Και έτυχε απόψε να καίγεται το βουνό απέναντι μου. Η θάλασσα καθρεφτίζει το κόκκινο απ'τις φλόγες, αυτό είναι το ιδιαίτερο. Κατα τ' άλλα τα ίδια φώτα τρεμοπαίζουν απεναντι μου, το ίδιο αεράκι μου ανακατεύει γλυκά τα μαλλιά, τους ίδιους αστερισμούς χαζεύω κοιτάζοντας ψηλά. Τώρα περιεργάζομαι τον αστερισμό της Κασσιόπης για να σου δώσω να καταλάβεις. Περιεργάζομαι την γυναίκα που κάθεται στον ανάποδο θρόνο. Ξέρεις τον αστερισμό αυτόν; Αν θέλεις θα στον δείξω ένα βράδυ.
Έφερα πολλά ρούχα άπλυτα να πλύνω. Πρέπει να προλάβω να τα απλώσω να στεγνώσουν πριν φύγω. Μάζεψα μερικά. Ξέρεις αυτό που λένε deja vu; Το έχεις νιώσει ποτέ; Δεν ξέρω αν αυτό που ένιωσα ήταν ανάμνηση. Την έχω ξαναζήσει αυτή την στιγμή. Μέρες και μέρες. Μήνες. Άπλωνα ρούχα στα σχοινιά στο μπαλκόνι ή τα μάζευα και κάθε που άκουγα αυτοκίνητο να περνάει γυρνούσα το βλέμμα για να δω αν είσαι εσύ. Μέσα στα σκοτάδια προσπαθούσα να αναγνωρίσω την παρουσία σου μόνο από τον ήχο της μηχανής σου ή το στρογγύλεμα των φαναριών σου. Άσχημο αυτό. Επώδυνο. Που να δεις που θυμάμαι ακόμα την πινακίδα σου... Μια σοφή μου φίλη κάποτε μου έλεγε " ποτέ μην θυμάσαι τον αριθμό πινακίδας ενός άνδρα. Πάει να πει ότι τον έχεις δει πολλές φορές να φεύγει". Και η αλήθεια είναι σε είδα πολλές φορές να φεύγεις. Από το παραθυράκι του μπάνιου, που σκαρφάλωνα εκείνες τις νύχτες που έφευγες από την αγκαλιά μου ξημερώματα, γιατί είχες πρωινό ξύπνημα. Από την ταράτσα, εκείνα τα βράδια που είχαν μπει ψύλλοι στα αυτιά μου ότι κάτι δεν πάει καλά. Από τον κήπο μου εκείνα τα πρωινά που έκανα ότι ποτίζω, αλλά εγώ κοιτούσα να δω τι ώρα θα κατηφορίσεις για να βγάλω συμπεράσματα...
Μου ήρθε ένα γνωστό άρωμα στην μνήμη καθώς μάζευα τα ρούχα απόψε. Μάλλον δεν ήταν μυρωδιά, αλλά ανάμνηση. Θυμήθηκα κάτι που είχα ξεχάσει. Και θέλεις να σου πω μιαν αλήθεια; Λίγο κάτι πόνεσε μέσα μου ξανά... Ήταν το ίδιο άρωμα που με συντρόφευε για μήνες πριν ένα χρόνο σχεδόν. Τότε που έψαχνα να βρω απαντήσεις στο ακόμη αναπάντητο "γιατί". Τότε που έπεφτα σε λήθαργο για να μην σκέφτομαι. Τότε που έμενα ξύπνια για να μην ονειρεύομαι. Τότε που προσπαθούσα να αποβάλλω από μέσα μου κάθε τι από εσένα. Τότε που το μίσος με είχε κυριεύσει και κάθε στιγμή που βρισκόμουν μαζί σου το μόνο που με ένοιαζε ήταν να σε κάνω να πονέσεις. Τότε που κάποια πρωινά "τυχαία" επιδίωκα να σας συναντήσω στον δρόμο, για να δω την αντιδραση σου. Τότε που μου έλεγες "Εγώ είμαι εδώ για εσένα. Όσο και αν δεν με πιστεύεις σε έχω μέσα στην καρδιά μου. Άσε τον χρόνο να δείξει".
Ανάβω τσιγάρο να αντικαταστήσω
αυτό το άρωμα από μέσα μου με την πίκρα της νικοτίνης. Μαλακίες φίλε μου! Αυτή είναι η πρώτη λέξη που μου έρχεται αυτή την στιγμή στο μυαλό. ΜΑ-ΛΑ-ΚΙ-ΕΣ! Όσο άτοπο και αν σου ακούγεται λογοτεχνικά, αυτή η λέξη είναι η μόνη που αυτή την στιγμή μπορεί να περιγράψει επαρκώς αυτό το ανούσιο παραλήρημα αναμνήσεων.
Ίσως φταίει που βρίσκομαι στο συγκεκριμένο μέρος μετά από καιρό. Ίσως φταίει που έστρωσα απόψε τα αγαπημένα μου σεντόνια, τα ίδια που έστρωνα όταν ήξερα ότι θα έρθεις. Ίσως φταίει η αποψινή φωτιά απέναντι μου που μου θυμίζει ότι οι όμορφοι έρωτες όμορφα καταστρέφονται. Ίσως φταίει το αλκοόλ, ίσως φταίει η κούραση. Ίσως δεν φταίει τίποτα απ' όλα αυτά αλλά μόνο εσύ και οι ΜΑΛΑΚΙΕΣ σου. Ίσως απόψε να κοιμηθώ στον καναπέ τελικά, γιατί δεν γουστάρω άλλα deja vu και αναμνήσεις από εσένα.
Ξέρω ότι η κατάρα σου θα είναι ότι κάθε φορά θα πρέπει αναγκαστικά να περνάς έξω από το σπίτι μου για να πας οπουδήποτε. Ξέρω ότι "τα ήσυχα βράδια η Αθήνα θα ανάβει, σαν μεγάλο καράβι, που θα'σαι μέσα και εσύ". Αλλά εγώ θα είμαι πια πιο δυνατή από τις αδυναμίες μου, και δεν θα με νοιάζει πια αυτό το καράβι. Ξέρω ότι ο χρόνος έδειξε πια. Ξέρω ότι αξίζω κάτι καλύτερο από εσένα. Ξέρω ότι το βουνό απεναντι μου καίγεται γιατί ένας μαλάκας έτσι το αποφάσισε. Ξέρω ότι μου τέλειωσε η μπύρα. Και τέλος ξέρω ότι δεν αξίζεις καν να αναφέρομαι σε εσένα και να χάνομαι σε μιαν άψυχη φωτεινή οθόνη, την ώρα που όταν σβήσω τα φώτα και κοιτάξω ψηλά, μπορώ να θαυμάσω την απεραντοσύνη του σύμπαντος! Απόψε θα κάνω παρέα με την Κασσιόπη και τον ανάποδο θρόνο της. Δεν έχω πια χρόνο για ανούσια αρώματα.
Ξέρω ότι κάθε μπαλκόνι έχει άλλη θέα ματάκια μου μοιραία. Και το δικό μου μπαλκόνι πάντα θα με εμπνέει. Για αλλαγές και ταξίδια. Εδώ έχω περάσει τα καλά, τα κακά, εδώ έχω πάρει αποφάσεις. Εδώ τα βρίσκω με τον εαυτό μου. Εδώ. Εδώ ξεκινούν και τελειώνουν όλα. Γιατί σε αυτά τα θεμέλια και σε αυτή την θέα έχω βάλει την υπογραφή μου.
Κλείνω. Αυτό το φως του κινητού με δυσκολεύει να δω το αληθινό φως. Αυτό των αστεριών. Που αυτή την στιγμή χαχανίζουν με όσα σκέφτομαι και γράφω. Καλό ξημέρωμα εαυτέ. Απόψε μην με περιμένεις. Θα κοιμηθώ αλλού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου