Δεύτερη ζωή δεν έχει.

Το κακό ξέρεις ποιο είναι;

Μας έχουν μάθει πως πρέπει να συμβιβαζόμαστε.

Να υπάρχουμε.

Ως τον επόμενο μήνα, ως το επόμενο καλοκαίρι, ως την επόμενη ζωή στο τέλος.

Φίλε μου. 

Δεν έχει όμως δεύτερη ζωή.

Τώρα ζεις.

Εδώ.

Και το χειρότερο ξέρεις ποιο είναι;

Όταν αντιλαμβάνεσαι ότι ζεις μες στα σκατά και επειδή τόσο καιρό υπέμενες και καταπίεζες τον εαυτό σου,

ως τον επόμενο μήνα, ως το επόμενο καλοκαίρι, ως την επόμενη ζωή,

έρχεται μια μέρα που όλο αυτό σε πνίγει.

Τα σκατά σε πνίγουν.

Δεν μπορείς να πάρεις ανάσα.

Και ξεσπάς.

Χωρίς λόγο ιδιαίτερο, χωρίς λογική επεξήγηση.

Ξεσπάς σαν ένα ηφαίστειο που σιγοκαίει και ξάφνου κάνει το μπαμ.

Αυτό κάνεις ρε γαμώτη πάντα.

Αυτό έκανες και τώρα.

Όταν θέλεις να φύγεις όπως και δήποτε, αυτό κάνεις.

Δίνεις μία και τα τινάζεις όλα στον αέρα.

Υπερεκθέτεις τον εαυτό σου και επιτρέπεις σε τρίτους να σε δουν αδύναμη και φεύγεις.

Γαμώ τις αδυναμίες σου ρε εαυτέ!

Γαμώ την ευαισθησία σου.

Και εγώ το ήθελα.

Αλήθεια!

Πόσο πραγματικά το επιθυμούσα κάθε μέρα.

Να φύγω.

Να φύγω!

Όχι όμως έτσι ρε γαμώτη.

Όχι πάλι.

Όχι πάλι με κομμένα φτερά και λερωμένα μάτια.

Θα περάσει λες και αυτό;

Θα σε πιστέψω.

Αυτή την φορά θα αφήσω εσένα οδηγό.

Θα σε ακολουθήσω ότι και αν αποφασίσεις.

Μαζί σου.

Δεν μπορώ να κάνω και αλλιώς.

Θα περάσει.