Μείνε ακόμα λίγο.

Χάνομαι στην "κανονικότητα" της ρουτίνας μου για ακόμη μια φορά.

Βρίσκομαι στο μάτι ενός κυκλώνα που με τραβάει προς τον πάτο.

Και όσο με τραβάει τόσο νιώθω να ρουφάει μαζί και στοιχεία της προσωπικότητας μου.

Αυθορμητισμός. Ρομαντισμός. Ανεμελιά. Αισιοδοξία.

Σαν άδειο σώμα περιφέρομαι.

Μιλάω ψιθυριστά να μην ενοχλήσω.

Χαμογελάω διακριτικά να μην εκτεθώ.

Κουνάω το κεφάλι καταφατικά για να μην αντιδράσω.

Μονάχα τις στιγμές που είμαι μόνη μου λίγο νιώθω να απελευθερώνω από μέσα μου κάτι ανθρώπινο.

Λίγο ευαισθησία. Λίγο κατανόηση. Λίγο από τον παλιό μου εαυτό.

Όλα από λίγο.

Όλα για λίγο.

Για όσο θα κάτσω στην γνωστή πλέον θέση με φώτα χαμηλά, θα βάλω να πιω το ποτό μου με δυο παγάκια, θα ανάψω τα αμέτρητα τσιγάρα και θα ταξιδέψω για λίγο με μουσικές που μου θυμίζουν κάτι από το χθες. Κάτι από εμένα.

Και αυτό για λίγο.

Ύστερα θα πλυθώ, θα φορέσω την φόρμα μου για πυτζάμα, θα περπατήσω στο σκοτάδι και ψηλαφιστά θα βρω το κρεβάτι μου.

Θα κάνω την προσευχή μου.

Αυτή που τόσα χρόνια κάνω.

Θα ζητήσω πάλι από τον κυριούλη εκεί πάνω να έχει τους ανθρώπους που αγαπάω καλά.

Ύστερα θα σταυρώσω το μαξιλάρι μου για να έχουμε καλό ξημέρωμα,

θα ξαπλώσω και θα αποκοιμηθώ.

Ίσως απόψε δω κάποιο ωραίο όνειρο.

Διαφορετικό.

Ίσως βρεθώ πάλι στην ίδια στάση λεωφορείου, όπως τώρα τελευταία βλέπω.

Ίσως να ερωτευτώ για λίγο.

Όσο κρατάει ένα όνειρο.

Για λίγο και αυτό.

Τώρα τελευταία δεν είμαι εγώ.

Πουθενά.

Είναι η παρουσία μου αλλά όχι εγώ σαν ολότητα.

Δίνω αγκαλιές, αλλά δεν νιώθω.

Ακούω, αλλά δεν ακούγομαι.

Μιλάω, αλλά δεν μιλιέμαι.

Χάνομαι, αλλά δεν ταξιδεύω.

Δεν κάνω τίποτα που να θυμίζει αυτό που ήμουν.

Αυτό που θέλω να είμαι.

Υπάρχω απλά για να ζω.

Για λίγο θα μου πεις...

Αλλά αυτό το λίγο για εμένα είναι πολύ.

Έτσι περνούσα τα τελευταία χρόνια της ζωής μου.

Για άλλο λόγο βέβαια!

Τότε είχα έναν φόβο που με έπνιγε κάθε που προσπαθούσα να κάνω το λίγο πολύ.

Τώρα δεν δικαιολογούμαι!

Τώρα δεν υπάρχει λόγος να συμβιβάζομαι.

Τώρα που έμαθα πόσο πολύτιμη είναι η κάθε μέρα θα έπρεπε να είμαι ευτυχισμένη με τα λίγα!

Θα έπρεπε να χαμογελάω με το παραμικρό, γιατί πια ξέρω πόσο πολύτιμα είναι αυτά τα λεπτά που ζω.

Αλλά ξέρω.

Ότι αυτά που ζω τώρα είναι για λίγο.

Και ξέρω ότι σε δύο τρία χρόνια κοιτάζοντας πίσω, δεν θα θυμάμαι καν τι έκανα τώρα.

Αυτές τις μέρες. Αυτό τον καιρό.

Γιατί για εμένα θα είναι και είναι ανούσια.

Είναι όμως για λίγο.

Και γι' αυτό ίσως να συμβιβάζομαι.

Γιατί είναι για λίγο.

Αλλά σε αυτό το λίγο νιώθω ότι σε χάνω εαυτέ.

Φοβάμαι ότι θα μάθω έτσι από μακριά να σε αγαπώ και δεν το θέλω.

Μείνε λίγο ακόμη μαζί μου και ας ξημερώνει πάλι.

Θα είναι για λίγο, στο υπόσχομαι.

Μέχρι να κάνω ακόμη ένα τσιγάρο.