Γιατί το Σαββατόβραδο πάντα με εμπνέει!

Σάββατο βράδυ, ψάχνω ένα χάδι
μια υποψία πως ακόμα μ’ αγαπάς.
Μές στο τασάκι, γεννιέται κάτι·
από καπνό ένα σινιάλο πως με ζητάς.

Πάνω στην φλόγα του κεριού
και με αγκάθια τριαντάφυλλου
καίω το αίμα, μπογιά να φτιάξω.
Διαλύω με δάκρυ και με κρασί
το μελάνι απ’ το γράμμα που μου’ χες στείλει,
ελπίζοντας έτσι τον πόνο να σπάσω.
Μες στις σελίδες του τρελού,
με πράξεις αδικαιολόγητου πανικού,
ζωγραφίζω με κόκκινο την μορφή σου.
Μ’ αγάπαγες κάποτε… Θυμήσου…
Τσιγάρο πάλι μου κρατά συντροφιά
ο μόνος φίλος στην μοναξιά.
Ξερό το στόμα από τ’ αναφιλητά.
Και’ συ μου λες να κλαίω πιο σιγά!
Λόγια σκληρά απόψε μου’ πες.
Λόγια που κανείς δεν τ’ αξίζει…
Μες στο κρασί πνίγονται οι πίκρες
και ο καπνός εσένα θυμίζει…

Σάββατο βράδυ, μες στο σκοτάδι
με αλκοόλ και καπνό με σκοτώνω.
Μες στο τασάκι, πεθαίνει κάτι.
Ίσως εγώ… Ξάφνου παγώνω…