Ο δρόμος μου.

Απόψε σκέφτομαι τι καινούργιο θα μπορούσα να σου γράψω εαυτέ.
Σε εσένα που έχουμε πει τόσα και τόσα.
Που έχουμε τσακωθεί, έχουμε βριστεί, έχουμε αγαπηθεί...
Είδες.
Το αγαπηθεί το άφησα για το τέλος!
Γιατί αυτό μένει τελικά, έτσι δεν είναι;
Τις κακές αναμνήσεις πάντα τις ξεχνούσαμε
και κρατούσαμε μόνο τις καλές.
Εκείνες τις φωτεινές!
Τις αψεγάδιαστες!

Τι να σου γράψω όμως;
Που τώρα τελευταία τα λόγια μου είναι ανορθόγραφα.
Και αυτή η μηχανή που έχω μπροστά μου μόνο λέξεις ξέρει να κοκκινίζει.
Και χάνω την σειρά των σκέψεών μου.
Αυτή την όποια σειρά μπορεί να υπάρχει μέσα στο άναρχο αυτό μυαλό.
Και μου προτείνει και λέξεις.
Ορθογραφικός έλεγχος λέγεται θαρρώ.

Δεν μ'αρέσει καθόλου!
Προτιμώ το μολυβάκι μου, που με εκείνη την δίχρωμη γόμα μπορούσα να σβήσω φωνήεντα, λέξεις, προτάσεις.
Σκέψεις ολόκληρες!
Και αν είχα κάνει το λάθος να γράψω με στυλό, γυρνούσα την γόμα από την άλλη πλευρά
και έσβηνα μέχρι να χαθεί κάθε ίχνος του λάθους μου.
Κάποιες φορές το έκανα με τόση δύναμη που άνοιγα τρύπα στην σελίδα του τετραδίου!
Αλλά πάντα μου άρεσε αυτή η ανάγλυφη υφή που έμενε μετά πάνω στο χαρτί.
Με τα ακροδάχτυλά μου περνούσα ξανά και ξανά πάνω από αυτά τα σημεία.
Ισως γιατί ήθελα να παρηγορήσω το τετραδιάκι μου για την πληγή που μόλις του είχα ανοίξει.
Ίσως πάλι να ήθελα να νιώσω βαθιά μέσα μου αυτό το λάθος.
Να το περάσω σε κάθε κύτταρό μου.
Σε κάθε ρυτίδα της παλάμης μου.
Να το κάνω να ζήσει και να πεθάνει μέσα σε κάθε έναν ξεχωριστό τοίχο
αυτού του λαβυρίνθου που φέρουμε στα δάχτυλά μας
και ονομάζουμε αποτύπωμα.

Τα βιώνω τα λάθη μου.
Πάντα τα βίωνα!
Απλά περνώντας τα χρόνια τα αξιολογώ και διαφορετικά.
Περνώντας τα χρόνια τα λάθη παίρνουν άλλη διάσταση,
άλλη υφή.
Και έτσι πολλές φορές μπαίνουν στην ίδια πρόταση με ένα
"Αν τότε" και ένα "Ίσως ήταν αλλιώς" .
Δεν είναι πάντα καλό αυτό!
Οι αμφιβολίες κρατούν υγιή ένα νου,
αλλά,
είπαμε, η ζωή είναι επιλογές.

Πάντα θα έχεις να διαλέξεις ανάμεσα σε δύο δρόμους.
Πάντα θα συναντάς σταυροδρόμια χωρίς ταμπέλες,
δρόμους χωρίς ονομασία.
Θα είσαι μόνος σε ένα τοπίο που δεν έχει, εννοείται, γυρισμό.
Θα έχει μόνο μπροστά.
Ευθεία.
Εσύ θα επιλέξεις.
Κανείς δεν μπορεί να κρίνει αν τελικά αυτός ο δρόμος που διάλεξες
ήταν ο λάθος ή ο σωστός.
Παρά μονάχα εσύ!
Εσύ μόνο μετά από κάποια χρόνια θα μπορείς να πεις:
"Τελικά έπρεπε να στρίψω αριστερά" ή
"Έπρεπε να συνεχίσω την πορεία μου".
Όλοι κάνουμε λάθη.
Εγώ τα λέω επιλογές!
-Ίσως τελικά εαυτέ για αυτό να ήρθα να σου μιλήσω απόψε-

Εγώ τα λέω ζωή!
Διότι απλά στην ζωή κανείς δεν σε καθοδηγεί.
Κάποια βιώματά σου ίσως σε σπρώχνουν προς κάποια κατεύθυνση, ναι.
Αλλά όταν έρχεται η στιγμή που έχεις να επιλέξεις,
τον δρόμο που θα σε οδηγήσει στον προορισμό που εσύ έχεις αποφασίσει πως θες να φτάσεις,
κανένας δεν θα βρεθεί να σε πάρει με ωτοστόπ
και να σε αφήσει έτσι, αβίαστα και απλά εκεί που θες.
Αυτούς τους δρόμους τους επιλέγουμε και τους διανύουμε μονάχοι..
Και πόσο τυχεροί εκείνοι που ξέρουν τον προορισμό τους!
Τους θαυμάζω και τους ζηλεύω ταυτόχρονα!
Και τους αγαπώ!
Γιατί με εμπνέουν!
Γιατί με έμαθαν να περπατάω πια με ανοιχτά μάτια καθ'όλη την διάρκεια της διαδρομής.
Να απολαμβάνω το ταξίδι και ας μην ξέρω ακόμα προς τα που πάω!

Εαυτέ.
Ξέρω, εκείνη την γόμα που είχα τότε στο σχολείο
δεν μπορώ να την χρησιμοποιήσω για να αλλάξω διαδρομές.
Εκείνη η γόμα δεν σβήνει αναμνήσεις ούτε αλλάζει την ιστορία.
Όμως οι διαδρομές μου τώρα πια έχουν αποκτήσει άλλη αξία.
Τώρα γράφω το "σε αγαπάω" χωρίς απόστροφο.
Δεν μπορείς να σκοτώνεις μια λέξη σαν και αυτήν με ένα σημείο στίξης!
Το έμαθα.
Το ένιωσα.

(Δεν ξέρω βέβαια πότε θα συνηθίσω να γράφω το "τραίνο" με "ε",
το "μαντήλι" με "ι",
το "νοιώθω" με "ι".
--- Δεν πρόκειται να τα χρησιμοποιήσω στην ίδια πρόταση μην ανησυχείς!
Απλά ξύπνησε εκείνος ο ρομαντικός πάλι εαυτός.
Που θέλει να γράφει τις λέξεις όπως τις έμαθε
και να μην κοκκινίζουν!--- )

Σε αγαπάω λοιπόν.
Κάθε απόστροφος είναι τώρα πια φυλακισμένος στα τείχη κάθε μου αποτυπώματος.
Τα έζησα τα λάθη μου.
Τα μίσησα, τα αγάπησα, μεγάλωσα μέσα από αυτά!
Και προχωράω.
Με τα μάτια ανοιχτά. Ορθάνοιχτα!
Χωρίς ακόμα προορισμό.
Έχοντας όμως νικήσει έναν φόβο.
Τον φόβο του
"Σε αγαπάω" .

Κάποτε θα πεις

http://www.youtube.com/watch?v=kuVdkfRpcT0

(Αυτό το κομμάτι σας παρακαλώ να είναι στο repeat καθώς διαβάζεται το κείμενο. Ευχαριστώ! )

Κάποτε θα πεις με ήξερες.
Κάποτε θα πεις με αγαπούσες.
Θα απαριθμήσεις και τα σημεία που είχαμε ραντεβού.
Τα μέρη που κάναμε έρωτα.
Που αγκαλιάσαμε το σύμπαν μαζί.
Μαγικά και μοναδικά.
Με τις ανάσες μας να θολώνουν το τζάμι
και τους λυγμούς μας να παίζουν μαζί σε ένα κονσέρτο ξεχωριστό.
Συγχρονισμένα.
Χωρίς πρόβα.
Κάποτε θα πεις με ήξερες.
Δεν το εννοώ με την ψωνίστικη ή εγωκεντρική άποψη,
αλλά με την αληθινή.
Εκείνη την ανθρώπινη.
Όσο ανθρώπινη είναι η λέξη "σε αγαπάω!"
Για εμένα ακόμα τουλάχιστον!!!

Κάποτε θα πεις είχα αφουγκραστεί τον ρυθμό της καρδιάς της.
Είχα προσαρμόσει τον ρυθμό αναπνοής μου με την δική της αναπνοή.
Ένιωθα την ανάσα της καυτή να γίνεται ένα με την δική μου.
Κάθε μου εισπνοή για οξυγόνο μοιραζόταν στα δύο.
Εκείνη έπαιρνε το όμικρον, εγώ το 2.
Άλλωτε εγώ το 2 και εκείνη ένα ολοστρόγγυλο όμικρον.
Συμβιβαζόμουν και ας πνιγόμουν.
Και ας μην μου έφτανε το οξυγόνο.
Και ας ασφυκτιούσα.
Κάποτε θα πεις...

Κάποτε θα πεις,
-ελπίζω να πείς-
την αγαπούσα..Αλλά την άφησα να φύγει..
Και μετανοιώνω γι΄αυτό! Και πονάω γι' αυτό!
Κάποτε θα το πεις..
Απλά εγώ θα είμαι μακριά..
Γιατί οι μεγάλοι έρωτες μένουν πάντα ανεκπλήρωτοι.
Γιατι οι μεγάλοι έρωτες μένουν πάντα με ένα ερωτηματικό αγκαλιά.
Ένα μισοφέγγαρο να φωτίζει τις κρύες νυχτιές που ακόμα και τα αστέρια εκπληρώνουν ευχές αλλού.
Γιατί οι μεγάλοι έρωτες μένουν μεγάλοι μόνο και μόνο επειδή δεν έχουν εκπληρωθεί!

Κράτα το αυτό!

Γιατί αυτή είναι η μεγάλη μου αλήθεια!

Είτε σε αφήσω,
είτε με αφήσεις.
Θα είμαι πάντα μια ιδέα.
Μια ρομαντική, θολή μορφή.
Και ας σε έχω αγαπήσει. Και ας σε έχω ποθήσει.
Ποτέ δεν θα είμαι εκεί αρκετά.
Όσο αρκετά μπορεί να με χρειάζεσαι.
Θα είμαι πάντα ένα αεικίνητο πνεύμα με χρωματιστές αποχρώσεις,
που πηγαινοέρχεται και περιφέρεται.
Αυτή είναι η αλήθεια τελικά!

Κανείς δεν μπορεί να με δαμάσει!
Κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει το αειθαλές πνεύμα μου!
Μπορεί να σε αφήσω να με πλησιάσεις.
Μπορεί και να σε αφήσω να νομίζεις πως με πλησίασες!
Ούτε εγώ δεν μπορώ να με προσδιορίσω..
Οπότε μην κατηγορείς τον εαυτό σου που ποτέ δεν με κατάλαβες.

Κάποτε θα πεις "Τελικά σε μισώ!"
Και εγώ θα σε ευχαριστήσω μόνο και μόνο που αισθάνεσαι τελικά κάτι για εμένα!
Όμως, κάποτε θα πω "Αυτή είμαι εγώ!"
και το ότι δεν θα με αναγνωρίσεις εσύ,
ούτε άνθρωποι δικοί μου,
με κάνουν να αμφιβάλλω και να αδειμονώ
για το τι τελικά θα πεις!

Κάποτε θα πεις λοιπόν.
Ελπίζω να είμαι και κάπου κοντά να σε ακούσω..

Δεν φταίω εγώ που μεγαλώνω. Φταίει η ζωή, που είναι μικρή...

Έχω τόσο καιρό να σου γράψω εαυτέ!
Σχεδόν μπορείς να πεις ότι σε ξέχασα...
Και γιατί να μην το κάνεις άλλωστε!
Απλά η καθημερινότητά μου πλέον δεν έχει ωράρια, προγραμματισμούς.
Προπάντων δεν έχει εμπνεύσεις!
Δεν είχα τίποτα αξιομνημόνευτο να σου γράψω τόσο καιρό.
Δεν σε ξέχασα όμως.
Κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μου σε σκεφτόμουν και σε αναπολούσα.
Αναπολούσα το ρομαντικό σου πνεύμα.
Την γλυκιά χροιά της φωνής σου και το φωτεινό σου χαμόγελο!
Κρίμα που η καθημερινότητα σε κέρδισε...
Όμως σήμερα είμαι εδώ!
Να γιορτάσουμε παρέα τον ακόμα έναν χρόνο που περνά πάνω από το σώμα μας και την σκέψη μας!
Χρόνια μας καλά και πολλά λοιπόν εαυτέ!
Να είμαστε καλά, να πίνουμε και να γελάμε με τις αδεξιότητες της ζωής!
Εγώ τις αποκαλώ αδεξιότητες.
Είναι λίγο ζημιάρα η ζωή ώρες ώρες.
Κάνει λάθη και μετά σε κοιτά με αυτά τα ματάκια μικρού παιδιού που μόλις έκανε μαλακία και σου λέει "Ουπς, έκανα βλακεία",
με ύφος αθώο.
Στυλ, την έκανα αλλά ευθύνη δεν έχω καμμία!!
Την συγχωρώ όμως!
Όλοι μας υπήρξαμε παιδιά κάποτε!
Όλοι μας κάναμε λάθη ελπίζοντας να γλυτώσουμε την ενοχή μας.

Μόνο και μόνο που χρησιμοποιώ αόριστο στο "υπάρχω" πριν το "παιδιά" με πονάει..
Με κάνει να κλαίω βαθιά μέσα μου.
Όμως -πάντα θα υπάρχει ένα "όμως" ή ένα "αλλά"-
απόψε ήρθα να σου πω αλήθειες
και όχι να σε παραμυθιάσω με γλυκανάλατα λογάκια..

Μεγαλώσαμε εαυτέ!
Πάρ' το χαμπάρι!
Όσο και αν θέλω να είμαι το παιδί που νιώθω,
οι καταστάσεις με αφυπνούν και με κράζουν να ξυπνήσω,
να πατήσω λίγο γη.

Συγγνώμη.
Συγγνώμη που αυτή η περίοδος της ζωής μου με έχει κάνει να βλέπω τα πράγματα σφαιρικά και όχι αόριστα όπως πριν.
Συγγνώμη που η καθημερινότητά μου προσπερνά τα όνειρά μου
και δεν έχω πια προσδοκίες.
Που οι σκέψεις μου πια γίναν εχθροί και σκίζουν τα σωθικά μου.
Και το μόνο που στάζει είναι χολή και πίκρα..
Συγγνώμη.
Συγγνώμη που στα νύχια τους δεν υπάρχει μια στάλα αγάπης, ρομαντισμού.
Παρά μόνο κύτταρα δειλής πραγματικότητας.
Κάποτε σου υποσχέθηκα πως θα τις δαμάσω αυτές τις άτιμες!
Πως θα παρακαλάνε για λίγη τροφή, λίγη ζωή.
Όμως με νίκησαν.
Με αποδυνάμωσαν και με νίκησαν.
Και τώρα απλά σε κάθε χρόνο που περνάει,
νιώθω ένα παιδί που αργοπεθαίνει να κλαίει μέσα μου.
Και όσο περνάει ο καιρός ο λυγμός του γίνεται όλο και πιο αχνός.
Χάνεται μέσα στο πέρασμα του χρόνου
και γίνεται ανάμνηση.
Ξεθωριάζει η μορφή του και τα πιστεύω του και μένει μόνο μια σκιά που ξεμακραίνει..

Πως σε έφτασα ως εδώ εαυτέ;
Συγγνώμη!
Στ'αλήθεια ποτέ δεν πίστευα ότι θα σε έφτανα σε αυτό το σημείο.
Το να μεγαλώσεις πάντα μου φάνταζε σενάριο επιστημονικής φαντασίας!
Όμως να που τα κατάφερα..
Να που ξέχασα να κάνω ρίμες και να βλέπω φως σε κάθε σκιά.
Να που έγινα ένας ακόμη άνθρωπος πάνω σε αυτόν τον πλανήτη.
Που περπατά και παραμιλά.
Που δεν ονειρεύεται παρά μόνο ανέχεται και προγραμματίζει πως θα περάσει ως την επόμενη αυγή.

Συγγνώμη εαυτέ!
Ειλικρινά συγγνώμη!
Ποτέ δεν το ήθελα αυτό για εσένα!
Τι μπορώ να κάνω για να σε αποζημιώσω;
Θυμάσαι το στοίχημα των 30 χρόνων που είχαμε βάλει;
Ελπίζω να το κερδίσεις αν αυτό σε κάνει να αισθάνεσαι καλύτερα!
Και αν με κερδίσεις ίσως και να αφήσω ξανά εκείνο το παιδί που κλαίει τώρα μέσα μου να ζωγραφίζει ξανά πλανήτες και να δημιουργεί ζωές πάνω σε αυτούς.

Μην μου θυμώνεις,
δεν έπαψα να σε αγαπώ.
Απλά η ζωή με έκανε να προσαρμοστώ και να αφεθώ..
Έχεις δίκιο που με βρίζεις!
Ούτε εγώ το ήθελα αυτό..
Δεν θα σου δικαιολογηθώ!
Απλά θα σου υποσχεθώ πως στην επόμενή μας συνάντηση θα προσπαθήσω να έρθω κρατώντας νερομπογιές.
Να ζωγραφίσουμε παρέα όσα η ζωή δεν θέλει.
Στον κόσμο μας θα υπάρχει μόνο χρώμα, όπως τότε!
Συγγνώμη και πάλι που σε στενοχώρησα μια τέτοια μέρα.
Απλά μεγάλωσα...
Και φοβάμαι...
Φοβάμαι που το παραδέχομαι.
Φοβάμαι μόνο και μόνο που το συλλαβίζω!

Αν είσαι εσύ όμως δυνατός εαυτέ,
την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε θα δεις ξανά εκείνη την γλυκιά Δήμητρα που ξέρεις.
Εκείνο το παιδάκι που τρέχει ακόμα στις αλάνες και τρώει μαλλί της γριάς.
Ως τότε κράτα γερά.
Ως τότε, να μας χαιρόμαστε!
Να έχουμε υγεία και τύχη!
Χρόνια μας καλά και πολλά!

Δεν υπάρχει δρόμος, τον δρόμο τον φτιάχνεις προχωρώντας.

Και να που είμαι και πάλι εδώ.
Έναν μήνα σχεδόν έχω να σου γράψω εαυτέ.
Σου έλειψα?
Δεν είχα να σου πω κάτι αξιόλογο τόσο καιρό.
Απλά μάζευα εικόνες, αρώματα, συναισθήματα.
Και να'μαι και πάλι εδώ
στην προσπάθειά μου να τα αποτυπώσω στο χαρτί.
Σήμερα θέλω να σου πω για τους ανθρώπους που θαυμάζω
και έχω ερωτευτεί.
Ερωτεύομαι εύκολα η αλήθεια είναι,
αλλά η διαχρονικότητα κάνει την διαφορά.
Υπάρχουν άνθρωποι όμορφοι,
εκθαμβωτικοί.
Που θες να κλέψεις λίγες στιγμές δίπλα τους
πιστεύοντας ότι έχουν κάτι να σου προσφέρουν.
Από τα λεγόμενά τους, από την εμπειρία τους.
Και τότε αρχίζουν να μιλάνε
και απλά γκρεμίζεται αυτός ο ενθουσιασμός που είχες στην αρχή,
να δαμάσεις αυτό το φευγαλέο πλάσμα.
Και μένει μόνο η ομορφιά.
Σίγουρα δεν ταιριάζουν όλοι οι άνθρωποι μεταξύ τους.
Το έχουμε ξαναπεί.
Ο κόσμος θα ήταν απλά βαρετός.

Και υπάρχουν και άνθρωποι που κρύβουν ολόκληρο σύμπαν μέσα τους.
Πλανητικά συστήματα, αισθήσεις εξωπραγματικές, ομορφιά διαχρονική.
Άνθρωποι που η αντίληψή τους για την ζωή μέσα από τα δικά τους μάτια,
σε κάνει να σκέφτεσαι "Είμαι τόσο μικρή δίπλα τους".
Εκείνοι όμως σε βλέπουν μεγάλη.
Πελώρια και ίσως και να σε θαυμάζουν.
Γιατί πιστεύουν ότι κι εσύ έτσι βλέπεις τον κόσμο και την ζωή.
Δεν είναι άσχημοι αυτοί οι άνθρωποι.
Απλά δεν θα κάνουν τα βλέμματα να γυρίσουν μπαίνοντας στον χώρο.
Όταν όμως γελάσουν θα γυρίσουν τα βλέμματα
και θα κάνουν και άλλους να χαμογελάσουν.
Και αυτό για μένα είναι ομορφιά!
Αυτό για μένα είναι ευλογία!
Να κάνεις άγνωστους να χαμογελούν,
όχι επιφανειακά αλλά αληθινά,
με κάθε μυ του προσώπου και κάθε χορδή της ψυχής!

Τους ανθρώπους τους ερωτεύομαι παρατηρώντας μικρές λεπτομέρειες.
Πως γελάνε, πως φωτίζονται τα μάτια τους όταν κάνουν σχέδια,
πως χαμογελάει το πρόσωπό τους ολόκληρο όταν μιλάνε για όνειρα που κυνηγούν,
πως νοιάζονται για ανθρώπους που τους είναι άγνωστοι,
πως πονάνε όταν πληγώνονται,
πως αντιλαμβάνονται την σημαντικότητα της κάθε στιγμής που περνάει,
την μοναδικότητα του κάθε δευτερολέπτου πάνω σε αυτή την επίγεια ζωή,
την κάθε εισπνοή με αρώματα της φύσης που ξυπνά κάθε αίσθηση,
το κάθε βλεφάρισμα που φυλακίζει εικόνες και λεπτά που δεν πρόκειται να ξαναζήσουν.

Τους ανθρώπους αυτούς τους έχω βαθιά μες στην καρδιά μου.
Τους λατρεύω, τους θαυμάζω και τους ευχαριστώ που μπήκαν στην ζωή μου
και βοήθησαν να γίνω αυτή που είμαι τώρα.
Κάποιες φορές νιώθω ακόμα μικρή δίπλα τους,
αλλά αυτό είναι που με κάνει να τους αγαπώ ακόμα πιο πολύ!
Γιατί αυτό σημαίνει ότι έχω πολλά να μάθω ακόμα δίπλα τους.
Γιατι αυτοί με σπρώχνουν να αρχίσω να κάνω σχέδια ξανά,
να ονειρεύομαι...
Γιατί παρέα θα μπορέσουμε να αλλάξουμε τον κόσμο κάποια μέρα
ή ένα κομμάτι του κόσμου.

Κάτι που λέω συνέχεια και πιστεύω είναι ότι
η ζωή είναι επιλογές και μικρές τυχαίες στιγμές.
Αν είσαι ευτυχισμένος με την ζωή που ζεις τότε όλα μια χαρά!
Αν όμως δεν είσαι τότε άλλαξε ζωή!
Είναι απλά τα πράγματα.
Εσύ επιλέγεις τα βήματα -όχι τον δρόμο- που θα σε οδηγήσουν στην ευτυχία.
Εσύ θα κάνεις το ταξίδι προς τα όνειρα σου ξεκινώντας από μέσα σου...

"Δεν υπάρχει δρόμος, τον δρόμο τον φτιάχνεις προχωρώντας."

Καλό χειμώνα να έχουμε, ταξίδια όμορφα και καλές νέες αρχές σε όποιον δρόμο έχει διαλέξει ο καθένας μας.

Σχέσεις

http://www.youtube.com/watch?v=hMFzYpbh2lQ

Και να που είμαι έξω από την εξώπορτα.
Προσπαθώ να ξεκλειδώσω ενώ είμαι ακόμα πάνω στο μηχανάκι.
Και λίγο πριν σβήσει δίνω μία στο γκάζι και μένει ακόμα αναμμένο.
Και τελικά βρίσκω το κλειδί και ξεκλειδώνω.
Και εκεί που έχω νεκρά και με παίρνει η κατηφόρα βάζω πρώτη και συνεχίζω.
Δεν με νοιάζει αν κλειδώσω τώρα ή μετά.
Έτσι κι αλλιώς ξύπνια θα μείνω να πιω μερικές μπύρες πριν πάω για ύπνο.
Ανεβαίνοντας τα σκαλιά σήμερα είχα πίσω μου τον ήλιο με τις κόκκινες αποχρώσεις του να αγγίζει το γαλανό του ουρανού και τις θάλασσας
και μπροστά μου το φεγγάρι να ξεκουράζεται στην κορυφή του βουνού.
Υπέροχο! Κρίμα που δεν έχω τόσο καλή φωτογραφική μηχανή να το αποθανατίσω!
Με ένα μου βλεφάρισμα όμως αυτή την εικόνα την αποτύπωσα και αποθήκευσα σε εκείνον τον φάκελο του μυαλού μου που γράφει best of!

Οι σχέσεις είναι αγώνας.
Όταν καταλάβεις ότι αυτό που θες δεν είναι να κερδίσεις ή να χάσεις
τότε πιστεύω την έχεις βρει την άκρη και έχεις ισορροπήσει το μέσα σου.
Όταν συνειδητοποιήσεις ότι αυτόν τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου,
τον επέλεξες
-Γιατί την ζωή μας την διαμορφώνουμε με τις επιλογές μας-
τον διάλεξες ανάμεσα σε τόσους και τόσους,
όχι για να αναμετρηθείτε,
αλλά για να αγωνιστείτε παρέα, σαν ένα!
Όχι για να δείτε ποιος από τους δυο είναι πιο δυνατός,
αλλά πόσο δυνατές είναι δυο καρδιές ενωμένες.
Τοτε ναι έχεις πιάσει το νόημα του αγώνα που ακούει στο όνομα "σχέση".
Όταν φτάνεις στο σημείο να γκαζώνεις για να μην σβήσει αυτή η μηχανή,
ή να σε παίρνει η κατηφόρα και μια ταχύτητα να σε σώζει,
τότε συγνώμη αλλά το έχεις χάσει το παιχνίδι!
Βρίσκεσαι σε εκείνη την ύστατη στιγμή που προσπαθείς να σώσεις ότι αγαπάς!
Προσπαθείς να ξεκλειδώσεις καταστάσεις και συναισθήματα αλλά κρατάς λάθος κλειδί
και απλά γκαζώνεις για να μην σου σβήσει.
Λυπάμαι, ειλικρινά λυπάμαι όταν άνθρωποι που έχουν τόσα πολλά να χαρίσουν ΜΑΖΙ σε αυτό το σύμπαν,
βρίσκονται αντιμέτωποι με λάθος στιγμές, λάθος καταστάσεις, λάθος λόγια
και τελικά καταστρέφεται ότι έχουν.
Αλήθεια λυπάμαι!

Εγώ το έχω χάσει αυτό το κλειδί καιρό τώρα μην το ψάχνεις.
Το δικό μου μηχανάκι είναι αυτόματο και δεν έχει και καλά φρένα.

Εσύ όμως τι κάνεις για αυτό?
Εσύ τι κάνεις με τις δικές σου κλειδαριές?

Ακόμα ψάχνω τίτλο

Είναι κάποια βλέμματα που με κάνουν να χαμογελώ πονηρά.
Κάποια άλλα που με γεμίζουν αισιοδοξία.
Σε κάποια βλέπω ελπίδες και ηλιοβασιλέματα
και σε άλλα θλίψη.
Είναι κάποιες φωνές που με κάνουν να ανατριχιάζω.
Χροιές που μου υπόσχονται πολλά
και άλλες που κρύβουν με δυσκολία τον λυγμό.
Είναι στιγμές που με κάνουν να αναρωτιέμαι,
άλλες να ελπίζω,
άλλες να αναπολώ
και άλλες που με κάνουν απλά να μένω σε μια φάση standby.
Αδιάφορες.
Είναι μέρες που δεν μπορώ να κοιμηθώ.
Νύχτες που δεν μπορώ να ξυπνήσω.
Είναι κλειδαριές που δεν μπορώ να ανοίξω πια
και κλειδιά που δεν ξέρω τι να τα κάνω..
Είναι ρίμες που δεν μπορώ να γράψω πια
και στίχοι που με ζαλίζουν αλλά δεν μπορώ να τους συντάξω.
Είναι όνειρα που με κάνουν να παραμιλώ.
Άλλα που δεν τα θυμάμαι όταν ξυπνήσω
και άλλα που τα κυνηγάω χρόνια τώρα.
Είναι αρώματα,είναι μνήμες, είναι φτερουγίσματα στον χρόνο,
είναι βλεφαρίσματα που προσπαθώ να φυλακίσω στιγμές,
είναι στιγμές που προσπαθώ να φυλακίσω για πάντα,
είναι όλα αυτά που τώρα τελευταία αδυνατώ να συντάξω σε προτάσεις που βγάζουν νόημα.
Είναι η ζωή που τρέχει.
Είμαι εγώ που τρέχω δίπλα της και κάποιες φορές νιώθω να την κυνηγώ,
να μένω πίσω.
Είμαι εγώ που προσπαθώ να μπω σε μια σειρά χωρίς να πληγώσω ή να πληγωθώ.
Είμαι εγώ που βλέπω τον χρόνο να με προσπερνά και απλά να πίνω στην υγειά του.
Είμαι εγώ! Και είμαι εδώ!
Ελπίζοντας να ηρεμήσω κάποια στιγμή.
Ελπίζοντας να μπορώ ξανά την θλίψη στα βλέμματα να την κάνω χαρά.
Ελπίζοντας ξανά να δίνω υποσχέσεις που μπορώ να τηρήσω.
Προσπαθώ να κερδίσω!
Η' να χάσω και να κερδίσω μέσα από αυτό!
Περίοδο αποστασιοποίησης την λες εσύ,
ενώ εγώ ψάχνω ακόμα τον διακόπτη που θα πάρω και πάλι μπροστά..
Θα με βρω που θα πάει.
Καλημέρες και καληνύχτες κλασσικά!

Σήμερα δεν ήθελα πολλά

http://www.youtube.com/watch?v=6QSbSVQXq3w

Και ξάφνου σπας.
Όχι απλά λυγίζεις,αλλά σπας.
Και δεν μπορείς να συνέλθεις.
Και δεν μπορείς με λογικά επιχειρήματα να δικαιολογήσεις αυτό σου το ξέσπασμα..
Απλά σωπαίνεις.
Και ζητάς ενα διάλλειμμα.
Πας παραλία και ανάβεις τσιγάρο.
Μετά από μήνες ξαναβλέπεις τα αστέρια.
Μετά από μήνες ακουμπάνε τα πόδια σου τη νωπή άμμο,
ενώ τα κύματα ρυθμικά ακολουθούν τις σκέψεις σου.
Αυτές τις αγριεμένες που απόψε σε περικύκλωσαν και σε αποδυνάμωσαν σαν άγρια θηρία.
Σε μια αδύναμη στιγμή κατάφεραν να σε κατατροπώσουν.
Και τώρα κάθονται σε μια γωνιά να γελούν ειρωνικά.
Θα'ρθει η μέρα όμως που θα καταφέρω να σας εξημερώσω.
Που θα σας φυλακίσω σε μια γωνιά έως ότου δεν έχετε καν την δύναμη να γρατζουνάτε το μέσα μου με τα νύχια σας.
Απλά θα παρακαλάτε για λίγη τροφή.
Για λίγες λέξεις, εικόνες,καταστάσεις που θα σας κάνουν να νιώσετε και πάλι ζωντανές.
Προς το παρόν άναψα και άλλο τσιγάρο.
Σήκωσα ξανά το βλέμμα μου στον ουρανό και έψαξα να βρω το φωτεινότερο αστέρι.
Εκείνο που το αναγνωρίζεις από όποιο σημείο της γης και αν το αντικρύζεις.
Και το βρήκα.
Με λόγια ψιθυριστά του μίλησα.
Με φωνή βραχνή το παρακάλεσα.
Και με άκουσε.
Και μου έδωσε δύναμη.
Και βοήθησε δειλά να εμφανιστεί ξανά εκείνο το χαμόγελο.
Μου πήρε εκείνο το βάρος από το στήθος και με προστάτεψε από εφιάλτες.
Και έτσι κατάφερα και αποκοιμήθηκα ήρεμη στον καναπέ.
Με τις προτάσεις να ηρεμούν και τα δάχτυλα να ξεκουράζονται πάνω στο πληκτρολόγιο.
Και με ένα σώμα να ιδρώνει από τον πυρετό.
Αλλά κάπως έτσι ηρέμησα.
Κάπως έτσι πάω για ύπνο,
ελπίζοντας το αστέρι μου να συνεχίζει να με προστατεύει μέχρι να ξανασταθώ στα πόδια μου.
Μέχρι να ξαναβρώ τα βήματά μου.
Και να ξαναξεκινήσω εκείνο το αέναο ταξίδι αναζήτησης προορισμού.

Μηδενίζω χιλιόμετρα και ξεκινάω ξανά.
Χωρίς χθες.
Μόνο με το σήμερα.
Σήμερα είναι μια νέα μέρα.
Ας την ζήσουμε από την αρχή χωρίς αναμνήσεις.
Χωρίς σκέψεις και σκοτούρες χθεσινές.
Σήμερα άλλωστε γνωριστήκαμε.
Ξεκινάμε?

Ως τότε

Σήμερα συνειδητοποιήσα ότι μίκρυνε η μέρα.
Θυμάμαι πήγαινα δουλειά στις 21.00 και ακόμα έκανε ζέστη,
τώρα ξεκινάω και έχει σουρουπώσει!
Άντε να νυχτώνει πιο νωρίς μπας και ξαναδώ τα αστέρια που τόσους μήνες έχω να δω!
Τουλάχιστον αυτές τις αυγουστιάτικες νύχτες το φεγγάρι μου κρατά συντροφιά σε όλη την διαδρομή!
Και μου μοιάζει τόσο λυπημένο!
Τον ήλιο ποτέ δεν μπορούσα να τον δω,
αλλά πάντα τον ζωγράφιζα χαμογελαστό!
Το φεγγάρι δε όποτε το κοιτάζω βλέπω τα ίδια θλιμμένα μάτια,
που κάποιοι πεζοί λένε ότι είναι απλά κρατήρες..
Αυτές τις μέρες το φεγγάρι θα μου φωτίζει την διαδρομή,
γιατί εκτός από χάλια φρένα δεν έχω και καλά φώτα!
Και μαζί θα μου φωτίζει και τις σκέψεις μου.
Που τώρα τελευταία -μιας και έχουν πέσει και οι ρυθμοί-
τρέχουν σαν ανήμερα άλογα σε καταπράσινες εκτάσεις!
Ίσως έχω αρχίσει να βάζω σε μια τάξη το μέσα μου,
ίσως πάλι να μιλά η επιρροή της πανσελήνου!
Τώρα τελευταία αναθεωρώ.
Δεν βάζω πρόγραμμμα.
Απλά αρχίζω να συνέρχομαι μετά από ένα τρίμηνο λήθαργο.
Αρχίζω να ξανασυζητώ με τον εαυτό μου καταστάσεις και σχέσεις.
Να καλοσωρίζω αυτούς που έρχονται και να αποχαιρετώ αυτούς που φεύγουν.
Με την θέλησή τους ή την δική μου.

Σου έχω πει ποτέ για το "Χ"?
Αυτή την έκφραση που πριν λίγα χρόνια υιοθέτησα?
Το "Χ" που βάζω σε ανθρώπους και καταστάσεις χωρίς δεύτερη σκέψη πια?
Με εξαιρέσεις πάντα.
Όταν νιώσω ότι κάποιος αξίζει θα δώσω και μια δεύτερη ευκαιρία,
δεν είμαι τόσο υπερόπτης!
Απλά τώρα πια δεν είμαι τόσο ελαστική όσο παλαιότερα.
Τώρα πια δεν χαρίζομαι τόσο εύκολα.
Δεν μου κάνεις? "Χ"!
Μην ρωτάς τα κριτήρια,είναι μεγάλη κουβέντα!
Αλλά θα σου χαμογελάσω έτσι κι αλλιώς!
Το "Χ" μου μοιάζει με άνθρωπο που με υψωμένα τα χέρια στον ουρανό,
πατά γερά στην γη.
Ξέρει που πατά και που βρίσκεται,
ξέρει τι ψάχνει και τι περιμένει.
Προσπαθώ να κρατάω μια ισορροπία με τους ανθρώπους που μου κάνουν αυτό το κάτι
και έχω εκτιμήσει ότι αξίζουν.
Αν τώρα γίνει μια στραβή
-γιατί στραβές γίνονται συνεχώς-
αν αξίζεις δεν θα το φάει ο γάιδαρος το κλίμα
και όλα καλά και πάλι.
Αλλιώς θα δεις τον κατά 360 μοίρες άλλο μου εαυτό.
'Η πιο απλά θα έχεις στολιστεί με ένα ωραιότατο "Χ"!

Προς το παρόν δεν ψάχνομαι.
Ότι είναι να έρθει θα έρθει και ότι είναι να συμβεί θα συμβεί.
Δεν πολυκουράζομαι με σκέψεις.
Απλά περιμένω εκείνες τις νύχτες που θα μπορώ πάλι να χαζέψω τα αστέρια.
Εκείνες τις νύχτες που θα κάνω πάλι ευχές
και θα φαντάζομαι τι υπάρχει πίσω από αυτό το τρεμάμενο φως.
Τότε που θα μπορώ με ηρεμία να χαζέψω την μελαγχολία στο βλέμμα του φεγγαριού!
Χωρίς σκοτούρες.
Χωρίς να με πιέζει ο χρόνος!
Που θα τρέχω χωρίς προορισμούς και πάλι,
χωρίς να φοβάμαι αν θα με προδώσουν τα φρένα μου!
Κάποια στιγμή θα τα φτιάξω.
Όταν νιώσω ότι οι μέρες μου δεν κυλούν ίδιες θα φτιάξω και τα φρένα μου και τα φώτα μου.
Θα ξύσω και το μολύβι μου να γράψω πάλι ρίμες στο ξεφτισμένο μου τετράδιο.
Θα θυμάμαι τι ονειρεύτηκα όταν ξυπνάω!
-Αυτό και αν μου έχει λείψει..-
Ως τότε μετράω νύχτες ώσπου να φύγει αυτό το καλοκαίρι.
Ως τότε θα σου λέω καληνύχτα το πρωί
και παρέα θα πίνουμε μπύρες.
Ως τότε δικαιολόγησε τις σκέψεις μου που δεν βγάζουν νόημα.
Ως τότε αγάπα με.
Εγώ θα σου χαμογελάω έτσι κι αλλιώς.
Καληνύχτα!

Τρέχουμε?

Δεν είμαι καλή στα μαθηματικά,
ούτε και στην γεωγραφία.
Οι τετραγωνικές ρίζες μου φέρνουν πονοκέφαλο
και το Αζερμπαιτζαν το άκουσα και το έμαθα τυχαία μετά την eurovision..
Με τους προγραμματισμούς επίσης δεν τα πηγαίνω καλά.
Μπορεί να σε στήσω 20 λεπτά με την δικαιολογία ότι έπεσα σε κίνηση
ενώ ερχόμουν με το μηχανάκι από το χωριό.
Αν θες με πιστεύεις,
αν πάλι μου κρατήσεις μούτρα θα σου κεράσω τα ποτά!
Απλά έχω πρόβλημα με τον χρόνο..
Σχεδόν ποτέ δεν φορούσα ρολόι
και όταν το έκανα απέκτησα εξάνθημα που το κουβαλάω 16 χρόνια τώρα!
Επίσης δεν κάνω σχέδια,
γιατί πιστεύω στην κλισέ φράση που λέει:"Όταν κάνουμε σχέδια,ο Θεός γελάει μαζί μας".
Επίσης δεν έχω καλή σχέση με το κινητό.
Ίσως να είμαι εγώ και η Λουκά μόνο που το θεωρούμε συσκευή του διαβόλου!
Αλλά η αλήθεια είναι ότι ως ξυπνητήρι μια χαρά κάνει την δουλειά του!
Επίσης έχω περίεργη σχέση με τις μπύρες..
Μ'αγαπάνε, τις αγαπάω και μετά από 2-3 αγαπάω και όλο τον κόσμο!
Πράγμα που συμβαίνει σε καθημερινή βάση πια!

Τσαλακώνομαι,βγάζω φωτό με την γλώσσα έξω,
βρίζω,καπνίζω,πίνω,
κάποιες φορές οδηγώ στο αντίθετο ρεύμα
-κυριολεκτικά και μεταφορικά-
μέχρι κάποια στιγμή να φάω τα μούτρα μου.
Και δεν είναι λίγες οι φορές που τα έχω φάει!
Κυριολεκτικά και μεταφορικά!
Ένας στίχος από ένα τραγούδι που έχω λιώσει τώρα τελευταία λέει
"Η σχέση είναι δρόμος με κομμένα φρένα,ας τρέξουμε μαζί".
Και συμφωνώ απόλυτα!

Οι σχέσεις είναι δρόμος άγνωστος,
άλλες φορές εύκολος,άλλες κακοτράχηλος,
άλλες φορές με ευθείες ατέλειωτες
και άλλες με στροφές 180 μοιρών.
(Είπαμε δεν είμαι καλή στα μαθηματικά,όμως οι 180 μοίρες πρέπει να είναι πολλές!)
Αν δεν τρέξεις όμως μαζί μου,
αν δεν μπεις στην στροφή με 80,
αν δεν κάνεις προσπεράσεις,
δεν πρόκειται να με φτάσεις ποτέ..
Δεν έχω καλά φρένα,
έχω όμως καλή επιτάχυνση.
Όταν γκαζώσω θα φύγω.
Στο χέρι σου είναι το τι θα κάνεις.

Θες να τρέξουμε μαζί?
Αν με "κερδίσεις" μπορεί και να σε αφήσω να με προσπεράσεις
και απλά να σε ακολουθώ.
Προσαρμόζομαι σε κάθε σχέση, κάθε κατάσταση,
αλλά δεν συμβιβάζομαι!
Οι συμβιβασμοί είναι σαν να τρέχεις σε ευθεία με 50ράκι,
βαρετό!
Τι λες?
Θες να τρέξουμε μαζί?
Είπαμε δεν έχω καλά φρένα,
μπορεί να φάμε και οι δυο τα μούτρα μας
ή και να ανακαλύψουμε μαζί την ωραιότερη παραλία.
Εκείνη την μυστική που χρόνια τώρα ψάχνω.
Να πιούμε μαζί μια μπύρα,
να μοιραστούμε το ίδιο τσιγάρο,
να δω στα μάτια σου να καθρεφτίζονται τα ωραιότερα χρώματα του ουρανού..

Έτσι είμαι εγώ.
Τι λες?
Τρέχουμε?

Ξέρεις κάτι?

Σε έχασα,με έχασες..
Απλά και κατανοητά.
Ξέρεις κάτι? Δεν με πειράζει πια.
Ίσως γιατί έχω μπερδέψει τις εποχές.
Ισως γιατί έχω κάνει τη νύχτα μέρα
και σπάω τη ρουτίνα με μια πρωινή μπύρα.
Ίσως γιατί έχω μήνες να χαζέψω τα αστέρια.
Ίσως πάλι γιατί δεν δίνω χρόνο στον εαυτό μου να σκεφτεί.
Να αναπολήσει, να νοσταλγήσει και να δημιουργήσει.
Μένω στάσιμη να κοιτώ τις μέρες να περνούν ίδιες.
Και ξέρεις κάτι?
Δεν με νοιάζει καθόλου!
Τώρα.
Ίσως στο τέλος της εποχής αυτής,
όταν κάνω απολογισμό,
να δω ότι δεν έκανα τίποτα ουσιαστικό τελικά.
Άφησα να περάσουν 6 μήνες αδράνειας,
που απλά ζούσα.
Αλλά ξέρεις κάτι?
Δεν με απασχολεί καθόλου!
Γιατί τελικά μέσα από αυτή την εποχή έμαθα να εκτιμώ και την παραμικρή λεπτομέρεια!
Να παρατηρώ τους ανθρώπους σιωπηλά.
Να χαίρομαι με πράγματα απλά.
Πεζά και απτά!
Είναι κακό αυτό?
Δεν είμαι δύσκολος άνθρωπος.
Ξέρω να χάνω.
Μέσα από την ήττα θα μάθω.
Μέσα από τα δύσκολα θα εκτιμήσω την αξία των εύκολων.
Δεν προσπαθώ πια να κερδίσω ανθρώπους.
Να τους κάνω να με αγαπήσουν.
Είμαι αυτή που είμαι.
Θα σου χαμογελάω συνέχεια έτσι κι αλλιώς.
Και ξέρεις κάτι?
Ας σκέφτεσαι ότι θέλεις για εμένα!
Πες με προκατειλημμένη.
Από την πρώτη χειραψία μπορώ να καταλάβω τι άνθρωπος είσαι.
Από το πόσο δυνατά θα μου σφίξεις το χέρι.
Από το πόσες φασαρίες θα κάνεις στην σιωπή μου.
Εγώ θα σου χαμογελάω έτσι κι αλλιώς.
Κάποτε μπορεί να σου σφίξω το χέρι με το αριστερό,
εκεί πάλι θα με έχεις κερδίσει!

Τα πράγματα στην ζωή είναι απλά.
Είσαι ευτυχισμένος?
Τότε οκ.
Δεν είσαι?
Τότε άλλαξε το!
Τόσο απλά!
Νίκες,ήττες και απολογισμοί είναι μέρος του παιχνιδιού.
Το αποτέλεσμα δεν έχει σημασία για εμένα,όσο η μάχη.
Οι εμπειρίες δεν συγκρίνονται ακόμα και αν στο τέλος έχω χάσει.
Ξέρεις κάτι?
Τελικά κέρδισα και κέρδισες.
Γιατί κάποιος να χάσει?
Δεν μ'αρέσουν οι πολύπλοκες καταστάσεις.
Γιατί, ξέρεις κάτι?
Είμαι αυτή που θα σου χαμογελάσει,
ακόμα και αν έχω χάσει αμέτρητες μάχες.
Και που ξέρεις,
ίσως την επόμενη φορά που θα καταφέρω να χαζέψω πάλι τα αστέρια
να σου ζητήσω να μου κάνεις παρέα.

Λα ματζόρε

Τάσεις αυτοκαταστροφής.
Σώμα που κοιμάται και ξυπνάει μηχανικά.
Αυξημένη δόση νικοτίνης το πρωινό δικό μου 2ωρο,
με την συνταγή :βύνη κριθαριού,νερό, εκχύλισμα λυκίσκου
να με ξεδιψά.
Με μουσικά ακούσματα που με ταξιδεύουν σε στιγμές,
με ηρεμούν και πολλές φορές καθορίζουν στις πόσες συνταγές θα ξεδιψάσω πριν κοιμηθώ.
Με πόδια πρησμένα από την ορθοστασία
και μυαλό κουρασμένο από την καθημερινότητα.
Φωνές που κουβαριάζονται και κάνουν αυτή την φλέβα στο μέτωπό μου να χτυπάει ρυθμικά.
Νεύρα τεντωμένα σαν χορδές καλοκουρδισμένης κιθάρας.
Στο λα ματζόρε μπορεί και να σπάσουν...

Είμαι εδώ όμως!
Ανασαίνω άρα ζω!
Είμαι εδώ και θα το παλέψω!
Έχω ξαναπεράσει μέρες που στιγμές και καταστάσεις πάνε να με καταβάλλουν,
να μου σβήσουν το χαμόγελο από την ματιά μου
και τις ξεπέρασα.
Γιατί να μην το κάνω και τώρα λοιπόν?!

Αύριο το πρωί,μόλις σχολάσω,
θα αγοράσω 2 μπύρες από το περίπτερο,
θα πάω παραλία
και θα τις πιω με τα πόδια βουτηγμένα στην θάλασσα.
Θα κρύψω τα δάχτυλά μου κάτω από την βρεγμένη άμμο,
να νιώσω κάθε κόκκο του φετινού καλοκαιριού
-που περνάει απαρατήρητο πια-
σε κάθε ένα ξεχωριστό κύτταρο του μυαλού μου.
Θα ανάψω τσιγάρο να γευτώ την αλμύρα στα χείλη μου.
Θα αφήσω τον ήλιο να με ζαλίσει,να σβήσει τις φωνές και την φασαρία,
μέχρι να βλέπω μαύρες κουκκίδες σε κάθε μου βλεφάρισμα.

Αύριο το πρωί θα κάνω την επανάστασή μου!
Να ξεφύγω από την ρουτίνα της καθημερινότητας!
Να ξανανιώσω την χαρά και την ανυπομονησία του καλοκαιριού!

Αν θες έλα και εσύ μαζί μου.
Σε πειράζει να μην μιλάμε καθόλου?
Απλά να καθόμαστε δίπλα δίπλα..
Να μοιραστούμε τις μπύρες και τις σιωπές.
Να μοιραστούμε την ίδια αλμύρα του τσιγάρου.

Εσύ με ξέρεις.
Οι σιωπές έχουν μεγαλύτερη ουσία από τα λόγια
κάποιες φορές.
Είναι στιγμές που τις εκτιμάς μόνο όταν τις μοιράζεσαι με ανθρώπους που αγαπάς πραγματικά.
Δεν νιώθεις την ανάγκη να πεις κάτι μόνο και μόνο για να το πεις,
απλά μένετε σιωπηλοί και οι δύο αγναντεύοντας τον ίδιο μακρινό ορίζοντα.

Και αν δεν θέλεις να έρθεις δεν πειράζει!
Κάτι αξιόλογο θα βρω να πω με τον εαυτό μου!

Αύριο λοιπόν εαυτέ θα σε πάω βόλτα!
Το υπόσχομαι!
Και θα σε ταξιδέψω με λα ματζόρε.
Παρέα θα ξεφύγουμε.
Ως τότε,

Καληνύχτα.

3 μπύρες και τεχνολογία...

Άλλο ένα καλοκαιρινό πρωινό μετά από ένα 12ωρο στην δουλειά,
είμαι εδώ.
Πίνω μια μπύρα πριν πάω για ύπνο.
Έχω καιρό να σου γράψω εαυτέ!
Μην με παρεξηγείς!
Είναι που ο χρόνος μου είναι περιορισμένος.
Είναι που η έμπνευση μου περιορίζεται σε προτάσεις,
σε εικόνες που κρατάω φυλαγμένες σε μια γωνιά του μυαλού μου.
Μακάρι να μπορούσα να αποτύπωνα αυτόματα με λέξεις,
όσες εικόνες και στιγμές μου προκαλούν ενδιαφέρον!

-Στο στρογγυλό μου το μυαλό έχω και κάποιες ξεχωριστές γωνιές.
Ποτέ δεν ήμουν καλή στα μαθηματικά, στην τριγωνομετρία.
Δεν μπορώ με τύπους μαθηματικούς να σου αποδείξω
πως μέσα σε ένα σχήμα στρογγυλό, έστω οβάλ,
υπάρχουν γωνίες.
Ελπίζω να μην συμβαίνει μόνο σε εμένα!
Και αν συμβαίνει, ας είναι!
Έχω πολλά κουτάκια με συμπιεσμένες μνήμες στο μικρό μου στρογγυλό μυαλό.
Ένα format σύντομα μάλλον μου είναι αναγκαίο,
μπας και οι λέξεις μου ξανακάνουν ρίμες,
μπας και ξαναβρώ την έμπνευσή μου..-

-Και πριν τελειώσω το -να το πω- κείμενο,
εμφανίζεται μήνυμα
“bad request, σώστε το κείμενο γιατί υπάρχει περίπτωση να χαθεί”.
Ας χαθεί, δεν έγραφα και κάτι αξιομνημόνευτο άλλωστε!
Το τετράδιο μου και το μολύβι ποτέ δεν μου έφερναν αντίσταση,
ότι και να έγραφα, όσες μουτζούρες και να έκανα,
όσα μισόλογα και αν έγραφα!
Ούτε και κοκκίνιζαν οι λέξεις μου,
όταν έκανα κάποιο ορθογραφικό λάθος,
ή έβαζα τον τόνο σε λάθος φωνήεν!
Ώρες ώρες μισώ την στιγμή που η τεχνολογία μπήκε στις ζωές μας!!

Πόσο υπέροχες ήταν οι τυχαίες συναντήσεις
τότε που δεν είχαμε κινητό τηλέφωνο!
Πόσο πολύτιμος ήταν ο χρόνος που συναντιόμασταν στην πλατεία το καλοκαίρι
ή πηγαίναμε για έναν καφέ,
αντί να λιώνουμε στο facebook να λέμε τα νέα μας στο chat.
Τότε υπήρχε το άγγιγμα στο χέρι στην μέση της κουβέντας,
τώρα υπάρχει το poke.
Η τότε ανυπομονησία μέχρι να εμφανιστεί το φιλμ
από τις φωτογραφίες της χθεσινής εξόδου,
έχει περιοριστεί σε ένα like ή σε ένα σχολιασμό στο wall.
Δεν υπάρχει αυτό το χειροπιαστό του γυαλιστερού χαρτιού!
Αυτή η μυρωδιά της φωτογραφίας που μόλις έχει εμφανιστεί!
Θυμάμαι κάποτε παίρναμε τηλέφωνο σε ραδιοφωνικούς σταθμούς
και κάναμε αφιερώσεις.
Τώρα απλά κάνουμε ένα post στον τοίχο του άλλου,
ή στον δικό μας με comment όλο υπονοούμενο,
ελπίζοντας ο άλλος να το “πιάσει”.
Κάποτε ρωτούσαμε τον άλλον κοιτώντας τον στα μάτια
“Τι κάνεις;”
Πλέον δεν χρειάζεται γιατί διαβάζουμε το status του.
Το facebook τον έχει ρωτήσει πριν από εμάς
“what's on your mind” και έτσι ξέρουμε και εμείς!
Δεν είναι φοβερό;!
Δεν είναι φοβερό που σε περιορισμένο αριθμό γραμμάτων
γράφουμε τι έχουμε στο μυαλό μας;
Αυτό είναι καταπίεση!

Δεν μ' αρέσουν οι περιορισμοί! Οι καταπιέσεις!
Το έχεις καταλάβει πιστεύω!
Ελπίζω δηλαδή!
Μπορώ να μιλάω και να γράφω για ώρες,
να βάζω παρενθέσεις και να πηγαίνω από το ένα θέμα στο άλλο,
ελπίζοντας ότι μπορείς να ακολουθήσεις την ροή των σκέψεών μου!
Μην μου βάζεις περιορισμούς λοιπόν!
Μην προσπαθείς να καταπιέσεις και να αλλοτριώσεις
το ρομαντικό μου πνεύμα!
Γιατί είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που ακόμα στέλνει γράμματα
και όχι mail!
Έχω κόψει άπειρες φορές την γλώσσα μου κλείνοντας τον φάκελο,
μα και αυτό το θεωρώ ανεκτίμητο πλέον,
φαντάσου!

Πες με φαντασμένη, παλιομοδίτισα ή όπως θες
(Το παλιομοδίτισα μου κοκκινίζει σαν λέξη, έτσι δεν το λέμε;Γιατί;!)
Εγώ θα συνεχίσω να πιστεύω ότι η τεχνολογία
μας έχει αποξενώσει, μας έχει απομακρύνει από την πραγματικότητα!
Από τους ανθρώπους!
Θέλω να σε βλέπω στα μάτια όταν μου μιλάς,
να βλέπω το χαμόγελό σου
και όχι να το φαντάζομαι, να το υποθέτω!
Θέλω σε αγγίξω τυχαία καθώς μιλάμε
και όχι να σε “σκουντήξω” νοητά!
Να διαβάσεις τις προτάσεις μου με τον δικό μου γραφικό χαρακτήρα
και όχι με “Times new roman”.
Να μυρίζω το άρωμα σου καθώς μου ψιθυρίζεις στο αυτί
και όχι να μου στέλνεις φατσούλες που κλείνουν πονηρά το μάτι!
Να βγούμε να σε κεράσω μια μπύρα,δύο, τρεις
και όχι να σου στείλω νοητά ποτά!
Να σου σιγοτραγουδήσω έναν στίχο στο αυτί με τα μάτια κλειστά
και όχι να στο κάνω post στον τοίχο σου!
Να σου ευχηθώ “Χρόνια καλά και πολλά” για τα γενέθλιά σου
επειδή θέλω και τα θυμάμαι,
και όχι επειδή μου το υπενθυμίζει ένα άψυχο site!
Να σχολιάσουμε παρέα τις φωτογραφίες που έχουμε βγάλει μαζί
και να γελάσουμε με αυτές που έχουμε κλειστά ή κόκκινα μάτια,
και όχι να τις κάνουμε επεξεργασία πριν τις ανεβάσουμε!-

Σου το έχω ξαναπεί,
είμαι από εκείνους τους ρομαντικούς ανθρώπους
που κάποιοι αποκαλούν “μαλάκα”..
Νοσταλγώ παλιές καλές και κακές συνήθειες,
αλλά και προσπαθώ να τις τηρώ ακόμα,
κόντρα στα σημερινά δεδομένα!

Ίσως σε κούρασα,
νύσταξα και εγώ η ίδια!
Πάω για ύπνο!
Πάω να ονειρευτώ!
Να ζωγραφίσω πολύχρωμους τοίχους,
να κάνω ορθογραφικά λάθη,
να αγγίξω βελούδινες αισθήσεις μέσα από ξεχωριστά μουσικά ακούσματα!
Το ονειρευτώ μου κοκκινίζει σαν λέξη!
Αυτό ήταν το τελειωτικό χτύπημα!!!
Θα ξαναρχίσω να γράφω στο ξεφτισμένο μου τετράδιο!
Καληνύχτες για εμένα, καλημέρα για εσάς!

P.s. Αν κάνουμε συγκέντρωση οι ρομαντικοί όπως οι αγανακτισμένοι,
θα βγει κάτι;
Απλά ρωτάω!
Have an amazing day! Don't forget to smile!

Καλημέρα! Σ'αγαπώ!

Καλό μήνα να έχουμε!

Welcome to our tiny bohemian world!

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου
γράφω προτάσεις, σκέψεις και στίχους
πάνω σε ότι μπορείς να φανταστείς!
Χαρτοπετσέτες, αποδείξεις, εισιτήρια,
στις σανίδες του διώροφου τότε κρεβατιού μου,
ακόμα και ο παγωμένος λευκός μου τοίχος είχε κάτι από εμένα!
Πάντα όμως επέλεγα σε ποιον θα δείξω τα -να τα πω- γραπτά (?)
Σε λίγους δικούς μου ανθρώπους έδινα να διαβάσουν τα όσα έχω γράψει.
Σε λίγους και καλούς που λέμε!
Μην θεωρήσεις ψωνίστικη αυτή μου την στάση!
Απλά ήθελα να επιλέγω ποιοι θα ξέρουν ποια πραγματικά είμαι!

Με τα χρόνια η τεχνολογία μπήκε στην ζωή μου,
πριν μερικούς μήνες δημιούργησα αυτό το blog
και πλέον οι λέξεις μου έχουν πάρει άλλη μορφή.
Εχθές δημοσίευσα αυτή την σελίδα στο facebook.
Δείλιαζα τόσο καιρό να ξεγυμνώσω το μέσα μου σε όλους μου τους γνωστούς.
Αλλά το σκέφτηκα καλά και δεν με πειράζει τελικά!
Είμαι αυτή που είμαι και δεν πρόκειται να αλλάξω,
μεγάλωσα -ηλικιακά- και δεν αλλάζω άλλο.
Οπότε δεν με πειράζει να μάθουν κι άλλοι αυτή μου την πλευρά!

Οι άνθρωποι που έχω επιλέξει να έχω δίπλα μου,
είναι αυτοί που με εμπνέουν!
Είναι αυτοί που τα λόγια τους με κρατούν ξύπνια κάποιες βραδιές,
που τα όνειρά τους και οι φιλοδοξίες τους κάνουν τον ορίζοντα μου να μοιάζει πιο μακρινός
και μεγαλώνουν την θέληση μου να ταξιδέψω να βρω το τέλος του!
-Στο έχω πει πως κυνηγάω να βρω το τέλος του ορίζοντα,
εκεί που κατοικούν πλάσματα μυθικά..-
-Παράκληση: Μην προσπαθήσεις να μου εξηγήσεις την ερμηνεία της λέξης "Μυθικός"..
Χρόνια τώρα προσπαθώ να ισορροπήσω τα της φαντασίας με την πραγματικότητα!
Άσε με να βρω μόνη μου την άκρη!-
-Πάλι ξέφυγα...
Αν το συνηθίσεις και καταφέρεις να βγάζεις νόημα από την ροή των σκέψεων μου,
τότε σίγουρα είσαι και εσύ κομμάτι του "Είμαστε"!
Δεν σε απειλώ!
Απλά σε προκαλώ!
Και σε καλωσορίζω!
Στον μικρό μας bohemian πλανήτη!-

Είμαι εδώ!
Μέσα από αυτή την σελίδα αν θες μπορείς να με μάθεις,
αν δεν με ξέρεις ήδη.
Μέσα από εδώ μπορώ να σε ευχαριστήσω
για την έμπνευση που με μια σου λέξη μπορεί να μου έχεις χαρίσει!
Μέσα από εδώ μπορώ να γεμίζω με χαμόγελα τις μέρες σου!
Και πίστεψέ με χαμογελάω εύκολα!
Είμαι παιδί της crest (τοποθέτηση προϊόντος :P )

Καλώς σε βρήκα λοιπόν!
Ας είναι το ταξίδι μας δημιουργικό!

Χαμογέλα!

Λούνα παρκ

Όλοι έχουμε ανέβει έστω και μια φορά,
ακόμα και αν φοβόμαστε τα ύψη,
στην "ρόδα".
Μέσα σε δευτερόλεπτα φτάσαμε κοντά στα αστέρια
και αγγίξαμε λίγο ουρανό.
Το ίδιο γρήγορα όμως κατεβήκαμε ξανά.
Εκεί που το αεράκι της κορυφής
άγγιζε προκλητικά το πρόσωπο με τα ακροδάχτυλά του
και η καρδιά χτυπούσε σε ρυθμούς εκρηκτικούς,
σε ένα κλάσμα του αέναου χρόνου,
πιάναμε πάλι πάτο
και βρισκόμασταν ακριβώς εκεί από όπου είχαμε ξεκινήσει.
Οι τυχεροί ίσως έχουν μείνει λίγο παραπάνω στο ψηλότερο σημείο
και έμειναν να κοιτούν νωχελικά τα φώτα της πόλης και τους ανθρώπους.

Πόσοι και πόσοι δεν έχουμε μπει στα "συγκρουόμενα",
με τον χαρακτηριστικό ήχο στο συρματένιο ταβάνι,
και τις τρανταχτές συγκρούσεις!
Που παρεπιπτόντως είναι από τα αγαπημένα μου!

Οι πιο τολμηροί και με γερό στομάχι έχουν δοκιμάσει το "σφυρί".
ή το "roller coaster".
Άλλοι το "σπίτι του τρόμου",
που μες στα σκοτεινά δεν ξέρεις που πατάς
και η ιδέα και μόνο ότι δεν ξέρεις τι θα συναντήσεις στο επόμενο σου βήμα,
σου προκαλεί περιέργεια και ανυπομονησία.

--Παρένθεση: Η περιέργεια δεν είναι πάντα κακό πιστεύω,
και ας λένε ότι λόγω αυτής σκοτώθηκε μια γάτα!
Θεωρώ ότι αν δεν είμαστε έστω και λίγο περίεργοι,
ποτέ δεν θα ανακαλύψουμε αυτό το άγνωστο,
που θα μας τρώει καιρό αν το αφήσουμε άγνωστο,
αν δεν ρισκάρουμε.
Προσωπικά έχω φάει τα μούτρα μου,
αλλά ζω ακόμα και ας μην είμαι 7ψυχη!
Και επειδή πάλι πάω να ξεφύγω,
κλείνω την παρένθεση εδώ...--

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι,
απόψε τολμώ να συγκρίνω την ζωή
με ένα λούνα παρκ.
Όλοι έχουμε αγγίξει την κορυφή έστω και λίγο
παρά τους φόβους μας.
Όλοι έχουμε συγκρουστεί με τους φόβους μας
και οι πιο τυχεροί με τον ίδιο τους τον εαυτό.
Όλοι έχουμε πείσει τον εαυτό μας να περπατήσει σε μονοπάτια άγνωστα
και κάποιες φορές σκοτεινά.
Όλοι έχουμε ζήσει στο δικό μας λουνα παρκ
και έχουμε πληρώσει το ακριβές αντίτιμο.

Εμείς διαλέγουμε που και με ποιον θα παίξουμε,
αν θα αγγίξουμε τα αστέρια
ή αν θα μείνουμε απλά να τρώμε μαλλί της γριάς.
Οι φιλοδοξίες και οι στόχοι είναι υποκειμενικοί.
Τα θετικά και αρνητικά του κάθε παιχνιδιού επίσης.
Δεν σκεφτόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο!
Αυτό που εσένα σου δίνει χαρά,
εγώ μπορεί να το θεωρώ ανιαρό.
Δεν θα σε κρίνω όμως γι' αυτό!
Άλλωστε αν όλοι οι άνθρωποι ήμασταν ίδιοι,
θα ήταν τόσο βαρετή και μονότονη η καθημερινότητα μας...

Θέλω να καταλήξω στο ότι η ζωή είναι ένα παιχνίδι.
Μας χαρίζει απλόχερα στιγμές χαράς,
άλλες φορές πάλι μας σπρώχνει να συγκρουστούμε με κρυφούς μας φόβους.
Μας δίνει την δυνατότητα να φτάσουμε όσο ψηλά εμείς επιθυμούμε,
αλλά ακόμα πιο εύκολα μπορεί να μας ρίξει εκεί απ'όπου θέλαμε να ξεφύγουμε.

Η αλήθεια μου είναι ότι έχω φάει τα μούτρα μου όσες φορές ένιωσα ότι μπορώ να κρατήσω τον κόσμο μέσα στην φούχτα μου.
Έχω ματώσει από τον τράνταγμα καθώς έπεφτα.
Έχω στραβοπατήσει καθώς διάβαινα άγνωστες διαδρομές.
Έχω συγκρουστεί με φόβους μου και με έχουν νικήσει.
Όμως το παιχνίδι το διασκέδασα!
Και ακόμα το διασκεδάζω!
Ακόμα τολμώ να στοχεύω ψηλά,
γιατί έχω αγγίξει μια φορά τον ουρανό.
Ακόμα περπατώ με άγνωστο τον προορισμό,
γιατί μέσα από αυτές τις διαδρομές
γνώρισα καινούργιους ανθρώπους
και προπάντων τον εαυτό μου.

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ανώτερο ή κατώτερο,
πιστεύω ότι όλοι παίζουμε στην ίδια αλάνα.
Όλοι έχουμε τις ευκαιρίες μας
και τους φόβους μας.
Και μην προσπαθήσεις να με πείσεις ότι δεν φοβάσαι!
Μην προσπαθείς να μου δείξεις ότι εσύ δεν είσαι για αυτά!
Ποιος μπορεί να κρίνει ποιος είναι για τι,
αν πρώτα δεν έχει πολεμήσει με τον ίδιο του τον εαυτό?

Δεν μ'αρέσουν οι ερωτήσεις..
Από την άλλη οι ερωτήσεις με προκαλούν να ψάξω για τις απαντήσεις..
Και επειδή πάλι δεν θα βγάλουμε άκρη,
σε αφήνω..

Απόψε δε νίκησε κανείς.
Το διασκέδασα όμως!
Αύριο αν θες μπορούμε να μοιραστούμε το ίδιο βαγόνι,
να δούμε μέχρι που μπορούμε να φτάσουμε.
Θα σου κρατάω το χέρι στα σκοτεινά
και θα σε κεράσω μαλλί της γριάς..
Θέλεις?

Wanted

Στέκομαι πάλι εδώ,
στην ίδια αγαπημένη γωνιά,
την ίδια αγαπημένη-μισητή ώρα πλέον,
να παλεύω με προτάσεις και λέξεις,
που έχουν ξεκινήσει πόλεμο μες στο φτωχό μου μυαλό.

--Αυτές τις μέρες έχω χάσει κάθε αίσθηση με τον χρόνο.
Έχω χάσει κάθε επαφή με τα δρώμενα γύρω μου.
Το έχω χάσει γενικότερα με λίγα λόγια...
Wanted: Το μυαλό μου. Είναι μικρό, θορυβώδες, φορούσε πολύχρωμα την ημέρα που εξαφανίστηκε. Δίνεται αμοιβή σε όποιον μου δώσει πληροφορίες για το που μπορεί να βρίσκεται. Επικοινωνήστε εντός, ευχαριστώ!--

Δε ξέρω αν ποτέ έχεις νιώσει ότι αυτό που ζεις, δεν το ζεις εσύ ακριβώς.
Είσαι πρωταγωνιστής αλλά νιώθεις κομπάρσος.
Κινείσαι, μιλάς, αισθάνεσαι, σκέφτεσαι ( Το τελευταίο είναι σχετικό!)
αλλά δεν είσαι εκεί!
Είναι το σώμα σου, αλλά όχι εσύ ολοκληρωτικά!
Πως το λένε αυτό?
Αυτό πρέπει να το αλλάξω, να καταφέρω να συγκεντρωθώ,
πριν μου γίνει συνήθεια!
Γιατί και να σου πω την μαύρη μου αλήθεια κάπου μου αρέσει...

Το μόνο που δεν μ'αρέσει είναι που κυριαρχεί ένα χάος μέσα στο κεφάλι μου.
Αυτό δεν το θέλω!
Θέλω ξανά την έμπνευσή μου πίσω, μπορώ?
Θέλω πάλι να με ξυπνάνε σκέψεις και να τις γράφω με το μολύβι με την άξυστη μύτη στο τετράδιο που κρατάω φυλαγμένο στο κομοδίνο μου.
Θέλω οι λέξεις μου να κάνουν πάλι ρίμες
και οι σκέψεις μου να έχουν αρχή!
Το τέλος δεν με νοιάζει, ποτέ δεν με ενδιέφερε, μόνο η αρχή!
Αυτό θέλω! Ζητάω πολλά?

Inspiration wanted!
Μαζί με το μυαλό μου επίσης!
Όποια βοήθεια δεκτή και υπεραρκετή!

p.s. Βρέχει πάλι! Αποφάσισε επιτέλους! Μήπως να βάλω τα καλοκαιρινά στη ναφθαλίνη, μαζί με τις σκέψεις μου?

Δεν θα παραιτηθώ τόσο εύκολα... Θα την βρω την άκρη που θα πάει!
Καλημέρα κόσμε!

Πρωϊνές σκέψεις

Πριν καμιά ώρα γύρισα από δουλειά
και είπα να σου γράψω εαυτέ,
γιατί μου έλειψες!
Δεν ξέρω αν πρέπει να το πω " Πρωϊνές σκέψεις"
ή "Βραδυνές σκέψεις" αφού ακόμα δεν έχω κοιμηθεί...
Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τους τίτλους και το ξέρεις πολύ καλά!

Έβαλα ένα ποτήρι κρασί να πιω, γιατί τέλειωσαν οι μπύρες,
έστριψα ένα τσιγάρο και άνοιξα το παράθυρο.
Πόσο μου αρέσει αυτό το άρωμα της βροχής!
Πάντα μου φέρνει στο μυαλό φρεσκάδα! Αναγέννηση!
Με μια εισπνοή και μόνο αναζωογονείται το μέσα μου!
Εικόνες παίζουν στην ασπρόμαυρη οθόνη του μυαλού μου,
μνήμες ξεχασμένες ξεπροβάλλουν δειλά
και παίρνουν μορφή μπρος στα μάτια μου.
Ξέρεις εαυτέ ποτέ δεν μου άρεσε η βροχή.
Αλλά το άρωμα της!
Είπαμε είσαι μυστήριο τρένο...
Πάντα συνέδεεα αρώματα με αναμνήσεις...
Ποτέ δεν είχα πολύ καλή μνήμη σε πρόσωπα και ονόματα...
Εσένα δεν θα σε μπερδέψω ποτέ, μην ανησυχείς!
Εξάλλου φοράς το ίδιο άρωμα χρόνια τώρα!
Τι να πω... Είμαι τύπος της όσφρησης!
Μπορεί να μην σε ακούσω καθώς θα περνάς,
μπορεί η μορφή σου να είναι θολή μέσα από τα φτωχά μου μάτια,
αλλά το άρωμά σου θα το αναγνωρίσω!

Είμαι ήδη στο τρίτο ποτήρι
και η ώρα πήγε αργάμιση..
Δεν σου είπα πάλι κάτι ουσιαστικό εαυτέ, το ξέρω..
Απλά ένιωσα την ανάγκη να σου γράψω.
Απλά είπα να σου πω μια καλημέρα πριν πάω για ύπνο,
Φεύγω πριν τα ρήματά μου έχουν κατάληξη όμικρον,
πριν τελειώσει το κρασί, πριν σταματήσει η βροχή,
πριν φύγει το άρωμά σου από το μέσα μου..

Και όχι, δεν είμαι ερωτευμένη εαυτέ,
ούτε ζω με αναμνήσεις από περασμένους έρωτες!
Απλά φλερτάρω με την ζωή!
Απλά μ'αρέσει να την παρατηρώ, να της μιλάω, να την θαυμάζω.
Να την ζω με κάθε μου αίσθηση!
Ζω..
Αυτό το ρήμα ποτέ δεν θα το γράψω με όμικρον όσο κουρασμένη και αν είμαι,
όσο κόντρα και αν μου πηγαίνει το πληκτρολόγιο!
Ζω!
Γιατί η ζωή είναι γεμάτη αρώματα!

Καλημέρα και καληνύχτα!

Δεν έχω πολλά, απλά ένα γεια..

Απόψε δεν έχω να σου γράψω πολλά εαυτέ.
Απλά πέρασα να σου πω ένα γεια!
Μόνο και μόνο για να μην μου κρατήσεις μούτρα!
Είναι η ζάλη απ'το ποτό που δυσκολεύει τα δάχτυλα να βάλουν τον τόνο στο σωστό φωνήεν.
Είναι η καθημερινότητα που δυσκολεύει τις σκέψεις να κάνουν ρίμες.
Είναι ο καιρός που μια μας καίει ο ήλιος, μια βρέχει.
Είναι που το νοητό μου πεντάγραμμο χορεύει πεντοζάλη..
Ίσως πάλι είναι που τις μέρες αυτές αντάλλαξα μηνύματα τυπικά, με ανθρώπους που μόνο "τυπικά" δεν πέρασαν από την ζωή μου.
Ίσως είναι που αύριο το πρωί ξεκινάω δουλειά και η ώρα είναι ήδη αργάμιση και ακόμα δεν έχω κοιμηθεί.
Ίσως πάλι είναι που έχω τόσα στο μικρό μου μυαλό , αλλά οι λέξεις αντιστέκονται και επαναστατούν. Σαν ντίβες πρώτου ονόματος στην μαρκίζα, δεν δέχονται να μπουν στην ίδια πρόταση.
Και τι μπορώ να σου γράψω εαυτέ, χωρίς λέξεις;

Έτσι, πέρασα να σου πω απλά ένα γεια!
Για να μην νιώσεις μοναξιά!
Είμαι καλά όμως εαυτέ, αυτό να κρατήσεις!
Βρίσκομαι σε μια φάση που έχω ισορροπήσει το μέσα μου.
Σε μια φάση που ξέρω ποια είμαι και ποιες αλήθειες έχω να αντιμετωπίσω...

Άλλοι μιλάνε για το τέλος του κόσμου,
εγώ μιλάω για το σήμερα!
Άλλοι μιλάνε για τον παράδεισο,
εγώ μιλάω για την ευτυχία της στιγμής!
Άλλοι μιλάνε για την δόξα,
εγώ μιλάω για την ικανοποίηση που νιώθω όταν γελάω για εμένα και μόνο!
Δεν είμαι εγωίστρια εαυτέ και το ξέρεις!
Απλά οι καταστάσεις με έμαθαν να μην βασίζομαι σε άλλους,παρά μόνο σε εμένα!
Να μην κατανοώ τον κόσμο όπως οι περισσότεροι μπορεί να κατανοούν!
Γιατί εγώ στο μαύρο πάντα έψαχνα μια λάμπα κρυμμένη να ανάψω,
γιατί τον ουρανό τον ονόμαζα καμβά,
γιατί πάντα στο τέλος του ορίζοντα πίστευα ότι υπάρχει ένας κόσμος μυθικός με γοργόνες και νεράιδες,
όπως και ότι στο τέλος του ουράνιου τόξου υπάρχει κάποιος κρυμμένος θυσαυρός!

Με ξέρεις εαυτέ.. Είμαι ακόμα ο ίδιος ρομαντικός άνθρωπος που έμαθες να ζεις μαζί του.
Είμαι ο ίδιος άνθρωπος που αρνείται να μεγαλώσει και πιστεύει ακόμα σε θαύματα.

Ξέχασα να σου πω εαυτέ! Υπάρχουν και άλλοι που θέλουν να είναι κομμάτι του "Είμαστε"!
Δεν είναι υπέροχο;!

Πέρασε η ώρα πάλι! Και φαντάσου, είπα απλά να περάσω να πω ένα γεια..
Γεια σου λοιπόν!

--Όταν οι άνθρωποι σε απογοητεύουν, χαμογέλα -επειδή το θέλεις εσύ- και σκέψου ότι τελικά οι άνθρωποι σε εκπλήσσουν ! !--

Είμαι εδώ και ας μην έχω πολλά!
Και ας έχω απλά ένα γεια να σου πω..

Γεια σου λοιπόν!
"Σ'αγαπάω, χαμογέλα!"

Μεγάλη Παρασκευή

Απόψε κρατούσα σφιχτά στα χέρια μου το κερί.
Με το δεξί μου χέρι έφτιαχνα ένα καταφύγιο, η φλόγα να μην σβήσει.
Φοβόμουν πολύ μήπως σβήσει!
Μέσα στην φλόγα αυτήν είδα να καθρεφτίζονται ευχές και όνειρα,
ενώ μέσα μου έλεγα προσευχές..
Σήκωσα το βλέμμα ψηλά στον έναστρο ουρανό.
Έψαξα να δω κάτι διαφορετικό απόψε.
Απόψε έψαχνα να δω Εκείνο το φως πίσω από το τρεμάμενο φως των αστεριών,
μα δεν είδα τίποτα..
Κι έτσι χαμήλωσα το βλέμμα..
Ακούγοντας δοξολογίες κοίταξα με δέος τον σταυρό.
Σύμβολο που υπάρχει αιώνες τώρα.
Σύμβολο που καθοδηγεί γενιές και γενιές.
Ξάφνου οι φωνές γύρω μου σώπασαν
και άκουγα μόνο τον ήχο των αστεριών,
σαν καντήλι που σιγοκαίει λίγο πριν σβήσει.
Ανατρίχιασα..
Ο άνθρωπος από την φύση του έχει την ανάγκη να πιστεύει σε κάτι Μεγαλύτερο από αυτόν..
Πάντα πίστευα!
Ακόμα και στις μεγαλύτερες δυσκολίες ποτέ δεν ένιωσα μόνη!
Πάντα υπήρχε κάτι Μεγαλύτερο από εμένα που με καθοδηγούσε.
Σαν ένα δάχτυλο να με έσπρωχνε απαλά στην πλάτη και να μου έλεγε "Προχώρα",
έχεις πολλά ακόμα μονοπάτια να περπατήσεις σε αυτήν την ζωή!
Και έτσι και έκανα.
Δεν είμαι από τους ανθρώπους που κάθε Κυριακή πηγαίνουν στην εκκλησία,
ή που ακολουθούν ρητά τα όσα ο χριστιανισμός διδάσκει,
αιώνες τώρα.
Και εγώ κάποτε αμφισβήτησα τον Θεό,
που ζώντας στην κοινωνία αυτήν με έμαθαν να πιστεύω.
Όμως μεγαλώνοντας πια, κατάλαβα που πιστεύω.
Τον Θεό τον κουβαλάμε μέσα μας.
Μεγαλώνουμε με Αυτόν μέρα με την μέρα και ας μην το καταλαβαίνουμε.
Είναι εκεί για εμάς στα δύσκολα και στα εύκολα.
Κάθε βράδυ κάνω τον σταυρό μου και Τον ευχαριστώ για τα αγαθά που μου πρόσφερε,
προσεύχομαι για όσους περνάνε δύσκολες καταστάσεις.
Δεν διεκδικώ μια θέση στον Παράδεισο!
Πιστεύω ότι τον παράδεισο τον δημιουργούμε κατά την διάρκεια της ζωής που ζούμε, που κάνουμε.
Μέσα από τις πράξεις μας, τις θυσίες μας,
μέσα από το πως αντιμετωπίζουμε τον συνάνθρωπό μας.
Άλλοι το λένε κάρμα.
Εγώ το λέω εσωτερική γαλήνη.
Αυτός είναι ο παράδεισος για εμένα!

Είναι μεγάλη συζήτηση το θέμα της θρησκείας!
Δεν θα γράψω άλλα!
Ένα μόνο,
έστω και τώρα, μέρες γιορτής για τον Χριστιανισμό,
πιστεύουμε δεν πιστεύουμε,
ας βοηθήσουμε τον άνθρωπο που ζει δίπλα μας και περνάει δύσκολα.
Ας του σφίξουμε το χέρι,
να του δώσουμε δύναμη μέσα από την σιγουριά του βλέμματός μας.
Ας του δείξουμε ότι δεν είναι μόνος,
έχει εμάς!
Ας φτιάξουμε έναν παράδεισο στην γειτονιά μας.
Δεν κοστίζει πολύ ένα κομμάτι ψωμί.
Δεν θέλει πολύ κόπο μια αλλαγή, μόνο θέληση!

Ας φωτιστούν οι ψυχές όλων μας τις Άγιες τούτες μέρες!
Καλό ξημέρωμα...

Είμαστε!

Κάπου γράφω για το πόσο δύσκολο μου είναι να βάζω τίτλους.
Για το πόσο το απεχθάνομαι!
Τον τίτλο αυτόν τον έγραψα με ευκολία.
Έβαλα και θαυμαστικό στο τέλος.
Είδες εαυτέ; Έχω αλλάξει!
Τέρμα πια τα αποσιωπητικά!
Όχι απλά είμαι ή είμαστε,
αλλά "Είμαστε!"

Εχθές σκεφτόμουν τους ανθρώπους που έχουν περάσει από την ζωή μου.
Αυτούς που αγαπούσα και τους άφησα να φύγουν,
αλλά και αυτούς που με αγάπησαν και έφυγα απ'την ζωή τους.
Έτσι απλά..
Όπως απλά μπήκα..

-Και να σου πω την αλήθεια μου εαυτέ είσαι μυστήριο τρένο,
αλλά αυτό θα το συζητήσουμε άλλη ώρα.
(Παρένθεση: Πόσο νοσταλγώ την λέξη τρένο με "αι" )
Με αποσυντόνισες πάλι.
(Ακόμα ελπίζω σε εκείνο το μηχανηματάκι που θα καταγράφει τις σκέψεις γκρρρ)-

Κάτσε και μέτρα πόσους ανθρώπους έχεις γνωρίσει.
Εγώ δεν βγάζω άκρη!
Κάτσε και μέτρα πόσοι σε έχουν αγαπήσει.
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου!
Μέτρα πόσους έχεις αγαπήσει.
Πραγματικά όμως!
Χρειάζονται δεν χρειάζονται και τα δυο σου χέρια.
Είπαμε είσαι μυστήριο τρένο.

Θέλω να καταλήξω στο ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπαινοβγαίνουν στην ζωή μας.
Άλλοι ξαναγυρίζουν, άλλοι χάνονται για πάντα.
Άλλους τους θαυμάζεις απλά
και άλλους τους αγαπάς πραγματικά!
Είναι εκείνοι που ακόμα και αν έχετε να τα πείτε μήνες ίσως και χρόνια,
όταν θα συναντηθείτε θα έχετε να πείτε τόσα πολλά!
Σα να μην πέρασε μια μέρα! (Που λέει και το άσμα)

Σήμερα λοιπόν μίλησα με έναν άνθρωπο που
Και θαυμάζω
Και αγαπώ
Και "δεν περνά ποτέ ούτε μια μέρα",
μετά από τόσα χρόνια γνωριμίας!

Ναι! Για εσένα λέω!
Που με έκανες να χαμογελάσω!
(Ξέρεις ότι χαμογελάω και δύσκολα :P )

Για εσένα λέω!
Που μου θύμησες πως στον κόσμο αυτόν δεν είμαι μόνη!
Δεν είμαι η μόνη που κάνει ακόμα ευχές στα αστέρια.
Που πιστεύει ακόμα σε θαύματα.
Που κλείνει τα μάτια στην πρώτη εισπνοή μετά την βροχή,
για να γεμίσει το μέσα μου με αρώματα του κόσμου ολάκερου.

Για σένα λέω!
Που μου ζωντανεύεις κάθε φορά την ελπίδα ότι κάτι μπορούμε να αλλάξουμε και εμείς,
ένα λιθαράκι μπορούμε να το βάλουμε!
Γιατί είπαμε ένας άνθρωπος δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο!
Αλλά δύο μπορούν να φτιάξουν δικό τους κόσμο!
Καλύτερο!

Για εσένα που ξέρω τα όνειρα σου και σε θαυμάζω για όσα έχεις κάνει!
Που δεν θες ούτε και εσύ να μεγαλώσεις!
Είπαμε είμαστε και δείχνουμε όσο αισθανόμαστε!
Για εσένα που στις δυσκολίες δεν τα παρατάς,
αλλά εμπνέεσαι μέσα από αυτές!

Σε ευχαριστώ!
Που μου θύμησες ότι δεν είναι "είμαι"
αλλά "Είμαστε".
Ελπίζω να βρούμε και άλλους που θέλουν να γίνουν κομμάτι του "Είμαστε"!

Είμαστε λοιπόν!

Let's change this world, otherwise if we can't,
let's move out to our tiny bohemian planet...

Είμαι..

Είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που το βράδυ δεν μπορούν να κοιμηθούν, γιατί λέξεις και προτάσεις χορεύουν στο γυμνό μου μυαλό..
Είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που σηκώνουν το βλέμμα τις νυχτιές στον ουρανό και αφουγκράζονται τους ψιθύρους των αστεριών..
Είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που την αυγή χαζεύουν τον πολύχρωμο ουρανό..
Από εκείνους που τους αρέσει η μυρωδιά που έχει το χώμα μετά την βροχή..
Από εκείνους που κάνουν τον σταυρό τους πριν κοιμηθούν..
Από εκείνους που θα βοηθήσουν την γιαγιά να περάσει τον δρόμο και θα αγοράσουν φαγητό στον άστεγο.
Είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που γράφουν "Σε αγαπάω, χαμογέλα!¨ σε χαρτάκι και το κολλάνε στο ψυγείο..
Από εκείνους που σε μια χειραψία αν σου δώσουν το αριστερό χέρι, σου δίνουν και την καρδιά τους ολάκερη..
Από εκείνους που ακόμα πιστεύουν σε θαύματα και τα προβλήματα τα αντιμετωπίζουν σαν προτερήματα..
Από εκείνους τους ανθρώπους που σε κοιτάζουν στα μάτια με μάτια χαμογελαστά..
Είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που ακόμα πιστεύουν ότι οι αστερίες στον βυθό της θάλασσας είναι κάποιο πεφταστέρι..
Είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που ακόμα πιστεύουν ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει αν το θελήσουμε όλοι..
Είμαι από εκείνους τους ανθρώπους τους ρομαντικούς που όμως δύσκολα αγαπάνε..
Είμαι από εκείνους που κάποιοι αποκαλούν " Μαλ**α" γιατί ακόμα ελπίζει..
Είμαι από εκείνους...
Άραγε υπάρχουν κι άλλοι που σκέφτονται σαν κι εμένα, που μπορούν ακόμα να νιώθουν, να αισθάνονται?
Η' πρέπει να πω "ET go home" και να επιστρέψω στον μικρό μου πλανήτη?


Είμαι εκείνος ο άγνωστος άνθρωπος που θα συναντήσεις τυχαία και θα σου χαμογελάσει!
Είμαι εγώ.

Ο Τίτλος.

Γιατί σε όλα τα πράγματα στην ζωή μας πρέπει να βάζουμε τίτλο?
Γιατί έχουμε συνηθίσει να βάζουμε τίτλους σε ανθρώπους?
"Η πρώην/νυν γκόμενα του τάδε",
"Η κοντή/ψηλή/χοντρή", "Η μαύρη/κινέζα/ρωσίδα"..
Και ο κατάλογος έχει πολλά τέτοια προσδιοριστικά.
Που τώρα που τα γράφω μου ακούγονται κάπως ρατσιστικά...
Είναι σκληρή η λέξη "Ρατσισμός" από μόνη της..Βαρύγδουπη..
Γιατί να μην λέγαμε απλά "Με λένε Δήμητρα" και να δίναμε τα χέρια.
Και σου υπόσχομαι είναι δυνατή η χειραψία μου!
Τα υπόλοιπα θα τα μάθαινες μετά.
Με αυτά που θα σου έλεγα και τα άλλα που θα διάβαζες μέσα από το βλέμμα μου.
Και σου υπόσχομαι, τους ανθρώπους έχω μάθει να τους κοιτάζω στα μάτια!
Δεν είμαι τίποτα από αυτά που υποθέτεις.
Η πραγματικότητα δεν στηρίζεται σε υποθέσεις,αλλά σε γενονότα.
Η ζωή δεν στηρίζεται σε τίτλους, δεν προσδιορίζεται από αυτούς.
Την ζωή την κάνουν οι άνθρωποι!
Θα μπορούσα να σου πω επίσης "Είμαι η Δήμητρα και είμαι καλά".
Γιατί έχω πιάσει το νόημα της ζωής.
Θες να στο πω?
Θα μου σφίξεις το χέρι?
Θα με κοιτάξεις στα μάτια?
"Είμαι η Δήμητρα και είμαι καλά!" -Να ένας ωραίος ΤΙΤΛΟΣ για το κείμενο...

Γιατί το Σαββατόβραδο πάντα με εμπνέει!

Σάββατο βράδυ, ψάχνω ένα χάδι
μια υποψία πως ακόμα μ’ αγαπάς.
Μές στο τασάκι, γεννιέται κάτι·
από καπνό ένα σινιάλο πως με ζητάς.

Πάνω στην φλόγα του κεριού
και με αγκάθια τριαντάφυλλου
καίω το αίμα, μπογιά να φτιάξω.
Διαλύω με δάκρυ και με κρασί
το μελάνι απ’ το γράμμα που μου’ χες στείλει,
ελπίζοντας έτσι τον πόνο να σπάσω.
Μες στις σελίδες του τρελού,
με πράξεις αδικαιολόγητου πανικού,
ζωγραφίζω με κόκκινο την μορφή σου.
Μ’ αγάπαγες κάποτε… Θυμήσου…
Τσιγάρο πάλι μου κρατά συντροφιά
ο μόνος φίλος στην μοναξιά.
Ξερό το στόμα από τ’ αναφιλητά.
Και’ συ μου λες να κλαίω πιο σιγά!
Λόγια σκληρά απόψε μου’ πες.
Λόγια που κανείς δεν τ’ αξίζει…
Μες στο κρασί πνίγονται οι πίκρες
και ο καπνός εσένα θυμίζει…

Σάββατο βράδυ, μες στο σκοτάδι
με αλκοόλ και καπνό με σκοτώνω.
Μες στο τασάκι, πεθαίνει κάτι.
Ίσως εγώ… Ξάφνου παγώνω…

Για εσένα που ποτέ δεν έπαψα να αγαπώ..R.I.P

Θυμάμαι μύριζε νυχτολούλουδο εκείνη την άγια νύχτα
που ήρεμα μιλούσαμε πριν φύγω.
Θυμάμαι ακόμη εκείνη την γλυκιά καληνύχτα
που μου’ πες πριν κοιμηθώ.
Τ’ αστέρια, φώτα που τρεμόπαιζαν στον καλοκαιρινό ουρανό
και η πόλη, θηρίο που ηρέμησε.
Γαλήνη είχες στα μάτια, αυτήν ψάχνω τώρα να βρω,
τώρα που νυχτολούλουδο ξαναμύρισε.

Μου κράταγες σφιχτά το χέρι της καρδιάς
με φίλησες στα μάτια, μου’ πες πως μ’ αγαπάς.
Φύσηξε ένα αγέρι, σου χάιδεψε τα μαλλιά
ενώ πνιγόμουν μέσα μου στ’ αναφιλητά.
Το τελευταίο σου τσιγάρο μοιραστήκαμε,
τα χείλη σου φιλούσα πάνω στο κίτρινο χαρτί.
Κ’ ήρθε εκείνο το πρωινό που χωριστήκαμε
κι έγινε τόσο κοινή λέξη στα χείλη το «Γιατί».

Θυμάμαι το τραγούδι που έπαιζε εκείνο το γλυκό βράδυ
που ο χρόνος γύρω μας είχε σταματήσει.
Θυμάμαι στο πρόσωπό σου το τρεμάμενό μου χάδι,
το μοναδικό σου δάκρυ που είχε κυλήσει.
Τ’ αστέρια, διάφανα λουλούδια πάνω στο σκοτεινό ουρανό.
Οι σιωπές μας, στιγμές που λάτρεψα.
Φως είχες στα μάτια, αυτό ψάχνω τώρα να βρω,

τώρα που το τραγούδι εκείνο ξανάκουσα...