Ξέρεις τι θα ήθελα;
Τι πιάνω τον εαυτό μου να αποζητά τώρα τελευταία;
Κάτι που πάει κόντρα στο ελεύθερο μου πνεύμα και στην τσιγγάνα ψυχή μου.
Κάτι που ποτέ δεν κυνηγούσα, πάντα ερχόταν απο μόνο του.
Ξέρεις τι είναι;
Είναι εκείνος ο έρωτας.
Ο δυνατός.
Ο ακαταλαβίστικος.
Που σε αρπάζει από τα μαλλιά, σε σηκώνει στον αέρα και σου λέει:
"Από εδώ και πέρα δεν θα περπατάς πια, αλλά θα αιωρείσαι".
"Δεν θα σε νοιάζει ο χρόνος, ο τόπος, δεν θα σε νοιάζει αν θα φας ή αν κοιμήθηκες αρκετά".
"Δεν θα έχεις πατρίδα, δεν θα έχεις ουρανό. Γιατί όλα θα τα μοιράζεσαι".
Με εκείνον τον έρωτα.
Εκείνον τον μάγο.
Εκείνον τον άνθρωπο που θα είναι τα πάντα.
Εραστής, σύντροφος, ο ίσως
πατέρας των παιδιών μου.
Εκείνη την ψυχή που θα αγγίζει απαλά με τα ακροδάχτυλα της την δική μου ψυχή.
Και εγώ θα συνεχίσω να αιωρούμαι.
Να πετάω.
Να μην με νοιάζει που, πότε και γιατί.
Να είναι εκεί και να είμαι εκεί.
Να είμαι εδώ και να είναι εδώ.
Και αυτό να μου είναι αρκετό.
Ξέρεις τι θα ήθελα;
Εκείνον τον έρωτα.
Που θα μου έλεγε :"Μείνε"
Και εγώ θα έμενα.
Εδώ.
Και αυτό το εδώ μου να μου ήταν αρκετό.
Ξέρεις τι θα ήθελα;
Να φύγω.
Πες μου...
Να φύγω ή να μείνω;
Give me love.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου