Θυμάμαι μύριζε νυχτολούλουδο εκείνη την άγια νύχτα
που ήρεμα μιλούσαμε πριν φύγω.
Θυμάμαι ακόμη εκείνη την γλυκιά καληνύχτα
που μου’ πες πριν κοιμηθώ.
Τ’ αστέρια, φώτα που τρεμόπαιζαν στον καλοκαιρινό ουρανό
και η πόλη, θηρίο που ηρέμησε.
Γαλήνη είχες στα μάτια, αυτήν ψάχνω τώρα να βρω,
τώρα που νυχτολούλουδο ξαναμύρισε.
Μου κράταγες σφιχτά το χέρι της καρδιάς
με φίλησες στα μάτια, μου’ πες πως μ’ αγαπάς.
Φύσηξε ένα αγέρι, σου χάιδεψε τα μαλλιά
ενώ πνιγόμουν μέσα μου στ’ αναφιλητά.
Το τελευταίο σου τσιγάρο μοιραστήκαμε,
τα χείλη σου φιλούσα πάνω στο κίτρινο χαρτί.
Κ’ ήρθε εκείνο το πρωινό που χωριστήκαμε
κι έγινε τόσο κοινή λέξη στα χείλη το «Γιατί».
Θυμάμαι το τραγούδι που έπαιζε εκείνο το γλυκό βράδυ
που ο χρόνος γύρω μας είχε σταματήσει.
Θυμάμαι στο πρόσωπό σου το τρεμάμενό μου χάδι,
το μοναδικό σου δάκρυ που είχε κυλήσει.
Τ’ αστέρια, διάφανα λουλούδια πάνω στο σκοτεινό ουρανό.
Οι σιωπές μας, στιγμές που λάτρεψα.
Φως είχες στα μάτια, αυτό ψάχνω τώρα να βρω,
τώρα που το τραγούδι εκείνο ξανάκουσα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου