Κάθε μπαλκόνι έχει άλλη θέα.

Μετά από τόσο καιρό επέστρεψα στο πατρικό μου, για να περάσω το βράδυ μου. Δεν είναι ότι μένω μακριά ούτε ότι έχουν περάσει μήνες που έχω να έρθω και στο λέω ότι έκανα κάτι μοναδικό. Απλά απόψε η βραδιά έχει κάτι το ιδιαίτερο. Απόψε έδωσα στον εαυτό μου τον χρόνο να καθήσουμε στο μπαλκόνι να χαζέψουμε τα αστέρια μετά από τόσο καιρό! 

Και έτυχε απόψε να καίγεται το βουνό απέναντι μου. Η θάλασσα καθρεφτίζει το κόκκινο απ'τις φλόγες, αυτό είναι το ιδιαίτερο. Κατα τ' άλλα τα ίδια φώτα τρεμοπαίζουν απεναντι μου, το ίδιο αεράκι μου ανακατεύει γλυκά τα μαλλιά, τους ίδιους αστερισμούς χαζεύω κοιτάζοντας ψηλά. Τώρα περιεργάζομαι τον αστερισμό της Κασσιόπης για να σου δώσω να καταλάβεις. Περιεργάζομαι την γυναίκα που κάθεται στον ανάποδο θρόνο. Ξέρεις τον αστερισμό αυτόν; Αν θέλεις θα στον δείξω ένα βράδυ.

Έφερα πολλά ρούχα άπλυτα να πλύνω. Πρέπει να προλάβω να τα απλώσω να στεγνώσουν πριν φύγω. Μάζεψα μερικά. Ξέρεις αυτό που λένε deja vu; Το έχεις νιώσει ποτέ; Δεν ξέρω αν αυτό που ένιωσα ήταν ανάμνηση. Την έχω ξαναζήσει αυτή την στιγμή. Μέρες και μέρες. Μήνες. Άπλωνα ρούχα στα σχοινιά στο μπαλκόνι ή τα μάζευα και κάθε που άκουγα αυτοκίνητο να περνάει γυρνούσα το βλέμμα για να δω αν είσαι εσύ. Μέσα στα σκοτάδια προσπαθούσα να αναγνωρίσω την παρουσία σου μόνο από τον ήχο της μηχανής σου ή το στρογγύλεμα των φαναριών σου. Άσχημο αυτό. Επώδυνο. Που να δεις που θυμάμαι ακόμα την πινακίδα σου... Μια σοφή μου φίλη κάποτε μου έλεγε " ποτέ μην θυμάσαι τον αριθμό πινακίδας ενός άνδρα. Πάει να πει ότι τον έχεις δει πολλές φορές να φεύγει". Και η αλήθεια είναι σε είδα πολλές φορές να φεύγεις. Από το παραθυράκι του μπάνιου, που σκαρφάλωνα εκείνες τις νύχτες που έφευγες από την αγκαλιά μου ξημερώματα, γιατί είχες πρωινό ξύπνημα. Από την ταράτσα, εκείνα τα βράδια που είχαν μπει ψύλλοι στα αυτιά μου ότι κάτι δεν πάει καλά. Από τον κήπο μου εκείνα τα πρωινά που έκανα ότι ποτίζω, αλλά εγώ κοιτούσα να δω τι ώρα θα κατηφορίσεις για να βγάλω συμπεράσματα...

Μου ήρθε ένα γνωστό άρωμα στην μνήμη καθώς μάζευα τα ρούχα απόψε. Μάλλον δεν ήταν μυρωδιά, αλλά ανάμνηση. Θυμήθηκα κάτι που είχα ξεχάσει. Και θέλεις να σου πω μιαν αλήθεια; Λίγο κάτι πόνεσε μέσα μου ξανά... Ήταν το ίδιο άρωμα που με συντρόφευε για μήνες πριν ένα χρόνο σχεδόν. Τότε που έψαχνα να βρω απαντήσεις στο ακόμη αναπάντητο "γιατί". Τότε που έπεφτα σε λήθαργο για να μην σκέφτομαι. Τότε που έμενα ξύπνια για να μην ονειρεύομαι. Τότε που προσπαθούσα να αποβάλλω από μέσα μου κάθε τι από εσένα. Τότε που το μίσος με είχε κυριεύσει και κάθε στιγμή που βρισκόμουν μαζί σου το μόνο που με ένοιαζε ήταν να σε κάνω να πονέσεις. Τότε που κάποια πρωινά "τυχαία" επιδίωκα να σας συναντήσω στον δρόμο, για να δω την αντιδραση σου. Τότε που μου έλεγες "Εγώ είμαι εδώ για εσένα. Όσο και αν δεν με πιστεύεις σε έχω μέσα στην καρδιά μου. Άσε τον χρόνο να δείξει".

Ανάβω τσιγάρο να αντικαταστήσω

αυτό το άρωμα από μέσα μου με την πίκρα της νικοτίνης. Μαλακίες φίλε μου! Αυτή είναι η πρώτη λέξη που μου έρχεται αυτή την στιγμή στο μυαλό. ΜΑ-ΛΑ-ΚΙ-ΕΣ!  Όσο άτοπο και αν σου ακούγεται λογοτεχνικά, αυτή η λέξη είναι η μόνη που αυτή την στιγμή μπορεί να περιγράψει επαρκώς αυτό το ανούσιο παραλήρημα αναμνήσεων. 

Ίσως φταίει που βρίσκομαι στο συγκεκριμένο μέρος μετά από καιρό. Ίσως φταίει που έστρωσα απόψε τα αγαπημένα μου σεντόνια, τα ίδια που έστρωνα όταν ήξερα ότι θα έρθεις. Ίσως φταίει η αποψινή φωτιά απέναντι μου που μου θυμίζει ότι οι όμορφοι έρωτες όμορφα καταστρέφονται. Ίσως φταίει το αλκοόλ, ίσως φταίει η κούραση. Ίσως δεν φταίει τίποτα απ' όλα αυτά αλλά μόνο εσύ και οι ΜΑΛΑΚΙΕΣ  σου. Ίσως απόψε να κοιμηθώ στον καναπέ τελικά, γιατί δεν γουστάρω άλλα deja vu και αναμνήσεις από εσένα. 

Ξέρω ότι η κατάρα σου θα είναι ότι κάθε  φορά θα πρέπει αναγκαστικά να περνάς έξω από το σπίτι μου για να πας οπουδήποτε. Ξέρω ότι "τα ήσυχα βράδια η Αθήνα θα ανάβει, σαν μεγάλο καράβι, που θα'σαι μέσα και εσύ". Αλλά εγώ θα είμαι πια πιο δυνατή από τις αδυναμίες μου, και δεν θα με νοιάζει πια αυτό το καράβι. Ξέρω ότι ο χρόνος έδειξε πια. Ξέρω ότι αξίζω κάτι καλύτερο από εσένα. Ξέρω ότι το βουνό απεναντι μου καίγεται γιατί ένας μαλάκας έτσι το αποφάσισε. Ξέρω ότι μου τέλειωσε η μπύρα. Και τέλος ξέρω ότι δεν αξίζεις καν να αναφέρομαι σε εσένα και να χάνομαι σε μιαν άψυχη φωτεινή οθόνη, την ώρα που όταν σβήσω τα φώτα και κοιτάξω ψηλά, μπορώ να θαυμάσω την απεραντοσύνη του σύμπαντος! Απόψε θα κάνω παρέα με την Κασσιόπη και τον ανάποδο θρόνο της. Δεν έχω πια χρόνο για ανούσια αρώματα.

Ξέρω ότι κάθε μπαλκόνι έχει άλλη θέα ματάκια μου μοιραία. Και το δικό μου μπαλκόνι πάντα θα με εμπνέει. Για αλλαγές και ταξίδια. Εδώ έχω περάσει τα καλά, τα κακά, εδώ έχω πάρει αποφάσεις. Εδώ τα βρίσκω με τον εαυτό μου. Εδώ. Εδώ ξεκινούν και τελειώνουν όλα. Γιατί σε αυτά τα θεμέλια και σε αυτή την θέα έχω βάλει την υπογραφή μου. 

Κλείνω. Αυτό το φως του κινητού με δυσκολεύει να δω το αληθινό φως. Αυτό των αστεριών. Που αυτή την στιγμή χαχανίζουν με όσα σκέφτομαι και γράφω. Καλό ξημέρωμα εαυτέ. Απόψε μην με περιμένεις. Θα κοιμηθώ αλλού.

Πάει καιρός.

Είναι κάποια βράδια σαν και το αποψινό που τρέχω να κρυφτώ. Να βυθιστώ στις σιωπές μου. Να βάλω ένα ποτήρι κρασί αφού τέλειωσαν οι μπύρες, να βάλω την αγαπημένη μου λίστα να παίζει με τις μουσικές που με ταξιδεύουν, να κρυφοκοιτάξω έξω απ' την κουρτίνα τα αστέρια που τρεμοπαίζουν πίσω από τα φυλλώματα. Λέω να κρυφοκοιτάξω γιατί πάει καιρός που στάθηκα σε ένα σημείο για να αφουγκραστώ τα γέλια τους. Πάει καιρός που στάθηκα και σήκωσα το βλέμμα ψηλά για να χαζέψω αυτό το τρεμάμενο τους φως. Πάει καιρός που έκλεισα τα μάτια παίρνοντας την πιο βαθιά εισπνοή ρουφώντας μέσα μου την φρεσκάδα απ'τη νωπή καλοκαιρινή νυχτερινή γη. Πάει καιρός που στάθηκα να χαζέψω το πιο λαμπρό αστέρι. Το δικό μου αστέρι. Αυτό που όσο μακριά και αν ταξίδευα πάντα έψαχνα να το βρω και πάντα κατάφερνα να το βρω. Αυτό που του έχω πει τόσα και τόσα... Πάει καιρός που η καρδιά χόρταινε με αυτά τα μικρά. Τα όμορφα. Πάει καιρός που υπήρχαν στιγμές που χτυπούσε ακανόνιστα. Διαφορετικά. Πειραγμένα. 

Ρουτίνα. 

Ξέρω, πάντα έψαχνα την φωτεινή πλευρά ακόμη και στην ρουτίνα της καθημερινότητας. Γέμιζα με πράγματα απλά. Ένα χαμόγελο. Μια καληνύχτα. Ένα τυχαίο άγγιγμα στην μέση μιας κουβέντας. Ένα βλέμμα. Ξέρεις από αυτά που για λίγο νομίζεις σταματάει ο χρόνος. Που ο άλλος κοιτάζει λίγο πιο μέσα από τους ήλιους που είναι σχηματισμένοι γύρω από τις κόρες των ματιών σου. Από αυτά που μόλις νιώσεις να ξεγυμνώνει την ψυχή σου, στρέφεις την ματιά αλλού γιατί δεν αντέχεις τόσο ηλεκτρισμό. Αυτά είναι τα απλά, τα όμορφα. Που κάνουν τα αστέρι μου να χαχανίζει πονηρά...

Πάει καιρός που έχω δει το αστέρι μου να γελάει δυνατά. Πάει καιρός που έχω να του μιλήσω. Να του πω ιστορίες. Να του πω παραμύθια με δράκους και νεραιδες. Ίσως γιατί κάπου έπαψα να πιστεύω σε όλα αυτά τα παραμύθια. Και κάπου ντρέπομαι γι' αυτό. Λυπάμαι. Που η καρδιά χτυπάει στον ίδιο μονότονο ρυθμό χωρίς καμια αλλαγή. Σαν καλοκουρδισμένο ρολόι. Και κοίτα εγώ, που πάντα μισούσα τα ρολόγια, τώρα έχω δύο. Να αλλάζω το πως βλέπω την ώρα. Αλλά έχοντας τα, να ξέρω ακριβώς  που βρίσκομαι και πότε... 

