Ιστορίες αστεριών.

Αυτές τις μέρες πιάνω τον εαυτό μου να μιλά στα αστέρια. Απλά κάθομαι, σηκώνω το βλέμμα ψηλά στον ουρανό και τους μιλάω. Δεν ψάχνω πια για πεφταστέρια. Δεν θέλω να χαραμιστεί κανένα αστέρι για μια ευχή που ποτέ δεν προλαβαίνω να κάνω. Μου αρέσει απλά να τα παρατηρώ. Να αφουγκράζομαι τον ήχο που βγάζει αυτό το τρεμάμενο τους φως. Να τους μιλώ και αυτά να μου απαντούν ψιθυριστά με τον τρόπο τους. Γιατί μιλάνε τα αστέρια. Αλλά το κυριότερο ακούνε. Πάντα με ακούνε. Πάντα θυμούνται ότι τους έχω εμπιστευτεί. Τους φόβους μου, τις επιθυμίες μου, την χαρά και την λύπη μου.  

Και εκείνα στέκουν εκεί πάντα, σχεδόν στις ίδιες θέσεις περιμένοντάς με. Και τα τελευταία βράδυα τα λέμε τόσο συχνά. 

Ίσως θέλω να επανορθώσω για τον χρόνο που έχασα μακριά τους. 

Ίσως απλά να χρειάζομαι λίγο ποιοτικό χρόνο με τον εαυτό μου. Ίσως απλά να χρειάζομαι να δημιουργήσω μερικές στιγμές γαλήνης, μακριά από ανθρώπους και προβλήματα. 

Στιγμές που ηρεμεί και γεμίζει το μέσα μου από την ομορφιά του σύμπαντος.

Φοβάμαι ακόμα, ναι.

Και ανησυχώ επίσης.

Σε αυτό το ατέρμονο ταξίδι αναζήτησης της ευτυχίας και της επιτυχίας, έρχονται στιγμές που πιάνω τον εαυτό μου να κουράζεται και να λιγοψυχεί.

Και ακριβώς τότε μπαίνει στην ζωή μου ξανά ο έναστρος ουρανός, για να μου θυμίσει πόσο μικρή είμαι μέσα σε αυτό το σύμπαν, αλλά και πόσο σημαντική αφού αποτελώ ένα κομματάκι μέσα σε αυτή την απεραντοσύνη. 

Ο καθένας μας είναι σημαντικός, αφού ο καθένας ξεχωριστά συμπληρώνει με την ψυχοσωματική του οντότητα αυτό το παζλ που λέγεται ζωή. Αν κάποιος λείψει δεν θα υπάρχει αυτή η συνοχή. Η ιστορία θα αλλάξει ρου και ο παράδεισος δεν θα είναι ίδιος.

Με συνοχή και συνενοχή λοιπόν, συνεχίζουμε. Και αν δεν καταφέραμε να αλλάξουμε το ρου της ιστορίας, ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να την γράψουμε πιο συναρπαστική!