Για εσένα.

Σε αγαπάω.

Όχι γιατί σε έχω ανάγκη.

Όχι γιατί σε χρειάζομαι για να αναπνέω και να ζω.

Σε αγαπάω για κάτι πιο απλό.

Γιατί δίπλα σου θέλω να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος.

Γιατί δίπλα σου μαθαίνω πως δεν υπάρχει μόνο μαύρο και άσπρο. 

Γιατί με έμαθες να διαβάζω όλες τις όψεις της ζωής.

Σε αγαπάω.

Γιατί ήσουν δίπλα μου στις λύπες μα κυρίως στις χαρές.

Γιατί είσαι ο πρώτος άνθρωπος που θέλω να επικοινωνήσω για να μοιραστώ την χαρά μου.

Σε αγαπάω γιατί είσαι εσύ.

Και είμαι εγώ.

Δυο άνθρωποι φαινομενικά αταίριαστοι μα μέσα τόσο ίδιοι.

Σε αγαπάω.

Γιατί με έμαθες να αγαπάω ακόμα πιο δυνατά, πιο αληθινά.

Σε αγαπάω.

Γιατί είσαι εσύ.

Και εσύ με κάνεις να προσπαθώ να φτιάξω ένα καλύτερο εγώ.

Σε αγαπάω.

Γιατί πάντα κυνηγούσα ένα άλλο "εδώ" και εσύ μου έκανες αυτό το "εδώ" πολύτιμο.

Σε αγαπάω.

Γιατί ενώ είσαι εκεί και εγώ εδώ,

ξέρω πως πάντα θα είμαστε κάπου εδώ γύρω γύρω. Πάνω. Κάτω.

Σε αγαπάω.

Γιατί με έκανες να αγαπήσω λίγο και εμένα.

Σε αγαπάω.

Για κάτι πιο απλό.

Γιατί απλά είσαι εσύ.

Ένα υπέροχο πλάσμα.

Σε αγαπάω.

Χωρίς γιατί.

Έτσι απλά.

Καλή μας χρονιά!

Η αλήθεια είναι ο χρόνος πάντα με φόβιζε. Όχι ο θάνατος. Η φοβία μου δεν ήταν μην πεθάνω νέα τελικά, αλλά μην δεν προλάβω να κάνω όσα θέλω να κάνω. Τον ξεπέρασα αυτόν τον φόβο. Στάθηκα απέναντι του με τα μάτια ορθάνοιχτα και τα χέρια σφιγμένα γροθιά.... Τον έκανα φίλο μου τον χρόνο. Να, σήμερα αγόρασα ρολόι. Χρόνια είχα να φορέσω. Χρόνια είχα να ξαπλώσω και να ακούω αυτό το τικ τακ από τους δείκτες να συγχρονίζεται με το τικ τακ της φλέβας που χτυπάει στον λαιμό. 

Χρόνος φίλε μου. 

Κατά την άποψη μου, η μόνη μονάδα μέτρησης που πραγματικά αφορά τον άνθρωπο.

 "Κλείσε, σε δέκα λεπτά είμαι εκεί", "Έχουμε να τα πούμε τόσο καιρό, μα μου μοιάζει σα να μην πέρασε μια μέρα", "Πέρυσι τέτοια μέρα γιόρταζα μαζί σου, φέτος δεν θέλω να ξέρω καν πως υπάρχεις" και πόσα άλλα τέτοια. Συναισθήματα να μπερδεύονται με τους δείκτες ενός ρολογιού και τις μέρες ενός ημερολογίου. 

Έτσι είναι ο χρόνος.

 Φίλος και εχθρός. 

Τον κυνηγάμε και μας κυνηγάει. Θυμόμαστε και ξεχνάμε.

 Είμαστε άνθρωποι. 

Απλά!

 Και εκεί θέλω να καταλήξω, ξέρω πολυλόγησα πάλι αλλά είχα καιρό να φιλοσοφήσω και μου βγήκαν μαζεμένα. 

Το θέμα λοιπόν είναι να παραμείνουμε άνθρωποι! 

Με τις φοβίες μας, τις αδυναμίες μας, τα ελαττώματα μας. 

Όλα αυτά είναι άλλωστε που μας κάνουν ξεχωριστούς και δεν μοιάζουμε μεταξύ μας. 

Μην ξεχνάς πως αν ήμασταν όλοι ίδιοι, ο κόσμος θα ήταν βαρετός! 

Θέλω να πω κάντε τον απολογισμό σας για την χρονιά που φεύγει. 

Κρατήστε όλα τα καλά που σας πρόσφερε, να είστε ευγνώμων για τις δοκιμασίες που περάσατε και γίνατε σοφότεροι μέσα από αυτές, 

διώξτε το μίσος από τις καρδιές σας και αντικαταστήστε το με αγάπη και συμπόνοια και θέληση για ζωή. 

Γιατί η ζωή φίλε μου... Η ζωή! 

Παίζει τα ωραιότερα παιχνίδια! 

Και αν την αγαπάς παρ' όλα τα τερτίπια της, θα δεις ότι κάθε της δοκιμασία είναι και ένα βήμα για εσένα μπροστά. 

Όλοι οι δρόμοι κάπου θα οδηγήσουν τον καθένα μας. 

Στο χέρι μας είναι πως θα τους περπατήσουμε!  

Στο χέρι μας είναι τι εμπειρία θα κρατήσουμε από κάθε καλό ή κακό που περάσαμε. 

Αυτό που θέλω να ευχηθώ για τη νέα χρονιά είναι υγεία. Όσο κλισέ και αν ακούγεται! 

Υγεία αν έχουμε θα έχουμε και χέρια να δουλεύουμε και πόδια δυνατά να μας κρατανε ορθιους! 

Και μετά αληθεια. 

Αληθεια ευχομαι να απλωθει σαν μαγικη σκονη πανω απο τα κεφαλια ολων μας! Αυτο ελειψε πιστευω και ξεχασαμε πολλα. 

Και γιναμε οπως γιναμε. 

Και σε λιγο θα ξεχασουμε πως λεγομαστε ανθρωποι και όχι θεοί. 

Θνητοί είμαστε φίλε μου.

 Πάμε και ερχόμαστε σαν τις ταχείες αμαξοστοιχίες. 

Έχουμε στάσεις, έχουμε σταθμούς. Αλλά έχουμε και προορισμούς. 

Αυτό μην το ξεχάσεις ποτέ! 

Φτάσε εκεί που σου είναι γραφτό να φτάσεις λοιπόν με υγεία και αλήθεια!

Να φύγω ή να μείνω;

Ξέρεις τι θα ήθελα;

Τι πιάνω τον εαυτό μου να αποζητά τώρα τελευταία;

Κάτι που πάει κόντρα στο ελεύθερο μου πνεύμα και στην τσιγγάνα ψυχή μου.

Κάτι που ποτέ δεν κυνηγούσα, πάντα ερχόταν απο μόνο του.

Ξέρεις τι είναι;

Είναι εκείνος ο έρωτας.

Ο δυνατός.

Ο ακαταλαβίστικος.

Που σε αρπάζει από τα μαλλιά, σε σηκώνει στον αέρα και σου λέει:

"Από εδώ και πέρα δεν θα περπατάς πια, αλλά θα αιωρείσαι".

"Δεν θα σε νοιάζει ο χρόνος, ο τόπος, δεν θα σε νοιάζει αν θα φας ή αν κοιμήθηκες αρκετά".

"Δεν θα έχεις πατρίδα, δεν θα έχεις ουρανό. Γιατί όλα θα τα μοιράζεσαι".

Με εκείνον τον έρωτα.

Εκείνον τον μάγο.

Εκείνον τον άνθρωπο που θα είναι τα πάντα.

Εραστής, σύντροφος, ο ίσως 

πατέρας των παιδιών μου.

Εκείνη την ψυχή που θα αγγίζει απαλά με τα ακροδάχτυλα της την δική μου ψυχή.

Και εγώ θα συνεχίσω να αιωρούμαι.

Να πετάω.

Να μην με νοιάζει που, πότε και γιατί.

Να είναι εκεί και να είμαι εκεί.

Να είμαι εδώ και να είναι εδώ.

Και αυτό να μου είναι αρκετό.

Ξέρεις τι θα ήθελα;

Εκείνον τον έρωτα.

Που θα μου έλεγε :"Μείνε"

Και εγώ θα έμενα.

Εδώ.

Και αυτό το εδώ μου να μου ήταν αρκετό.

Ξέρεις τι θα ήθελα;

Να φύγω.

Πες μου...

Να φύγω ή να μείνω;

http://youtu.be/FOjdXSrtUxA

Give me love.

Να προσέχεις. Σε αγαπώ.

Απόψε ένιωσα πάλι αυτό.

Το έντονο χάσιμο.

Νιώθεις πως βουλιάζεις σε μια νέα πραγματικότητα που εύχεσαι να ήταν αλλιώς.

Πονάνε τα πάντα μέσα σου.

Από τα μαλλιά σου μέχρι τα νύχια σου.

Απόψε ένιωσα αυτό.

Τον σπαραγμό της καρδιάς που κόβει τα πόδια και κάνει τα χέρια να τρέμουν.

Απόψε ένιωσα πως χάνω πάλι κάποιον αγαπημένο μου άνθρωπο.

Τι κι αν καθόσουν ακόμη δίπλα μου...

Τι σημασία έχει που είσαι ακόμα εδώ.

Ένα τσιγάρο δρόμο μακριά.

Τι σημασία έχει που μοιραζόμαστε ακόμη τον ίδιο ουρανό.

Αύριο δεν θα είσαι εδώ.

Ναι. Έφτασε και αυτό το αύριο.

Και εγώ πάλι θα πρέπει να μαζέψω τα κομματάκια μου ένα ένα.

Πάλι θα πρέπει το τώρα μου να το κάνω υποφερτό.

Βιώσιμο.

Αγαπάω δυνατά ρε γαμώτο, τι να κάνω!

Δεν κάνω εκπτώσεις όταν χαρίζω σε έναν άνθρωπο ένα κομμάτι της καρδιάς και της ζωής μου.

Δεν μπορώ να το κάνω αυτό.

Είναι πέρα από τις δυνάμεις μου.

Δεν μπορώ να το ελέγξω.

Ή αγαπάς ή δεν αγαπάς.

Έτσι δεν είναι;

Τα μέτρια δεν είναι για εμένα.

Δεν μπορώ να αγαπήσω λίγο.

Δεν μπορώ να μην ταρακουνηθεί το είναι μου όταν ξέρω ότι φεύγει ένας άνθρωπος μου.

Ειδικά όταν δεν γνωρίζω αν πρόκειται να τον συναντησω ξανά.

Σείονται τα θεμέλια μου πάλι.

Δεν ξέρω αύριο πως θα είμαι.

Με τι καρδιά θα σε αποχωριστώ.

Δεν ξέρω.

Ειλικρινά.

Πάντα όταν έφευγα όρκιζα τους δικούς μου ανθρωπους να μην κλάψουν.

Να μην στεναχωρηθούν.

Να μην κάνουν δύσκολο το αντίο.

Και τώρα μένω εγώ πίσω.

Τώρα είμαι εγώ αυτή που θα πρέπει να φανεί δυνατή.

Αγέρωχη.

Να πω δυο τρία αστεία και να γελάσω μόνη μου σα να μην συμβαίνει τίποτα...

Θα το προσπαθήσω.

Γιατί πρέπει.

Γιατί πρέπει να φύγεις με γεμάτη καρδιά και όχι μισή.

Γιατί πρέπει να συνεχίσεις στο δικό σου τώρα.

Γιατί πρέπει να μάθω να αγαπάω πιο ανθρώπινα.

Πιο υποφερτά.

Για εμένα πρώτα απ'όλα..

Γίνεται όμως αυτό ρε εαυτέ;

Εσύ που με ξέρεις καλύτερα απ'όλους, πες μου.

Γίνεται;

Όχι.

Δεν γίνεται.

Το ξέρω.

Χρόνια τώρα προσπαθώ να το διαχειριστώ και να το μετριάσω, αλλά δεν γίνεται.

 

Δεν μπορείς να ελέγξεις το πόσο θα αγαπήσει η καρδιά.

Το πόσο θα δεθείς με μια ψυχή.

Φεύγεις.

Και εγώ ολόψυχα εύχομαι να βρεις τις ευτυχίες όλου του κόσμου!

Τι κι αν αυτό επιβάλλει το να είσαι μακριά, εγώ αυτό εύχομαι!

Γιατί στην αγάπη δεν χωράνε εγωισμοί.

Μακάρι η ζωή να σου προσφέρει απλόχερα όσα ως τώρα σου έχει στερήσει!

Μακάρι να βρεις γαλήνη μέσα σου!

Μακάρι μόνο να γελάς από εδώ και πέρα.

Και που ξέρεις.

Ίσως κάποτε να τα ξαναπούμε.

Και μην ξεχνάς, εγώ θα είμαι πάντα εδώ όταν με χρειαστείς.

Γύρω γύρω.

Από κάτω.

Να προσέχεις.

Σε αγαπώ.

Δεύτερη ζωή δεν έχει.

Το κακό ξέρεις ποιο είναι;

Μας έχουν μάθει πως πρέπει να συμβιβαζόμαστε.

Να υπάρχουμε.

Ως τον επόμενο μήνα, ως το επόμενο καλοκαίρι, ως την επόμενη ζωή στο τέλος.

Φίλε μου. 

Δεν έχει όμως δεύτερη ζωή.

Τώρα ζεις.

Εδώ.

Και το χειρότερο ξέρεις ποιο είναι;

Όταν αντιλαμβάνεσαι ότι ζεις μες στα σκατά και επειδή τόσο καιρό υπέμενες και καταπίεζες τον εαυτό σου,

ως τον επόμενο μήνα, ως το επόμενο καλοκαίρι, ως την επόμενη ζωή,

έρχεται μια μέρα που όλο αυτό σε πνίγει.

Τα σκατά σε πνίγουν.

Δεν μπορείς να πάρεις ανάσα.

Και ξεσπάς.

Χωρίς λόγο ιδιαίτερο, χωρίς λογική επεξήγηση.

Ξεσπάς σαν ένα ηφαίστειο που σιγοκαίει και ξάφνου κάνει το μπαμ.

Αυτό κάνεις ρε γαμώτη πάντα.

Αυτό έκανες και τώρα.

Όταν θέλεις να φύγεις όπως και δήποτε, αυτό κάνεις.

Δίνεις μία και τα τινάζεις όλα στον αέρα.

Υπερεκθέτεις τον εαυτό σου και επιτρέπεις σε τρίτους να σε δουν αδύναμη και φεύγεις.

Γαμώ τις αδυναμίες σου ρε εαυτέ!

Γαμώ την ευαισθησία σου.

Και εγώ το ήθελα.

Αλήθεια!

Πόσο πραγματικά το επιθυμούσα κάθε μέρα.

Να φύγω.

Να φύγω!

Όχι όμως έτσι ρε γαμώτη.

Όχι πάλι.

Όχι πάλι με κομμένα φτερά και λερωμένα μάτια.

Θα περάσει λες και αυτό;

Θα σε πιστέψω.

Αυτή την φορά θα αφήσω εσένα οδηγό.

Θα σε ακολουθήσω ότι και αν αποφασίσεις.

Μαζί σου.

Δεν μπορώ να κάνω και αλλιώς.

Θα περάσει.

Φεύγω.

Φεύγω.

Μεγάλωσα.

Κουράστηκα.

Άδειασα.

Κουράστηκα να δίνω.

Κουράστηκα να λέω ναι.

Φεύγω.

Μεγάλωσα.

Βαρέθηκα.

Μεγάλωσα για συμβιβασμούς.

Μεγάλωσα για "πρέπει", "σωστά" και "λάθος".

Φεύγω.

Μεγάλωσα.

Ξενέρωσα.

Άδειασα μέσα μου από αντοχές.

Δεν έχω πια τίποτα άλλο να δώσω.

Δεν έχω πια υπομονή.

Δεν μπορώ πια να συμβιβάζομαι για να περάσει και αυτή η μέρα.

Δεν το καταλαβαίνεις;

Με τρώει όλο αυτό.

Δεν με βλέπεις;

Αλλάζω μέρα την μέρα.

Πέφτω.

Χάνω κάτι από την λάμψη μου.

Κάτι από το φτερούγισμα μου.

Φεύγω.

Μεγάλωσα.

Έμαθα.

Αγάπησα και αγαπήθηκα.

Φεύγω.

Πάω να αλητέψω.

Δεν ξέρω να σου πω για που.

Ξέρω μόνο να σου πω ότι φεύγω.

Δεν έχει αλλιώς.

Δεν έμαθα αλλιώς.

Φεύγω.

Για εκεί που η ζωή θα έχει την γεύση που θέλω να έχει.

Πάω να βρω άλλη μυστική παραλία.

Για εκεί φεύγω.

Έκτος όροφος

Έκτος όροφος.

Σε ανακαίνιση.

Και στην έξοδο κινδύνου, να ανεβαίνουμε θυμάμαι με τον γαλλικό καφέ.

Εκεί ήταν.

Το μυστικό μας μέρος για τσιγάρο στα κλεφτά.

"Πάμε για meeting λέγαμε"

Και εγώ κρατούσα το ασανσέρ στον πρώτο περιμένοντας σε, μέχρι να βρεις τα κλειδιά σου.

Έκτος όροφος.

Άδειος.

Μόνο εμείς και οι ιστορίες μας.

Την ημέρα ήμασταν μόνο εμείς και το μποτιλιάρισμα στον δρόμο κάτω στα πόδια μας.

Τα οχήματα της πυροσβεστικής.

Οι καπνοί από τα φρεάτια.

Τις νύχτες όμως ήταν αλλιώς.

Τις νύχτες άναβαν και τα φώτα της απέναντι πολυκατοικίας και οι ιστορίες μας έπαιρναν μορφή.

Σενάρια ολόκληρα.

Το διαμέρισμα της "χορευτριας". Που κάθε που έδυε ο ήλιος, η σκιά της στον τοίχο αγκάλιαζε σιωπηλές μουσικές.

Το διαμέρισμα του "εργένη". Που κάθε που έδυε ο ήλιος το φως της τηλεόρασης, τρεμόπαιζε στους τοίχους, μέχρι που χτυπούσε το τηλέφωνο και έβγαινε με μια πετσέτα τυλιγμένη γύρω από την μέση και κατέβαζε τα στόρια.

Το διαμέρισμα "του καλλιτέχνη", έτσι το είπαμε γιατι νομίζαμε ότι αυτό που φαινόταν από εμάς ήταν καμβάς ζωγραφικής, που τελικά μετά από καιρό αποδείχτηκε τηλεόραση και το μετονομάσαμε " το διαμέρισμα με την γάτα".

Παρατηρήσαμε ένα πεντάχρονο να βλέπει παιδικά παίζοντας με την γάτα του.

Και το αγαπημένο μας.

Το διαμέρισμα με την οικογένεια.

Με τον παππου- γιαγιά, για καιρό δεν μπορούσαμε να προσδιορίσουμε,

που κάθε μέρα μαγείρευε.

Και ύστερα μάζευε όλη την οικογένεια στο τραπέζι. 

Και πρόσεχε για την παραμικρή λεπτομέρεια.

Ποτέ δεν καθόταν στο τραπέζι να ευχαριστηθεί μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια το δείπνο. Πάντα ήταν όρθια (μετά από μήνες αποφάσισα να πω ότι ήταν γιαγιά).

Πάντα χαμογελούσε.

Πάντα σερβίριζε με αγάπη  και ύστερα επέστρεφε πίσω στην κουζίνα της.

Έκτος όροφος.

Εκεί θυμάμαι ανέβηκα μόνη μου μετά το πάρτυ γενεθλίων μου. Αυτό των 30.

Άφησα τα πόδια να κρέμονται στο κενό,

έκλεισα τα μάτια και πήρα μια βαθιά εισπνοή.

Πάγωσα και γέμισα το μέσα μου ζωή!

Άναψα τσιγάρο και γύρισα το βλέμμα τριγύρω.

Στα πανύψηλα κτίρια,

στα φώτα των δρόμων,

στα αστέρια που μπορούσα να δω από αυτό το μικρό κομμάτι ουρανού.

Και χαμογέλασα.

Γιατί ένιωθα πιο δυνατή από ποτέ!

Πόσο μου έλειψε ο αέρας αυτής της πόλης!

Οι μυρωδιές της, οι ήχοι της.

Αυτό που γινόμουν όταν περπατούσα στις γειτονιές της.

Αυτό που έγινα ζώντας έστω για λίγο σε έναν κόσμο διαφορετικό.

Δεν με ένοιαζε το αύριο, μα ένιωθα ασφάλεια.

Δεν φοβόμουν τίποτα!

Είχα αντιμετωπίσει τους φόβους μου κατάματα και δεν με ένοιαζε να στριμωχτώ εκεί, με τα πόδια να κρέμονται στο κενό, για ένα τσιγάρο στα κλεφτά.

Εκεί. 

Από όπου είδα Δύσεις και Ανατολές.

Εκεί.

Που γέμιζα το μέσα μου κάθε φορά με κάτι νέο, κάτι όμορφο.

Πόσο μου έλειψε στ' αλήθεια ο αέρας αυτής της πόλης!

Άλλαξα.

Αλλάζουνε οι άνθρωποι.

Έμαθα.

Αυτό φταίει.

Προχώρησα.

Άλλες φορές στα τυφλά και άλλες έτρεξα με φόρα.

Ήταν οι στιγμές που υπερισχούσε ο παιδικός ενθουσιασμός, μα ευτυχώς στάθηκα τυχερή και οι σπασμωδικές αυτές μου κινήσεις, βγήκαν σε καλό.

Γιατί από αυτές έμαθα.

Έτσι άλλαξα.

Αλλάζουνε οι άνθρωποι.

Ωριμάζουν.

Μεστώνει μέσα τους το πως αντιλαμβάνονται τον κόσμο και την πραγματικότητα.

Μεγάλωσα.

Μέσα από εκείνον τον όροφο, μεγάλωσα.

Τίποτα δεν μπορεί να είναι ίδιο για εμένα.

Διαμορφώνω πλέον την ζωή μου όπως θέλω εγώ.

Βάζω και βγάζω ανθρώπους από αυτήν.

Κάνω ανακαίνιση.

Ο όροφος θα παραμείνει για λίγο ακόμα κλειστός.

Ώσπου να αποφασίσω με τι χρώματα θα βάψω το 612.

Το δικό μου δωμάτιο.

Αυτό το ανατριχιαστικό, που η πόρτα ανοιγοκλείνει μόνη της.

Θα δαμάσω και αυτό το φάντασμα.

Θα προσπαθησω να το καταλαβω και υστερα θα το ελευθερωσω.

Και ύστερα θα βγω παλι στην σκαλα κινδυνου να κανω τσιγαρο.

Να χαζεψω την γιαγια απεναντι που μαγειρευει, σα να μη συνεβη τιποτα.

Μα μεσα μου θα ξερω.

Μεσα μου θα ξερω πως στον εκτο οροφο, εχω αφήσει ενα κομματι απο τον παλιο μου εαυτο.

Τωρα ειμαι εδω.

Εκει πηγαινω με την σκεψη πια.

Εκτος οροφος.

Ανοιξε ξανα.

Πέρασαν σχεδόν δυο χρόνια. Σβήσε το φως αγάπη μου. Δεν κάνει να θυμάμαι.

Έλα αγάπη μου, σβήσε το φως και ξάπλωσε.

Έλα να αποκοιμηθούμε αγκαλιά μιλώντας για το μέλλον.

Άσε με να ξαπλώσω στο στέρνο σου και να συγχρονίσω για ακόμη μια φορά την ανάσα μου με την δικιά σου.

Τους χτύπους της καρδιάς σου με αυτούς της δικής μου καρδιάς.

Μην μου θυμώνεις που σε αγαπάω τόσο.

Απλά να, δεν έχω μάθει να αγαπώ λίγο.

Έλα αγάπη μου, σφίξε με στην αγκαλιά σου.

Άσε με να έρθω απόψε στα ονειρα σου.

Γιατί μου λείπεις ακόμη και όταν κοιμάμαι και θέλω να σε δω.

Ναι αγάπη μου, πιάστηκες να με έχεις έτσι αγκαλιά.

Γύρισε από την άλλη και θα σε χωρέσω εγώ στην αγκαλιά μου.

Μ'αρέσει έτσι που ψάχνεις το μικρό μου χέρι μέσα στα σκεπάσματα για να σε αγκαλιάσω.

Και νιώθω την καρδούλα μου να αντηχεί πάνω στην πλάτη σου.

Ναι αγάπη μου, ξέρω, είσαι κουρασμένος για να κάνουμε έρωτα απόψε.

Μου φτάνει που κοιμόμαστε έτσι αγκαλιασμένοι.

Μου φτάνει που αύριο το πρωί θα ξυπνήσω και θα σε φιλήσω πίσω από το αυτί για καλημέρα.

Και ύστερα θα σηκωθώ να μας φτιάξω καφέ.

Ναι αγάπη μου ξέρω έχεις δουλειές να κάνεις σήμερα και ίσως δεν βρεθούμε όλη μέρα.

Δεν με πειράζει, μου φτάνει που θα με σκέφτεσαι.

Ναι αγάπη μου και εγώ θα σε σκέφτομαι οτι και αν κάνω.

Θα σε πάρω τηλέφωνο σε λίγο αγάπη μου. Θέλω να ακούσω την φωνούλα σου, δεν μου αρκούν τα μηνύματα που στέλνουμε.

Δεν ήθελα να σε ενοχλήσω αγάπη μου, απλά ήθελα να σε ακούσω, ξέρω ότι έχεις δουλειά.

Πάρε με όταν φτάσεις σπίτι να ξέρω ότι έφτασες καλά και να σου πω καληνύχτα.

Και εγώ θα ήθελα να ήμουν εκεί τώρα και να κοιμόμασταν αγκαλιά όπως χθες.

Σου άφησα το μπλουζάκι μου στο μαξιλάρι μου, θα είναι σα να είμαι εκεί.

Καλημέρα αγάπη μου. Ελπίζω να βρεθούμε σήμερα αν δεν είσαι κουρασμένος.

Όχι δεν σου θυμώνω. Ξέρω έχεις και σήμερα δουλειές. Θα δώσουμε ραντεβού στα όνειρα μας.

 

Καλημέρα αγάπη μου. Να ξέρεις ότι μου λείπεις.

Καληνύχτα αγάπη μου. Αύριο θέλω να σε δω.

Καλημέρα. Ελπίζω να είσαι καλύτερα.

Πες μου πότε θα είσαι σπίτι, θέλω να σε δω.

Δεν πειράζει που και σήμερα δεν μπορείς.

Θα σε δω στα όνειρα μου.

Μην μου δικαιολογείσαι αγάπη μου. Σε πιστεύω ότι μου λες την αλήθεια.

Ναι, όταν σχολάσεις να έρθεις να με πάρεις να τα πούμε από κοντά.

Σε πιστεύω αγάπη μου. Μόνο σφίξε με λίγο πιο πολύ απόψε στην αγκαλιά σου γιατί κρυώνω.

Κρυώνω αγάπη μου.

Κρυώνω πολύ.

Και εσύ δεν είσαι εδώ ούτε σήμερα.

Ναι θα τα πούμε μετά αγάπη μου.

Σβήσε το φως αγάπη μου.

Αποψε θέλω να ακούω μόνο την καρδούλα σου.

Και αγκαλιασε με. Κρυώνω πολύ πάλι.

Ψαξε το χερι μου μες στα σεντονια να σε αγκαλιασω οπως τοτε.

Μην μου γυρνας την πλατη χωρις να θες να σε αγκαλιασω, δεν το αντεχω.

Καλημερα.

Καληνυχτα.

Θα σου δωσω οσο χρόνο θελεις να σκεφτείς.

 

Τι θες να είμαστε; Εμείς οι δυο δεν θα μπορέσουμε ποτέ να είμαστε φίλοι.

Θα σε περιμένω. Να μου πεις έστω μιαν αλήθεια.

Μην μου το κάνεις αυτό, μην μου λες να αφήσουμε τον χρόνο να δείξει. Πες μου απλά ξεκάθαρα τι θέλεις.

Εντάξει, θα σε αφήσω να σκεφτείς. Να τα βρεις με τον εαυτό σου.

Εγώ θα είμαι εδώ.

Πόσο ψεύτης αποδείχτηκες αγάπη μου.

Έλα εαυτέ. Κλείσε το φως και αγκάλιασε με.

Απόψε κρυώνω. Κρυώνω πολύ.

Μείνε ακόμα λίγο.

Χάνομαι στην "κανονικότητα" της ρουτίνας μου για ακόμη μια φορά.

Βρίσκομαι στο μάτι ενός κυκλώνα που με τραβάει προς τον πάτο.

Και όσο με τραβάει τόσο νιώθω να ρουφάει μαζί και στοιχεία της προσωπικότητας μου.

Αυθορμητισμός. Ρομαντισμός. Ανεμελιά. Αισιοδοξία.

Σαν άδειο σώμα περιφέρομαι.

Μιλάω ψιθυριστά να μην ενοχλήσω.

Χαμογελάω διακριτικά να μην εκτεθώ.

Κουνάω το κεφάλι καταφατικά για να μην αντιδράσω.

Μονάχα τις στιγμές που είμαι μόνη μου λίγο νιώθω να απελευθερώνω από μέσα μου κάτι ανθρώπινο.

Λίγο ευαισθησία. Λίγο κατανόηση. Λίγο από τον παλιό μου εαυτό.

Όλα από λίγο.

Όλα για λίγο.

Για όσο θα κάτσω στην γνωστή πλέον θέση με φώτα χαμηλά, θα βάλω να πιω το ποτό μου με δυο παγάκια, θα ανάψω τα αμέτρητα τσιγάρα και θα ταξιδέψω για λίγο με μουσικές που μου θυμίζουν κάτι από το χθες. Κάτι από εμένα.

Και αυτό για λίγο.

Ύστερα θα πλυθώ, θα φορέσω την φόρμα μου για πυτζάμα, θα περπατήσω στο σκοτάδι και ψηλαφιστά θα βρω το κρεβάτι μου.

Θα κάνω την προσευχή μου.

Αυτή που τόσα χρόνια κάνω.

Θα ζητήσω πάλι από τον κυριούλη εκεί πάνω να έχει τους ανθρώπους που αγαπάω καλά.

Ύστερα θα σταυρώσω το μαξιλάρι μου για να έχουμε καλό ξημέρωμα,

θα ξαπλώσω και θα αποκοιμηθώ.

Ίσως απόψε δω κάποιο ωραίο όνειρο.

Διαφορετικό.

Ίσως βρεθώ πάλι στην ίδια στάση λεωφορείου, όπως τώρα τελευταία βλέπω.

Ίσως να ερωτευτώ για λίγο.

Όσο κρατάει ένα όνειρο.

Για λίγο και αυτό.

Τώρα τελευταία δεν είμαι εγώ.

Πουθενά.

Είναι η παρουσία μου αλλά όχι εγώ σαν ολότητα.

Δίνω αγκαλιές, αλλά δεν νιώθω.

Ακούω, αλλά δεν ακούγομαι.

Μιλάω, αλλά δεν μιλιέμαι.

Χάνομαι, αλλά δεν ταξιδεύω.

Δεν κάνω τίποτα που να θυμίζει αυτό που ήμουν.

Αυτό που θέλω να είμαι.

Υπάρχω απλά για να ζω.

Για λίγο θα μου πεις...

Αλλά αυτό το λίγο για εμένα είναι πολύ.

Έτσι περνούσα τα τελευταία χρόνια της ζωής μου.

Για άλλο λόγο βέβαια!

Τότε είχα έναν φόβο που με έπνιγε κάθε που προσπαθούσα να κάνω το λίγο πολύ.

Τώρα δεν δικαιολογούμαι!

Τώρα δεν υπάρχει λόγος να συμβιβάζομαι.

Τώρα που έμαθα πόσο πολύτιμη είναι η κάθε μέρα θα έπρεπε να είμαι ευτυχισμένη με τα λίγα!

Θα έπρεπε να χαμογελάω με το παραμικρό, γιατί πια ξέρω πόσο πολύτιμα είναι αυτά τα λεπτά που ζω.

Αλλά ξέρω.

Ότι αυτά που ζω τώρα είναι για λίγο.

Και ξέρω ότι σε δύο τρία χρόνια κοιτάζοντας πίσω, δεν θα θυμάμαι καν τι έκανα τώρα.

Αυτές τις μέρες. Αυτό τον καιρό.

Γιατί για εμένα θα είναι και είναι ανούσια.

Είναι όμως για λίγο.

Και γι' αυτό ίσως να συμβιβάζομαι.

Γιατί είναι για λίγο.

Αλλά σε αυτό το λίγο νιώθω ότι σε χάνω εαυτέ.

Φοβάμαι ότι θα μάθω έτσι από μακριά να σε αγαπώ και δεν το θέλω.

Μείνε λίγο ακόμη μαζί μου και ας ξημερώνει πάλι.

Θα είναι για λίγο, στο υπόσχομαι.

Μέχρι να κάνω ακόμη ένα τσιγάρο.

Παίζοντας με τις λέξεις.

Ψηλαφίζω μία μία τις γραμμές της παλάμης μου. Στην μία λέει αναπαριστάται το παρόν και στην άλλη διαγράφεται το μέλλον. Δεν θυμάμαι τώρα να σου πω ακριβώς ποιο χέρι λέει τι. 

Είδες τι ρήμα χρησιμοποίησα για το μέλλον; Διαγράφεται...

Σχηματίζεται, διακρίνεται, αποτυπώνεται. Για κάτι που κάνει την εμφάνισή του.

Ψάχνοντας τους ορισμούς αυτής της λέξης, βρήκα αυτά.

Άρα όταν διαγράφω κάτι δεν το σβήνω, απλά το σχηματίζω.

Ξανά; Ποιος ξέρει...

Αυτά σκέφτομαι απόψε με το φτωχό μου το μυαλό.

Τι είναι το μέλλον;

Είναι τα αστέρια που θαυμάζω στον ουρανό; Που τα περισσότερα έχουν πεθάνει χρόνια τώρα.

Είναι το αύριο που με τις επιλογές μου προσπαθώ να το "φτιάξω" να μοιάζει καλύτερο από το παρόν;

Και αν ας πούμε απόψε μου την δώσει να κάνω κάτι αυθόρμητο, αν λειτουργήσω με την καρδιά αφού το μυαλό έχω καταφέρει να το μουδιάσω για ακόμη μια φορά με αλκοόλ. Αν λοιπόν απόψε στείλω ένα μήνυμα ή κάνω μια κλήση στο παρελθόν, τι λες θα γίνει;

Λες ξαφνικά να αλλάξουν οι γραμμές στην παλάμη του μέλλοντος;

Άλλες να σβηστούν και να εμφανιστούν νέες;

Παρατηρώ τα χέρια μου και από την άλλη μεριά.

Μου μοιάζουν ζαρωμένα. Γερασμένα.

Ξύνω με τον αντίχειρα τις δυο καντήλες που έχουν εμφανιστεί στην βάση του μέσου και του παράμεσου, του δεξιού μου χεριού.

Ίσως αν καταφέρω να τις ξεφλουδίσω να εμφανιστούν πιο καθαρά οι γραμμές που είναι χαραγμένες από κάτω. Του παρόντος, του μέλλοντος, δεν ξέρω.

Σου είπα δεν θυμάμαι.

Τώρα τελευταία γενικά δεν θυμάμαι.

Ή ίσως επιλέγω να μην θυμάμαι.

Θυμάμαι γεγονότα, αλλά δεν θυμάμαι συναισθήματα.

Θυμάμαι τις αντιδράσεις του εαυτού μου αλλά δεν νιώθω τίποτα. Σα να μου διηγείται κάποιος απλά μια ιστορία ή σα να παρακολουθώ ακόμη μια ταινία.

Σα να μην τα ένιωσα ποτέ.

Σα να έσβησα κάθε μνήμη που με πονούσε.

Σα να άδειασα.

Σα να ξέχασα πως η καρδιά μπορεί να χτυπάει διαφορετικά ώρες ώρες.

Σα να μην θυμάμαι πως είμαι όταν αγαπάω.

Κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι πως κρατάω την καρδιά μου στην χούφτα μου.

Ξύνω με τον αντίχειρα δυο καλά κρυμμένες ουλές.

Ίσως αν τις κάνω να ξαναματώσουν να δω τι κρύβεται από κάτω.

Ίσως να θυμηθώ.

Ίσως να αγαπήσω και να πονέσω ξανά.

Ίσως η καρδιά ξεκινήσει να χτυπά ξανά ακανόνιστα, όπως τότε.

 

Ίσως απλά να αδειάσω για ακόμα μια φορά.

Ποιος ξέρει.

Λίγο πριν την πληγώσω την φιλάω τρυφερά και την τοποθετώ προσεκτικά πίσω στην θέση της.

Ανοίγω τα μάτια και στρίβω τσιγάρο.

Λέγεται αδυναμία ή δύναμη αυτό που μόλις έκανα;

Είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης αυτό; Να αυτοτιμωρούμαστε για το παρελθόν μας;

Όταν ζούσα αυτόν τον πόνο νόμιζα ότι δεν θα μπορούσα να ξαναπάρω ανάσα, να ξαναβγω να δω τον κόσμο. Νόμιζα πέθαινα.

Και τώρα απλά σε μια βραδιά έβγαλα να ξύσω τις πληγές στην καρδιά μου γιατί δεν μ'άρεσε που χτυπούσε έτσι ρυθμικά...

Μάλλον οι ακόμα ρομαντικοί το κάνουν αυτό.

Οι παρολίγον ποιητές.

Οι χαμένοι ταξιδιώτες.

Ψάχνοντας λίγη έμπνευση αυτοπληγωνόμαστε.

Πες μου αλήθεια, βλέπεις κάτι από εσένα σε όλο αυτό; Ή μόνο εγώ τα κάνω;

Βάζω το τσιγάρο στα χείλη μου και το ανάβω.

Η πρώτη ρουφηξιά έχει έντονα μια όξινη γεύση.

Σκουπίζομαι με τα ακροδάχτυλα μου και τα φέρνω κοντά στο πρόσωπο μου να διακρίνω τι είναι.

Κόκκινο.

Κατάφερα και την πλήγωσα την καρδούλα μου τελικά.

Ασυναίσθητα ανοίγω διάπλατα τις παλάμες μου.

Καμιά γραμμή δεν άλλαξε.

Όλες μοιάζουν να είναι ίδιες και στην θέση τους.

Τίποτα δεν άλλαξε τελικά.

Ίσως μόνο ο ρυθμός της καρδιάς. Και για αυτό δεν είμαι σίγουρη.

Θα δείξει αύριο.

Η κατάρα της φυγής.

Τι να' ναι αυτό που χαλάει την ηρεμία μου; Ποιο θεριό ανήμερο ξυπνά και μπαίνει ως άλλος ταύρος εν υαλοπωλείω και καταστρέφει ότι υπάρχει στο πέρασμα του; Ποια ευχή μπορεί να με κάνει να δώσω ελπίδα στην κάποτε αστείρευτη αισιοδοξία μου; 

Ξέρω... Ξέρω πως λέγεται αυτό το θεριό. Το έχω συναντήσει, νόμιζα το είχα εξημερώσει, νόμιζα είχα καταφέρει να το αποκοιμήσω. Μα είναι αυτή η εποχή που φτάνει στο τέλος της και ξέχασα. Ότι αυτές τις μέρες το θεριό αυτό ξυπνά και λιμοκτονεί για νέα μέρη, νέες εικόνες, νέο καθαρό αέρα. Διψά για καινούριες εμπειρίες, καινούριες αναμνήσεις, καινούρια ρίσκα.

Πίστευα μεγάλωσα και σοβαρεύτηκα. Πίστευα είχα καταφέρει να είμαι αυτόνομη, να βασίζομαι μόνο στις δυνάμεις μου και στον εαυτό μου. Να δημιουργώ αναμνήσεις, να πλάθω τον εαυτό μου ελπίζοντας ότι το "εδώ" αυτή την φορά θα μου είναι αρκετό. Ελπίζοντας ότι στο εδώ θα ζήσω και θα δημιουργήσω για πάντα. Μόνιμα. 

Πόσο σιχαίνομαι αλήθεια αυτές τις δυό λέξεις. Πάντα και μόνιμα. Ποιος να ανακάλυψε αυτές τις λέξεις και για ποιο λόγο;

Προχθές ένας άνθρωπος μου με ρώτησε κάτι απλό που απλά ταρακούνησε τα θεμέλια της οντότητας μου:

"Εσύ, τι θα κάνεις στην ζωή σου;"

Σαν μια εκκωφαντική ηχώ που τρυπούσε με την ίδια ένταση κάθε φορά τα τύμπανα μου, εγκλωβισμένη σαν πεταλούδα ζαλισμένη από τα χτυπήματα στο φως, έπεφτε ξανά και ξανά με φόρα στα τοιχώματα του μυαλού μου...

Λοιπόν εαυτέ;

Εμείς τι θα κάνουμε στην ζωή μας;

Με ποιο τρόπο θα αφήσουμε το αποτύπωμα μας στην ιστορία του σύμπαντος;

Πότε θα πάρουμε την ζωή μας στα σοβαρά;

Πότε θα πάψουμε να σκεφτόμαστε και να πράττουμε σαν παιδιά;

"Ποτέ", σα να σε ακούω να μου απαντάς.

Σα να σε βλέπω να γελάς ειρωνικά κάθε που κάνω τέτοιες σκέψεις. Κάθε που συντάσσω προτάσεις που περιέχουν τις λέξεις "πάντα" και "μόνιμα".

Ποτέ. Άλλη μια λέξη να γρατζουνάει τα μέσα μου...

Αυτές τις μέρες δεν θέλω να μιλάω σε κανέναν, δεν θέλω να βλέπω κανέναν, δεν θέλω να ακούω κανέναν. Είναι από εκείνες τις μέρες που κατεβάζω ρολά, κατεβάζω γενικό και απλά θέλω να μείνω μόνη μου να σκεφτώ. Ή να μην σκεφτώ, δεν ξέρω, αλήθεια.

Θέλω απλά να μένω σιωπηλή να αφουγκράζομαι το ψιθύρισμα των αστεριών, να βάζω τα αγαπημένα μου τραγούδια να παίζουν διαπασών, να πιω τέσσερα, πέντε, έξι ποτά. Να μουδιάσω το μέσα μου, έστω για λίγο...

Συγχώρεσέ με.

Που αυτές τις μέρες σε αφήνω να βλέπεις τις αδυναμίες μου.

Συγχώρεσέ με.

Που αυτές τις μέρες δεν σου δίνω όλο μου το είναι για να κάνω τον κόσμο σου ομορφότερο.

Συγχώρεσέ με.

Που δεν είμαι δίπλα σου τώρα που με χρειάζεσαι.

Συγχώρεσέ με. Που όσο και αν κάθε φορά αιμορραγώ από τις πληγές που μου ανοίγει αυτό το θεριό μέσα μου με τα γαμψά του νύχια, εγώ το αγαπάω κρυφά και το λατρεύω. Γιατί αν δεν ήταν εκείνο το θεριό,

δεν θα ήμασταν αυτό που είμαστε εαυτέ.

Και "τι είμαστε;"  σε ακούω να ρωτάς.

"Μια λεπτομέρεια του σύμπαντος" σου απαντώ.

"Και το θεριό; Πότε θα πάψει το θεριό να καθορίζει το μέλλον μας;"

"Όσο το φροντίζουμε δεν θα μας ενοχλεί. Λίγη τροφή και λίγο νερό θέλει μόνο."

"Ως πότε;"

"Ως τότε που η φυγή δεν θα είναι η πρώτη μας επιλογή, το μαζί, το πάντα και το μόνιμα δεν θα μας τρομάζουν σαν έννοιες και όταν πια οι ουλές από τις πληγές δεν θα υπάρχουν πια στο σώμα μας."

"Θέλεις να μείνω μαζί σου απόψε; Σε πειράζει;"

"Θέλω. Σε πειράζει να μην μιλήσουμε καθόλου;"

"Θα μείνω."

Ιστορίες αστεριών.

