Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Λέω εγώ τώρα!


Είναι το ταξίδι αυτό που μετράει τελικά! Οι ατέλειωτες ώρες αναμονής στον σταθμό με έναν καφέ σε χάρτινο ποτήρι να σου ζεσταίνει τα χέρια,,
Το τσιγάρο που ακουμπάει τα χείλη σου και ρυθμικά μαζί με την ανάσα σου κάνει κύκλους μπροστά σου ασυναίσθητα,,
Ο κινεζούλης μετανάστης που έξι το πρωί προσπαθεί να σου πουλήσει συσκευή μασάζ, πάντα με το φωτεινότερο χαμόγελο στα χείλη,,
Τα μετρημένα ευρώ για το εισιτήριο της διαδρομής ενώ δίπλα παίζουν ζάρια,,
Η γιαγιά που μοιράζεστε το ίδιο κάθισμα για πέντε ώρες και αντί να κοιμηθείς μετά το χθεσινό ξενύχτι, ακούς τις ιστορίες για τον πρώην κατάδικο εγγονό της,,
Η φωτοτυπία στο τζάμι του κισέ έκδοσης εισιτηρίων για το πλοίο, που αναγράφει τη νέα τιμή και ενώ είσαι στην ουρά μετράς και τα πεντάλεπτα και τελικά σου λείπουν 30λεπτά,,
Η ρατσιστική αντιμετώπιση που συναντάς από τους υπόλοιπους στην ουρά όταν τους ζητάς το ποσό που σου λείπει (Βλέπεις έχω το προνόμιο να είμαι γεννημένη σε σώμα Ινδονήσιας ενώ έχω γεννηθεί και ζω μόνιμα στην Ελλάδα),,
Η απογοήτευση και ταπείνωση που νιώθω όταν τελικά ανεβαίνω τα σκαλιά του πλοίου με τα δανεικά 30λεπτά,,
Η μοναχική θέση στο κατάστρωμα του πλοίου,,
Οι αποχρώσεις του κόκκινου στον καμβά του ουρανού και οι ακτίνες του ήλιου που με τα ακροδάχτυλά τους αγγίζουν με θράσος το πρόσωπό μου!! Δεν τους θυμώνω! Σε κανέναν δεν θυμώνω! Ήταν η διαδρομή που διασκέδασα αλλά και με ωρίμασε,βαθιά μέσα μου,,

Ήταν οι κρυφές σκέψεις που αφουγκράστηκα κατά την διάρκεια της διαδρομής και με βοήθησαν να γίνω αυτό που είμαι,, Ένα παιδί που πιστεύει ότι μπορεί ο κόσμος να αλλάξει,, που αγαπάει χαμογελάει και ονειρεύεται.....

Ήταν ένα από τα πολλά ταξίδια μου,, Και μέσα μου κρατάω κάθε κλάσμα του δευτερολέπτου από αυτό! Γιατί τα δύσκολα είναι αυτά που με κάνουν πιο δυνατή! Γιατί από το ταξίδι έμαθα και όχι από τον προορισμό! Γιατί τελικά ο ήλιος θα ανατέλλει για όλους ότι χρώμα και αν έχουμε, σε όποιο σημείο της γης και αν βρισκόμαστε!

Γιατί η ζωή σου κόβει το εισιτήριο και εσύ διαλέγεις που θα κατέβεις...

Δεν με νοιάζει που θα κατέβω... Ποτέ δεν με ένοιαζε!!! Ποτέ δεν με προσδιόριζαν οι προορισμοί... Γιατί είμαι Ε.Λ.Ε.Υ.Θ.Ε.Ρ.Η!!!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου