Για εσένα.

Σε αγαπάω.

Όχι γιατί σε έχω ανάγκη.

Όχι γιατί σε χρειάζομαι για να αναπνέω και να ζω.

Σε αγαπάω για κάτι πιο απλό.

Γιατί δίπλα σου θέλω να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος.

Γιατί δίπλα σου μαθαίνω πως δεν υπάρχει μόνο μαύρο και άσπρο. 

Γιατί με έμαθες να διαβάζω όλες τις όψεις της ζωής.

Σε αγαπάω.

Γιατί ήσουν δίπλα μου στις λύπες μα κυρίως στις χαρές.

Γιατί είσαι ο πρώτος άνθρωπος που θέλω να επικοινωνήσω για να μοιραστώ την χαρά μου.

Σε αγαπάω γιατί είσαι εσύ.

Και είμαι εγώ.

Δυο άνθρωποι φαινομενικά αταίριαστοι μα μέσα τόσο ίδιοι.

Σε αγαπάω.

Γιατί με έμαθες να αγαπάω ακόμα πιο δυνατά, πιο αληθινά.

Σε αγαπάω.

Γιατί είσαι εσύ.

Και εσύ με κάνεις να προσπαθώ να φτιάξω ένα καλύτερο εγώ.

Σε αγαπάω.

Γιατί πάντα κυνηγούσα ένα άλλο "εδώ" και εσύ μου έκανες αυτό το "εδώ" πολύτιμο.

Σε αγαπάω.

Γιατί ενώ είσαι εκεί και εγώ εδώ,

ξέρω πως πάντα θα είμαστε κάπου εδώ γύρω γύρω. Πάνω. Κάτω.

Σε αγαπάω.

Γιατί με έκανες να αγαπήσω λίγο και εμένα.

Σε αγαπάω.

Για κάτι πιο απλό.

Γιατί απλά είσαι εσύ.

Ένα υπέροχο πλάσμα.

Σε αγαπάω.

Χωρίς γιατί.

Έτσι απλά.

Καλή μας χρονιά!

Η αλήθεια είναι ο χρόνος πάντα με φόβιζε. Όχι ο θάνατος. Η φοβία μου δεν ήταν μην πεθάνω νέα τελικά, αλλά μην δεν προλάβω να κάνω όσα θέλω να κάνω. Τον ξεπέρασα αυτόν τον φόβο. Στάθηκα απέναντι του με τα μάτια ορθάνοιχτα και τα χέρια σφιγμένα γροθιά.... Τον έκανα φίλο μου τον χρόνο. Να, σήμερα αγόρασα ρολόι. Χρόνια είχα να φορέσω. Χρόνια είχα να ξαπλώσω και να ακούω αυτό το τικ τακ από τους δείκτες να συγχρονίζεται με το τικ τακ της φλέβας που χτυπάει στον λαιμό. 

Χρόνος φίλε μου. 

Κατά την άποψη μου, η μόνη μονάδα μέτρησης που πραγματικά αφορά τον άνθρωπο.

 "Κλείσε, σε δέκα λεπτά είμαι εκεί", "Έχουμε να τα πούμε τόσο καιρό, μα μου μοιάζει σα να μην πέρασε μια μέρα", "Πέρυσι τέτοια μέρα γιόρταζα μαζί σου, φέτος δεν θέλω να ξέρω καν πως υπάρχεις" και πόσα άλλα τέτοια. Συναισθήματα να μπερδεύονται με τους δείκτες ενός ρολογιού και τις μέρες ενός ημερολογίου. 

Έτσι είναι ο χρόνος.

 Φίλος και εχθρός. 

Τον κυνηγάμε και μας κυνηγάει. Θυμόμαστε και ξεχνάμε.

 Είμαστε άνθρωποι. 

Απλά!

 Και εκεί θέλω να καταλήξω, ξέρω πολυλόγησα πάλι αλλά είχα καιρό να φιλοσοφήσω και μου βγήκαν μαζεμένα. 

Το θέμα λοιπόν είναι να παραμείνουμε άνθρωποι! 

Με τις φοβίες μας, τις αδυναμίες μας, τα ελαττώματα μας. 

Όλα αυτά είναι άλλωστε που μας κάνουν ξεχωριστούς και δεν μοιάζουμε μεταξύ μας. 

