Πάει καιρός.

Είναι κάποια βράδια σαν και το αποψινό που τρέχω να κρυφτώ. Να βυθιστώ στις σιωπές μου. Να βάλω ένα ποτήρι κρασί αφού τέλειωσαν οι μπύρες, να βάλω την αγαπημένη μου λίστα να παίζει με τις μουσικές που με ταξιδεύουν, να κρυφοκοιτάξω έξω απ' την κουρτίνα τα αστέρια που τρεμοπαίζουν πίσω από τα φυλλώματα. Λέω να κρυφοκοιτάξω γιατί πάει καιρός που στάθηκα σε ένα σημείο για να αφουγκραστώ τα γέλια τους. Πάει καιρός που στάθηκα και σήκωσα το βλέμμα ψηλά για να χαζέψω αυτό το τρεμάμενο τους φως. Πάει καιρός που έκλεισα τα μάτια παίρνοντας την πιο βαθιά εισπνοή ρουφώντας μέσα μου την φρεσκάδα απ'τη νωπή καλοκαιρινή νυχτερινή γη. Πάει καιρός που στάθηκα να χαζέψω το πιο λαμπρό αστέρι. Το δικό μου αστέρι. Αυτό που όσο μακριά και αν ταξίδευα πάντα έψαχνα να το βρω και πάντα κατάφερνα να το βρω. Αυτό που του έχω πει τόσα και τόσα... Πάει καιρός που η καρδιά χόρταινε με αυτά τα μικρά. Τα όμορφα. Πάει καιρός που υπήρχαν στιγμές που χτυπούσε ακανόνιστα. Διαφορετικά. Πειραγμένα. 

Ρουτίνα. 

Ξέρω, πάντα έψαχνα την φωτεινή πλευρά ακόμη και στην ρουτίνα της καθημερινότητας. Γέμιζα με πράγματα απλά. Ένα χαμόγελο. Μια καληνύχτα. Ένα τυχαίο άγγιγμα στην μέση μιας κουβέντας. Ένα βλέμμα. Ξέρεις από αυτά που για λίγο νομίζεις σταματάει ο χρόνος. Που ο άλλος κοιτάζει λίγο πιο μέσα από τους ήλιους που είναι σχηματισμένοι γύρω από τις κόρες των ματιών σου. Από αυτά που μόλις νιώσεις να ξεγυμνώνει την ψυχή σου, στρέφεις την ματιά αλλού γιατί δεν αντέχεις τόσο ηλεκτρισμό. Αυτά είναι τα απλά, τα όμορφα. Που κάνουν τα αστέρι μου να χαχανίζει πονηρά...

Πάει καιρός που έχω δει το αστέρι μου να γελάει δυνατά. Πάει καιρός που έχω να του μιλήσω. Να του πω ιστορίες. Να του πω παραμύθια με δράκους και νεραιδες. Ίσως γιατί κάπου έπαψα να πιστεύω σε όλα αυτά τα παραμύθια. Και κάπου ντρέπομαι γι' αυτό. Λυπάμαι. Που η καρδιά χτυπάει στον ίδιο μονότονο ρυθμό χωρίς καμια αλλαγή. Σαν καλοκουρδισμένο ρολόι. Και κοίτα εγώ, που πάντα μισούσα τα ρολόγια, τώρα έχω δύο. Να αλλάζω το πως βλέπω την ώρα. Αλλά έχοντας τα, να ξέρω ακριβώς  που βρίσκομαι και πότε... 

Έχεις χαλάσει άνθρωπε μου. Δεν άλλαξες απλά, αλλά χάλασες! 

 Συμβιβάζεσαι σε μια μονότονη ρουτίνα. Το καρδιογράφημα σου μια τέλεια ευθεία πορεία. Για φαντάσου...

Έχεις αποκοιμηθεί εαυτέ μου και νομίζεις πως είσαι ξύπνιος. Έχεις βουλιάξει και νομίζεις κολυμπάς...

Ξέρω σήμερα δεν θα σου έγραφα. Δεν είχα κάτι διαφορετικό να σου πω. Απλά να, είναι το φευγιό μου που τώρα τελευταία παίρνει μορφή και θέλησα να στο πω. 

Αύριο βράδυ λέω να πάμε παραλία. Φτάνουν πια τα κρυφοκοιτάγματα πίσω από την κουρτίνα! Πρέπει να σηκώσουμε ξανά το βλέμμα ψηλά με περηφάνεια! Και αν δυσκολεύεσαι, μην το κάνεις για εμένα αλλά για εκείνο το αστέρι που έχει τόσο καιρό να σε δει... Θα του έχεις λείψει. Μπορεί και να σε αναζητά και εσύ να κρύβεσαι. Φτάνει το κρυφτό ρε άνθρωπε μου! Δεν είσαι φτιαγμένος για τέτοια παιχνίδια εσύ. Εκεί έξω σε περιμένει ο κόσμος και εσύ κάθεσαι και κρύβεσαι στα χθες, τα σήμερα και τα αύριο. Πέτα και τα ρολόγια δεν είναι για εσένα! Εσένα δεν σε ένοιαζε ποτέ ο χρόνος, γιατί σε νοιάζει τώρα;

Αύριο σε περιμένω στην παραλία μας. Ήρθε ο καιρός που το "πάει καιρός" πρέπει να γίνει "καιρός ήταν".

Άσε τις σιωπές σπίτι για ένα βράδυ και έλα. 

Θα σε περιμένω.

 Στο γνωστό άγνωστο σημείο μας.