Η κατάρα της φυγής.

Τι να' ναι αυτό που χαλάει την ηρεμία μου; Ποιο θεριό ανήμερο ξυπνά και μπαίνει ως άλλος ταύρος εν υαλοπωλείω και καταστρέφει ότι υπάρχει στο πέρασμα του; Ποια ευχή μπορεί να με κάνει να δώσω ελπίδα στην κάποτε αστείρευτη αισιοδοξία μου; 

Ξέρω... Ξέρω πως λέγεται αυτό το θεριό. Το έχω συναντήσει, νόμιζα το είχα εξημερώσει, νόμιζα είχα καταφέρει να το αποκοιμήσω. Μα είναι αυτή η εποχή που φτάνει στο τέλος της και ξέχασα. Ότι αυτές τις μέρες το θεριό αυτό ξυπνά και λιμοκτονεί για νέα μέρη, νέες εικόνες, νέο καθαρό αέρα. Διψά για καινούριες εμπειρίες, καινούριες αναμνήσεις, καινούρια ρίσκα.

Πίστευα μεγάλωσα και σοβαρεύτηκα. Πίστευα είχα καταφέρει να είμαι αυτόνομη, να βασίζομαι μόνο στις δυνάμεις μου και στον εαυτό μου. Να δημιουργώ αναμνήσεις, να πλάθω τον εαυτό μου ελπίζοντας ότι το "εδώ" αυτή την φορά θα μου είναι αρκετό. Ελπίζοντας ότι στο εδώ θα ζήσω και θα δημιουργήσω για πάντα. Μόνιμα. 

Πόσο σιχαίνομαι αλήθεια αυτές τις δυό λέξεις. Πάντα και μόνιμα. Ποιος να ανακάλυψε αυτές τις λέξεις και για ποιο λόγο;

Προχθές ένας άνθρωπος μου με ρώτησε κάτι απλό που απλά ταρακούνησε τα θεμέλια της οντότητας μου:

"Εσύ, τι θα κάνεις στην ζωή σου;"

Σαν μια εκκωφαντική ηχώ που τρυπούσε με την ίδια ένταση κάθε φορά τα τύμπανα μου, εγκλωβισμένη σαν πεταλούδα ζαλισμένη από τα χτυπήματα στο φως, έπεφτε ξανά και ξανά με φόρα στα τοιχώματα του μυαλού μου...

Λοιπόν εαυτέ;

Εμείς τι θα κάνουμε στην ζωή μας;

Με ποιο τρόπο θα αφήσουμε το αποτύπωμα μας στην ιστορία του σύμπαντος;

Πότε θα πάρουμε την ζωή μας στα σοβαρά;

Πότε θα πάψουμε να σκεφτόμαστε και να πράττουμε σαν παιδιά;

"Ποτέ", σα να σε ακούω να μου απαντάς.

Σα να σε βλέπω να γελάς ειρωνικά κάθε που κάνω τέτοιες σκέψεις. Κάθε που συντάσσω προτάσεις που περιέχουν τις λέξεις "πάντα" και "μόνιμα".

Ποτέ. Άλλη μια λέξη να γρατζουνάει τα μέσα μου...

Αυτές τις μέρες δεν θέλω να μιλάω σε κανέναν, δεν θέλω να βλέπω κανέναν, δεν θέλω να ακούω κανέναν. Είναι από εκείνες τις μέρες που κατεβάζω ρολά, κατεβάζω γενικό και απλά θέλω να μείνω μόνη μου να σκεφτώ. Ή να μην σκεφτώ, δεν ξέρω, αλήθεια.

Θέλω απλά να μένω σιωπηλή να αφουγκράζομαι το ψιθύρισμα των αστεριών, να βάζω τα αγαπημένα μου τραγούδια να παίζουν διαπασών, να πιω τέσσερα, πέντε, έξι ποτά. Να μουδιάσω το μέσα μου, έστω για λίγο...

Συγχώρεσέ με.

Που αυτές τις μέρες σε αφήνω να βλέπεις τις αδυναμίες μου.

Συγχώρεσέ με.

Που αυτές τις μέρες δεν σου δίνω όλο μου το είναι για να κάνω τον κόσμο σου ομορφότερο.

Συγχώρεσέ με.

Που δεν είμαι δίπλα σου τώρα που με χρειάζεσαι.

Συγχώρεσέ με. Που όσο και αν κάθε φορά αιμορραγώ από τις πληγές που μου ανοίγει αυτό το θεριό μέσα μου με τα γαμψά του νύχια, εγώ το αγαπάω κρυφά και το λατρεύω. Γιατί αν δεν ήταν εκείνο το θεριό,

δεν θα ήμασταν αυτό που είμαστε εαυτέ.

Και "τι είμαστε;"  σε ακούω να ρωτάς.

"Μια λεπτομέρεια του σύμπαντος" σου απαντώ.

"Και το θεριό; Πότε θα πάψει το θεριό να καθορίζει το μέλλον μας;"

"Όσο το φροντίζουμε δεν θα μας ενοχλεί. Λίγη τροφή και λίγο νερό θέλει μόνο."

"Ως πότε;"

"Ως τότε που η φυγή δεν θα είναι η πρώτη μας επιλογή, το μαζί, το πάντα και το μόνιμα δεν θα μας τρομάζουν σαν έννοιες και όταν πια οι ουλές από τις πληγές δεν θα υπάρχουν πια στο σώμα μας."

"Θέλεις να μείνω μαζί σου απόψε; Σε πειράζει;"

"Θέλω. Σε πειράζει να μην μιλήσουμε καθόλου;"

"Θα μείνω."