Αυτές τις μέρες πιάνω τον εαυτό μου να μιλά στα αστέρια. Απλά κάθομαι, σηκώνω το βλέμμα ψηλά στον ουρανό και τους μιλάω. Δεν ψάχνω πια για πεφταστέρια. Δεν θέλω να χαραμιστεί κανένα αστέρι για μια ευχή που ποτέ δεν προλαβαίνω να κάνω. Μου αρέσει απλά να τα παρατηρώ. Να αφουγκράζομαι τον ήχο που βγάζει αυτό το τρεμάμενο τους φως. Να τους μιλώ και αυτά να μου απαντούν ψιθυριστά με τον τρόπο τους. Γιατί μιλάνε τα αστέρια. Αλλά το κυριότερο ακούνε. Πάντα με ακούνε. Πάντα θυμούνται ότι τους έχω εμπιστευτεί. Τους φόβους μου, τις επιθυμίες μου, την χαρά και την λύπη μου.  

Και εκείνα στέκουν εκεί πάντα, σχεδόν στις ίδιες θέσεις περιμένοντάς με. Και τα τελευταία βράδυα τα λέμε τόσο συχνά. 

Ίσως θέλω να επανορθώσω για τον χρόνο που έχασα μακριά τους. 

Ίσως απλά να χρειάζομαι λίγο ποιοτικό χρόνο με τον εαυτό μου. Ίσως απλά να χρειάζομαι να δημιουργήσω μερικές στιγμές γαλήνης, μακριά από ανθρώπους και προβλήματα. 

Στιγμές που ηρεμεί και γεμίζει το μέσα μου από την ομορφιά του σύμπαντος.

Φοβάμαι ακόμα, ναι.

Και ανησυχώ επίσης.

Σε αυτό το ατέρμονο ταξίδι αναζήτησης της ευτυχίας και της επιτυχίας, έρχονται στιγμές που πιάνω τον εαυτό μου να κουράζεται και να λιγοψυχεί.

Και ακριβώς τότε μπαίνει στην ζωή μου ξανά ο έναστρος ουρανός, για να μου θυμίσει πόσο μικρή είμαι μέσα σε αυτό το σύμπαν, αλλά και πόσο σημαντική αφού αποτελώ ένα κομματάκι μέσα σε αυτή την απεραντοσύνη. 

Ο καθένας μας είναι σημαντικός, αφού ο καθένας ξεχωριστά συμπληρώνει με την ψυχοσωματική του οντότητα αυτό το παζλ που λέγεται ζωή. Αν κάποιος λείψει δεν θα υπάρχει αυτή η συνοχή. Η ιστορία θα αλλάξει ρου και ο παράδεισος δεν θα είναι ίδιος.

Με συνοχή και συνενοχή λοιπόν, συνεχίζουμε. Και αν δεν καταφέραμε να αλλάξουμε το ρου της ιστορίας, ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να την γράψουμε πιο συναρπαστική!

Για τα τσιγάρα που απόψε ανάβω το ένα μετά το άλλο.

Για τα τραγούδια που απόψε παίζει το ραδιόφωνο και οι μελαγχολικές νότες τρυπάνε το μυαλό μου σαν σουβλιές.

Για τις σκέψεις που προσπαθώ να δαμάσω τον ανεξέλεγκτο καλπασμό τους διαβάζοντας τάχα ένα βιβλίο. Μα εκείνες συνεχίζουν να τρέχουν ακόμα και πάνω στις σελίδες, ποδοπατώντας την ηρεμία που νόμιζα ότι μετά από καιρό είχα καταφέρει ξανά να αποκτήσω.

Για τις λέξεις που βγήκαν άθελα μου απ'το στόμα μου, επιτρέποντας σε εκείνη την ενοχλητική ημικρανία να πιέζει ακόμη περισσότερο το δεξί μου μάτι.

Για την καθημερινοτητα μου που νόμιζα είχα καταφέρει να ισορροπήσω.

Για τα ρίσκα που κάποτε έπαιρνα δίχως δεύτερη σκέψη. Μα τώρα νιώθω τα πόδια μου να με βαραίνουν.

Για τα όνειρα που πίστευα ότι μπορώ να πραγματοποιήσω αρκεί να το θελήσω αληθινά.

Για τα λάθη που έκανα σε στιγμές αδυναμίας.

Για τα πάθη που έζησα σε στιγμές αλαζονείας.

Για τα χρόνια που έχασα περιμένοντας το διαφορετικό αύριο.

Για τα τρομαγμένα χρόνια που ζούσα  αλυσοδεμένη αγκαλιά με τους χειρότερους φόβους μου.

Για τους φόβους μου που κάπου κάπου ξυπνάνε ξανά και με κάνουν να τρέχω.

Για τις τάσεις φυγής μου για το κάτι διαφορετικό από το εδώ.

Για το εδώ που ποτέ δεν μου είναι αρκετό.

Για τις μοναχικές μου διαδρομές.

Για την καρδιά μου που μόνο όταν δίνει νιώθει γεμάτη.

Για τα μάτια μου που αλλάζουν χρώμα κάποιες φορές, ανάλογα με το τι νιώθω.

Για το αστέρι μου που έχω κάτι μήνες να το βρω στον ουρανό. Ίσως γιατί τώρα τελευταία με κυνηγάει ο χρόνος και δεν αφιερώνω όσο χρόνο θα ήθελα στο να το ψάξω.

Για το αύριο που με αφήνει αδιάφορη γιατί μου μοιάζει μακρινό, μα τώρα τελευταία κάτι μέσα μου με γρατζουνάει σα να χάλασε το

φερμουάρ της ψυχής και το αύριο μοιάζει να με προσπερνά.

Για όσα κουράστηκα να κυνηγώ.

Για εκείνα που κυνήγησα με σπασμένα φρένα και τελικά έσπασα τα μούτρα μου σταματώντας σε ένα πελώριο τείχος.

Για τις αναμνήσεις που νοσταλγώ και ξαναζώ μέσα από στιγμές φυλακισμένες μέσα σε μια φωτογραφία.

Για το άδειασμα της ψυχής.

Για τις νύχτες που κοιμάμαι μα δεν βλέπω όνειρα.

Για τα καλοκαίρια που φεύγουν και ξανάρχονται.

Για τις λέξεις που έμειναν στο μυαλό μου άτακτα διασκορπισμένες και ποτέ δεν κατάφερα να κάνω ρίμες.

Για την έμπνευση που έχει από καιρό να μου αγγίξει τρυφερά την ψυχή.

Για την ψυχή μου που κάτι νύχτες σαν και αυτήν φυλλορροεί.

Για τις στιγμές που ζω νιώθοντας πως δεν τις ζω πραγματικά. Σα να μην είμαι εκεί.

Για εσένα εαυτέ που σου μιλάω σα να είσαι άλλος άνθρωπος.

Για εμένα που παλεύω να νιώσω ξανά εγώ.

Για το εγώ που πάντα στο εδώ θα νιώθει μισό.

Για το εδώ που αλλάζει συνεχώς μα ποτέ δεν είναι αρκετό. 

Για τα αρκετά που ποτέ δεν θα είναι πολλά.

Για τα πολλά, που αν δεν τα μοιραστώ νιώθω αδύναμη.

Για τις αδυναμίες μου που προκαλούν πόνο σε δικούς μου ανθρώπους.

Για τους ανθρώπους μου που είναί η μόνη μου κληρονομιά.

Για όλα αυτά λοιπόν;

Ναι, για όλα αυτά θα σου πω μια νύχτα. Απόψε όμως δεν μπορώ και δεν θέλω.

Είμαι πολύ κουρασμένη και οι λέξεις μου με προλαβαίνουν , δεν έχω την δύναμη να τρέξω να τις φτάσω.

Καληνύχτα.

The show must go on.

26/8/15 5:01

Έρχεται εκείνη η μέρα που είχες δει μόνο σε ταινίες. Ή είχες ακούσει ιστορίες γνωστών. Και ανακουφιζόσουν που δεν είχε συμβεί ποτέ σε εσένα. Ως τώρα τουλάχιστον...

Αυτή την στιγμή ζω σε αυτό το παράλληλο σύμπαν, που έχω γυρίσει σπίτι και ξαπλώνω να κοιμηθώ στο δωμάτιο που πριν 2 μέρες το παραβίασαν. Ακόμη είναι τα σπασμένα τζάμια στο πάτωμα. Ακόμη το αίμα από τα ματωμένα μου πόδια. Ακόμη πονούν οι αρθρώσεις μου από τις μπουνιές στην ντουλάπα ρωτώντας "γιατί" πνιγμένα σε λυγμούς.

Σε αυτό το παράλληλο σύμπαν θα προσπαθήσω απόψε να κοιμηθώ. Μόνη μου. Έκανα μπάνιο, έστρωσα καθαρά σεντόνια, έβαλα το ράδιο να παίζει. Απλά απόψε θα αφήσω όλα τα φώτα αναμμένα. Έτσι, για να βλέπω τον εαυτό μου και να νιώθω οτι είμαι εδώ. Πιο δυνατή από τον θυμό μου, πιο δυνατή από τους φόβους μου. Φοβάμαι ναι, δεν θα σου πω ψέμματα. Κοινή θνητή είμαι και εγώ. Και βέβαια φοβάμαι. Απλά κάποτε φοβόμουν για χρόνια κάτι τόσο πολύ, που πια όλα τα άλλα μου μοιάζουν ιστοριούλες για να έχουμε να λέμε.

Απόψε εαυτέ σε βάζω σε αυτή την δοκιμασία για να δεις ότι είσαι πιο δυνατός απ'όσο πιστεύεις. Έχεις το θάρρος και το θράσος να σταθείς ξανά στα πόδια σου. Να τραβήξεις μια κόκκινη γραμμή σε όλα. Και αφού άδειασες να ξαναγεμίσεις!

Κοιμήσου ήρεμος λοιπόν. Είμαι εγώ εδώ για εσένα. Κλείσε τα μάτια, αφουγκράσου τους παλμούς σου. Ηρέμησε την καρδιά. Έλεγξε το τρέμουλο. Και όλα θα πάνε καλά.

29/8/15 16:16

Μια Κυριακή, ποιος το περίμενε πως θα'ταν Κυριακη. 

Μπήκες

και πήρες το παιδί μου, μια Κυριακή.

Βγήκες και πήρες την ψυχή μου, μια Κυριακη..

Ξέρω εαυτέ πως σου έκλεψαν ένα κομμάτι της ζωής σου. 

Σου έκλεψαν κάτι από την δυναμη σου. Γιατί όταν κρατούσες εκείνη την φωτογραφική μηχανή ένιωθες σα να κρατούσες τον κόσμο στα χέρια σου. Με ένα κλικ φυλάκισες τόσα και τόσα τοπία και πρόσωπα από τα ταξίδια σου. Με ένα κλικ φυλούσες στην μνήμη σου τις ομορφιές της ζωής. Και όλα έμοιαζαν πάντα ομορφότερα όταν έκλεινες το αριστερό μάτι για να φωτογραφίσεις αυτό το κάτι που μόνο εσύ έβλεπες...

Μια Κυριακή κάτι μέσα σου έσπασε. Κάτι άδειασε.

Μα μην φοβάσαι. Είμαστε δυνατοί. Θα την βρούμε την άκρη.

Και μην ξεχάσεις, ο κόσμος έχει ακόμη κρυμμένες ομορφιές εκεί έξω.

Και να σου πω ένα μυστικο;

Κλείνε το αριστερό μάτι κάθε που βλέπεις κάτι μαγικό. Μπορείς να το φυλάξεις σε εκείνον τον φάκελο του μυαλού σου που γράφει "best of"!

Παίζουμε;

Ένα ταξίδι είναι η ζωή. Πάντα το έλεγα στον εαυτό μου. Ξεκινάς για έναν προορισμό, μα ποτέ δεν ξέρεις ποιο απρόοπτο μπορεί να συμβεί κατά την διάρκεια του ταξιδιού. Μπορεί να φτάσεις εκεί που έχεις προγραμματίσει μπορεί και όχι. 

Κάποτε έκανα σχέδια για το μέλλον. Όχι πια! Όχι γιατί δεν έχω όνειρα για εμένα. Όχι γιατί δεν ελπίζω για κάτι διαφορετικό και ίσως καλύτερο στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Απλά γιατί η ζωή καθημερινά μου αποκαλύπτει πόσο μικρή είναι. Αναλώσιμη. Αν την πάρεις για δεδομένη έχεις χάσει το παιχνίδι.

Τώρα έμαθα. Τώρα ξέρω. Πως η ουσία της ζωής κρύβεται στις μικρές καθημερινές στιγμές. Σε ένα φιλί, σε μια αγκαλιά, σε ένα χαμόγελο. Στις κοινές σιωπές που δεν νιώθεις την ανάγκη να πεις κάτι μόνο για να πεις. Στο βλέμμα που ξέρεις ότι μέσα του κρύβονται σύμπαντα ολόκληρα, που ζουν, ανατινάζονται, φωτίζοντας σαν πυροτεχνήματα τον ουρανό και πεθαίνουν σαν πεφταστέρια με διάρκεια, με φωτεινή μεγάλη ουρά, αφήνοντας στα χείλη μόνιμα σχηματισμένο ένα χαμόγελο.

Αυτή είναι η ζωή. Και αυτή η μαγεία της. Είναι θλιβερό όταν φεύγουν άνθρωποι. Όταν φεύγουν για εκείνο το ταξίδι που ξέρουμε ότι σε αυτή την πραγματικότητα δεν μπορούμε να τους έχουμε δίπλα μας σαν φυσική παρουσία, παρά μόνο με την σκέψη μας. Είναι λυπηρό όταν στην ιστορία του κάθε ανθρώπου το τέλος γράφεται με μελανά γράμματα. Με λουλούδια και κεράκια που τρεμοπαίζουν έξω από ένα μέρος, που κάποτε έσφυζε από ζωή. Προς τιμήν της ζωής που μόλις τέλειωσε. Της ψυχής που έφυγε τόσο αναπάντεχα..

Λυπάμαι.. Όταν άνθρωποι φεύγουν έτσι ξαφνικά. Και ύστερα σκέφτομαι τους δικούς τους που έμειναν πίσω με τα αναπάντητα γιατί, την οργή και την θλίψη. Και η ζωή πρέπει να συνεχιστεί. Και η ζωή συνεχίζεται σα να μη συνέβη τίποτα.

Άκου. Άκουσε με λίγο. 

Ποτέ μην διστάσεις να πεις το "σε αγαπάω" όταν το νιώσεις. Ποτέ μην διστάσεις να δώσεις μια αγκαλιά, ένα φιλί. Να χαρίσεις ένα χαμόγελο. Ποτέ μην διστάσεις να πιάσεις το χέρι του άλλου όταν το νιώσεις και να του πεις "είμαι εδώ. Τώρα.Πες μου που θέλεις να πάμε και θα πάμε. Αν θέλεις να φύγουμε, θα φύγουμε. Αν θέλεις να μείνουμε, θα μείνουμε όσο εσύ νιώθεις ότι αντέχεις".

Άκου. Δεν έχει χρόνο η ζωή. Ποτέ μην την μετράς με χρόνια από εδώ και πέρα, παρά μόνο με στιγμές. Και σε παρακαλώ φρόντισε αυτές οι στιγμές να αξίζουν. Μην χαραμίζεις τον χρόνο και τις μέρες σου σε ανούσια πράγματα. Κάνε ότι σε γεμίζει. Αγάπα δυνατά! Δεν χωράνε εγωισμοί στην αγάπη. Τα έχουμε ξαναπει αυτά! Πέσε με τα μούτρα και άσε τους άλλους να γελάνε μαζί σου. Νομίζεις ξέρουν εκείνοι περισσότερα από εσένα; Καταπιεσμένα ανθρωπάκια είναι και εκείνοι που ζουν με τον περιορισμό να αρέσουν σε όλους. 

Δεν είσαι όλοι όμως εσύ! Εσύ ξέρεις τώρα πια! Εσύ έμαθες! 

Εσύ τώρα πια ξέρεις πως η ζωή δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια παρτίδα πόκερ. Όλοι στην αρχή ποντάρουν πιστεύοντας πως κρατάνε το καλύτερο φύλλο, μέχρι που ανοίγει το flop. Άλλοι ποντάρουν κι άλλο μετά, άλλοι πάνε πάσο γιατί νιώθουν αδύναμοι και άλλοι απλά ακολουθούν το ποντάρισμα γιατί κυνηγάνε το φύλλο που θα τους κάνει να κερδίσουν το ποτ.

Μετά ακολουθεί το turn. Το φύλλο που αν η τράπουλα έχει κέφια μπορεί να κάνει τους αδύναμους να νιώσουν δυνατοί και εκείνους που πόνταραν εξαρχής να νιώθουν αμφιβολίες. Και το ποντάρισμα μπορεί να ανέβει. Οι μάρκες  αυξάνονται στην μέση του τραπεζιού και οι παλμοί ανεβαίνουν. Και μετά ανοίγει το river. Δεν έχει κάτι άλλο μετά από αυτό. Η τράπουλα έκανε το καθήκον της. Μετά είναι στο χέρι του κάθε παίκτη το πως θα προσπαθήσει να κερδίσει το ποτ, την σωρό από μάρκες που έχει συγκεντρωθεί στην μέση του τραπεζιού. Κάποιος έχει απλά ένα δυνατό φύλλο. Κάποιος κρατά ένα καλύτερο. Κάποιος θα πάει πάσο και κάποιος άλλος μπορεί να είναι τόσο τολμηρός που κρατώντας το πιο αδύναμο φύλλο εξαρχής, θα τα παίξει όλα για όλα και με μπλόφα ίσως και να κερδίσει την παρτίδα.

Συνήθως στο πόκερ ποντάρω υπολογίζοντας τις πιθανότητες. Μετράω τα φύλλα και τις μάρκες μου. Ξέρω που με παίρνει και που όχι. Προσπαθώ να "διαβάσω" τους αντιπάλους μου. Τζογάρω που και που, ναι. Δεν συγκρίνεται το καρδιοχτύπι του "τα ποντάρω όλα"! Αλλά σαν την μπλόφα δεν έχει! Ειδικά όταν από μια μπλόφα βγαίνεις ο νικητής της παρτίδας!

Μπλόφα θέλει και η ζωή φίλε μου τελικά! Με πιθανότητες και προγραμματισμούς ,ίσως ναι, βγεις κερδισμένος κάποια στιγμή. Αλλά δεν θα έχεις νιώσει ποτέ την χαρά του "όλα ή τίποτα"! Το καρδιοχτύπι του να τα χάσεις ή να τα κερδίσεις όλα, δεν συγκρίνεται με τίποτα!  

Από εδώ και πέρα ζωή θα σε παίζω με ανοιχτά χαρτιά αν θες. Και πάλι θα σε κοιτάζω μέσα στα μάτια για να μελετήσω πως παίζεις. Ξέρω πόσες μάρκες έχω μπροστά μου. Ξέρω πως και αν χάσω θα έχω κερδίσει, γιατί τόλμησα να σε αντιμετωπίσω με βλέμμα σταθερό και αγέρωχο. Και αν κερδίσω, ακόμα καλύτερα! Και ξέρω. Εγώ θα σε κερδίσω με μπλόφα. Γιατί γουστάρω να σε δω μετά να χτυπάς τσαντισμένα το χέρι στο τραπέζι, γιατί δεν θα μπορείς να διανοηθείς το πως σε κέρδισα σε αυτή την παρτίδα.

Έλα να παίξουμε ζωή. Έχω αλλάξει. Θα σε κερδίσω, γιατί πια δεν με νοιάζει και να χάσω. Έχω ήδη χάσει πολλές "μάρκες".  Αλλά έχω κερδίσει εμπειρίες. Έχω νιώσει και αγκαλιές και φιλιά και βλέμματα και αγγίγματα και αληθινά "σε αγαπάω".

Τι λες; Παίζουμε;

Κρίση, με πιάνει κρίση

Σταματάς, προχωράς. Κάποιες στιγμές νοιώθεις μετέωρος, άλλες στάσιμος. Άλλες πάλι νιώθεις ότι άλλαξες σαν άνθρωπος. Άλλες ότι αλλάζουν όλοι οι γύρω σου μα εσύ παραμένεις ίδιος. Πόσες τέτοιες στιγμές; Και πόσες κρίσεις ακολουθούν αυτές τις στιγμές... Μεγαλώνεις και αρχίζεις να παίρνεις πιο ώριμες αποφάσεις. Βάζεις στόχους με πιο σταθερά μπετά. Θες να γράψεις ιστορία μέσα από την καριέρα σου, θέλεις να δημιουργήσεις οικογένεια για να μοιράσεις και να μοιραστείς από την αστείρευτη αγάπη σου, θέλεις να διδάξεις τους γύρω σου πόσο υγιές είναι να εκφράζουν τα όσα νιώθουν. Αγάπη, θυμό, θλίψη, συμπόνοια. Πόσο θεραπευτικό είναι να ανταλλάζεις αγκαλιές. Τρεις τέσσερις μέσα στην ημέρα. Πόσο αγχολυτικό να μοιράζεσαι την καθημερινότητα σου με ανθρώπους που όταν σε βλέπουν χαμογελούν και φωτίζουν τον κόσμο σου...

Δεν ξέρω τελικά αν αλλάζω ή αν έχω ήδη αλλάξει. Δεν ξέρω τι με πιάνει ώρες ώρες όταν με γρατζουνάει το θηρίο μέσα μου που ονομάζω φευγιό και θέλω να τα γαμήσω όλα, να ανέβω σε ένα μηχανάκι και να αρχίσω να τρέχω, απλά για να νιώσω τον αέρα να χτυπάει το προσωπο μου. Θέλω να τρέξω τόσο πολύ, να νιώσω αυτό τον αέρα να παγώνει τα σωθικά μου. Και εννοείται όταν αυτό το θηρίο μένει νηστικό για ένα εύλογο χρονικό διάστημα, το μόνο που με σώζει είναι ένα ταξίδι. Ένα μακρινό ταξίδι. Από αυτά που μόνο με μια ακόμη σφραγίδα στο διαβατήριο ησυχάζουν τα σπλάχνα μου...

