Ψηλαφίζω μία μία τις γραμμές της παλάμης μου. Στην μία λέει αναπαριστάται το παρόν και στην άλλη διαγράφεται το μέλλον. Δεν θυμάμαι τώρα να σου πω ακριβώς ποιο χέρι λέει τι.
Είδες τι ρήμα χρησιμοποίησα για το μέλλον; Διαγράφεται...
Σχηματίζεται, διακρίνεται, αποτυπώνεται. Για κάτι που κάνει την εμφάνισή του.
Ψάχνοντας τους ορισμούς αυτής της λέξης, βρήκα αυτά.
Άρα όταν διαγράφω κάτι δεν το σβήνω, απλά το σχηματίζω.
Ξανά; Ποιος ξέρει...
Αυτά σκέφτομαι απόψε με το φτωχό μου το μυαλό.
Τι είναι το μέλλον;
Είναι τα αστέρια που θαυμάζω στον ουρανό; Που τα περισσότερα έχουν πεθάνει χρόνια τώρα.
Είναι το αύριο που με τις επιλογές μου προσπαθώ να το "φτιάξω" να μοιάζει καλύτερο από το παρόν;
Και αν ας πούμε απόψε μου την δώσει να κάνω κάτι αυθόρμητο, αν λειτουργήσω με την καρδιά αφού το μυαλό έχω καταφέρει να το μουδιάσω για ακόμη μια φορά με αλκοόλ. Αν λοιπόν απόψε στείλω ένα μήνυμα ή κάνω μια κλήση στο παρελθόν, τι λες θα γίνει;
Λες ξαφνικά να αλλάξουν οι γραμμές στην παλάμη του μέλλοντος;
Άλλες να σβηστούν και να εμφανιστούν νέες;
Παρατηρώ τα χέρια μου και από την άλλη μεριά.
Μου μοιάζουν ζαρωμένα. Γερασμένα.
Ξύνω με τον αντίχειρα τις δυο καντήλες που έχουν εμφανιστεί στην βάση του μέσου και του παράμεσου, του δεξιού μου χεριού.
Ίσως αν καταφέρω να τις ξεφλουδίσω να εμφανιστούν πιο καθαρά οι γραμμές που είναι χαραγμένες από κάτω. Του παρόντος, του μέλλοντος, δεν ξέρω.
Σου είπα δεν θυμάμαι.
Τώρα τελευταία γενικά δεν θυμάμαι.
Ή ίσως επιλέγω να μην θυμάμαι.
Θυμάμαι γεγονότα, αλλά δεν θυμάμαι συναισθήματα.
Θυμάμαι τις αντιδράσεις του εαυτού μου αλλά δεν νιώθω τίποτα. Σα να μου διηγείται κάποιος απλά μια ιστορία ή σα να παρακολουθώ ακόμη μια ταινία.
Σα να μην τα ένιωσα ποτέ.
Σα να έσβησα κάθε μνήμη που με πονούσε.
Σα να άδειασα.
Σα να ξέχασα πως η καρδιά μπορεί να χτυπάει διαφορετικά ώρες ώρες.
Σα να μην θυμάμαι πως είμαι όταν αγαπάω.
Κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι πως κρατάω την καρδιά μου στην χούφτα μου.
Ξύνω με τον αντίχειρα δυο καλά κρυμμένες ουλές.
Ίσως αν τις κάνω να ξαναματώσουν να δω τι κρύβεται από κάτω.
Ίσως να θυμηθώ.
Ίσως να αγαπήσω και να πονέσω ξανά.
Ίσως η καρδιά ξεκινήσει να χτυπά ξανά ακανόνιστα, όπως τότε.
Ίσως απλά να αδειάσω για ακόμα μια φορά.
Ποιος ξέρει.
Λίγο πριν την πληγώσω την φιλάω τρυφερά και την τοποθετώ προσεκτικά πίσω στην θέση της.
Ανοίγω τα μάτια και στρίβω τσιγάρο.
Λέγεται αδυναμία ή δύναμη αυτό που μόλις έκανα;
Είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης αυτό; Να αυτοτιμωρούμαστε για το παρελθόν μας;
Όταν ζούσα αυτόν τον πόνο νόμιζα ότι δεν θα μπορούσα να ξαναπάρω ανάσα, να ξαναβγω να δω τον κόσμο. Νόμιζα πέθαινα.
Και τώρα απλά σε μια βραδιά έβγαλα να ξύσω τις πληγές στην καρδιά μου γιατί δεν μ'άρεσε που χτυπούσε έτσι ρυθμικά...
Μάλλον οι ακόμα ρομαντικοί το κάνουν αυτό.
Οι παρολίγον ποιητές.
Οι χαμένοι ταξιδιώτες.
Ψάχνοντας λίγη έμπνευση αυτοπληγωνόμαστε.
Πες μου αλήθεια, βλέπεις κάτι από εσένα σε όλο αυτό; Ή μόνο εγώ τα κάνω;
Βάζω το τσιγάρο στα χείλη μου και το ανάβω.
Η πρώτη ρουφηξιά έχει έντονα μια όξινη γεύση.
Σκουπίζομαι με τα ακροδάχτυλα μου και τα φέρνω κοντά στο πρόσωπο μου να διακρίνω τι είναι.
Κόκκινο.
Κατάφερα και την πλήγωσα την καρδούλα μου τελικά.
Ασυναίσθητα ανοίγω διάπλατα τις παλάμες μου.
Καμιά γραμμή δεν άλλαξε.
Όλες μοιάζουν να είναι ίδιες και στην θέση τους.
Τίποτα δεν άλλαξε τελικά.
Ίσως μόνο ο ρυθμός της καρδιάς. Και για αυτό δεν είμαι σίγουρη.
Θα δείξει αύριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου