Δεν έχω πολλά, απλά ένα γεια..

Απόψε δεν έχω να σου γράψω πολλά εαυτέ.
Απλά πέρασα να σου πω ένα γεια!
Μόνο και μόνο για να μην μου κρατήσεις μούτρα!
Είναι η ζάλη απ'το ποτό που δυσκολεύει τα δάχτυλα να βάλουν τον τόνο στο σωστό φωνήεν.
Είναι η καθημερινότητα που δυσκολεύει τις σκέψεις να κάνουν ρίμες.
Είναι ο καιρός που μια μας καίει ο ήλιος, μια βρέχει.
Είναι που το νοητό μου πεντάγραμμο χορεύει πεντοζάλη..
Ίσως πάλι είναι που τις μέρες αυτές αντάλλαξα μηνύματα τυπικά, με ανθρώπους που μόνο "τυπικά" δεν πέρασαν από την ζωή μου.
Ίσως είναι που αύριο το πρωί ξεκινάω δουλειά και η ώρα είναι ήδη αργάμιση και ακόμα δεν έχω κοιμηθεί.
Ίσως πάλι είναι που έχω τόσα στο μικρό μου μυαλό , αλλά οι λέξεις αντιστέκονται και επαναστατούν. Σαν ντίβες πρώτου ονόματος στην μαρκίζα, δεν δέχονται να μπουν στην ίδια πρόταση.
Και τι μπορώ να σου γράψω εαυτέ, χωρίς λέξεις;

Έτσι, πέρασα να σου πω απλά ένα γεια!
Για να μην νιώσεις μοναξιά!
Είμαι καλά όμως εαυτέ, αυτό να κρατήσεις!
Βρίσκομαι σε μια φάση που έχω ισορροπήσει το μέσα μου.
Σε μια φάση που ξέρω ποια είμαι και ποιες αλήθειες έχω να αντιμετωπίσω...

Άλλοι μιλάνε για το τέλος του κόσμου,
εγώ μιλάω για το σήμερα!
Άλλοι μιλάνε για τον παράδεισο,
εγώ μιλάω για την ευτυχία της στιγμής!
Άλλοι μιλάνε για την δόξα,
εγώ μιλάω για την ικανοποίηση που νιώθω όταν γελάω για εμένα και μόνο!
Δεν είμαι εγωίστρια εαυτέ και το ξέρεις!
Απλά οι καταστάσεις με έμαθαν να μην βασίζομαι σε άλλους,παρά μόνο σε εμένα!
Να μην κατανοώ τον κόσμο όπως οι περισσότεροι μπορεί να κατανοούν!
Γιατί εγώ στο μαύρο πάντα έψαχνα μια λάμπα κρυμμένη να ανάψω,
γιατί τον ουρανό τον ονόμαζα καμβά,
γιατί πάντα στο τέλος του ορίζοντα πίστευα ότι υπάρχει ένας κόσμος μυθικός με γοργόνες και νεράιδες,
όπως και ότι στο τέλος του ουράνιου τόξου υπάρχει κάποιος κρυμμένος θυσαυρός!

Με ξέρεις εαυτέ.. Είμαι ακόμα ο ίδιος ρομαντικός άνθρωπος που έμαθες να ζεις μαζί του.
Είμαι ο ίδιος άνθρωπος που αρνείται να μεγαλώσει και πιστεύει ακόμα σε θαύματα.

Ξέχασα να σου πω εαυτέ! Υπάρχουν και άλλοι που θέλουν να είναι κομμάτι του "Είμαστε"!
Δεν είναι υπέροχο;!

Πέρασε η ώρα πάλι! Και φαντάσου, είπα απλά να περάσω να πω ένα γεια..
Γεια σου λοιπόν!

--Όταν οι άνθρωποι σε απογοητεύουν, χαμογέλα -επειδή το θέλεις εσύ- και σκέψου ότι τελικά οι άνθρωποι σε εκπλήσσουν ! !--

Είμαι εδώ και ας μην έχω πολλά!
Και ας έχω απλά ένα γεια να σου πω..

Γεια σου λοιπόν!
"Σ'αγαπάω, χαμογέλα!"

Μεγάλη Παρασκευή

Απόψε κρατούσα σφιχτά στα χέρια μου το κερί.
Με το δεξί μου χέρι έφτιαχνα ένα καταφύγιο, η φλόγα να μην σβήσει.
Φοβόμουν πολύ μήπως σβήσει!
Μέσα στην φλόγα αυτήν είδα να καθρεφτίζονται ευχές και όνειρα,
ενώ μέσα μου έλεγα προσευχές..
Σήκωσα το βλέμμα ψηλά στον έναστρο ουρανό.
Έψαξα να δω κάτι διαφορετικό απόψε.
Απόψε έψαχνα να δω Εκείνο το φως πίσω από το τρεμάμενο φως των αστεριών,
μα δεν είδα τίποτα..
Κι έτσι χαμήλωσα το βλέμμα..
Ακούγοντας δοξολογίες κοίταξα με δέος τον σταυρό.
Σύμβολο που υπάρχει αιώνες τώρα.
Σύμβολο που καθοδηγεί γενιές και γενιές.
Ξάφνου οι φωνές γύρω μου σώπασαν
και άκουγα μόνο τον ήχο των αστεριών,
σαν καντήλι που σιγοκαίει λίγο πριν σβήσει.
Ανατρίχιασα..
Ο άνθρωπος από την φύση του έχει την ανάγκη να πιστεύει σε κάτι Μεγαλύτερο από αυτόν..
Πάντα πίστευα!
Ακόμα και στις μεγαλύτερες δυσκολίες ποτέ δεν ένιωσα μόνη!
Πάντα υπήρχε κάτι Μεγαλύτερο από εμένα που με καθοδηγούσε.
Σαν ένα δάχτυλο να με έσπρωχνε απαλά στην πλάτη και να μου έλεγε "Προχώρα",
έχεις πολλά ακόμα μονοπάτια να περπατήσεις σε αυτήν την ζωή!
Και έτσι και έκανα.
Δεν είμαι από τους ανθρώπους που κάθε Κυριακή πηγαίνουν στην εκκλησία,
ή που ακολουθούν ρητά τα όσα ο χριστιανισμός διδάσκει,
αιώνες τώρα.
Και εγώ κάποτε αμφισβήτησα τον Θεό,
που ζώντας στην κοινωνία αυτήν με έμαθαν να πιστεύω.
Όμως μεγαλώνοντας πια, κατάλαβα που πιστεύω.
Τον Θεό τον κουβαλάμε μέσα μας.
Μεγαλώνουμε με Αυτόν μέρα με την μέρα και ας μην το καταλαβαίνουμε.
Είναι εκεί για εμάς στα δύσκολα και στα εύκολα.
Κάθε βράδυ κάνω τον σταυρό μου και Τον ευχαριστώ για τα αγαθά που μου πρόσφερε,
προσεύχομαι για όσους περνάνε δύσκολες καταστάσεις.
Δεν διεκδικώ μια θέση στον Παράδεισο!
Πιστεύω ότι τον παράδεισο τον δημιουργούμε κατά την διάρκεια της ζωής που ζούμε, που κάνουμε.
Μέσα από τις πράξεις μας, τις θυσίες μας,
μέσα από το πως αντιμετωπίζουμε τον συνάνθρωπό μας.
Άλλοι το λένε κάρμα.
Εγώ το λέω εσωτερική γαλήνη.
Αυτός είναι ο παράδεισος για εμένα!

Είναι μεγάλη συζήτηση το θέμα της θρησκείας!
Δεν θα γράψω άλλα!
Ένα μόνο,
έστω και τώρα, μέρες γιορτής για τον Χριστιανισμό,
πιστεύουμε δεν πιστεύουμε,
ας βοηθήσουμε τον άνθρωπο που ζει δίπλα μας και περνάει δύσκολα.
Ας του σφίξουμε το χέρι,
να του δώσουμε δύναμη μέσα από την σιγουριά του βλέμματός μας.
Ας του δείξουμε ότι δεν είναι μόνος,
έχει εμάς!
Ας φτιάξουμε έναν παράδεισο στην γειτονιά μας.
Δεν κοστίζει πολύ ένα κομμάτι ψωμί.
Δεν θέλει πολύ κόπο μια αλλαγή, μόνο θέληση!

Ας φωτιστούν οι ψυχές όλων μας τις Άγιες τούτες μέρες!
Καλό ξημέρωμα...

Είμαστε!

Κάπου γράφω για το πόσο δύσκολο μου είναι να βάζω τίτλους.
Για το πόσο το απεχθάνομαι!
Τον τίτλο αυτόν τον έγραψα με ευκολία.
Έβαλα και θαυμαστικό στο τέλος.
Είδες εαυτέ; Έχω αλλάξει!
Τέρμα πια τα αποσιωπητικά!
Όχι απλά είμαι ή είμαστε,
αλλά "Είμαστε!"

Εχθές σκεφτόμουν τους ανθρώπους που έχουν περάσει από την ζωή μου.
Αυτούς που αγαπούσα και τους άφησα να φύγουν,
αλλά και αυτούς που με αγάπησαν και έφυγα απ'την ζωή τους.
Έτσι απλά..
Όπως απλά μπήκα..

-Και να σου πω την αλήθεια μου εαυτέ είσαι μυστήριο τρένο,
αλλά αυτό θα το συζητήσουμε άλλη ώρα.
(Παρένθεση: Πόσο νοσταλγώ την λέξη τρένο με "αι" )
Με αποσυντόνισες πάλι.
(Ακόμα ελπίζω σε εκείνο το μηχανηματάκι που θα καταγράφει τις σκέψεις γκρρρ)-

Κάτσε και μέτρα πόσους ανθρώπους έχεις γνωρίσει.
Εγώ δεν βγάζω άκρη!
Κάτσε και μέτρα πόσοι σε έχουν αγαπήσει.
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου!
Μέτρα πόσους έχεις αγαπήσει.
Πραγματικά όμως!
Χρειάζονται δεν χρειάζονται και τα δυο σου χέρια.
Είπαμε είσαι μυστήριο τρένο.

Θέλω να καταλήξω στο ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπαινοβγαίνουν στην ζωή μας.
Άλλοι ξαναγυρίζουν, άλλοι χάνονται για πάντα.
Άλλους τους θαυμάζεις απλά
και άλλους τους αγαπάς πραγματικά!
Είναι εκείνοι που ακόμα και αν έχετε να τα πείτε μήνες ίσως και χρόνια,
όταν θα συναντηθείτε θα έχετε να πείτε τόσα πολλά!
Σα να μην πέρασε μια μέρα! (Που λέει και το άσμα)

Σήμερα λοιπόν μίλησα με έναν άνθρωπο που
Και θαυμάζω
Και αγαπώ
Και "δεν περνά ποτέ ούτε μια μέρα",
μετά από τόσα χρόνια γνωριμίας!

Ναι! Για εσένα λέω!
Που με έκανες να χαμογελάσω!
(Ξέρεις ότι χαμογελάω και δύσκολα :P )

Για εσένα λέω!
Που μου θύμησες πως στον κόσμο αυτόν δεν είμαι μόνη!
Δεν είμαι η μόνη που κάνει ακόμα ευχές στα αστέρια.
Που πιστεύει ακόμα σε θαύματα.
Που κλείνει τα μάτια στην πρώτη εισπνοή μετά την βροχή,
για να γεμίσει το μέσα μου με αρώματα του κόσμου ολάκερου.

Για σένα λέω!
Που μου ζωντανεύεις κάθε φορά την ελπίδα ότι κάτι μπορούμε να αλλάξουμε και εμείς,
ένα λιθαράκι μπορούμε να το βάλουμε!
Γιατί είπαμε ένας άνθρωπος δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο!
Αλλά δύο μπορούν να φτιάξουν δικό τους κόσμο!
Καλύτερο!

Για εσένα που ξέρω τα όνειρα σου και σε θαυμάζω για όσα έχεις κάνει!
Που δεν θες ούτε και εσύ να μεγαλώσεις!
Είπαμε είμαστε και δείχνουμε όσο αισθανόμαστε!
Για εσένα που στις δυσκολίες δεν τα παρατάς,
αλλά εμπνέεσαι μέσα από αυτές!

Σε ευχαριστώ!
Που μου θύμησες ότι δεν είναι "είμαι"
αλλά "Είμαστε".
Ελπίζω να βρούμε και άλλους που θέλουν να γίνουν κομμάτι του "Είμαστε"!

Είμαστε λοιπόν!

Let's change this world, otherwise if we can't,
let's move out to our tiny bohemian planet...

Είμαι..

Είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που το βράδυ δεν μπορούν να κοιμηθούν, γιατί λέξεις και προτάσεις χορεύουν στο γυμνό μου μυαλό..
Είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που σηκώνουν το βλέμμα τις νυχτιές στον ουρανό και αφουγκράζονται τους ψιθύρους των αστεριών..
Είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που την αυγή χαζεύουν τον πολύχρωμο ουρανό..
Από εκείνους που τους αρέσει η μυρωδιά που έχει το χώμα μετά την βροχή..
Από εκείνους που κάνουν τον σταυρό τους πριν κοιμηθούν..
Από εκείνους που θα βοηθήσουν την γιαγιά να περάσει τον δρόμο και θα αγοράσουν φαγητό στον άστεγο.
Είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που γράφουν "Σε αγαπάω, χαμογέλα!¨ σε χαρτάκι και το κολλάνε στο ψυγείο..
Από εκείνους που σε μια χειραψία αν σου δώσουν το αριστερό χέρι, σου δίνουν και την καρδιά τους ολάκερη..
Από εκείνους που ακόμα πιστεύουν σε θαύματα και τα προβλήματα τα αντιμετωπίζουν σαν προτερήματα..
Από εκείνους τους ανθρώπους που σε κοιτάζουν στα μάτια με μάτια χαμογελαστά..
Είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που ακόμα πιστεύουν ότι οι αστερίες στον βυθό της θάλασσας είναι κάποιο πεφταστέρι..
Είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που ακόμα πιστεύουν ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει αν το θελήσουμε όλοι..
Είμαι από εκείνους τους ανθρώπους τους ρομαντικούς που όμως δύσκολα αγαπάνε..
Είμαι από εκείνους που κάποιοι αποκαλούν " Μαλ**α" γιατί ακόμα ελπίζει..
Είμαι από εκείνους...
Άραγε υπάρχουν κι άλλοι που σκέφτονται σαν κι εμένα, που μπορούν ακόμα να νιώθουν, να αισθάνονται?
Η' πρέπει να πω "ET go home" και να επιστρέψω στον μικρό μου πλανήτη?


Είμαι εκείνος ο άγνωστος άνθρωπος που θα συναντήσεις τυχαία και θα σου χαμογελάσει!
Είμαι εγώ.

Ο Τίτλος.

Γιατί σε όλα τα πράγματα στην ζωή μας πρέπει να βάζουμε τίτλο?
Γιατί έχουμε συνηθίσει να βάζουμε τίτλους σε ανθρώπους?
"Η πρώην/νυν γκόμενα του τάδε",
"Η κοντή/ψηλή/χοντρή", "Η μαύρη/κινέζα/ρωσίδα"..
Και ο κατάλογος έχει πολλά τέτοια προσδιοριστικά.
Που τώρα που τα γράφω μου ακούγονται κάπως ρατσιστικά...
Είναι σκληρή η λέξη "Ρατσισμός" από μόνη της..Βαρύγδουπη..
Γιατί να μην λέγαμε απλά "Με λένε Δήμητρα" και να δίναμε τα χέρια.
Και σου υπόσχομαι είναι δυνατή η χειραψία μου!
Τα υπόλοιπα θα τα μάθαινες μετά.
Με αυτά που θα σου έλεγα και τα άλλα που θα διάβαζες μέσα από το βλέμμα μου.
Και σου υπόσχομαι, τους ανθρώπους έχω μάθει να τους κοιτάζω στα μάτια!
Δεν είμαι τίποτα από αυτά που υποθέτεις.
Η πραγματικότητα δεν στηρίζεται σε υποθέσεις,αλλά σε γενονότα.
Η ζωή δεν στηρίζεται σε τίτλους, δεν προσδιορίζεται από αυτούς.
Την ζωή την κάνουν οι άνθρωποι!
Θα μπορούσα να σου πω επίσης "Είμαι η Δήμητρα και είμαι καλά".
Γιατί έχω πιάσει το νόημα της ζωής.
Θες να στο πω?
Θα μου σφίξεις το χέρι?
Θα με κοιτάξεις στα μάτια?
"Είμαι η Δήμητρα και είμαι καλά!" -Να ένας ωραίος ΤΙΤΛΟΣ για το κείμενο...

Γιατί το Σαββατόβραδο πάντα με εμπνέει!

Σάββατο βράδυ, ψάχνω ένα χάδι
μια υποψία πως ακόμα μ’ αγαπάς.
Μές στο τασάκι, γεννιέται κάτι·
από καπνό ένα σινιάλο πως με ζητάς.

Πάνω στην φλόγα του κεριού
και με αγκάθια τριαντάφυλλου
καίω το αίμα, μπογιά να φτιάξω.
Διαλύω με δάκρυ και με κρασί
το μελάνι απ’ το γράμμα που μου’ χες στείλει,
ελπίζοντας έτσι τον πόνο να σπάσω.
Μες στις σελίδες του τρελού,
με πράξεις αδικαιολόγητου πανικού,
ζωγραφίζω με κόκκινο την μορφή σου.
Μ’ αγάπαγες κάποτε… Θυμήσου…
Τσιγάρο πάλι μου κρατά συντροφιά
ο μόνος φίλος στην μοναξιά.
Ξερό το στόμα από τ’ αναφιλητά.
Και’ συ μου λες να κλαίω πιο σιγά!
Λόγια σκληρά απόψε μου’ πες.
Λόγια που κανείς δεν τ’ αξίζει…
Μες στο κρασί πνίγονται οι πίκρες
και ο καπνός εσένα θυμίζει…

Σάββατο βράδυ, μες στο σκοτάδι
με αλκοόλ και καπνό με σκοτώνω.
Μες στο τασάκι, πεθαίνει κάτι.
Ίσως εγώ… Ξάφνου παγώνω…

Για εσένα που ποτέ δεν έπαψα να αγαπώ..R.I.P

Θυμάμαι μύριζε νυχτολούλουδο εκείνη την άγια νύχτα
που ήρεμα μιλούσαμε πριν φύγω.
Θυμάμαι ακόμη εκείνη την γλυκιά καληνύχτα
που μου’ πες πριν κοιμηθώ.
Τ’ αστέρια, φώτα που τρεμόπαιζαν στον καλοκαιρινό ουρανό
και η πόλη, θηρίο που ηρέμησε.
Γαλήνη είχες στα μάτια, αυτήν ψάχνω τώρα να βρω,
τώρα που νυχτολούλουδο ξαναμύρισε.

Μου κράταγες σφιχτά το χέρι της καρδιάς
με φίλησες στα μάτια, μου’ πες πως μ’ αγαπάς.
Φύσηξε ένα αγέρι, σου χάιδεψε τα μαλλιά
ενώ πνιγόμουν μέσα μου στ’ αναφιλητά.
Το τελευταίο σου τσιγάρο μοιραστήκαμε,
τα χείλη σου φιλούσα πάνω στο κίτρινο χαρτί.
Κ’ ήρθε εκείνο το πρωινό που χωριστήκαμε
κι έγινε τόσο κοινή λέξη στα χείλη το «Γιατί».

Θυμάμαι το τραγούδι που έπαιζε εκείνο το γλυκό βράδυ
που ο χρόνος γύρω μας είχε σταματήσει.
Θυμάμαι στο πρόσωπό σου το τρεμάμενό μου χάδι,
το μοναδικό σου δάκρυ που είχε κυλήσει.
Τ’ αστέρια, διάφανα λουλούδια πάνω στο σκοτεινό ουρανό.
Οι σιωπές μας, στιγμές που λάτρεψα.
Φως είχες στα μάτια, αυτό ψάχνω τώρα να βρω,

τώρα που το τραγούδι εκείνο ξανάκουσα...

Καλώς σας βρήκα!

Σερφάροντας απόψε στο διαδίκτυο βρήκα κατά τύχη το Βlog που ούτε και εγώ θυμάμαι πότε είχα ξεκινήσει να φτιάχνω! Υπό κατασκευή ακόμα και έχοντας άπειρες σκέψεις γραμμένες σε χαρτάκια φυλαγμένα στο συρτάρι (Ίσως το ρομαντικό μου πνεύμα να μην ήθελε ποτέ να εγκαταλείψω την πένα και το χαρτί τελικά! ) αποφάσισα να κάνω μια προσπάθεια να δώσω ζωή σε αυτή την σελίδα!

Τουλάχιστον εδώ οι σκέψεις μου θα είναι καλογραμμένες,πολύχρωμες και με φόντο και όχι σκόρπιες προτάσεις πίσω από αποδείξεις και χαρτοπετσέτες!
Εδώ οι σκέψεις μου θα είναι ευανάγνωστες και όχι σημειώματα "γιατρού" που καμιά φορά και εγώ υποθέτω τι μπορεί να γράφω! ( Πάντα φοβάμαι ότι η σκέψη μου τρέχει πιο γρήγορα από την ταχύτητα του γραψίματός μου,, τρέμω μήπως ξεχάσω κάποια λέξη- πόσο ελπίζω στην ανακάλυψη εκείνης της συσκευής που θα καταγράφει αυτόματα την σκέψη μας! )

Εδώ ίσως εξοικειωθώ και εγώ με τις σκέψεις μου... Έχω καιρό να σου γράψω εαυτέ!
Καλώς σε βρήκα ξανά...

Λέω εγώ τώρα!

Είναι το ταξίδι αυτό που μετράει τελικά! Οι ατέλειωτες ώρες αναμονής στον σταθμό με έναν καφέ σε χάρτινο ποτήρι να σου ζεσταίνει τα χέρια,,
Το τσιγάρο που ακουμπάει τα χείλη σου και ρυθμικά μαζί με την ανάσα σου κάνει κύκλους μπροστά σου ασυναίσθητα,,
Ο κινεζούλης μετανάστης που έξι το πρωί προσπαθεί να σου πουλήσει συσκευή μασάζ, πάντα με το φωτεινότερο χαμόγελο στα χείλη,,
Τα μετρημένα ευρώ για το εισιτήριο της διαδρομής ενώ δίπλα παίζουν ζάρια,,
Η γιαγιά που μοιράζεστε το ίδιο κάθισμα για πέντε ώρες και αντί να κοιμηθείς μετά το χθεσινό ξενύχτι, ακούς τις ιστορίες για τον πρώην κατάδικο εγγονό της,,
Η φωτοτυπία στο τζάμι του κισέ έκδοσης εισιτηρίων για το πλοίο, που αναγράφει τη νέα τιμή και ενώ είσαι στην ουρά μετράς και τα πεντάλεπτα και τελικά σου λείπουν 30λεπτά,,
Η ρατσιστική αντιμετώπιση που συναντάς από τους υπόλοιπους στην ουρά όταν τους ζητάς το ποσό που σου λείπει (Βλέπεις έχω το προνόμιο να είμαι γεννημένη σε σώμα Ινδονήσιας ενώ έχω γεννηθεί και ζω μόνιμα στην Ελλάδα),,
Η απογοήτευση και ταπείνωση που νιώθω όταν τελικά ανεβαίνω τα σκαλιά του πλοίου με τα δανεικά 30λεπτά,,
Η μοναχική θέση στο κατάστρωμα του πλοίου,,
Οι αποχρώσεις του κόκκινου στον καμβά του ουρανού και οι ακτίνες του ήλιου που με τα ακροδάχτυλά τους αγγίζουν με θράσος το πρόσωπό μου!! Δεν τους θυμώνω! Σε κανέναν δεν θυμώνω! Ήταν η διαδρομή που διασκέδασα αλλά και με ωρίμασε,βαθιά μέσα μου,,

Ήταν οι κρυφές σκέψεις που αφουγκράστηκα κατά την διάρκεια της διαδρομής και με βοήθησαν να γίνω αυτό που είμαι,, Ένα παιδί που πιστεύει ότι μπορεί ο κόσμος να αλλάξει,, που αγαπάει χαμογελάει και ονειρεύεται.....

Ήταν ένα από τα πολλά ταξίδια μου,, Και μέσα μου κρατάω κάθε κλάσμα του δευτερολέπτου από αυτό! Γιατί τα δύσκολα είναι αυτά που με κάνουν πιο δυνατή! Γιατί από το ταξίδι έμαθα και όχι από τον προορισμό! Γιατί τελικά ο ήλιος θα ανατέλλει για όλους ότι χρώμα και αν έχουμε, σε όποιο σημείο της γης και αν βρισκόμαστε!

Γιατί η ζωή σου κόβει το εισιτήριο και εσύ διαλέγεις που θα κατέβεις...

Δεν με νοιάζει που θα κατέβω... Ποτέ δεν με ένοιαζε!!! Ποτέ δεν με προσδιόριζαν οι προορισμοί... Γιατί είμαι Ε.Λ.Ε.Υ.Θ.Ε.Ρ.Η!!!