Έχεις χαλάσει άνθρωπε μου. Δεν άλλαξες απλά, αλλά χάλασες! 

 Συμβιβάζεσαι σε μια μονότονη ρουτίνα. Το καρδιογράφημα σου μια τέλεια ευθεία πορεία. Για φαντάσου...

Έχεις αποκοιμηθεί εαυτέ μου και νομίζεις πως είσαι ξύπνιος. Έχεις βουλιάξει και νομίζεις κολυμπάς...

Ξέρω σήμερα δεν θα σου έγραφα. Δεν είχα κάτι διαφορετικό να σου πω. Απλά να, είναι το φευγιό μου που τώρα τελευταία παίρνει μορφή και θέλησα να στο πω. 

Αύριο βράδυ λέω να πάμε παραλία. Φτάνουν πια τα κρυφοκοιτάγματα πίσω από την κουρτίνα! Πρέπει να σηκώσουμε ξανά το βλέμμα ψηλά με περηφάνεια! Και αν δυσκολεύεσαι, μην το κάνεις για εμένα αλλά για εκείνο το αστέρι που έχει τόσο καιρό να σε δει... Θα του έχεις λείψει. Μπορεί και να σε αναζητά και εσύ να κρύβεσαι. Φτάνει το κρυφτό ρε άνθρωπε μου! Δεν είσαι φτιαγμένος για τέτοια παιχνίδια εσύ. Εκεί έξω σε περιμένει ο κόσμος και εσύ κάθεσαι και κρύβεσαι στα χθες, τα σήμερα και τα αύριο. Πέτα και τα ρολόγια δεν είναι για εσένα! Εσένα δεν σε ένοιαζε ποτέ ο χρόνος, γιατί σε νοιάζει τώρα;

Αύριο σε περιμένω στην παραλία μας. Ήρθε ο καιρός που το "πάει καιρός" πρέπει να γίνει "καιρός ήταν".

Άσε τις σιωπές σπίτι για ένα βράδυ και έλα. 

Θα σε περιμένω.

 Στο γνωστό άγνωστο σημείο μας.

Αν θέλεις κάνε πως μ'αγαπάς.

Ειναι καποια γεγονοτα που τα ξερω μονο εγω. Που εχω κανει, εχω πει, εχω σκεφτει. Ενταξει, λογικο τις σκεψεις μου να μην τις γνωριζει κανενας. Κ στα αληθεια δεν ξερω τι με τρωει πιο πολυ. Οι σκεψεις νομιζω. Αυτες οι αθορυβες που τρυπωνουν στα σκοτεινα και σιγοτρωνε το μεσα μου. Μερα με την μερα. Κ καπως ετσι περναει ο καιρος. Οι μερες, οι μηνες, τα χρονια. Παραδεχομαι εχω κανει προσπαθειες να γιατρεψω το μεσα μου. Αλλα μαλλον δεν προσπαθησα αρκετα. Αν εβαζα αυτη την στιγμη εναν καθρεφτη να δω τι εχει απομεινει στα σωθικα μου, στα σπλαχνα μου, δε νομιζω να μ'αρεσε αυτο που θα αντικρυζα. Μαυρο συκωτι απο το αλκοολ. Μαυροι πνευμονες απο τα τσιγαρα. Μαυρο αιμα απο τα τατουαζ. Μιση καρδια απ'τις πληγες. Και καπου εκει αναμεσα απο την ματια, αναμεσα απο την γραμμη της ζωης στην παλαμη, καπου εκει διπλα απο το λακακι του λαιμου θα δω κ μια συννεφιασμενη ψυχη. Γιατι εκει δεν βρισκεται η ψυχη; Εκει ποναω. Εκει. Εκει που βαζω το αγαπημενο μου αρωμα για να μου φτιαξω την μερα. Πισω απο τα αυτια. Στους ωμους. Στο εσωτερικο του καρπου. Στο λακακι του λαιμου, το σημειο που οταν το κρυβω παει να πει δεν ειμαι καλα. Εκει ειναι η δικια μου ερυθρα θαλασσα.  Απο εκει ξεκινουν ολα μου τα ταξιδια καθε που με τα ακροδαχτυλα μου ακουμπαω το στηθος μου για να αφουγκραστω τους χτυπους της μισης καρδιας μου. Για να δω οτι ειμαι ζωντανη. Σωμα και ψυχη. Μετραω τους παλμους μου που και που. Τωρα που κερδισα το στοιχημα με την καταραμενη εμμονη σκεψη που ηταν καρφωμενη τοσα χρονια στο μυαλο μου, τωρα μετραω τους χτυπους της καρδιας μου. Και ετσι ηρεμω. Ετσι καποια βραδια αποκοιμιεμαι στο ιερο μαξιλαρι μου. Μονο εκεινο ξερει τα παντα. Εκει ακουμπαω και ξεκουραζω τις σκεψεις μου. Εκεινο σταυρωνω καθε βραδυ για να ειμαι καλα. Δεν ξερω στ' αληθεια γιατι στα λεω σημερα ολα αυτα. Εχουμε καιρο να τα πουμε η αληθεια ειναι. Ισως παλι να ειναι που δεν εχω τηρησει ακομα την υποσχεση που σου ειχα δωσει. Οτι μετα τη νικη μας θα συναντηθουμε στην παραλια μας. Με μαλλι της γριας κ βυσσιναδα. Και εκεινα τα πινελα ακομα τα εχω κρυμμενα στο ραφι μου. Πρεπει να τα ξεσκονισω πριν στα φερω. Λεω να τα τυλιξω με μια κοκκινη κορδελα. Και εσυ αν θες κανε οτι δεν τα περιμενες. Κανε οτι δεν ξερεις τι κρυβεται κατω απο το περιτυλιγμα. Κανε οτι χαρηκες με το απροσμενο δωρο μου. Κανε οτι μ'αγαπας οπως καποτε σε αγαπουσα και εγω. Λεω καποτε γιατι τωρα τελευταια σε εχω παραμελησει. Σε παιδευω. Συγγνωμη εαυτε! Αν θελεις κανε πως ολα θα πανε καλα. Αν θελεις αγαπα με ξανα απο την αρχη και ετσι κανε με να σε αγαπησω και εγω.

I'm back!

Έχω να σου γράψω 3 χρόνια. Πέρασαν κιόλας 3 χρόνια. Δεν ήταν ότι δεν σε σκεφτόμουν. Δεν ήταν ότι δεν σε επισκεπτόμουν να διαβάσω ξανά και ξανά τα όσα σου είχα κάποτε ακουμπήσει σαν φυλαχτό στις σελίδες σου. Είναι που είχα ξεχάσει τους κωδικούς. Και σήμερα τόλμησα να προσπαθήσω να τους ανακτήσω ξανά. Ίσως τόσο καιρό η έμπνευση μου να μην ήταν τόσο δυνατή γι'αυτό και να μην  έκανα καμιά προσπάθεια να βρω τους κωδικούς. Δεν ήταν ότι δεν είχα να σου πω κάτι. Δεν ήταν ότι δεν έγραφα. Δεν ήταν ότι δεν ζούσα. Έχω να σου πω ιστορίες... Ένα ένα όμως. Θα σου πω και για τους ερωτες μου και για τα ταξιδια μου και για τα σχεδια μου. Προς το παρον απλα θελω να σου πω καλως βρεθηκαμε ξανα! Από όλα αυτά που θα πούμε κάποια στιγμή, θέλω αυτή την στιγμή να σου πω απλά σε ευχαριστώ. Που είσαι εδώ, που είμαι εδώ και πόσο χαίρομαι που κέρδισα εκείνο το στοίχημα που είχαμε βάλει! Καλώς βρεθήκαμε λοιπόν! Όμορφη διαδρομή να έχουμε!