Ώρες ώρες νομίζω δεν ανήκω πουθενά. Σε καμιά πατρίδα και εννοείται σε κανέναν άνθρωπο. Γεμίζω τις μέρες μου με ώρες ίδιες. Κάθε μέρα κάνω τα ίδια πράγματα. Ακολουθώ το ίδιο πρόγραμμα. Προσαρμόζω τον χρόνο μου για να είμαι σε όλα εκεί, σε όλα σωστή, σε όλα τυπική, σε όλα αδιάφορη. Παγώνω αλλά ο χρόνος προχωρά. Η κάθε μέρα είναι διαφορετική, δεν πρέπει να την ζούμε όπως και χθες. Αυτή η ρουτίνα με σκοτώνει. Αυτή η ηρεμία της καθημερινότητας με σιγοτρώει και στο τέλος φοβάμαι αυτό που θα απομείνει από εμένα θα είναι ένα άψυχο κουφάρι που απλά ζει. Απλά υπάρχει. Απλά μοιράζεται λίγες στιγμές και ύστερα ξαναβουλιάζει στα κρύα νερά της σιωπής. Μα τι λέω; Τα κουφάρια δεν βουλιάζουν! Επιπλέουν. Ίσως γιατί δεν τους έχει απομείνει τίποτα άλλο και η κατάρα τους είναι να πρέπει να τα χτυπά ο ήλιος που και που για να νομίζουν ότι ζουν...

Εσύ όμως ξέρεις να κολυμπάς. Σε ξέρω τόσα χρόνια, αντέχεις! Παθαίνεις τις κρίσεις σου ώρες ώρες, ναι, αλλά είσαι πιο δυνατός από αυτές! Εντάξει, δεν ξέρεις ακόμα που πας και τι θα κάνεις. Δεν ξέρεις ακόμα πως θα αφήσεις το αποτύπωμα σου σε αυτό τον κόσμο. Δεν ξέρεις τι θα κάνεις που θα αγαπάς και θα σε αγαπάει. Δεν ξέρεις με ποιον τρόπο θα δημιουργήσεις κάτι τόσο δυνατό, που θα καταφέρει να εξημερώσει το θηρίο μέσα σου... Δεν πειράζει όμως εαυτέ. Προς το παρόν φτάνει που έχεις δίπλα σου ανθρώπους που αγαπάς και σε αγαπάνε. Ξέρεις, από εκείνους που όταν τους προκαλείς γέλιο με μια σου μόνο λέξη, γεμίζει το μέσα σου και φωτίζεται το σύμπαν ολάκερο. Ίσως τελικά αυτή να είναι η ιστορία που πρέπει να γράψεις εσύ σε αυτό τον κόσμο: Αγάπησα και αγαπήθηκα. Αυτός να είναι ο λόγος της ύπαρξης σου τελικά. Να αποδείξεις ότι τον παράδεισο τον κουβαλάμε μέσα μας, γιατί αγαπάμε και μοιραζόμαστε, δίχως να περιμένουμε ανταλλάγματα. Γιατί αυτό μας γεμίζει και αυτό για εμάς είναι ευτυχία! 

Παρέα θα βρούμε την άκρη! Και ας μην έχουμε στόχους για τον χειμώνα που έρχεται, παρέα θα τα περάσουμε όλα! Ότι είναι να γίνει θα γίνει. Απλά χαλάρωσε και απόλαυσε την διαδρομή! Και όταν σου δωθεί η δυνατότητα, κάνε μια βόλτα με ένα δίτροχο. Έτσι για να ταίσεις λίγο το θηρίο που σε πληγώνει.

 Υ.Γ. Τα πινέλα τα ξεσκόνισα. Αύριο μεθαύριο θα έρθω να στα φέρω. Πρέπει να στα φέρω!! Ως τότε, σε αγαπάω, χαμογέλα!

Κάθε μπαλκόνι έχει άλλη θέα.

Μετά από τόσο καιρό επέστρεψα στο πατρικό μου, για να περάσω το βράδυ μου. Δεν είναι ότι μένω μακριά ούτε ότι έχουν περάσει μήνες που έχω να έρθω και στο λέω ότι έκανα κάτι μοναδικό. Απλά απόψε η βραδιά έχει κάτι το ιδιαίτερο. Απόψε έδωσα στον εαυτό μου τον χρόνο να καθήσουμε στο μπαλκόνι να χαζέψουμε τα αστέρια μετά από τόσο καιρό! 

Και έτυχε απόψε να καίγεται το βουνό απέναντι μου. Η θάλασσα καθρεφτίζει το κόκκινο απ'τις φλόγες, αυτό είναι το ιδιαίτερο. Κατα τ' άλλα τα ίδια φώτα τρεμοπαίζουν απεναντι μου, το ίδιο αεράκι μου ανακατεύει γλυκά τα μαλλιά, τους ίδιους αστερισμούς χαζεύω κοιτάζοντας ψηλά. Τώρα περιεργάζομαι τον αστερισμό της Κασσιόπης για να σου δώσω να καταλάβεις. Περιεργάζομαι την γυναίκα που κάθεται στον ανάποδο θρόνο. Ξέρεις τον αστερισμό αυτόν; Αν θέλεις θα στον δείξω ένα βράδυ.

Έφερα πολλά ρούχα άπλυτα να πλύνω. Πρέπει να προλάβω να τα απλώσω να στεγνώσουν πριν φύγω. Μάζεψα μερικά. Ξέρεις αυτό που λένε deja vu; Το έχεις νιώσει ποτέ; Δεν ξέρω αν αυτό που ένιωσα ήταν ανάμνηση. Την έχω ξαναζήσει αυτή την στιγμή. Μέρες και μέρες. Μήνες. Άπλωνα ρούχα στα σχοινιά στο μπαλκόνι ή τα μάζευα και κάθε που άκουγα αυτοκίνητο να περνάει γυρνούσα το βλέμμα για να δω αν είσαι εσύ. Μέσα στα σκοτάδια προσπαθούσα να αναγνωρίσω την παρουσία σου μόνο από τον ήχο της μηχανής σου ή το στρογγύλεμα των φαναριών σου. Άσχημο αυτό. Επώδυνο. Που να δεις που θυμάμαι ακόμα την πινακίδα σου... Μια σοφή μου φίλη κάποτε μου έλεγε " ποτέ μην θυμάσαι τον αριθμό πινακίδας ενός άνδρα. Πάει να πει ότι τον έχεις δει πολλές φορές να φεύγει". Και η αλήθεια είναι σε είδα πολλές φορές να φεύγεις. Από το παραθυράκι του μπάνιου, που σκαρφάλωνα εκείνες τις νύχτες που έφευγες από την αγκαλιά μου ξημερώματα, γιατί είχες πρωινό ξύπνημα. Από την ταράτσα, εκείνα τα βράδια που είχαν μπει ψύλλοι στα αυτιά μου ότι κάτι δεν πάει καλά. Από τον κήπο μου εκείνα τα πρωινά που έκανα ότι ποτίζω, αλλά εγώ κοιτούσα να δω τι ώρα θα κατηφορίσεις για να βγάλω συμπεράσματα...

Μου ήρθε ένα γνωστό άρωμα στην μνήμη καθώς μάζευα τα ρούχα απόψε. Μάλλον δεν ήταν μυρωδιά, αλλά ανάμνηση. Θυμήθηκα κάτι που είχα ξεχάσει. Και θέλεις να σου πω μιαν αλήθεια; Λίγο κάτι πόνεσε μέσα μου ξανά... Ήταν το ίδιο άρωμα που με συντρόφευε για μήνες πριν ένα χρόνο σχεδόν. Τότε που έψαχνα να βρω απαντήσεις στο ακόμη αναπάντητο "γιατί". Τότε που έπεφτα σε λήθαργο για να μην σκέφτομαι. Τότε που έμενα ξύπνια για να μην ονειρεύομαι. Τότε που προσπαθούσα να αποβάλλω από μέσα μου κάθε τι από εσένα. Τότε που το μίσος με είχε κυριεύσει και κάθε στιγμή που βρισκόμουν μαζί σου το μόνο που με ένοιαζε ήταν να σε κάνω να πονέσεις. Τότε που κάποια πρωινά "τυχαία" επιδίωκα να σας συναντήσω στον δρόμο, για να δω την αντιδραση σου. Τότε που μου έλεγες "Εγώ είμαι εδώ για εσένα. Όσο και αν δεν με πιστεύεις σε έχω μέσα στην καρδιά μου. Άσε τον χρόνο να δείξει".

Ανάβω τσιγάρο να αντικαταστήσω

αυτό το άρωμα από μέσα μου με την πίκρα της νικοτίνης. Μαλακίες φίλε μου! Αυτή είναι η πρώτη λέξη που μου έρχεται αυτή την στιγμή στο μυαλό. ΜΑ-ΛΑ-ΚΙ-ΕΣ!  Όσο άτοπο και αν σου ακούγεται λογοτεχνικά, αυτή η λέξη είναι η μόνη που αυτή την στιγμή μπορεί να περιγράψει επαρκώς αυτό το ανούσιο παραλήρημα αναμνήσεων. 

Ίσως φταίει που βρίσκομαι στο συγκεκριμένο μέρος μετά από καιρό. Ίσως φταίει που έστρωσα απόψε τα αγαπημένα μου σεντόνια, τα ίδια που έστρωνα όταν ήξερα ότι θα έρθεις. Ίσως φταίει η αποψινή φωτιά απέναντι μου που μου θυμίζει ότι οι όμορφοι έρωτες όμορφα καταστρέφονται. Ίσως φταίει το αλκοόλ, ίσως φταίει η κούραση. Ίσως δεν φταίει τίποτα απ' όλα αυτά αλλά μόνο εσύ και οι ΜΑΛΑΚΙΕΣ  σου. Ίσως απόψε να κοιμηθώ στον καναπέ τελικά, γιατί δεν γουστάρω άλλα deja vu και αναμνήσεις από εσένα. 

Ξέρω ότι η κατάρα σου θα είναι ότι κάθε  φορά θα πρέπει αναγκαστικά να περνάς έξω από το σπίτι μου για να πας οπουδήποτε. Ξέρω ότι "τα ήσυχα βράδια η Αθήνα θα ανάβει, σαν μεγάλο καράβι, που θα'σαι μέσα και εσύ". Αλλά εγώ θα είμαι πια πιο δυνατή από τις αδυναμίες μου, και δεν θα με νοιάζει πια αυτό το καράβι. Ξέρω ότι ο χρόνος έδειξε πια. Ξέρω ότι αξίζω κάτι καλύτερο από εσένα. Ξέρω ότι το βουνό απεναντι μου καίγεται γιατί ένας μαλάκας έτσι το αποφάσισε. Ξέρω ότι μου τέλειωσε η μπύρα. Και τέλος ξέρω ότι δεν αξίζεις καν να αναφέρομαι σε εσένα και να χάνομαι σε μιαν άψυχη φωτεινή οθόνη, την ώρα που όταν σβήσω τα φώτα και κοιτάξω ψηλά, μπορώ να θαυμάσω την απεραντοσύνη του σύμπαντος! Απόψε θα κάνω παρέα με την Κασσιόπη και τον ανάποδο θρόνο της. Δεν έχω πια χρόνο για ανούσια αρώματα.

Ξέρω ότι κάθε μπαλκόνι έχει άλλη θέα ματάκια μου μοιραία. Και το δικό μου μπαλκόνι πάντα θα με εμπνέει. Για αλλαγές και ταξίδια. Εδώ έχω περάσει τα καλά, τα κακά, εδώ έχω πάρει αποφάσεις. Εδώ τα βρίσκω με τον εαυτό μου. Εδώ. Εδώ ξεκινούν και τελειώνουν όλα. Γιατί σε αυτά τα θεμέλια και σε αυτή την θέα έχω βάλει την υπογραφή μου. 

Κλείνω. Αυτό το φως του κινητού με δυσκολεύει να δω το αληθινό φως. Αυτό των αστεριών. Που αυτή την στιγμή χαχανίζουν με όσα σκέφτομαι και γράφω. Καλό ξημέρωμα εαυτέ. Απόψε μην με περιμένεις. Θα κοιμηθώ αλλού.

Πάει καιρός.

Είναι κάποια βράδια σαν και το αποψινό που τρέχω να κρυφτώ. Να βυθιστώ στις σιωπές μου. Να βάλω ένα ποτήρι κρασί αφού τέλειωσαν οι μπύρες, να βάλω την αγαπημένη μου λίστα να παίζει με τις μουσικές που με ταξιδεύουν, να κρυφοκοιτάξω έξω απ' την κουρτίνα τα αστέρια που τρεμοπαίζουν πίσω από τα φυλλώματα. Λέω να κρυφοκοιτάξω γιατί πάει καιρός που στάθηκα σε ένα σημείο για να αφουγκραστώ τα γέλια τους. Πάει καιρός που στάθηκα και σήκωσα το βλέμμα ψηλά για να χαζέψω αυτό το τρεμάμενο τους φως. Πάει καιρός που έκλεισα τα μάτια παίρνοντας την πιο βαθιά εισπνοή ρουφώντας μέσα μου την φρεσκάδα απ'τη νωπή καλοκαιρινή νυχτερινή γη. Πάει καιρός που στάθηκα να χαζέψω το πιο λαμπρό αστέρι. Το δικό μου αστέρι. Αυτό που όσο μακριά και αν ταξίδευα πάντα έψαχνα να το βρω και πάντα κατάφερνα να το βρω. Αυτό που του έχω πει τόσα και τόσα... Πάει καιρός που η καρδιά χόρταινε με αυτά τα μικρά. Τα όμορφα. Πάει καιρός που υπήρχαν στιγμές που χτυπούσε ακανόνιστα. Διαφορετικά. Πειραγμένα. 

Ρουτίνα. 

Ξέρω, πάντα έψαχνα την φωτεινή πλευρά ακόμη και στην ρουτίνα της καθημερινότητας. Γέμιζα με πράγματα απλά. Ένα χαμόγελο. Μια καληνύχτα. Ένα τυχαίο άγγιγμα στην μέση μιας κουβέντας. Ένα βλέμμα. Ξέρεις από αυτά που για λίγο νομίζεις σταματάει ο χρόνος. Που ο άλλος κοιτάζει λίγο πιο μέσα από τους ήλιους που είναι σχηματισμένοι γύρω από τις κόρες των ματιών σου. Από αυτά που μόλις νιώσεις να ξεγυμνώνει την ψυχή σου, στρέφεις την ματιά αλλού γιατί δεν αντέχεις τόσο ηλεκτρισμό. Αυτά είναι τα απλά, τα όμορφα. Που κάνουν τα αστέρι μου να χαχανίζει πονηρά...

Πάει καιρός που έχω δει το αστέρι μου να γελάει δυνατά. Πάει καιρός που έχω να του μιλήσω. Να του πω ιστορίες. Να του πω παραμύθια με δράκους και νεραιδες. Ίσως γιατί κάπου έπαψα να πιστεύω σε όλα αυτά τα παραμύθια. Και κάπου ντρέπομαι γι' αυτό. Λυπάμαι. Που η καρδιά χτυπάει στον ίδιο μονότονο ρυθμό χωρίς καμια αλλαγή. Σαν καλοκουρδισμένο ρολόι. Και κοίτα εγώ, που πάντα μισούσα τα ρολόγια, τώρα έχω δύο. Να αλλάζω το πως βλέπω την ώρα. Αλλά έχοντας τα, να ξέρω ακριβώς  που βρίσκομαι και πότε... 

Έχεις χαλάσει άνθρωπε μου. Δεν άλλαξες απλά, αλλά χάλασες! 

 Συμβιβάζεσαι σε μια μονότονη ρουτίνα. Το καρδιογράφημα σου μια τέλεια ευθεία πορεία. Για φαντάσου...

Έχεις αποκοιμηθεί εαυτέ μου και νομίζεις πως είσαι ξύπνιος. Έχεις βουλιάξει και νομίζεις κολυμπάς...

Ξέρω σήμερα δεν θα σου έγραφα. Δεν είχα κάτι διαφορετικό να σου πω. Απλά να, είναι το φευγιό μου που τώρα τελευταία παίρνει μορφή και θέλησα να στο πω. 

Αύριο βράδυ λέω να πάμε παραλία. Φτάνουν πια τα κρυφοκοιτάγματα πίσω από την κουρτίνα! Πρέπει να σηκώσουμε ξανά το βλέμμα ψηλά με περηφάνεια! Και αν δυσκολεύεσαι, μην το κάνεις για εμένα αλλά για εκείνο το αστέρι που έχει τόσο καιρό να σε δει... Θα του έχεις λείψει. Μπορεί και να σε αναζητά και εσύ να κρύβεσαι. Φτάνει το κρυφτό ρε άνθρωπε μου! Δεν είσαι φτιαγμένος για τέτοια παιχνίδια εσύ. Εκεί έξω σε περιμένει ο κόσμος και εσύ κάθεσαι και κρύβεσαι στα χθες, τα σήμερα και τα αύριο. Πέτα και τα ρολόγια δεν είναι για εσένα! Εσένα δεν σε ένοιαζε ποτέ ο χρόνος, γιατί σε νοιάζει τώρα;

Αύριο σε περιμένω στην παραλία μας. Ήρθε ο καιρός που το "πάει καιρός" πρέπει να γίνει "καιρός ήταν".

Άσε τις σιωπές σπίτι για ένα βράδυ και έλα. 

Θα σε περιμένω.

 Στο γνωστό άγνωστο σημείο μας.

Αν θέλεις κάνε πως μ'αγαπάς.

Ειναι καποια γεγονοτα που τα ξερω μονο εγω. Που εχω κανει, εχω πει, εχω σκεφτει. Ενταξει, λογικο τις σκεψεις μου να μην τις γνωριζει κανενας. Κ στα αληθεια δεν ξερω τι με τρωει πιο πολυ. Οι σκεψεις νομιζω. Αυτες οι αθορυβες που τρυπωνουν στα σκοτεινα και σιγοτρωνε το μεσα μου. Μερα με την μερα. Κ καπως ετσι περναει ο καιρος. Οι μερες, οι μηνες, τα χρονια. Παραδεχομαι εχω κανει προσπαθειες να γιατρεψω το μεσα μου. Αλλα μαλλον δεν προσπαθησα αρκετα. Αν εβαζα αυτη την στιγμη εναν καθρεφτη να δω τι εχει απομεινει στα σωθικα μου, στα σπλαχνα μου, δε νομιζω να μ'αρεσε αυτο που θα αντικρυζα. Μαυρο συκωτι απο το αλκοολ. Μαυροι πνευμονες απο τα τσιγαρα. Μαυρο αιμα απο τα τατουαζ. Μιση καρδια απ'τις πληγες. Και καπου εκει αναμεσα απο την ματια, αναμεσα απο την γραμμη της ζωης στην παλαμη, καπου εκει διπλα απο το λακακι του λαιμου θα δω κ μια συννεφιασμενη ψυχη. Γιατι εκει δεν βρισκεται η ψυχη; Εκει ποναω. Εκει. Εκει που βαζω το αγαπημενο μου αρωμα για να μου φτιαξω την μερα. Πισω απο τα αυτια. Στους ωμους. Στο εσωτερικο του καρπου. Στο λακακι του λαιμου, το σημειο που οταν το κρυβω παει να πει δεν ειμαι καλα. Εκει ειναι η δικια μου ερυθρα θαλασσα.  Απο εκει ξεκινουν ολα μου τα ταξιδια καθε που με τα ακροδαχτυλα μου ακουμπαω το στηθος μου για να αφουγκραστω τους χτυπους της μισης καρδιας μου. Για να δω οτι ειμαι ζωντανη. Σωμα και ψυχη. Μετραω τους παλμους μου που και που. Τωρα που κερδισα το στοιχημα με την καταραμενη εμμονη σκεψη που ηταν καρφωμενη τοσα χρονια στο μυαλο μου, τωρα μετραω τους χτυπους της καρδιας μου. Και ετσι ηρεμω. Ετσι καποια βραδια αποκοιμιεμαι στο ιερο μαξιλαρι μου. Μονο εκεινο ξερει τα παντα. Εκει ακουμπαω και ξεκουραζω τις σκεψεις μου. Εκεινο σταυρωνω καθε βραδυ για να ειμαι καλα. Δεν ξερω στ' αληθεια γιατι στα λεω σημερα ολα αυτα. Εχουμε καιρο να τα πουμε η αληθεια ειναι. Ισως παλι να ειναι που δεν εχω τηρησει ακομα την υποσχεση που σου ειχα δωσει. Οτι μετα τη νικη μας θα συναντηθουμε στην παραλια μας. Με μαλλι της γριας κ βυσσιναδα. Και εκεινα τα πινελα ακομα τα εχω κρυμμενα στο ραφι μου. Πρεπει να τα ξεσκονισω πριν στα φερω. Λεω να τα τυλιξω με μια κοκκινη κορδελα. Και εσυ αν θες κανε οτι δεν τα περιμενες. Κανε οτι δεν ξερεις τι κρυβεται κατω απο το περιτυλιγμα. Κανε οτι χαρηκες με το απροσμενο δωρο μου. Κανε οτι μ'αγαπας οπως καποτε σε αγαπουσα και εγω. Λεω καποτε γιατι τωρα τελευταια σε εχω παραμελησει. Σε παιδευω. Συγγνωμη εαυτε! Αν θελεις κανε πως ολα θα πανε καλα. Αν θελεις αγαπα με ξανα απο την αρχη και ετσι κανε με να σε αγαπησω και εγω.

I'm back!

Έχω να σου γράψω 3 χρόνια. Πέρασαν κιόλας 3 χρόνια. Δεν ήταν ότι δεν σε σκεφτόμουν. Δεν ήταν ότι δεν σε επισκεπτόμουν να διαβάσω ξανά και ξανά τα όσα σου είχα κάποτε ακουμπήσει σαν φυλαχτό στις σελίδες σου. Είναι που είχα ξεχάσει τους κωδικούς. Και σήμερα τόλμησα να προσπαθήσω να τους ανακτήσω ξανά. Ίσως τόσο καιρό η έμπνευση μου να μην ήταν τόσο δυνατή γι'αυτό και να μην  έκανα καμιά προσπάθεια να βρω τους κωδικούς. Δεν ήταν ότι δεν είχα να σου πω κάτι. Δεν ήταν ότι δεν έγραφα. Δεν ήταν ότι δεν ζούσα. Έχω να σου πω ιστορίες... Ένα ένα όμως. Θα σου πω και για τους ερωτες μου και για τα ταξιδια μου και για τα σχεδια μου. Προς το παρον απλα θελω να σου πω καλως βρεθηκαμε ξανα! Από όλα αυτά που θα πούμε κάποια στιγμή, θέλω αυτή την στιγμή να σου πω απλά σε ευχαριστώ. Που είσαι εδώ, που είμαι εδώ και πόσο χαίρομαι που κέρδισα εκείνο το στοίχημα που είχαμε βάλει! Καλώς βρεθήκαμε λοιπόν! Όμορφη διαδρομή να έχουμε!