Σταματάς, προχωράς. Κάποιες στιγμές νοιώθεις μετέωρος, άλλες στάσιμος. Άλλες πάλι νιώθεις ότι άλλαξες σαν άνθρωπος. Άλλες ότι αλλάζουν όλοι οι γύρω σου μα εσύ παραμένεις ίδιος. Πόσες τέτοιες στιγμές; Και πόσες κρίσεις ακολουθούν αυτές τις στιγμές... Μεγαλώνεις και αρχίζεις να παίρνεις πιο ώριμες αποφάσεις. Βάζεις στόχους με πιο σταθερά μπετά. Θες να γράψεις ιστορία μέσα από την καριέρα σου, θέλεις να δημιουργήσεις οικογένεια για να μοιράσεις και να μοιραστείς από την αστείρευτη αγάπη σου, θέλεις να διδάξεις τους γύρω σου πόσο υγιές είναι να εκφράζουν τα όσα νιώθουν. Αγάπη, θυμό, θλίψη, συμπόνοια. Πόσο θεραπευτικό είναι να ανταλλάζεις αγκαλιές. Τρεις τέσσερις μέσα στην ημέρα. Πόσο αγχολυτικό να μοιράζεσαι την καθημερινότητα σου με ανθρώπους που όταν σε βλέπουν χαμογελούν και φωτίζουν τον κόσμο σου...
Δεν ξέρω τελικά αν αλλάζω ή αν έχω ήδη αλλάξει. Δεν ξέρω τι με πιάνει ώρες ώρες όταν με γρατζουνάει το θηρίο μέσα μου που ονομάζω φευγιό και θέλω να τα γαμήσω όλα, να ανέβω σε ένα μηχανάκι και να αρχίσω να τρέχω, απλά για να νιώσω τον αέρα να χτυπάει το προσωπο μου. Θέλω να τρέξω τόσο πολύ, να νιώσω αυτό τον αέρα να παγώνει τα σωθικά μου. Και εννοείται όταν αυτό το θηρίο μένει νηστικό για ένα εύλογο χρονικό διάστημα, το μόνο που με σώζει είναι ένα ταξίδι. Ένα μακρινό ταξίδι. Από αυτά που μόνο με μια ακόμη σφραγίδα στο διαβατήριο ησυχάζουν τα σπλάχνα μου...
Ώρες ώρες νομίζω δεν ανήκω πουθενά. Σε καμιά πατρίδα και εννοείται σε κανέναν άνθρωπο. Γεμίζω τις μέρες μου με ώρες ίδιες. Κάθε μέρα κάνω τα ίδια πράγματα. Ακολουθώ το ίδιο πρόγραμμα. Προσαρμόζω τον χρόνο μου για να είμαι σε όλα εκεί, σε όλα σωστή, σε όλα τυπική, σε όλα αδιάφορη. Παγώνω αλλά ο χρόνος προχωρά. Η κάθε μέρα είναι διαφορετική, δεν πρέπει να την ζούμε όπως και χθες. Αυτή η ρουτίνα με σκοτώνει. Αυτή η ηρεμία της καθημερινότητας με σιγοτρώει και στο τέλος φοβάμαι αυτό που θα απομείνει από εμένα θα είναι ένα άψυχο κουφάρι που απλά ζει. Απλά υπάρχει. Απλά μοιράζεται λίγες στιγμές και ύστερα ξαναβουλιάζει στα κρύα νερά της σιωπής. Μα τι λέω; Τα κουφάρια δεν βουλιάζουν! Επιπλέουν. Ίσως γιατί δεν τους έχει απομείνει τίποτα άλλο και η κατάρα τους είναι να πρέπει να τα χτυπά ο ήλιος που και που για να νομίζουν ότι ζουν...
Εσύ όμως ξέρεις να κολυμπάς. Σε ξέρω τόσα χρόνια, αντέχεις! Παθαίνεις τις κρίσεις σου ώρες ώρες, ναι, αλλά είσαι πιο δυνατός από αυτές! Εντάξει, δεν ξέρεις ακόμα που πας και τι θα κάνεις. Δεν ξέρεις ακόμα πως θα αφήσεις το αποτύπωμα σου σε αυτό τον κόσμο. Δεν ξέρεις τι θα κάνεις που θα αγαπάς και θα σε αγαπάει. Δεν ξέρεις με ποιον τρόπο θα δημιουργήσεις κάτι τόσο δυνατό, που θα καταφέρει να εξημερώσει το θηρίο μέσα σου... Δεν πειράζει όμως εαυτέ. Προς το παρόν φτάνει που έχεις δίπλα σου ανθρώπους που αγαπάς και σε αγαπάνε. Ξέρεις, από εκείνους που όταν τους προκαλείς γέλιο με μια σου μόνο λέξη, γεμίζει το μέσα σου και φωτίζεται το σύμπαν ολάκερο. Ίσως τελικά αυτή να είναι η ιστορία που πρέπει να γράψεις εσύ σε αυτό τον κόσμο: Αγάπησα και αγαπήθηκα. Αυτός να είναι ο λόγος της ύπαρξης σου τελικά. Να αποδείξεις ότι τον παράδεισο τον κουβαλάμε μέσα μας, γιατί αγαπάμε και μοιραζόμαστε, δίχως να περιμένουμε ανταλλάγματα. Γιατί αυτό μας γεμίζει και αυτό για εμάς είναι ευτυχία!
Παρέα θα βρούμε την άκρη! Και ας μην έχουμε στόχους για τον χειμώνα που έρχεται, παρέα θα τα περάσουμε όλα! Ότι είναι να γίνει θα γίνει. Απλά χαλάρωσε και απόλαυσε την διαδρομή! Και όταν σου δωθεί η δυνατότητα, κάνε μια βόλτα με ένα δίτροχο. Έτσι για να ταίσεις λίγο το θηρίο που σε πληγώνει.
Υ.Γ. Τα πινέλα τα ξεσκόνισα. Αύριο μεθαύριο θα έρθω να στα φέρω. Πρέπει να στα φέρω!! Ως τότε, σε αγαπάω, χαμογέλα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου