνηγάει ο χρόνος και δεν αφιερώνω όσο χρόνο θα ήθελα στο να το ψάξω.

Για το αύριο που με αφήνει αδιάφορη γιατί μου μοιάζει μακρινό, μα τώρα τελευταία κάτι μέσα μου με γρατζουνάει σα να χάλασε το

φερμουάρ της ψυχής και το αύριο μοιάζει να με προσπερνά.

Για όσα κουράστηκα να κυνηγώ.

Για εκείνα που κυνήγησα με σπασμένα φρένα και τελικά έσπασα τα μούτρα μου σταματώντας σε ένα πελώριο τείχος.

Για τις αναμνήσεις που νοσταλγώ και ξαναζώ μέσα από στιγμές φυλακισμένες μέσα σε μια φωτογραφία.

Για το άδειασμα της ψυχής.

Για τις νύχτες που κοιμάμαι μα δεν βλέπω όνειρα.

Για τα καλοκαίρια που φεύγουν και ξανάρχονται.

Για τις λέξεις που έμειναν στο μυαλό μου άτακτα διασκορπισμένες και ποτέ δεν κατάφερα να κάνω ρίμες.

Για την έμπνευση που έχει από καιρό να μου αγγίξει τρυφερά την ψυχή.

Για την ψυχή μου που κάτι νύχτες σαν και αυτήν φυλλορροεί.

Για τις στιγμές που ζω νιώθοντας πως δεν τις ζω πραγματικά. Σα να μην είμαι εκεί.

Για εσένα εαυτέ που σου μιλάω σα να είσαι άλλος άνθρωπος.

Για εμένα που παλεύω να νιώσω ξανά εγώ.

Για το εγώ που πάντα στο εδώ θα νιώθει μισό.

Για το εδώ που αλλάζει συνεχώς μα ποτέ δεν είναι αρκετό. 

Για τα αρκετά που ποτέ δεν θα είναι πολλά.

Για τα πολλά, που αν δεν τα μοιραστώ νιώθω αδύναμη.

Για τις αδυναμίες μου που προκαλούν πόνο σε δικούς μου ανθρώπους.

Για τους ανθρώπους μου που είναί η μόνη μου κληρονομιά.

Για όλα αυτά λοιπόν;

Ναι, για όλα αυτά θα σου πω μια νύχτα. Απόψε όμως δεν μπορώ και δεν θέλω.

Είμαι πολύ κουρασμένη και οι λέξεις μου με προλαβαίνουν , δεν έχω την δύναμη να τρέξω να τις φτάσω.

Καληνύχτα.