Μην ξεχνάς πως αν ήμασταν όλοι ίδιοι, ο κόσμος θα ήταν βαρετός! 

Θέλω να πω κάντε τον απολογισμό σας για την χρονιά που φεύγει. 

Κρατήστε όλα τα καλά που σας πρόσφερε, να είστε ευγνώμων για τις δοκιμασίες που περάσατε και γίνατε σοφότεροι μέσα από αυτές, 

διώξτε το μίσος από τις καρδιές σας και αντικαταστήστε το με αγάπη και συμπόνοια και θέληση για ζωή. 

Γιατί η ζωή φίλε μου... Η ζωή! 

Παίζει τα ωραιότερα παιχνίδια! 

Και αν την αγαπάς παρ' όλα τα τερτίπια της, θα δεις ότι κάθε της δοκιμασία είναι και ένα βήμα για εσένα μπροστά. 

Όλοι οι δρόμοι κάπου θα οδηγήσουν τον καθένα μας. 

Στο χέρι μας είναι πως θα τους περπατήσουμε!  

Στο χέρι μας είναι τι εμπειρία θα κρατήσουμε από κάθε καλό ή κακό που περάσαμε. 

Αυτό που θέλω να ευχηθώ για τη νέα χρονιά είναι υγεία. Όσο κλισέ και αν ακούγεται! 

Υγεία αν έχουμε θα έχουμε και χέρια να δουλεύουμε και πόδια δυνατά να μας κρατανε ορθιους! 

Και μετά αληθεια. 

Αληθεια ευχομαι να απλωθει σαν μαγικη σκονη πανω απο τα κεφαλια ολων μας! Αυτο ελειψε πιστευω και ξεχασαμε πολλα. 

Και γιναμε οπως γιναμε. 

Και σε λιγο θα ξεχασουμε πως λεγομαστε ανθρωποι και όχι θεοί. 

Θνητοί είμαστε φίλε μου.

 Πάμε και ερχόμαστε σαν τις ταχείες αμαξοστοιχίες. 

Έχουμε στάσεις, έχουμε σταθμούς. Αλλά έχουμε και προορισμούς. 

Αυτό μην το ξεχάσεις ποτέ! 

Φτάσε εκεί που σου είναι γραφτό να φτάσεις λοιπόν με υγεία και αλήθεια!

Να φύγω ή να μείνω;

Ξέρεις τι θα ήθελα;

Τι πιάνω τον εαυτό μου να αποζητά τώρα τελευταία;

Κάτι που πάει κόντρα στο ελεύθερο μου πνεύμα και στην τσιγγάνα ψυχή μου.

Κάτι που ποτέ δεν κυνηγούσα, πάντα ερχόταν απο μόνο του.

Ξέρεις τι είναι;

Είναι εκείνος ο έρωτας.

Ο δυνατός.

Ο ακαταλαβίστικος.

Που σε αρπάζει από τα μαλλιά, σε σηκώνει στον αέρα και σου λέει:

"Από εδώ και πέρα δεν θα περπατάς πια, αλλά θα αιωρείσαι".

"Δεν θα σε νοιάζει ο χρόνος, ο τόπος, δεν θα σε νοιάζει αν θα φας ή αν κοιμήθηκες αρκετά".

"Δεν θα έχεις πατρίδα, δεν θα έχεις ουρανό. Γιατί όλα θα τα μοιράζεσαι".

Με εκείνον τον έρωτα.

Εκείνον τον μάγο.

Εκείνον τον άνθρωπο που θα είναι τα πάντα.

Εραστής, σύντροφος, ο ίσως 

πατέρας των παιδιών μου.

Εκείνη την ψυχή που θα αγγίζει απαλά με τα ακροδάχτυλα της την δική μου ψυχή.

Και εγώ θα συνεχίσω να αιωρούμαι.

Να πετάω.

Να μην με νοιάζει που, πότε και γιατί.

Να είναι εκεί και να είμαι εκεί.

Να είμαι εδώ και να είναι εδώ.

Και αυτό να μου είναι αρκετό.

Ξέρεις τι θα ήθελα;

Εκείνον τον έρωτα.

Που θα μου έλεγε :"Μείνε"

Και εγώ θα έμενα.

Εδώ.

Και αυτό το εδώ μου να μου ήταν αρκετό.

Ξέρεις τι θα ήθελα;

Να φύγω.

Πες μου...

Να φύγω ή να μείνω;

http://youtu.be/FOjdXSrtUxA

Give me love.

Να προσέχεις. Σε αγαπώ.

Απόψε ένιωσα πάλι αυτό.

Το έντονο χάσιμο.

Νιώθεις πως βουλιάζεις σε μια νέα πραγματικότητα που εύχεσαι να ήταν αλλιώς.

Πονάνε τα πάντα μέσα σου.

Από τα μαλλιά σου μέχρι τα νύχια σου.

Απόψε ένιωσα αυτό.

Τον σπαραγμό της καρδιάς που κόβει τα πόδια και κάνει τα χέρια να τρέμουν.

Απόψε ένιωσα πως χάνω πάλι κάποιον αγαπημένο μου άνθρωπο.

Τι κι αν καθόσουν ακόμη δίπλα μου...

Τι σημασία έχει που είσαι ακόμα εδώ.

Ένα τσιγάρο δρόμο μακριά.

Τι σημασία έχει που μοιραζόμαστε ακόμη τον ίδιο ουρανό.

Αύριο δεν θα είσαι εδώ.

Ναι. Έφτασε και αυτό το αύριο.

Και εγώ πάλι θα πρέπει να μαζέψω τα κομματάκια μου ένα ένα.

Πάλι θα πρέπει το τώρα μου να το κάνω υποφερτό.

Βιώσιμο.

Αγαπάω δυνατά ρε γαμώτο, τι να κάνω!

Δεν κάνω εκπτώσεις όταν χαρίζω σε έναν άνθρωπο ένα κομμάτι της καρδιάς και της ζωής μου.

Δεν μπορώ να το κάνω αυτό.

Είναι πέρα από τις δυνάμεις μου.

Δεν μπορώ να το ελέγξω.

Ή αγαπάς ή δεν αγαπάς.

Έτσι δεν είναι;

Τα μέτρια δεν είναι για εμένα.

Δεν μπορώ να αγαπήσω λίγο.

Δεν μπορώ να μην ταρακουνηθεί το είναι μου όταν ξέρω ότι φεύγει ένας άνθρωπος μου.

Ειδικά όταν δεν γνωρίζω αν πρόκειται να τον συναντησω ξανά.

Σείονται τα θεμέλια μου πάλι.

Δεν ξέρω αύριο πως θα είμαι.

Με τι καρδιά θα σε αποχωριστώ.

Δεν ξέρω.

Ειλικρινά.

Πάντα όταν έφευγα όρκιζα τους δικούς μου ανθρωπους να μην κλάψουν.

Να μην στεναχωρηθούν.

Να μην κάνουν δύσκολο το αντίο.

Και τώρα μένω εγώ πίσω.

Τώρα είμαι εγώ αυτή που θα πρέπει να φανεί δυνατή.

Αγέρωχη.

Να πω δυο τρία αστεία και να γελάσω μόνη μου σα να μην συμβαίνει τίποτα...

Θα το προσπαθήσω.

Γιατί πρέπει.

Γιατί πρέπει να φύγεις με γεμάτη καρδιά και όχι μισή.

Γιατί πρέπει να συνεχίσεις στο δικό σου τώρα.

Γιατί πρέπει να μάθω να αγαπάω πιο ανθρώπινα.

Πιο υποφερτά.

Για εμένα πρώτα απ'όλα..

Γίνεται όμως αυτό ρε εαυτέ;

Εσύ που με ξέρεις καλύτερα απ'όλους, πες μου.

Γίνεται;

Όχι.

Δεν γίνεται.

Το ξέρω.

Χρόνια τώρα προσπαθώ να το διαχειριστώ και να το μετριάσω, αλλά δεν γίνεται.

 

Δεν μπορείς να ελέγξεις το πόσο θα αγαπήσει η καρδιά.

Το πόσο θα δεθείς με μια ψυχή.

Φεύγεις.

Και εγώ ολόψυχα εύχομαι να βρεις τις ευτυχίες όλου του κόσμου!

Τι κι αν αυτό επιβάλλει το να είσαι μακριά, εγώ αυτό εύχομαι!

Γιατί στην αγάπη δεν χωράνε εγωισμοί.

Μακάρι η ζωή να σου προσφέρει απλόχερα όσα ως τώρα σου έχει στερήσει!

Μακάρι να βρεις γαλήνη μέσα σου!

Μακάρι μόνο να γελάς από εδώ και πέρα.

Και που ξέρεις.

Ίσως κάποτε να τα ξαναπούμε.

Και μην ξεχνάς, εγώ θα είμαι πάντα εδώ όταν με χρειαστείς.

Γύρω γύρω.

Από κάτω.

Να προσέχεις.

Σε αγαπώ.

Δεύτερη ζωή δεν έχει.

Το κακό ξέρεις ποιο είναι;

Μας έχουν μάθει πως πρέπει να συμβιβαζόμαστε.

Να υπάρχουμε.

Ως τον επόμενο μήνα, ως το επόμενο καλοκαίρι, ως την επόμενη ζωή στο τέλος.

Φίλε μου. 

Δεν έχει όμως δεύτερη ζωή.

Τώρα ζεις.

Εδώ.

Και το χειρότερο ξέρεις ποιο είναι;

Όταν αντιλαμβάνεσαι ότι ζεις μες στα σκατά και επειδή τόσο καιρό υπέμενες και καταπίεζες τον εαυτό σου,

ως τον επόμενο μήνα, ως το επόμενο καλοκαίρι, ως την επόμενη ζωή,

έρχεται μια μέρα που όλο αυτό σε πνίγει.

Τα σκατά σε πνίγουν.

Δεν μπορείς να πάρεις ανάσα.

Και ξεσπάς.

Χωρίς λόγο ιδιαίτερο, χωρίς λογική επεξήγηση.

Ξεσπάς σαν ένα ηφαίστειο που σιγοκαίει και ξάφνου κάνει το μπαμ.

Αυτό κάνεις ρε γαμώτη πάντα.

Αυτό έκανες και τώρα.

Όταν θέλεις να φύγεις όπως και δήποτε, αυτό κάνεις.

Δίνεις μία και τα τινάζεις όλα στον αέρα.

Υπερεκθέτεις τον εαυτό σου και επιτρέπεις σε τρίτους να σε δουν αδύναμη και φεύγεις.

Γαμώ τις αδυναμίες σου ρε εαυτέ!

Γαμώ την ευαισθησία σου.

Και εγώ το ήθελα.

Αλήθεια!

Πόσο πραγματικά το επιθυμούσα κάθε μέρα.

Να φύγω.

Να φύγω!

Όχι όμως έτσι ρε γαμώτη.

Όχι πάλι.

Όχι πάλι με κομμένα φτερά και λερωμένα μάτια.

Θα περάσει λες και αυτό;

Θα σε πιστέψω.

Αυτή την φορά θα αφήσω εσένα οδηγό.

Θα σε ακολουθήσω ότι και αν αποφασίσεις.

Μαζί σου.

Δεν μπορώ να κάνω και αλλιώς.

Θα περάσει.

Φεύγω.

Φεύγω.

Μεγάλωσα.

Κουράστηκα.

Άδειασα.

Κουράστηκα να δίνω.

Κουράστηκα να λέω ναι.

Φεύγω.

Μεγάλωσα.

Βαρέθηκα.

Μεγάλωσα για συμβιβασμούς.

Μεγάλωσα για "πρέπει", "σωστά" και "λάθος".

Φεύγω.

Μεγάλωσα.

Ξενέρωσα.

Άδειασα μέσα μου από αντοχές.

Δεν έχω πια τίποτα άλλο να δώσω.

Δεν έχω πια υπομονή.

Δεν μπορώ πια να συμβιβάζομαι για να περάσει και αυτή η μέρα.

Δεν το καταλαβαίνεις;

Με τρώει όλο αυτό.

Δεν με βλέπεις;

Αλλάζω μέρα την μέρα.

Πέφτω.

Χάνω κάτι από την λάμψη μου.

Κάτι από το φτερούγισμα μου.

Φεύγω.

Μεγάλωσα.

Έμαθα.

Αγάπησα και αγαπήθηκα.

Φεύγω.

Πάω να αλητέψω.

Δεν ξέρω να σου πω για που.

Ξέρω μόνο να σου πω ότι φεύγω.

Δεν έχει αλλιώς.

Δεν έμαθα αλλιώς.

Φεύγω.

Για εκεί που η ζωή θα έχει την γεύση που θέλω να έχει.

Πάω να βρω άλλη μυστική παραλία.

Για εκεί φεύγω.